ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

ผมเดินมารอพี่แม็กที่หน้ามหาลัยก็เจอหนุ่มหน้าหวานเดินมาทัก ไม่สิทอมมากกว่า
“มึงๆรอกลับบ้านหรอ” ทอมถาม
“อือใช่ๆ รอพี่แม็กน่ะ”ผมตอบ
“ห๊น้องประธานนักเรียนหรอ”
“อืม........” ยิ้มให้
“กุชื่อน้ำ มึงชื่อไร”น้ำถาม
“ชื่อ มินทร์ เอ่อ... เราใช้คำหยาบคายไม่ว่าน่ะ น้ำ” ผมว่า
“เฮ๊ย ไม่ว่าๆๆ เพื่อนกันเป็นกันเอง เว๊ย”
“เออๆๆ งั้น2ทุ่มเจอกัน กูไปก่อนน่ะพี่กุมาแล้ว ”
“เออๆๆ เจอกันพ่อมาพอดี ^_^ ”
หลังจากนั้น.....................................................
....................................................
@ 2 ทุ่ม ที่มหาลัย
ผมนั่งรถมากับพี่แม็ก
พอถึงก็เจอสายตาอาฆาตสาวๆๆอยู่
“ปีหนึ่งรวม” ตะโกนปาวๆอยู่กลางสนาม
จะวิ่งแต่ไม่ได้วิ่ง พี่ดึงแขนไว้ และพาเดินไป “พี่ผมจะซวยน่ะ” ผมว่า
“ไม่ต้องกลัว” ^_^
“ครับ” เขาเข้าแถวหมดแล้ว ผมเดินอย่างสง่า มากับพี่พอถึงพี่ว๊ากก็บอกให้ ไปนั่งประจำที่
อ๋อผมนั่งแถวที่1 คนสุดท้าย หน้าผมเป็นน้ำ ทั้งหมดมี 4 แถว ผมกับเพื่อนผม นั่งหลังสุดหมดเลยให้ตายสิ โดนก็โดนแค่แถวหลัง
พวกพี่ๆพาเดินมาหลังโรงเรียนและเล่าประวัติให้ฟัง
“พวกเรารู้ไหมว่าตึกร้างหลังโรงเรียนเป็นตึกที่มีผู้หญิงคนนึง เอ็นไม่ติดคิดสั้น แขวนคออยู่ในตึกนั่นแหละ และปีต่อๆมาก็มี นักศึกษาชายมา ท้าทายและตายอยู่ในนั้นเหมือนกัน” พี่โค้กเล่าเสียงเรียบๆ แต่คนฟังนี่สิ
ผมเลยถามว่า “พี่โค้กครับ แล้วผู้ชายนั้นตายเพราะอะไรครับ”
“อยากรู้หรอ”
“ครับ”
“ตกบันไดครับตกจากชั้นสองลงมา แล้วชั้นที่หนึ่งบันไดขาดไปเลยกระแทกพื้น แต่ยังไม่ตาย เขาพยายามวิ่งออกมาจากตึกนั่นแต่เหมือนว่ายิ่งวิ่ง ยิ่งเข้าไปในตึก เลยหยุดวิ่งรู้สึกแปลกๆ รีบหันหลังกลับ”
“ไง เล่าต่อๆ”
“พอเขาหันมาท้องก็เสียบกับขาตั้งรู้ภาพทะลุ ตายคาที่”
“โหสยองจัง” แต่หน้าเรียบเฉย
“หรอ  อย่างแกก็กลัวหรอ”
“ไม่กลัว ผมคิดว่าที่พี่เล่ามาเป็น จริงน่ะ”
“ทำไมถึงเชื่อล่ะ ”
“เหมือนเขาจะออกมาต้อนรับด้วยน่ะ”
“พี่เพื่อนเข้าไปแกล้งหรือเปล่า”
“อืม”
“เพื่อนพี่คงสลบคาที่แล้วมั้ง”
“รู้ได้ไง!!!!!!!!!!!!!”
“หึๆๆๆ”พี่แม็กหัวเราะ
“ถ้าไม่ไหวตะโกนดังๆน่ะ เพราะไม่ใช่มีแค่ นั้น”
“แม็กไปบอกน้องทำไม”
“ไม่ได้บอก ถึงน้องกุเข้าไปก็ไม่เจอเพื่อนเราหรอก”
“ทำไมล่ะแม็ก” พี่แม็กไม่พูด แต่ชี้มือไปที่ห้องๆหนึ่ง จากนั้นประตูเปิดแง้ม เบา พวกสาวๆกรี๊ด แสบหู
แล้วผี2ตนก็วิ่งพรวดพลาดออกมา พี่โค้กเลยวิ่งไปรับ
“เป็นอะไร” พี้โค้กว๊ากถาม
“กุไม่ไหวแล้วซ่อมก็ว่อมเถอะ กุไปล่ะ” ทั้งสองพูดแล้ววิ่งตะเลิดไป นอกอาคาร
“หึๆๆ ว่าแล้งไง น้องๆครับถ้าเห็นอะไร ตกใจอะไร ร้องดังๆน่ะครับแล้วยืนอยู่ที่เดิม พี่จะไปรับ” พี่แม็กพูด
ผมที่ยืนอยู่ข้างๆพี่แม็ก ก็เห็นผู้ชายชุดนักศึกษาหัวแตก ท้องเหมือนโดนเสียบ เป็นรูกว้างตาแดง แผลเต็มตัว เดินมาที่หลังพี่โค้ก
“พี่โค้ก ” ผมเรียกเสียงสั่นๆ
“อะไร” ผมไม่ตอบแต่เอาหน้าซุกพี่แม็กแล้วชี้ที่ด้านหลังพี่โค้ก
พี่โค้กเลยรีบโดดออกมา อยู่ข้างๆผม เล่นเอาเพื่อนๆ กรี๊ดกร้าดกันใหญ่  วิ่งออกไปตั้งหลักที่นอกอาคารกัน
พวกเราก็ด้วยพี่แม็ก อุ้มผมออกมา
“ไอ้มินทร์อย่าทักดิว่ะกูกลัวเลยไอ้น้องเลว” พี่โค้กว๊ากใส่
“น้อยๆๆหน่อยไอ้โค้ก” พี่แม็ก
“มะ....มึง..เห็นไร...ว่ะ...มินทร์” แกรนพูด
ผมส่ายหน้า ตอนนี้พี่แม็กพาออกนอกอาคารแต่อยู่ ในเขตอาคาร ผมยังเอาหน้าซุกเสื้อพี่แม็กอยู่
“ไม่เป็นไรมินทร์พี่อยู่ด้วยแล้ว” ผมพยักหน้าน้อย
“ออกมานอกอาคารแล้วน่ะ” ผมพยักหน้า
“มินทร์เงยหน้าขึ้นมาพูดกันดีๆ”พี่แม็กพูด
“คะ....ครับ...” ผมค่อยๆ เอาหน้าออกห่างจาก พี่แม็ก แต่ยังไม่เงยหน้า
‘มินทร์’
“ครับ”
“พูดกับใคร” แม็ก
“อ่าวพี่แม็กเรียกไม่ใช่หรอ” ยังไม่เงยหน้า
“พี่มาเดินตรวจเพื่อนแกอยู่จะเรียกได้ไง” พี่แม็กตะโกน อยู่ไกลๆ
“ใครอยู่นี่”
“อะไรแก”
“พี่โค้กรึเปล่า”
“พี่อยู่นี่” พี่โค้กตะโกน มาจาก ด้านหลังผม
“ใครยืนอยู่หน้าผม” ผมถามแล้วมือยังปิดหน้าอยู่
เงียบกริบ
“ตอบหน่อยสิจะรร้องแล้วน่ะ”
“มินทร์กูไม่เห็นมีใครยืนอยู่หน้ามึงเลยน่ะ”
“ไม่ยืนได้ไง ก็เนี่ย แกล้งกุหรอไอ้วิน จะร้องแล้วน่ะ”
“มินทร์กูรู้ว่ามึงมีเซนต์ อย่าหลอกให้พวกกุกลัวเล่นดิ”
เงียบกริบ
ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มือยังปิดอยู่
“มึงมาหากุหน่อยดิวิน”
“มึงก็ออกมาดิว่ะ”
“..................................”
ผมค่อยๆเอามือ แยกนิ้วก้อย นิดๆ เชี่ยยยยยยยยยยย เป็นผีหน้าตาดีๆ กุจะไม่กลัว หน้าอุบาทว์ มีแผลน้ำเหลืองเยิ้ม
‘กลัวหรอ’ ผมพยักหน้า
“มินทร์” แกรนพูด
ผมลดมือลงจากหน้าเร็วๆและลืมตา ตะโกนลั่น
“พี่แม็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”