My Child's mother! หกคะเมน อลเวง บังคับรัก

Decision 

ติ๊ก..ติ๊ก.. 
เสียงนาฬิกาแบบตั้งโต๊ะเรือนใหญ่ข้างนอกดังขึ้นเมื่อมันครบชั่วโมง มาร์โคออกไปแล้วสองชั่วโมง ถ้ารวมเวลาที่ฉันอยู่ในห้องน้ำนี่ก็ห้าชั่วโมงแล้วสินะ
 
เออ...คงจะอย่างนั้นแหละ เพราะฉันจำได้แล้วว่าในห้องนี้มีกระเบื้องอยู่กี่แผ่น
 
ฉันมองที่ตรวจครรภ์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะโยนมันลงถังขยะแล้วจะลุกไปล้างหน้าสะบัดความคิดที่วิ่งวุ่นในหัวออกไป ฉันกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อรับโลกแห่งความจริง
 
บางทีฉันควรกลับบ้าน
 
อืม...เป็นความคิดที่ควรจะทำตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน
 
“มาร์โค ทำไมคุณยังนั่งอยู่ตรงนี้?” ฉันถามเขาด้วยนำเสียงประหลาดใจเล็กน้อยที่ยังเห็นเขาอยู่ในห้อง ฉันคิดว่าเขาจะออกไปแล้วซะอีก
"..ผมไปไม่ได้"
“เฮ้อออ..ไม่ชอบคุณในอารมณ์แบบนี้เลยจริงๆ”  
 
ฉันเดินมานั่งข้างๆเขา มาร์โคนั่งอยู่บนโซฟาก้มหน้าและกุมมือตัวเองไว้แน่น อาการประหม่าของเขาเหมือนจะหนักขึ้นกว่ามะกี้อีก
ปกติฉันก็เป็นคนประหม่าง่าย แต่วันนี้ไม่ อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ทำให้ฉันจำเป็นต้องใช้สัญชาตญาณรับมือกับมัน แต่จริงๆฉันเองก็ควรเป็นคนที่ปลอบเขาได้สิ ไม่ใช่รอแต่ให้เขาปลอบเหมือนที่ผ่านๆมา
 
“ไปเถอะมาร์โค คุณต้องผ่อนคลายนะ”
“ผมเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่..”
“ไม่! ผมไม่ไป”
“แต่ว่า”
“เจน่า..ผมจะทิ้งคุณได้ยังไง จะให้ลงไปข้างล้างหาเบียร์เย็นๆสักแก้วให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นในขณะที่คุณสับสนอยู่อย่างนั้นหรอ ผมทำไม่ได้หรอก..และจะไม่ยอมทำด้วย!”
 
อยากจะพูดขอบคุณให้เขารำคาญไปเลย
 
คำพูดเมื่อกี้..มันไม่ได้เกิดจากอาการขี้หูเต้นระบำใช่ไหม?
 
ฉันจับมือเขาให้แน่นขึ้น,พยายามลูบให้ความอบอุ่น มือเค้าเย็นมากทั้งๆที่ฮีตเตอร์ในห้องยังทำงานอยู่ ฉันอยากทำให้เขารู้สึกดีขึ้นจัง แต่จะด้วยวิธีไหนดีล่ะ ฉันเองก็สับสนลำดับความคิดตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน
 
“เรื่องนี้มันจะผ่านไปด้วยดี คุณไม่ต้องกังวลนะ”
“ใช่ มันจะโอเค ผมก็เชื่อแบบนั้น”
“ฉันจะกลับบ้านวันพรุ่งนี้ เรื่องมันก็จะจบ คุณก็แค่..ลืมมันซะว่าทุกอย่างเคยเกิดขึ้น”
“คุณหมายความว่ายังไง?” มาร์โคหันหน้าขวับมาทางฉัน
พูดไรผิดไปป่ะว่ะ
“ก็พูดว่า..”
“หยุดคิดแบบนั้นเลยนะ! ผมไม่ยอม!"
"ฉันก็แค่กำลังจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้คุณไง ถ้าฉันไปเรื่องมันก็จบ ฉันเป็นแค่คนที่บังเอิญผ่านเข้ามา มันก็คงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องไป"
"คุณกำลังทำให้ผมเป็นคนหาความรับผิดชอบไม่ได้ และนั้นชั่วมากนะ!”
 สายตาเค้าดูจริงจังตอนพูดแบบนี้ แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆนะ ฉันกล่าวหาว่าเขาชั่วไม่ได้หรอก ฉันทำร้ายคนที่ฉันรักไม่ได้ด้วย
 
ฉันต้องไปหน่ะถูกแล้ว
 
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากขวางทางคุณ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันสัญญาว่าจะเลี้ยงเขาอย่างดีที่สุด"
"...."
"ให้ฉันไปเถอะ.." 
“เก่งนักหรือไงคุณหน่ะ?  แน่ใจหรอว่าจะรับมือกับมันไหว? รู้ไหมเจน่า การที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังมันเลวร้ายมากนะ”
 
หลังๆนี่เค้ากำลังจะพูดถึงอะไร? ฉันเห็นนะว่าน้ำคลอเบาๆที่ขอบตาของเขาทั้งสองข้าง นี่เราสองคนไม่เคยต้องคุยกันแล้วเครียดขนาดนี้เลยนะ..
 
“อยากจะให้ผมทิ้งคุณหรอ? ผมรู้ ไม่มีใครในโลกที่อยากโดนทิ้งหรอก”
“..”
“ในเมื่อเรื่องมันว่าแล้วในทางนี้ ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป คุณอยู่ที่นี่ต่อ เราจะเลี้ยงเด็กด้วยกัน”
“มาร์โค..”
เขาหยุดคำพูดของฉันด้วยรอยยิ้มที่มุมปากข้างเดียวแบบที่ชอบทำ ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปนั่งข้างหน้าฉัน
"พอเถอะ เรื่องนี้มันชักจะเครียดเกินไปแล้ว"
"ฉัน.."
“ผมคิดว่าการที่ผมต้องดูแลใครสักคนกับอีกหนึ่งชีวิตเล็กๆก็ไม่เห็นเสียหายอะไร”
“คุณจะต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ”
"ไม่มีทาง ผมทำผมก็ต้องรับผิดชอบ”
“นั้นหมายความว่าคุณจะไปเที่ยวบ่อยๆไม่ได้แล้วนะหลังจากที่เขาเกิดมา ชีวิตของคุณจะเปลี่ยนไป ความนิยมของคุณจากสาวๆจะลดลง รับได้ใช่ไหม?”
"ถ้าผมจะเป็นนักบอลคนแรกที่โค้ชสั่งให้เลิกเล่นบอลเพราะมีลูกก็เอาสิ อีกอย่างนะ รางวัลที่ได้จากนิตยาสารไร้สาระนั้น ผมไม่สนใจหรอก"
"ฉันก็ไม่สน.."
“นั้นสิ แล้วคุณคิดว่าใครจะสน?”
 
จบคำพูดของเขา ใบหน้าหล่อๆก็เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจางๆตอนที่เขาเอาหน้ามาใกล้ๆ
 
สิวเขาขึ้นเม็ดเล็กๆเม็ดนึงที่แก้มซ้ายนะ เมื่อวานยังไม่มีเลยนี่
 
แต่เอาเหอะ ตอนนี้ฉันไม่ได้กำลังใส่ใจเรื่องสิวของเขาหรอก เพราะไม่รู้ว่าความซึ้งหรืออะไรสักอย่างกำลังกลืนจิตวิญญาณฉัน
 
มาร์โคเป็นผู้ชายที่น่ารักเหลือเกิน ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันได้ยินประโยคพวกนี้จากปากเขา ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง หรือรักฉันไหม? แต่อย่างเดียวรู้สึกได้ตอนนี้คือริมฝีปากอุ่นๆของเขาประกบอยู่กับปากของฉัน
 
ไม่ว่าจะยังไงหรือสถานะภาพแบบไหนของเราสองคน ฉันมั่นใจว่าตอนนี้ฉันมีความสุข และไม่ได้ต้องการคิดหรือแคร์อะไรทั้งนั้น....
 
 
“มีอะไรหรอ?” ฉันถามเมื่ออยู่ๆเขาถอนจูบออกอย่างรวดเร็วทั้งๆที่มันกำลังจะไปได้สวย
“คือ...ผมปวดฉี่! คุณรอแปนนะ”
ฉันมองตามท่าทางตลกของเขาที่พยายามถอดเข็มขัดเพื่อไปเข้าห้องน้ำด้วยความยากลำบาก มาร์โคหายไปในห้องน้ำสักพักพร้อมกับออกมา ทำหน้าตายิ้มกริ่ม
อะไรของเค้าอีกล่ะ
“ถึงมันจะขาดช่วงไปแล้วก็เหอะ แต่เมื่อกี้ยังจูบไม่เสร็จเลย ผมว่า...เรามาพยายามกันใหม่,เถอะนะ” 
 
ถึงฉันจะไม่ค่อยอยากจูบแล้วตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามตอนที่เค้าเดินเข้ามาใกล้ๆ ปล่อยให้เขาผ่อนคลายริมฝีปากของเค้าบนปากของฉัน
 
มาร์โค คนเดิมของฉันกลับมาแล้วสินะ