PutDay' โทษที ไอ้นี่เมียผม

 
 
::Kevin::
    ผมเควิน ออซูนี่ครับจะเรียกสั้นๆว่าเควินก็ได้ อยู่แก๊งเดียวกับพวกไอ้ตูนนั่นแหละเมื่อซักครู่พวกผมพึ่งจะมีเรื่องกันหยกๆที่หน้าโรงเรียนกับ คิว kevidemo คนที่ผมกำลังชุดกระชากลากถูให้ขึ้นรถอยู่นี่ มันจะไปมีเรื่องที่ไหนก็ไปได้ผมจะไม่ว่าเลยซักคำถ้ามันไม่ใช่คนรักของผม!
ปึง!
ผมเหวี่ยงมันขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตูทันทีก่อนจะขึ้นไปนั่งบนที่คนขับ
"ทำบ้าอะไรของมึงห้ะเควิ้น!" ผมเงียบพยายามสงบสติอารมณ์แล้วกดน้ำหนักที่เท้าเหยียบคันเร่งรถออกจากที่จอดรถของโรงเรียนไปสู่ถนนสายหลัก
"เงียบทำไม!กูถามก็ตอบกูมาสิ่ว้ะ" มันตะคอกผมเสียงดังผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะสวนกลับไป
"ทำไมมึงถึงต้องมาหาเรื่องไอ้ตูนทำไมมึงถึงต้องมาหาเรื่องพวกกู!!!" มันชะงักไปก่อนจะหันหน้าออกไปทางหน้าต่างรถแทน
"คำสั่ง........" เพียงแค่คำตอบเดียวทำให้สติที่ผมพยายามจะสงบมันเมื่อกี้แตกกระเจิงทันที
"ทำไม!เพราะไอ้คนคนนั้นอีกแล้วหรอ แค่คนคนเดียวทำไมมึงถึงต้องยอมมันขนาดนี้! มึงก็รู้ว่าพวกไอ้ตูนมันเป็นยังไงยังจะทำตามคำสั่งบ้าๆนั่นอีก ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาคิดบ้างมั๊ยว่ากูจะรู้สึกยังไง!!!!!!!!!!" มันหันกลับมามองผมด้วยแววตาโกรธจัด
"แล้วถ้ากูไม่ทำตามคำสั่งบ้าๆที่มึงว่านั่น มึงคิดบ้างมั๊ยล่ะว่าเรดน้องสาวกูจะเป็นยังไง!"
"แล้วทำไมมึงไม่ย้ายมาเรียนที่นี่! กูก็บอกไปแล้วไงว่าถ้ามึงมาที่นี่ทั้งมึงทั้งน้องก็ไม่ต้องไปยอมคนเหี้ยๆแบบนั้นอีกแล้ว หรือมึงชอบมันล่ะห้ะถึงไม่ยอมไปไหนซะทีต้องให้มันได้มึงก่อนใช่ไหม!!!!" ผมพูดไปไม่ทันคิดหมัดหนักๆของคนข้างตัวก็กระแทกเข้ามาที่หน้าแล้ว
"เออ!!! กูชอบแล้วจะทำไมมันมีอะไรหนักหัวมึงหรือไง?!!" ชอบ!!!ชอบงั้นเหรอ?
"มึงเป็นเมียกูไง!! แต่กูก็พึงจะมารู้นี่เองว่าเมียกูมันร่าน! ชอบใช่มั้ย?ได้เดี๋ยวกูจะทำให้มึงไม่กล้าแม้แแต่จะคิดชอบใครนอกจากกูเลย!!!!" ผมหักพวงมาลัยรถเข้ามาจอดบนชั้นจอดรถพิเศษของคอนโดก่อนจะเดินอ้อมไปกระชากแขนไอ้คิวให้ตามลงมา
"โอ๊ย!!! ปล่อย!กูเจ็บนะไอ้วิ้นคิดจะทำอะไรของมึงห้ะ!!" หึทำอะไรงั้นหรอ?
"ทำให้มึงไม่กล้าไปร่านใส่คนอื่นไง!......."
 
 
::kiw::
อัก!
"ปล่อยกู!อย่ามาทำอะไรบ้าๆนะ" ผมถูกไอ้บ้าเควินลากออกมาจากโรงเรียนของมันแล้วพามาที่คอนโดตอนนี้มันไม่เหมือนเควินคนที่ผมเคยรู้จักเลยซักนิด ทำสายตาน่ากลัวแล้วยังคำพูดดูถูกนั่นอีก! แถมตอนนี้มันจะกดผมอีกด้วย!! 
"หึ กลัวหรือไง? ทำไมล่ะมึงร่านไม่ใช่หรอจะใครก็ได้ไม่ใช่หรือไงคงโดนมาบ่อยแล้วสิ" อะไรกันคำพูดพวกนั้นพูดออกมาได้ยังไง! คิดว่าผมเป็นตัวอะไรกันห้ะ!!!
"ปะ....ปล่อยกูนะวิ้น กูไม่เล่นนะไม่เอา กูกะอ๊าาาาาาาา" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเควินมันก็จับยอดอกส่วนอ่อนไหวของผมซะแแล้ว
"ตอบสนองดีนี่ แรดจริงๆ เคยมากี่ครั้งแล้วล่ะหืออออออ?" ทำไมถึงต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะ!!! ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อยแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของผมด้วยที่ให้ใครมาแตะต้องตัวได้ขนาดนี้น้ะ!!!  บัดซบเอ๊ยยไอ้น้ำตาเวรอย่าไหลน้ะเว้ย..........ไม่ไหวแฮะไหลออกมาจนได้
"ฮึก ปล่อยกูเถอะ ขะ..ขอร้อง...เควิน ฮึกฮือ" มันเงยหน้าขึ้นมามองผม
"ปล่อยหรอ? ฝันไปเถอะ!!"  ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้ล่ะ ทำไมผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย....
    มือหนาแกร่งราวกับมือของปีศาจตอนนี้กำลังลูบไล้กายเปลือยเปล่าของร่างเล็กข้างใต้ที่เขาใช้กำลังขืนใจเมื่อครู่ เพราะอารมณ์โกรธทำให้เขาใช้กำลังรุนแรงกับคนรักของตนโดยที่ไม่แม้แต่จะสนใจความรู้สึกของคนตัวเล็กที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นผสมเสียงครางที่หลุดออกมาโดยที่ไม่เต็มใจ เลือดสีแดงข้นจากช่องทางรักสีหวานที่ถูกแก่นกายใหญ่ของเขาสอดใส่เข้ามาอย่างรุนแรงโดยไม่มีการเตรียมพร้อมใดๆไหลเปรอะที่นอนสีขาวบริสุทธฺ์
"อึก เจ็บ.....เจ็บเอาออกไปฮือไม่เอา ไม่เควินเอามันออกไป เอาออกไป!!!! ฮือ" ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างสูงมีเพียงแค่แรงส่งกระแทกแก่นกายที่เร็วและแรงขึ้นกับรอยยิ้มเหี้ยมอย่างที่ผมไม่เคยเห็นผุดขึ้นบนหน้าหล่อเหลาสไตล์ตะวันตกที่ผมเคยหลงไหลของมัน แต่ตอนนี้กลับทำให้ผมเกลียดมันจนสุดจะทน
"ปล่อย...ปล่อยผมไปได้โปรด.......ฮึกฮือ" ผมเว้าวอนอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าคนข้างบนจะไม่รับรู้อะไรเลย ปีศาจมึงมันปีศาจชัดๆ..
 น้ำรักสีขาวขุ่นถูกส่งเข้ามาทางช่องทางหลังสีสวยอีกครั้งและอีกครั้งความทรมาณที่ได้รับยาวนานจนเหมือนจะฆ่าร่างเล็กให้ตายเพราะการกระทำไร้ปราณีของคนบนร่าง จากตอนบ่ายของวันล่วงเลยไปจนถึงกลางดึกการกระทำของร่างสูงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงแต่อย่างใด ราวกลับตกนรกทั้งเป็นน้ำตาสีใสหยดลงจากดวงตาสีนิลสวยหยดแล้วหยดเล่าแต่ก็ไม่สามารถลดความเจ็บปวดที่ได้รับทั้งทางร่างกายและหัวใจจากคนที่ตนรัก
:5:40:
 จบซะที.......ความทรมาณที่ได้รับมันจบลงแล้ว ร่างบางคิดในใจเงียบๆไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียงสะอื้นทำได้เพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลหยดลงไปบนหมอนที่เขาถูกบังคับให้นอนรับความทารุณมากว่าสิบชั่วโมง ร่างทั้งร่างระบมและขึ้นสีช้ำอย่างเห็นได้ชัดทั้งจากการที่ถูกบีบและทำอย่างอื่นอีก มือเรียวเล็กจิกทึ้งผ่าปูที่นอนแน่นเพื่อหวังที่จะระบายความเสียใจและความโกรธที่ได้รับจากเจ้าของแขนแกร่งที่วางพาดไว้ที่เอวของตน คนตัวเล็กดันแขนของร่างสูงออกจากตัวอย่างเบามือก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นกดโทรหาใครบางคน
"แพรททริค....ช่วยมารับกูหน่อยสิที่คอนโดของเควินน่ะ" ผมกรอกเสียงไปตามสายก่อนจะบอกว่าให้ทำยังไงกับตอนที่มาถึงแล้วเห็นผมสภาพนี้แล้วตัดสายทิ้ง หมอนั่นรู้เรื่องทุกอย่างของผมดีแม้แต่คีย์การ์ดของห้องนี้มันเองก็มีเหมือนกัน ไม่ถึงสิบนาทีมันก็โผล่มาที่นี่
"เดี๋ยวกูจะพามึงกลับบ้าน" มันมองผมด้วยสีหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะพูดแบบนั้นออกมาพร้อมกับถอดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ออกมาสวมให้ผมที่เสื้อผ้าถูกกระชากจนขาดไม่มีชิ้นดีไปแล้ว ผมลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มพับลงไปอยู่กับพื้นอย่างไม่เป็นท่าไอ้ทริคที่เห็นแบบนั้นก็เลยเข้ามาอุ้มผมแทน มันพาผมเดินออกจากห้องนั้นก่อนที่ประตูจะปิดลงผมหันกลับไปมองใบหน้าคมคายของคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้งครั้นน้ำตาที่พยามหยุดเมื่อครู่ก็ไหลลงมาอาบแก้ม......คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ....กูจะหายไปจากชีวิตของมึง......เควิน
 
 
"นี่กลับไปมึงช่วยจัดการเตรียมตั๋วเครื่องบินกับวีซ่าไปอเมริกาให้กูด้วยแล้วก็เอาของมึงด้วยแล้วกันจัดการให้เสร็จภายในวันพรุ่งนี้นะ" ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกครับไอ้ทริคมันเป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็กแล้ว แล้วก็ยังเป็นลูกของคนรับใช้ชั้นสูงของบ้านผมอีกด้วย บ้านผมร่ำรวยติดอันดับของประเทศจากการทำธุระกิจและยังมีชื่อเสียงทางด้านอิทธิพลอีกด้วยเรื่องของการเดินทางไปไหนมาไหนก็เลยกลายเป็นเรื่องง่ายๆไป
"เออเข้าใจแล้ว ว่าแต่ไอ้เวรนั่นมันทำอะไรมึงว้ะห้ะ? ให้กูไปจัดการให้เลยมั๊ย" มันถามผมเสียงเรียบอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น......กำลังโกรธอยู่สิ่นะ
"ก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่ากูทำแบบนั้นกับไอ้หมอนั่นไม่ได้" เพราะผมรักมัน..... "ขอแค่กูไม่ต้องเจอหน้ากับมันอีกแล้วก็มีมึงไปกับกู  กูก็โอเคแล้ว" ไอ้ทริคหันมายิ้มให้กับผมน้อยๆก่อนจะโน้มหน้ามาเข้ามาประทับริมฝีปากจูบผมอย่างอ่อนโยน
"นั่นสิ่น้ะ" มัผละออกไปหลังจากจูบผมอยู่นานก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มชวนหลง
"ขอแค่ได้ไปจากมันก็พอ.........."
 
 
 
 
 อ้าวววตกลงยังไงล่ะเนี่ยระหว่างสามคนนี้  ตอนนี้ลองแต่งแบบดราม่านิดนึงก็ไม่รู้จะดีหรือป่าว  ยังไงก็เมนท์แนะนำกันให้ด้วยน้าาาา คนที่เมนท์ให้ขอบคุณนะจ้ะน่ารักม๊ากมากกกก เรื่องราวระหว่างสามคนนี้จะเป็นแบบไหนติมตามกันตอนหน้าน้าา