My Child's mother! หกคะเมน อลเวง บังคับรัก

welcome to the weird story

 

“ตกลงว่าไงคุณ?” เสียงนุ่มๆแต่ร้อนรนของเขาดังทะลุประตูเข้ามา

 

ฉันยังคงนั่งเงียบอยู่บนชักโครก

 

เขาอยู่หน้าห้องน้ำกำลังรอให้ฉันออกไปหา ถ้ามาร์โคเขาแค่จะรอเข้าห้องน้ำต่อจากฉันมันก็ดีนะสิ... เฮ้ออ นี่เวลามันผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ?

 

“คุณ?”

 

ฉันเลือกที่จะไม่ตอบรับเสียงเขาเพราะยังไม่กล้าพอ  รวมถึงไม่กล้าก้มลงมามองไอ้วัตถุทรงเรียวในมือที่ชุ่มไปด้วยเหงือของฉันนี่ด้วย ฉันกำมันแน่นขึ้นพร้อมๆกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

 

“มาร์โค”

“ว่าไง?”

“ฉัน...ไม่กล้าดูอ่ะ”

“โธ๋! ก็รีบๆดูสิ จะได้รู้กันสักที! เร็วๆเลยคุณ ผมว่าผมปวดฉี่แล้วตอนนี้!”

“ก็มันไม่กล้านี่..”

“ไม่เอาน่า, คุณอยู่ในนั้นมา 3 ชั่วโมงแล้วนะ แล้วผมเองก็ไม่อยากยืนสติแตกอยู่ตรงนี้แล้วด้วย, เร็วๆเถอะผมขอร้อง”

“ขออีกสามสิบนาทีได้ไหม”

“สามวิก็ไม่ให้แล้ว!”

“...”

“คุณ?”

“..”

“ถ้าขืนเงียบแบบนี้ผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”

“ดะ เดี๋ย...”

 

ปังง!!

 

ยังไม่ทันที่เขาจะให้โอกาสฉันพูดอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงด้วยการถีบเข้ามา

มันก็คงจะเป็นภาพที่เขาเท่ห์มากอยู่หรอกนะ ถ้าไม่บังเอิญว่าลื่นถุงเท้าตัวเองจนเกือบล้มแล้วต้องเอาเท้ามายันอ้างล้างหน้าไว้แบบนั้น = =

 

ไหวไหม?

 

 มาร์โค ถอนหายใจหลังจากเอาขาลงมาไว้ที่เดิมแล้ว ทรงผมที่ดูเหมือนหงอนไก่ของเขาปัดปลายเบาๆตามแรงลมที่ประตูเปิดเข้ามา

“คุณดูมันแล้วใช่ไหม?” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำเป็นปกติ

 

ฉันพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะค่อยๆมองหน้าเขา

 

“ฉัน..ขอโทษนะ”

 

มาร์โคเงียบแต่สีหน้ายังปกติ เขาไม่ได้พูดปลอบหรืออะไรกับฉันทั้งนั้น เขาเดินเข้ามาหยิบสิ่งที่ฉันถืออยู่ออกไปแล้วจ้องมันอย่างตั้งใจแบบสุดๆ..

 

เวลาผ่านไปประมาณสามนาที เขาค่อยๆยิ้มหน้าทะเล้นแบบที่ชอบทำออกมา

 

“คุณจะขอโทษผมทำไม?”

“ห๊ะ? คุณไม่โกรธหรอ?”

“โกรธอะไร?”

“ก็...อย่างที่เห็นไง..ในมือคุณน่ะ”

“อ๋อ..ผมไม่โกรธหรอก”

 

หลังจากเสียงของเขาพูดจบว่าไม่โกรธ โลกทั้งใบของฉันก็เหมือนตื่นขึ้นมาจากความตายอีกครั้ง นี่..แปลว่าเขาดีใจใช่ไหมนะ เขาดีใจกับสิ่งเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้นกับเราสองคนใช่ไหม!

 

“แต่ว่า เจน่า..”

“ห๊ะ?”

“ไอ้เครื่องหมายสองขีดนี่มันคืออะไร?”

 

ครื้นนนน

 

เสียงโลกที่ฉันมโนไว้พังลงมาราวกับโดนแผ่นดินไว้ 53 ริกเตอร์

“ไม่รู้แล้วทำหน้ายิ้มทำไมไม่ทราบ” - -

“ก็ยิ้มเพราะไม่รู้เนี่ยแหละ ตอนเด็กๆแม่ก็ไม่เคยซื้อให้เล่นด้วยสิ”

ยังมีหน้ามาตอบหล่อๆเกาผมยิกๆอีกนะ

ใครเค้าซื้อที่ตรวจครรภ์ให้ลูกเล่นล่ะพ่อคุณ!

 

“มันแปลว่าท้อง”

 

หน้าของมาร์โคหลังจากที่ฉันพูดจบดูตะลึงและแววตาสลดลงไปเล็กน้อย จริงๆไม่เล็กน้อยหรอก เห็นได้ชัดว่าผิดรูปแบบไปจากมาร์โคที่กวนโอ๊ยอยู่ตลอดเวลา เขาเดินลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำที่อยู่ใกล้ๆ  ทิ้งตัวพิงอ่างในแนวขวางและปล่อยขายาวๆวางผาดไปกับขอบอ่างอีกด้าน และอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น

 

 เขาเหมือนคนที่กำลังจะเสียสติ

ก็นั้นแหละ มันควรจะเป็นแบบนั้น …

 

“คือ..มาร์โค คุณโอเคไหม?”

“ห๊ะ?” เขาหันหน้ามาทำหน้างงๆใส่ และเดาว่าคงไม่ได้ยินประโยคที่ฉันถามไปในตอนแรก

“คุณโอเคไหม? หมายถึงรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?”

“รู้สึกยังไงหรอ?..อืมมม”

ไม่ชอบสีหน้าที่เขาคิดแบบนี้เลยให้ตายสิ

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะรู้สึกดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พูดออกมาเถอะ เผื่อว่ามันจะช่วยอะไรได้”

“ผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าคุณเองจะคาดหวังให้ผมรู้สึกดีแต่แรกแล้วเหมือนกัน แต่พูดไปมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

ฉันคิดว่าเขากำลังสับสน คำพูดเขาดูงงๆกับชีวิต = =

ฉันก็กำลังงงกับชีวิต

“ฉันคิดว่า คุณควรออกไปไหนสักที่นะ นั่งที่ร้านข้างล่างก็ได้ ดื่มเบียร์ หรือ อะไรสักอย่างที่ทำให้คุณรู้สึกดี”

“เอางั้นหรอ?” เขาหันหน้าและหัวหงอนๆมาถามฉันแบบคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

ตอนนี้เขาไม่เหมือนมาร์โคที่ฉันเคยรู้จักเลยจริงๆ

                     

ฉันกับเขา  เราเจอกันได้หลายเดือนแล้ว เกือบจะปีได้แล้วมั้ง ฉันมาเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วเป็นปกติจนมาหยุดที่นี่และหลงทางก็เลยขอติดรถกับทางสโมสรฟุตบอลของเขามาด้วย

 

และฉันก็เจอเขา..เขาทำให้ฉันหยุดอยู่ที่นี่..

 

แต่นั้นแหละ จากนั้นฉันก็หาที่อยู่ไม่ได้ เลยใช้มารยาหญิงขอร้อง...จริงๆเรียกอ่อยก็ไม่ผิด ให้เขาช่วยดูแลสักระยะ แน่นอนเขาปฏิเสธและจะส่งฉันไปบ้านพักนักท่องเที่ยวอนาถา - - ประโยคที่ฉันพูดกับเขาในตอนนั้นคือ หาที่ดีๆกว่านี้แล้วไม่ได้หรอ และประโยคที่สองหลังจากดูสภาพห้องพักฉันไม่ยอมอยู่ที่นี่แน่ๆ

แต่สุดท้ายเขาก็ยอม เพราะความสวยและน่ารักของฉัน

 

ไม่น่าใช่

 

(จริงๆไปแจ้งตำรวจแล้วบอกว่าเขาเป็นคนพาฉันมา พี่ตำรวจก็รู้งานออกใบสั่งให้เค้าดูแลฉันจนกว่าจะหาที่อยู่ได้ซะงั้น ก็ดี.. เสร็จโจร)

                แต่เราอยู่ด้วยกันทุกวันแบบห่างเหิน เขาดูแลฉันแบบส่งๆในตอนแรกและแทบไม่กลับมาบ้านเลย จนกระทั่งฉันชวนเขาเล่นเกมส์ “ใครรักก่อนแพ้” จริงๆเขาก็คงไม่อยากเล่นหรอก แต่พอฉันบอกว่า ถ้าฉันแพ้ ฉันจะไปจากทีนี่ มาร์โคตาลีตาลานจะเล่นทันที

ปลื้ม = =

แต่พ่อคุณคงอยากไล่ฉันไปมากๆจริงๆ..

             

      เราเล่นกันมาตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ยังไม่รู้ผลว่าใครแพ้ชนะ แต่ในใจจริงๆฉันรู้

ก็ฉันนี่แหละคนแพ้ แพ้มาตั้งแต่ต้นแล้วด้วย ฉันรักเขาก่อนที่เขาจะรู้จักชื่อฉันด้วยซ้ำไป รักแรกพบ ... ฟังดูใจง่ายไปนะ แต่ฉันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ... เฮ้อ เขาจะดูออกบ้างไหมนะ?

 

จริงๆเรื่องน่านี้จะจบตั้งแต่คืนแรกของเราแล้ว เขาน่าจะกล่าวหาได้เลยว่าที่ฉันยอมเขาเพราะรัก และฉันแพ้ จากนั้นก็ถึงเวลาที่ต้องเก็บข้าวของออกไป

แต่มาร์โคไม่ทำแบบนั้น เรายังใช้ชีวิตปกติ  รู้สึกไปเองละมั้งว่าใกล้ชิดกันมากขึ้นทุกวัน  ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเขาโดยที่ไม่ได้แคร์เลยว่ามันจะจบลงแบบไหนและ..ตอนไหน

ไม่แน่อาจจะเป็นตอนนี้แหละ - -

               

     มาร์โคเดินออกไปแล้ว เขาเดินออกไปเงียบๆ

 

ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิม รู้สึกเหมือนไม่อยากทำอะไร ฉันหลับตาแล้วหวังว่าพอตื่นขึ้นมาจะพบว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบนี้