ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

‘แม่รักลูกน่ะ’ได้ยินเสียงมาจากไหนไม่รู้
 ‘Happy birthday จร๊ลูก’ อ๊ะ...อีกแล้วปวดหัว
‘ใครก็ได้ช่วยด้วยปวดหัว’
 ‘สัญญาสิจร๊ว่าจะเป็นเด็กดี’เสียงแม่มาจากไหน
 ‘พี่แม็ก พี่มิวช่วยผมด้วย’ผมร่ำไห้ด้วยความปวดหัว
‘ไม่เป็นไรพ่อกับแม่อยู่ข้างๆลูกเสมอน่ะมินทร์’ โอ๊ยไม่ไหวแล้วหัวจะระเบิดแล้ว
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมแผดเสียงดั่งลั่นด้วยความเจ็บปวด
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูหน่อยแสงไฟเต็มห้อง รู้สึกปวดทั้งร่างกายราวกับไฟฟ้าช็อต
ผมลืมรู้สึกต้วเหนื่อยอยากลืมตัวมาดูว่าใคร ทำอะไรกับผมทำไมหนักอย่างนี้ แล้วสติก็ดับวูบลง
--- ------ ----------- - -- - -- - ---------------- -------------- - --------------- -------------
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า ‘โอ๊ยแสบตาสุดๆใครมาทับตัวเนี่ยหนักอย่างควาย’ คิดไปโดยที่ยังไม่ลืมตา จากนั้นก็ค่อยๆลืมตาอีกครั้งช้าๆ หืมมมม...........
อยู่ไหนเนี่ย กลิ่นยาฆ่าเชื้อจากโรงบาล ทำให้ขนลุก และสาบานกับตัวเองว่า จากนั้ไปจะรักษาสุขภาพดีๆไม่ให้ป่วยนอนโรงบาลอีก อะไรที่ไหนค่อยๆหันหน้าไปซ้าย ก็พบกับเครื่องจับความเต้นตัวใจ ละเครื่องไม้เครื่องมือที่เจอบ่อยๆ ติ้ดๆ ๆ ๆ ๆเสียงเครื่องมือ
ที่ปากก็มีอะไรครอบอยู่ด้วย
 
และหลับตาลงอีกครั้งเพราะความเหนื่อยล้าตื่อนมาอีกทีก็พบ หมอทำอะไรวุ่นวาย และพี่แม็กพี่มิวยืนเงียบๆที่มุมห้องพี่มิวยืนเงียบ พี่แม็กร้องไห้เงียบ ขนาดหมอเต็มห้องยัง ไม่มีใครสนใจผมเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมลืมตาอยู่ 
“พี่แม็กพี่มิว” ผมเรียกเสียงแหบ ทุกสายตาหันมามองผมแล้วหมอก็ ให้พี่มิวและพี่แม็ก ออกไปรอด้านนอก
1 เดือน ผ่านไป
ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมที่จะออกโรงบาล พอออกมาหมอก็สั่งให้ไปรับยา
“นาย โชติกา มหาพิโรธไพศาล รับยาที่ช่อง 2 ค่ะ” เสียงพยาบาลสาวประชาสัมพันธ์บอก
ผมเดินไปยื่นมือรับยา พยาบาลสาวคนนั้นเลยมือมาสัมผัสมือผมเล็กน้อยผมรับแล้วดึงมือกลับทันที และเซ็นเช็ค จ่ายค่ายา ผมแอบมองพี่สาวพยาบาลที่ หันหลังกลับแล้วยกมือขึ้นดมๆๆแล้วทำหน้า ฟิน !!!  !!  ! ! ! ! ! !! !
“ไงเสน่แรงตั้งแต่ออกห้อง ICU เลยน่ะ”วินและแกรนพูดพร้อมกันทันที
ผมทำทีหันไปมองหาพี่ ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย
“พี่แม็กล่ะ”ผมถาม
“สอบอยู่”พี่มิวตอบ
“พี่มิว(กระโดดกอด)คิดถึงจังเลย”
“555 ยังเด็กเหมือนเดิมน่ะมินทร์”พี่มิว
“พี่ยินดีด้วยน่ะค่ะที่น้องมินทร์หายดีแล้ว” แฟนพี่มิวมั้ง ทำทีจะเดินมากอด แต่ผมถอยหลัง ก็คนมันไม่คุ้นนี่ผมก็ไม่กอดหรอกครับ
“ใครครับพี่มิว เลขาประจำตัวหรอ” ผมมมองเหยียดนิดตั้งแต่หัวจรดเท้าพี่คนนั้นทำท่าจะกินเลือดเนื้อให้ได้ ผมแลบลิ้นให้ พี่สาวคนนั้น กรีดๆๆ เสียงเบา ทำท่าทางด้วยแล้วพูด
“มิวเค้า ไม่ยอมๆๆๆ เด็กบ้านี่มาว่าเค้ก อ่ มิว ” พี่เค้กว่าพลางทำท่าทางกระดี้กระด๊า
หมั่นใส้เลยสวนกลับ
“พี่มิวครับคนบ้าที่ไหนไม่รู้มายืนด่าน้องในใส้ของพี่น่ะ”ผมว่าพลางทำท่า น้ำตาซึมนิดๆๆ
“เพิ่งออกโรงบาลแท้ๆไม่มีใครห่วงเลย อยู่ๆก็มีคนว่า ว่ามินทร์ เข้าไปอีกรอบดีไหมเนี่ย” ผมว่าพี่มิวก็ทำตาโต
“มิวค่ะเด็กนี่ใคร” ยัยสตอเค้กพูด
“ลูก..” ยังพูดไม่จบสัส เค้กก็พูดแทรกขึ้น
“กรี๊ดๆๆๆ ไม่ยอมๆๆ” ยัยบ้ารำคาญคับ คิดได้แค่ในใจ
“พี่มิวครับผู้หญิงอย่างนี้ มิควร นำมาทำพันธุ์อย่างแรง ฮุๆๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ไม่พูดเปล่าทำท่าง้างมือมาจะตบ
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ๊ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทุกคนอึ้งเมื่อพี่เค้กฟาดมือปะทะหน้าผม ผมหันไปตามแรงมือ และอ่อนยวบลงแต่ไม่ทันถึงพื้น ใคร........
“พี่แม็ก” ผมพูด ทำน้ำตาซึม แต่ก็ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นจริงๆ พี่แม็ก เลยประคองผมไป นั่งที่เก้าอี้ พี่มิวหน้าเหวอ
“ไอ้เฮี้ย มิวมมึงไม่ปกป้องน้องมึงเลยหรอ”พี่แม็กยืนกอดอกมองพี่มิว
“สัญญาได้ไหมวาจะไม่เอายัยนั่นมาให้เห็นเห็นแม้แต่เงา” แม็กพูด
“เออๆๆ”   พี่มิวพูดเสียงสั่นแล้วก็พาผูหญิงคนนั้นออกไปให้พ้นสายตา
พี่แม็กหันมายิ้มให้
“ป่ะกลับบ้าน”