ติวเตอร์ที่รัก[Yaoi]

2
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่พวกพี่มันจะมากินกันที่บ้านผม ผมนั่งแท็กซี่กลับมาก่อนเพราะกว่าพี่บิวจะเลิกเรียนก็เกือบหกโมงเย็นซึ่งพวกเพื่อนๆมันก็น่าจะมาพร้อมกัน เมื่อถึงบ้านผมก็เก็บกวาดเล็กน้อยไม่ให้ดูรกเกินไปและตอนนี้ผมกำลังทำของกินเล่นๆที่พี่มันสั่งไว้ ส่วนอย่างอื่นเดี๋ยวก่อนกลับจะซื้อของสดมันทำกันเอง
กริ่งงง กริ่งงงง
ผมที่กำลังทอดเฟรนช์ฟรายส์รีบปิดแก๊ส แล้วเดินไปเปิดประตูบ้านสงสัยพวกพี่มากันแล้ว
“มาแล้วครับบบบ…” ผมชะงักเมื่อไปถึงประตูบ้านเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงรถตัวเองอยู่ เมื่อเห็นผมพี่เค้าก็ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเดินมาที่รั้วบ้าน
“นี่ใช่บ้านไอ่บิวหรือเปล่าครับ”ผู้ชายคนนั้นถามผมด้วยท่าทางสุภาพ
“เอ่อ...ครับแต่ตอนนี้พี่บิวไม่อยู่เข้ามารอในบ้านก่อนไหมครับอีกเดี๋ยวพี่บิวคงกลับแล้ว”ผมพูดพลางเปิดประตูให้ จริงๆพี่มันชอบสอนผมนะว่าอย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้า แต่จากที่ดูแล้วผมเดาว่าคงเป็นเพื่อนสักคนของพี่ผมนี่แหละอีกอย่างวันนี้พี่มันก็นัดกันมากินอยู่แล้วมันก็คงจะชวนเพื่อนๆคนอื่นๆมา
“ครับ นี่ใช่น้องเบียร์ป่ะเนี่ย”พี่มันเดินตามผมเข้ามาในบ้าน นั่งลงโซฟาและหันมาถามผมที่ยกน้ำมาให้
“อ่า..ครับ”ผมตอบและนั่งโซฟาข้างๆ
“พี่ชื่อไม้นะเป็นเพื่อนไอ่เพชรแฟนข้าวปั้นอีกที”พี่มันตอบด้วยท่าทางสบายๆ แต่เอ๊ะเพื่อนแฟนพี่ข้าวปั้น 0_0 อย่าบอกนะว่าคนนี้คือคนที่พี่ผมขอให้มาช่วยติวให้ ดูจากท่าทางนี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่เค้าเรียนแพทย์ถ้าให้เดาผมคงคิดว่าพี่เค้าเรียนวิศวะเหมือนพี่ผมไม่งั้นคงเรียนนิเทศอะไรซักอย่างถึงบุคคลิกจะเหมาะกับแพทย์ก็เหอะ
“หื้ม มีอะไรติดหน้าพี่หรือเปล่าทำไมจ้องหน้าพี่แบบนั้น”พี่มันพูดขำๆ เมื่อผมยังมองหน้าพี่มันไม่เลิก
“แหะๆเปล่าครับ พี่ใช่คนที่พี่บิวขอให้มาช่วยติวผมหรือเปล่า”ผมถามเพราะยังไม่ปักใจเชื่อว่าพี่เค้าเรียนแพทย์จริงๆ
“ใช่แล้ว”ใช่แล้วงั้นหรอ นี่ไม่อยากเชื่อเลยว่านักศึกษาแพทย์สมัยนี้มันหมดยุคของการใส่แว่นหนาๆ ท่าทางเฉิ่มๆ เงียบๆไปแล้วพี่ไม้เป็นผู้ชายที่สูงพอๆกับพี่ผม ผิวขาว บวกกับหน้าตาแล้วถ้าพี่มันไปทำงานจริงๆนี่คนไข้ที่มารักษาคงกระชุ่มกระชวยอยู่รักษาจนไม่อยากกลับแน่ๆ
“คือพี่สะดวกสอนหรือเปล่า ถ้าไม่สะดวกผมก็เข้าใจ”เมื่อพี่บอกว่าใช่ ผมจึงถามด้วยความเกรงใจถึงพี่บิวมันจะบอกว่าพี่เค้าตอบตกลงแล้วก็เหอะ
“สะดวกสิ รู้สึกพี่ตอบตกลงไอ่บิวไปแล้วนะมันไม่ได้บอกเราหรอ” พี่มันยื่นมือมาขยี้หัวผม แล้วยกยิ้มที่มุมปาก
“ครับ อ่าจริงด้วยผมทอดเฟรนช์ฟรายส์ทิ้งไว้เดี๋ยวพี่นั่งรอก่อนนะ”ผมลุกขึ้น และเดินไปห้องครัวแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่มันเดินผ่านผมเข้าไปก่อน
“เดี๋ยวพี่ช่วย”พี่มันยิ้มให้ผม ก่อนหันไปเปิดแก๊สและทอดต่อจากผมเมื่อกี้ทันที ทำให้ผมที่ถูกแย่งหน้าที่ต้องหาอย่างอื่นทำแทน
“จริงๆไอ่บิวมันก็บอกพี่นะว่ามันเลิกหกโมงกว่า แต่พี่ไม่รู้จะไปไหนดีเลยเข้ามารอที่บ้านมันเลยดีกว่า”พี่ไม้ที่ทอดเฟรนช์ฟรายส์อยู่ชวนผมคุยไปด้วย
“แล้วพี่เพชรล่ะครับ”ผมถามหาพี่เพชรเพราะเห็นว่าเรียนแพทย์เหมือนกันก็น่าจะเลิกพร้อมกัน แต่ทำไมพี่ไม้มาบ้านผมคนเดียว
“หึหึ มันรอข้าวปั้นน่ะพี่ช่วย”พี่ไม้ที่ทอดเฟรนช์ฟรายส์เสร็จก็หันมาช่วยผมเช็ดจานเช็ดแก้วต่อ
“ผมว่าพี่ไม้ไปนั่งรอดีกว่า แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่”ผมพูดหยอกๆ แต่คิดจริงนะแค่ช่วยติวก็เกรงใจมากแล้ว
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย เบียร์เป็นน้องไอ่บิวก็เหมือนเบียร์เป็นน้องพี่นั่นแหละ”พี่ไม้ยักคิ้วให้ผมสองสามทีด้วยท่าทางสบายๆ
“งั้นต่อไปนี้ผมไม่เกรงใจแล้วนะ”เมื่อเห็นว่าพี่มันสบายๆเป็นกันเองขนาดนี้ผมจึงไม่คิดจะเกรงใจอีก ดีซะอีกเวลาสอนอะไรหรือผมไม่เข้าใจจะได้ถามไปเลย
“ดีมาก”พี่มันตอบ และยกมือมาขยี้หัวผมเบาๆ
“พี่ไม้!! นี่พี่เช็ดจานแล้วมาเช็ดบนหัวผมหรอ”ผมแกล้งบ่นพี่มันเล่นๆ
“เออว่ะ โทษๆ”พี่มันหัวเราะนิดหน่อยจากนั้นเราก็ช่วยกันจนเสร็จ แล้วยกของออกมาลานหน้าบ้านเรียบร้อยระหว่างรอเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ ทำไมถึงอยากเข้าคณะนี้ ถนัดวิชาอะไร และเพราะเราเป็นคนที่เข้าคนง่ายเหมือนกันทำให้เราสนิทกันเร็วขึ้นก่อนจะแลกเบอร์ แลกเฟส แลกไลน์อะไรที่ช่วยให้ติดต่อกันง่ายขึ้นสักพักใหญ่พวกพี่บิวและเพื่อนมันก็มาถึงจากนั้นจึงช่วยกันทำอาหารและยกของมาวางหน้าบ้านวันนี้วันศุกร์พวกพี่มันจึงกะกินเต็มที่ไม่ไหวก็นอนที่นี่เลย ซึ่งเพื่อนๆพี่มันผมก็รู้จักหมดแล้วเพราะมากินบ้านผมบ่อยๆเห็นทีจะมีสองคนที่ผมพึ่งรู้จักก็คือพี่ไม้และพี่เพชรแฟนของพี่ปั้นนั่นเอง พี่บิวแนะนำผมให้พี่ไม้กับพี่เพชรรู้จักก่อนฝากฝังให้พี่มันช่วยติวผมซะดิบดี แรกๆที่ผมเห็นพี่ไม้ผมคิดว่าพี่ไม่มันเหมาะกับแพทย์แล้วนะแต่พอรู้จักพี่เพชรยังรู้สึกว่าพี่ไม้เหมาะกับแพทย์กว่าซะอีกพี่เพชรป็นผู้ชายผิวคล้ำนิดๆ หน้าออกแนวโหดๆแต่เมื่อได้คุยพี่เพชรใจดีพอๆกับพี่ไม้ แถมยังเอาใจพี่ปั้นสุดๆจึงไม่แปลกที่พี่ปั้นจะรัก
 
“ไอ่แสบอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว”พอทำทุกอย่างเสร็จพวกพี่ๆก็เริ่มตั้งวงกินกัน โดยมาผมร่วมวงด้วยผมชอบนั่งข้างๆพี่ปั้นทุกครั้งอาจเป็นเพราะพี่ปั้นมาบ้านผมบ่อยสุดเลยทำให้ผมสนิทกับพี่ปั้นมากที่สุด พี่ปั้นชอบเรียกผมว่าไอ่แสบเสมอโดยบอกว่าผมมักมีเรื่องปวดหัวแสบๆคันๆมาให้เสมอ = =’
“โห่พี่ปั้นอย่ามาพูดตอนนี้ดิ นี่เวลาคลายเครียดนะ”ผมบ่นไม่จริงจัง เวลาที่พูดถึงเรื่องนี้ทีไรมันทำให้ผมคิดมากเสมอเลยกลัวอ่านหนังสือไม่ทัน กลัวไม่ติด โอ๊ยเยอะแยะทางที่ดีอย่าพึ่งพูดเลย
“เออๆ ไม่พูดก็ไม่พูดพอมีว่าที่คุณหมอมาติวให้นี่ดูชิวขึ้นเยอะเลยเนอะ”พี่ปั้นแซว ทำให้ผมละสายตาจากพี่มันไปมองคนที่พี่ปั้นพูดถึงก็เห็นว่าพี่ไม้มองผมอยู่ก่อนแล้ว แถมยังยิ้มมุมปากด้วยท่าทางสบายๆเหมือนเดิมสงสัยเพราะได้ยินที่พี่ปั้นแซวด้วย
“โว๊ะบอกว่าไม่พูดเรื่องนี้ มาชนๆ”ผมยกแก้วโค้กมาชนกับพี่ปั้นสองคนไม่สนใจพวกที่เหลือเพราะพวกพี่ๆเค้าดื่มเหล้ากัน แต่เพราะผมถูกพี่บิวสั่งห้ามกับพี่ปั้นที่ปกติพี่เพชรไม่เคยมาดื่มด้วยพี่ปั้นก็ดื่มเหล้าบ้างโค้กบ้างแต่วันนี้พี่เพชรมาด้วยจึงทำให้พี่มันหมดสิทธิ์ที่จะดื่มส่งผลให้ผมมีเพื่อนดื่มโค้กด้วย คึคึ
เราดื่มกันเรื่อยๆจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าผมจึงขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเพราะถึงเวลาอ่านหนังสือ อาบน้ำเสร็จก็เอาชีวะขึ้นมาอ่านต่อจริงๆผมอ่านเล่มนี้จบไปสองรอบแล้วแต่ก็ยังคิดว่าจำไม่ได้อยู่ดีจึงเริ่มอ่านรอบที่สาม อ่านไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงเคาะประตู แต่เมื่อฟังดีๆข้างล่างก็ยังไม่เลิกนี่หว่าสงสัยพี่บิวเอานมขึ้นมาให้ เมื่อคิดอย่างนั้นผมจึงไม่คิดเดินไปเปิดประตูหรือหันไปมอง แต่ก็ตะโกนตอบพี่มันไป
“พี่บิวผมไม่ได้ล็อคประตู!!”
แกร็ก
ตึก ตึก ตึก
เสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงคนเดินเขามาหยุดที่หลังผม
“ขอบคุณคะ…พี่ไม้”ผมที่กำลังจะหันไปขอบคุณต้องชะงักเมื่อคนที่เข้ามาในห้องไม่ใช่พี่บิว แต่กลับเป็นพี่ไม้ที่มาพร้อมกับแก้วนมแทน
“ไม่ใช่ไอ่บิวหรอก พี่อาสาเอามาแทนน่ะจะได้มาดูด้วยว่าเราอ่านถึงไหนแล้ว”พี่มันเอาแก้วนมวางก่อนลากเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆผมแทน ผมก็ได้แต่พยักหน้าแทนคำขอบคุณไป
“ชีวะงั้นหรอ อ่านกี่รอบแล้ว”เมื่อผมไม่ได้พูดอะไร พี่มันก็หยิบหนังสือที่ผมอ่านไปดูก่อนเงยหน้ามาถาม
“รอบที่สามแล้ว แต่ผมก็ยังไม่จำซักที”ผมตอบความจริงไป
“เล่มนี้พี่เคยอ่านแล้วสรุปไว้ เดี๋ยวเอามาให้”พี่ไม้ตอบพลางขยี้หัวผม ทั้งทีพึ่งรู้จักกันแต่วันนี้พี่มันขยี้หัวผมกี่รอบแล้วเนี่ย แต่ยกโทษให้ที่พี่มันใจดีกับผม 5555
“จริงดิ ขอบคุณครับพี่ไม้ใจดีที่สุด”ผมยิ้มหวานให้พี่มัน แล้วถามต่อ
“พี่จะเริ่มติวให้ผมเมื่อไหร่ เอาวันที่พี่ว่างๆก็ได้”ผมก็ยังอดเกรงใจไม่ได้อยู่ดี เพราะพี่มันเรียนแพทย์เวลาว่างก็มีน้อยอยู่แล้ว
“…เริ่มวันอังคารแล้วกัน พี่เลิกสี่โมงเย็น”พี่ไม้นิ่งไปซักพักก่อนจะตอบ
“ก็ได้ แล้วพี่จะให้ผมไปหาที่ไหน”ผมถามมาอีก เพราะจะได้ไปหาถูกวันอังคารพี่บิวเลิกทุ่มจะได้หาทางไปเอง
“ที่บ้านเบียร์ก็ได้ เดี๋ยวพี่เข้ามาหา”ผมพูดเสร็จ พี่มันก็ตอบสวนมาอย่างไม่คิดอะไร
“ไม่เอา ให้ผมไปหาพี่ดีกว่า”ผมรีบแย้ง เค้าอุตส่าห์ติวให้ ยังให้มาหาที่บ้านอีกไม่เอาหรอก
“แบบนี้น่ะดีแล้ว ไม่รู้หรอว่าไอ่บิวหวงเราแค่ไหนมันคงไม่ยอมให้เราไปที่อื่นหรอก”พี่ไม้พูดขำๆ ก็จริงนะถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้หวงผมนัก จะไปไหนต้องบอกมันทุกครั้งยิ่งเวลาต้องไปนอนค้างที่อื่นนะถ้าไอ่ม่อน ไอ่ไนท์ ไอ่คิมไม่ไปอย่าหวังเลยว่าผมจะได้ไป
“แหะๆก็จริงของพี่”เพราะเป็นเรื่องจริง ผมจึงไม่รู้จะแย้งอะไร
“งั้นตกลงตามนี้ เดี๋ยววันอังคารพี่เข้ามาหา”เมื่อเห็นว่าผมไม่แย้ง ก็ถือว่าเอาตามที่พี่มันพูด
“อย่าลืมกินนมล่ะ ไอ่บิวย้ำนักย้ำหนา”พี่ไม้แซวผม ก่อนจะหัวเราะออกมา
“พี่ไม้อย่ามาแซวผมนะ ออกไปเลยเดี๋ยวผมจะนอนแล้ว”ผมแกล้งไล่พี่มันกลบเกลื่อนพี่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่กำชับให้ผมรีบเข้านอนแล้วจึงลงไปดื่มกับพวกพี่ๆต่อข้างล่าง ผมอ่านจนจบบทก็รู้สึกว่าเสียงข้างล่างเงียบแล้วเมื่อดูนาฬิกาพบว่าเกือบๆตีหนึ่งแล้ว ผมดื่มนมแล้วเอาแก้วลงมาเก็บข้างล่างก่อนช่วยพี่บิวเคลียร์ของเล็กน้อยแล้วพี่มันก็ไล่ผมขึ้นมานอน
 
talk:ตอนที่สองมาแล้วววว ผลตอบรับเรื่องแรกดีเกินคาดจึงรีบมาปั่นตอนที่สอง
เค้าอาจไม่ได้อัพทุกวันแต่อย่าทิ้งกันนะ >w<