PutDay' โทษที ไอ้นี่เมียผม

   
 
 ::Joey::
      "ผมไม่เป็นไรหรอกน่าเปรมแค่นี้เอง ยังไงก็ชนะแล้วด้วย" ผมพูดขึ้นหลังจาก
ที่เรากลับมาจากโรงพยาบาลแล้วครูเอให้เรามานั่งพักที่ห้องพักครูเพราะพึงจะมี
เรื่องกันมามาดๆ แล้วก็คนที่ผมกำลังคุยด้วยคือเพื่อนสมัยเด็กของผม มันชื่อ
เปรมแล้วก็มีพี่ชายชื่อแป๊กด้วยอีกคนซึ่งผมก็สนิทด้วยทั้งคู่
 
 
"ไม่เป็นไรได้ไง แขนหักเลยน้ะแขนหัก! ถ้าฉันมาไม่ทันจะทำยังไง" มันพูด
กลับผมราวกับจะสอนเด็ก
 
 
"ไม่เป็นไรจริงๆถึงเปรมไม่มาผมก็ยังมีเพื่อนที่ไว้ใจได้อยู่ด้วยทั้งคน" ผมพูด
ตอบกลับไปอีกครั้งโดยที่ไม่ลืมจะพยักพเยิดหน้าไปทางไอ้ตูนที่ยืนมองหน้า
หงิกอยู่ ก่อนที่มันจะหน้าแดงขึ้นมาเมื่อผมพูดจบเล่นเอาเลือดผมขึ้นหน้าตาม
ไปด้วยจนต้องหันหนี ซึ่งผมก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงพวกผมจะต้องมาเขินกันเอง
 
 
"เห้อฉันไม่เคยเถียงนายชนะเลยจริงๆด้วย ถ้าเฮียแกเห็นเข้าคงได้คลั่งแแน่ๆ"
เฮียก็หมายถึงพี่แป๊กนั่นแหละครับแกมักจะเป็นห่วงผมกว่าใครเสมอตอนนี้แกก็
เรียนจบแล้วรับหน้าที่ดูแลบริษัทของครอบครัวแกอยู่ ถือว่าเป็นคนที่ฝาก
อนาคตไว้ได้เลยทีเดียว แล้วก็นะคงแปลกใจกันล่ะสิ่ที่ผมพูดเพราะขนาดนี้กับ
เปรม ทางบ้านเรารู้จักกันมานานแล้วทางบ้านผมกับเปรมก็มีถานะที่ดีแถมยัง
เป็นหุ้นส่วนกันในอีกหลายๆโครงการและมีหน้าตาในวงสังคมระดับหนึ่งจึงถูก
ฝึกให้พูดเพราะๆกับอีกฝ่ายมาตั้งแต่เด็ก แต่ถึงอย่างนั้นทั้งเฮียทั้งเปรมก็ยัง
ชอบทำอะไรแปลกๆกับผมอยู่เรื่อย
 
 
"จะว่าไปยังไม่ได้ทักทายกับโจอี้เลยน๊าาาาา" ยะ..อย่าบอกนะว่าจะทำแบบ
นั้นอีกแล้ว พระเจ้า!!!ไอ้ตูนก็อยู่ด้วยนะ!
 
 
"ปะ เปรมอย่าทะ..." เสียงผมผลุบหายเข้าในลำคอทันทีที่เปรมประทับริม
ฝีปากลงมาอย่างที่เขาชอบทำเป็นประจำที่เจอผม ผมอ้าปากจะส่งเสียงค้าน
แต่กลับลืมไปซะสนิทว่านั่นคือการเปิดโอกาศให้เขารุกล้ำพื้นที่
   
 
ลิ้นเรียวชื้นสอดเข้ามาในโพลงปาก เกี่ยวกระหวัดควานหาความหวานจาก
ปลายลิ้นเล็กที่พยายามจะดันลิ้นของอีกฝ่ายออกแต่กลับกลายเป็นว่าเป็นการ
ตอบรับไปแทน ทำให้ความอ่อนโยนที่ได้รับจากร่างสูงนำพาไปได้ง่ายๆเสีย
อย่างงั้น 
   
 
เปรมผละริมฝีปากออกไปจากผมก่อนจะคลี่ยิ้มให้อย่างชอบใจ
 
 
"ยังหวานเหมือนเดิมเลยน้าโจอี้เนี่ย" ผมหายใจหอบถี่โกยเอาอากาศที่ถูกชิง
ไปเมื่อครู่เข้าปอดก่อนจะหันไปมองไอ้ตูนที่ตอนนี้หน้ามันน่ากลัวขึ้นมากกว่า
เดิมซะอีก
 
 
"เลิกทำแบบนี้ซะทีเถอะเปรม....แฮก" ผมเอ่ยปรามร่างสูงตรงหน้าอย่าง
เหนื่อยหอบแต่มันกลับไม่มีปฎิกริยาอะไรเลยนอกจากยิ้มที่เจ้าเล่ห์ในแบบของ
มัน
 
 
"คงเลิกไม่ได้หรอกก็ฉันน่ะชอบที่จะชิมโจอี้จะตายไป" เห้อมาอีกแล้วคำๆนี้
 
 
"เลิกไม่ได้ก็คงต้องเลิกแล้วล่ะ" ผมที่กำลังมองหน้าเปรมอย่างเคืองๆก็ต้อง
หยุดก่อนจะละสายดาไปตามเสียงที่ไอ้ตูนปล่อยออกมาจากปาก
 
 
"แล้วทำไมผมต้องเลิกล่ะ ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย เนอะโจอี้" เปรมหันมาถาม
ผมอย่างกวนๆ
 
 
"ไอ้เหตุผลน่ะมันมีอยู่แล้ว ที่นายต้องเลิกทำแบบนั้นเพราะโจอี้เป็นของฉัน!"
ผมตกใจกับคำตอบที่ได้ยินจนตาค้างไปเลยก็ว่าได้ ไม่รู้ว่าไอ้ตูนเดินเข้ามา
ตอนไหนมันจับข้อมือผมฉุดให้ลุกขึ้นก่อนจะลากออกมาจากห้องพักทั้งแบบ
นั้นจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล มันหยุดยืนล้วงกุญแจที่ผมก็ไม่รู้
ว่ามันเอามาจากไหนขึ้นมาไขแล้วเปิดประตูออกอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงผม
เข้าไปในห้องจนชนผนังห้องของอีกฝั่ง
 
 
ปึง!
 
 
"เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย! กูแขนหักอยู่นะเว้ย" ผมตะโกนอย่างโกรธจัดไม่
แหกตาดูมั่งวะเฝือกเนี่ย!เฝือกอยู่ที่แขนกูเนี่ย! แต่มันกลับไม่สนใจหันไปปิด
ประตูก่อนจะเดินตรงมาที่ผม
 
 
 
 
 
::Toon::
          ผมมองมันสองคนอยู่นานตั้งแต่ที่กลับมาจากโรงพยาบาล มันรู้สึก
หงุดหงิดไปหมด จนทำอะไรไม่ได้เลยจนกระทั่งไอ้เปรตนั่น(เปลี่ยนชื่อเอง
แมร่งหมันไส้)มันจูบไอ้โจแแถมยังจูบแบบเฟิสคิสอีกต่างหาก! ผมนี่แทบหลุด
เกือบจะเข้าไปตั๊นหน้ามันอยู่แล้ว
 
 
           หลังจากที่มันถอนหน้าออกมาไอ้โจก็ว่ามันไปหอบไปเพราะคง
ไม่ทันได้ตั้งตัวผมบอกให้มันเลิกทำแบบนั้นพร้อมกับประกาศกร้าวให้มันรู้ว่าไอ้
โจเป็นของผมมันอึ้งไอ้โจก็อึ้งผมเดินตรงไปลากแขนไอ้โจออกมาพร้อมกับ
ฉวยมือไปหยิบกุญแจห้องพยาบาลในตู้ข้างหลังมันผมลากมันมาจนถึงห้อง
พยาบาลก่อนจะเปิดประตูแแล้วเหวี่ยงมันเข้าไปอย่างแรง ผมไม่รู้ว่าผมเป็น
อะไรทำไมถึงหงุดหงิดเวลาเห็นคนอื่นอยู่ใกล้ๆมันผมเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง
ผมมีความรู่สึกหวงมันตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้น...
 
 
"เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย! กูแขนหักอยู่นะเว้ย" ผมชงักไปนิดแต่มันคงไม่
สังเกตผมหมุนตัวกลับหันไปล็อคประตูก่อนจะเดินเข้าไปหามัน
 
 
"มันจูบมึงมากี่ครั้งแล้ว?" ผมถามมันเสียงเรียบ
 
 
"มะ..ไม่รู้เว้ย ใครมันจะไปนับว้ะมันก็ทำมาตั้งแต่เด็กแล้ว" มันเสหน้าหนี
สายตาผมก่อนจะอึกอักตอบผมมา 
 
 
"ตั้งแต่เด็กมันจูบแบบนั้นมาตลอดเลย?" ผมถามมันอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด
ที่เพิ่มขึ้นเท่าตัว
 
 
"ปะ...ป่าว มะ...มันเอ่อเพิ่งจะมา จูบเอ๊ยทำแบบนั้นเมื่อเอ่อสี่ปีที่แล้ว" สี่ปีมึง
ก็ยอมให้มันจูบอยู่เนี่ยนะ!!!!
 
 
"กูจะล้างปากมึงให้หมดเลยไอ้โจ!" ผมกัดฟันกรอดเดินเข้าไปหาไอ้โจก่อน
จะคว้ามือมันดึงเข้ามาหาตัว
 
 
"มะ...มึงจะทำอะอื้อ!" มันเดินถอยหลังหนีผมไปจนชนกับขอบเตียงผมไม่รอ
ให้มันพูดจบโน้มหน้าเข้าไปประกบจูบ มันร้องท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอพลางจะ
เบือนหน้าหนีมีหรอที่ผมจะปล่อย ผมยกมือขึ้นมาจับประคองหน้ามันไว้ไม่ให้
หันหนีไปไหน
 
 
    ไม่นานผมก็สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานจากโพลงปากเล็กได้อย่าง
สะดวกเพราะเจ้าตัวเริ่มจะหมดแรงขืนแล้วเพราะฤทธิ์จูบ ผมคว้าหมับเข้าที่เอว
บางสวยทันทีที่มันทำท่าจะล้มพับลงไปนั่งกับพื้น ผมผละออกจากริมฝีปาก
บางสวย ก่อนจะมองหน้ามัน มันเองก็เงยขึ้นมามองผมด้วยหน้ามันแดงจัดจน
เหมือนมีไข้ มันนิ่งอยู่แป๊ปนึงก่อนจะผลักผมออก
 
 
"ทะ...ทำบ้า อะ..อะไรของมึงเนี่ย!" อา..นั่นสิผมทำอะไรของผมนะ ไม่รู้ว่า
ผมคิดไปเองหรือป่าวแต่ผมว่าตอนนี้มันน่ารักดีนะ..... 
 
"กะ...กูจะ...จะกลับห้องแล้ว" มันพูดติดๆขัดๆก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอกน่า 
 
 
หมับ!
 
 
         ผมคว้าเข้าที่ลำตัวของไอ้โจก่อนจะดึงให้ตัวมันมาชิดกับตัวของผม ผม
กดหน้าลงไปที่ซอกคอขาวๆของมันแล้วไซร้คอมันจนได้กลิ่นหอมจางๆจากตัว
มัน
 
 
 
"อ๊ะ! อื้อ....อะ...ไอ้ตูน ยะ..อย่าอ๊ะอ๊ะอ๊าา" มือผมที่เริ่มอยู่ไม่สุขไล้ไปตาม
ตัวของไอ้โจก่อนจะเลื่อนไปปลดเนคไทแล้วจัดการปลดกระดุมออกทั้งหมด
พลางดึงมือออกไปจับที่มือทั้งสองข้างของไอ้โจแทน ผมยกเข่าข้างขวาขึ้น
แทรกระหว่างกลางขาทั้งสองของมันก่อนจะแยกขามันออกขึ้นมาค้ำไว้บน
เตียงข้างหนึ่ง
 
 

 
 
"ขะ...ขาอื้อออ มะมันโดนตรงอ๊ะ...อ๊านั้น" ถ้ามันจะครางแบบนี้นะ! ฆ่าผม
เถอะผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว
 
 
"เฮ้ย! ไอ้ตูนกับไอ้โจอยู่ข้างในป่าวว้ะ มีคนมาหาไอ้โจแน่ะรีบๆออกมาเร็ว"
สัสเอ๊ยใครว้ะขัดกูจริง! ผมจำต้องปล่อยมือจากไอ้โจก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู
ดูเหมือนว่าไอ้โจจะไม่มีแรงจนล้มลงไปนอนบนเตียงหลังจากที่ผมปล่อยมือ
จากมัน
 
 
"ดะ...เดี๋ยวไอ้ตูน หะ..ให้กะ..กูเอ่อใส่เสื้อก่อน" ผมชงักอยู่กับที่เลยหลังจากที่ได้ยินคำนั้น เอ่อเมื่อกี้ผมทำอะไรมันว้ะ o[]o
 
  
 "สะ...เสร็จแล้ว" เสียงของมันทำให้ผมดึงสตืตัวเองกลับคืนมาได้
 
 
"อื้อ" ผมตอบมันสั้นๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องพยาบาลแล้วหันกลับไปดู
มัน มันก้มหน้าหงุดจนคางแทบชิดกับอกเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำจากการกระ
ทำของผมเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
 
 
      ผมเดินเข้าไปจับมือมันก่อนจะพาเดินออกมาตอนแรกมันก็มองผมอึ้งๆ
ก่อนจะหลบหน้าผมอีกครั้งจนมาถึงห้องพักครูมันถึงเงยหน้าขึ้นเพื่อดูคนที่มา
หามัน
 
 
"ไง ที่รักไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
"เห้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
 
 
 
 
 
จบแล้วจ้าตอนที่ห้า ใครโผล่มาอีกแล้วล่ะเนี่ย?แถมยังเรียกโจว่าที่รักอีกโอ๊ววว
แล้วแบบนี้ตูนจะทำอะไรยังไงรอลุ้นกันตอนหน้าจ้าาา     อ่านแล้วเป็นไงอย่า
ลืมเมนท์บอกกันมั่งน๊า