ค่ายรักของทหารเรือ

 
ท่ามกลางต้นไม่น้อยใหญ่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ดวงจัทร์กำลังเคลื่อนเข้ามาแทนที่แสงแดดที่เจิดจ้ากำลังลดอ่อนแรงลงนั้นแสงให้เห็นถึงสัญญาว่า การทำงานในวันแรกของทุกคนกำลังผ่านพ้นไปอย่างสวยงาม และนี่ก้อหมายถึงเวลาออกตะเวณราตรีของคัยหลายคนแต่สำหรับคนกลุ่มนี้มันคือเวลาแห่งความสุขเวลาแห่งการพูดคุยเวลาแห่งมิตราภาพระหร่างนักศึกษาที่มีอิสระในทุกๆอย่างและนักเรียนนายเรือที่อยู่ในกฏระเบียบและเป็นเวลาที่คัยบางคนรอคอยที่จะได้พอเจอคัยบางคน
  "เอ้าฟังๆ นะคะเรย์ในนามของประธานค่ายก้อขอกล่าวสรุปงานในครั้งนี้นะคะ ทั้งหมดก้อเสร็จไปแล้วประมาณ   ประมาณไหนไม่รู้  เรย์ก้อต้องขอบคุณพี่ๆนักเรียนนายเรือทุกคนนะคะ  ทุกคนตบมือให้เขาหน่อยเดี๊ยวขอเชิญเออเรือตรีวิโรจน์  หรือหมวดโรจน์มากล่าวอะไรสักเล็กน้อยด้วยคะเชิญคะ"
"เฮ้ยโรจน์น้องเรย์เขาเรียกแกอะ  รีบไปสิมายืนทำอะไรยุไปเลยอย่าให้น้องๆเขารอ"
" เอออไปแล้ว    เออจะให้พูดอะไรคับปกติก้อเป็นคนไม่ค่อยพูดนะคับก้อรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเราก้อได้เป็นส่าวหนึ่งของการมาทำความดีในครั้งนี้ ไม่ว่าจะอีกกี่วันกี่เดือนหรือจะอีกกี่ปีผมอยากให้ทุกคนจดจำวันเวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกับณเวลานี้อยากให้ทุกคนเก็บเอาช่วงเวลาดีๆแบบนี้และจดจำไว้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยมาเป็รนส่วนหนึ่งของกันและวัน ผมขอสัญญาว่าผมจะจำจำไว้ว่าครั้งหนึ่งผมเคยมาสร้างอาคารเรียนให้กับเด็กๆที่นี่ด้วยคับ" 
  "โอ้โหคมจริงและนะคะ  เรย์ก้อเป็นเป็นตัวแทนของนัดศึกษากล่าวคำว่าขอบคุณทุกๆท่านที่อุสาสะเวลาที่มีค่ามาร่วมกันสร้างอาคารเรียนเพิ่มให้น้องๆที่นี้และเรย์ก้อสัญญาว่าจะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเราเคยมาร่วมกันสร้างอาคารที่นี้คะและคืนนี้เรย์ก้อกล่าวคำว่าราตรีสวัดิ์คะพรุ่งนี้ทุกคนต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานต่อนะคะ  ฝันดีนะคะ"
"  เฮ้ยไอ่โรจน์เองเป็นไรวะทำไม พูดแบบนั้นไปอะไรเป็นส่วนหนึ่งของกันละกันคือไรวะ"
"เออก้อคนมันตื่นเต้นนิมึง"
"แกเป็นไรวะ  แล้วทำไมต้องหน้าแดงวะ"
"ก้อ  เฮ้ยแล้วแกเป็นไรกับฉันวะถึงมาจับผิดอยู่ได้ ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว"
"แหม๋ๆต้องมีอะไรซักอย่างแน่นอนเลย ไม่งั้นแกคงไม่เปลี่ยนเรื่องแน่นอนเลย"
"รีบไปไกลๆเลยไอ้หมอไป  ไปอาบน้ำเลยเหม็นจะตายแล้ว"
"ไม่เหม็นนะหอมๆ"
"ไอ่บ้าเอ๋ย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปแล้ว ไปแล้ว"
"เอออาบให้สะอาดด้วยนะมึง"
"เออรู้แล้วไปแล้ว"
  เช้าวันใหม่อากาศสดใส ผู้หมวดสุดหล่อกำลังวิ่งออกกำลังกายดั่งเช่นทุกๆเช้าที่เขาเคยทำไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนในขนะที่เขากำลังวิ่งอยู่นั้นก้อบังเอิญได้ยินเสียงๆหนึ่งดังออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
"ฮันโลคะแม่  คิดถึงสิคะ  แม่ขาเรย์มาอยู่นี่แค่คืนเดียวเอง เรย์โตแล้วนะคะคัยจะไปฉี่ใส่ที่นอนละคะ  บ้าเรย์ไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะหลงทางกับไม่ถูกอะรักสิคะ  อะไรนะคะแม่จะมาวันเสาร์นี่คะๆดีใจสิคะ แม่คะเรย์เจอผู้ชายคนหนึ่งเขาเหมือนกับคนที่เรย์รู้จักเลยเอาไว้แม่มาแล้วเรย์จะแนะนำให้รู้จักคะ  รักแม่ที่สู๊ดเลยจุ๊ฟคะ    เฮ้ยหมวดโรจน์มาตั้งแต่ตแนไหนคะ"
"ออเพิ่งมานะคับ แล้วนี่มาคุยโทสับกับแม่หรอคับ"
"ไหนว่าเพิ่งมา "
"ก้อเพิ่งมาตอนที่คุณพูดเรื่อง  ฉี่ใส่ที่นอน"
"โอ๊ยหมวด มันก้อแค่เรื่องสมัยเด็กๆอะ"
"คับๆ  ผมก้อไม่ได้ว่าอะไรนี่คับ ตอนเด็กๆผมก้อเคย"
"ก้อแม่เรย์อะชอบ แซวเรย์อยู่เรื่อยเลยแล้วนี่คุณผู้หมวดมาทำไรคะ ชุดแบบนี่ต้องมาซักผ้าแน่นอน"
"เปล่าคับชุดนี้ชุดว่ายน้ำต่างหาก"
" ฮ่าๆไม่นึกว่าผู้หมวดจะมาเล่นมุขแบบนี้กับเรย์ด้วย นึกว่าดุนักเรียนเป็นอย่างเดียว"
"คนเรามันก้อต้องมีต่างมุมกันบ้างคับ  แล้วนี้คัยเป็นคนบอกคุณคับนี่"
"พี่หมอก้องนะคะ  ว่าคนอย่างเรือตรีวิโรจน์ จะเล่นมุขแบบนี้กับนางสาวเรณุกา "
"ไอ้ก้องนี่คงเผาผมซะเลาะเลยสิคับ"
"ไม่หรอกคะ  เออมานานขนาดนี้แฟนหมวดไม่ว่าหรอคะ"
"ผมโสดคับ  "
"ไม่น่าเชื่อคะ  พูดจริงหรือเปล่าคะนี่"
"เฮ้ยคนเราพอพูดจริงก้อหาว่าโกหก"
"แล้ว ไม่มีคนที่ผู้หมวดชอบหรือแบบรักบ้างหรือเปล่าคะ"
"มีคับ"
"แล้วได้บอกเธอหรือแสดงออกไปบ้างหรือเปล่าคะ"
     แสดงออกไปจนไม่รู้จะทำแบบไหนแล้ว ทำขนาดนี้ทำไมยังไม่รู้อีกผมอยากจะตะโกนดังๆตรงว่าผมชอบเธอให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
"คุณผู้หมวดคะ คุณผู้หมวดเป็นไรค๋ะ"
"เปล่าคับ ผมเออ ผมเออ มัวแต่ดูกระรอกนะคับนั้นไงคับ"
"ไหนคะอยู่ตรงไหนไม่เห็นเลย"
"ตรงนั้นไง อยู่ต้นหางนกยูงนะคับ"
"ไหนคะไม่เห็นเลยมันไปยังคะ"
"ตรงนั้นไงคับ พลางเดินเข้าไปและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เรย์หันหน้ามาพอดีทำให้หมวดโรจน์จุ๊ฟแก้วขาวนวลของเรย์แบบไม่ได้ตั้งใจ"
"เออขอโทษคับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ   เรย์ขอตัวกลับหมู่บ้านก่อนนะคะ" ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยนะอย่าบอกนะว่าฉันชอบตาผู้หมวดตี่คนนี้โอ๊ยไอ่เรย์จะทำแบบไหนนี้เฮ้ย"
"เออน้องเรย์คับทางนั้นไม่ใช่ทางไปหมู่บ้านนะคับ"
"เออคะ ไปก่อนนะคะ "
"คับ บายๆคับ เฮ้ยทำไมวันนี้โชคดีแบบนี้นะอยู่ๆก้อได้มาหอมแก้มนางฟ้าที่เขาปลื้ม  คัยจะว่าเป็นคนฉวยโอกาศก้อชั่งวันนี้ขอยอมโดนว่า ขอไม่ใช่สุภาพบุรษสักวัน ขอทำตามหัวใจตัวเองสักวันเถอะ