ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-30-
*มินทร์
ตอนนี้ผมนั่งลืมตาอยู่ พิงหมอนอยู่
“ตาหายดีแล้วหรอ” พี่อะเล็กว่าแล้วลูบศีรษะผมเบาๆ
“ครับมัวนิดหน่อยครับ มันเริ่มชัดขึ้นทีละนิด เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็น่าจะหายแล้วนะครับ” ผมตอบแล้วยิ้ม
“งั้นก็ดีแล้ว” พี่มิวว่า
“รู้ไหมตอนที่หายไปนะ เป็นห่วงแทบแย่” พี่แม็กว่า
“ใช่ๆคราวหน้าจะหายก็บอกแม็กกี้หน่อยนะ เดินซะพี่ๆปวดหัวเลย”
“ขอโทษด้วยครับ คราวหน้าจะบอก 555” ผมขำ
“จะไม่มีคราวหน้าอีกแล้วละ เพราะพี่จะดูแลให้สุดความสามารถ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พี่จะจับตาดูทุกฝีก้าวดังนั้น พี่จะให้พี่ฟองมาดูแลอย่างใกล้ชิด” พี่แม็กว่าแล้วยิ้ม
“ว่าไงนะ ไม่เอาพี่ฟองเด็ดขาด ฮืออออออออออ” ผมลากเสียงยาว
“5555 แค่ดูแล ไม่ให้มากกว่านั้นหรอก”
“สัญญาแล้วนะ ถ้าพี่ฟองแตะแม้แต่ปลายผม ผมจะยกเลกสัญญาเลยนะ” ผมว่าต่อรอง
“แน่นอน” พี่แม็กยืนยัน
“เย้”                                   
ก๊อกๆๆ
แกร๊ก “พี่ครับอาหารเย็นเสร็จแล้วครับ” แกรนเรียก
“ส่วนนี่ ขอคนป่วย” ว่าแล้วถือถาดอาหารเข้ามา ผมทำทีเป็นว่าตายังมืดอยู่
“อะไรหรออาหารผู้ป่วย” ผมถามเอามือควานไป แกรนรีบจับข้อมือไว้ก่อนที่มือจะไปซน บนถาดอาหาร
“เฮ้อ ข้าวต้มกับน้ำส้มคั้น” แกรนว่า
“ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ”
“ไม่มีอุตส่าทำข้าวต้มกุ้งให้แล้วนะ” แกรนว่า
“จริงหรอ ไหนๆมาชิมดูดิ” ผมยื่นมือไปหาอีกก็โดนพี่แม็กจับไว้ผมมองอย่างงง
“เดี๋ยวพี่ป้อนเอง แม็กพี่มิวไปกินข้าวก่อนเถอะ” พี่อะเล็กบอกตัดปัญหา
ในห้องเหลือแค่ผมกับพี่อะเล็ก
“เอ้าอ้าปากสิ” พี่อะเล็กพูดผมทำทีเป็นเห็นไม่ชัด ทั้งๆที่จริงๆเห็นทุกอย่างชัดแจ๋ว
ผมอ้าปากตามที่พี่อะเล็กบอก พี่อะเล็กก็เอาช้อนเข้าปากอย่างนิ่มนวน
“ผมกินเองนะครับ” ผมว่าแล้วเอาช้อนมาเป็นของตัวเอง
“ระวังละกัน” พี่อะเล็กพูด
“ครับ ” แกล้งสักหน่อย ตักกุ้งมาเต็มช้อนยกขึ้นมา เตรียมจะเอาเข้าปาก
“เอ้า เยอะไป” พี่อะเล็กก็จับที่มือที่ผมถือช้อน เทลงไปแล้วตักใหม่
ผมเอาเข้าปาก คำแรกผ่านไปคำที่สอง พลาดชนแก้มตัวเองเลอะ พี่อะเล็กส่ายหัวเบาๆ
“ทั้งวันจะอิ่มไหมเนี่ย พี่ป้อนดีแล้ว” พี่อะเล็กเช็ดแก้มผมแล้วก็ตักเข้าปากผมพอดีคำ
“จริงๆเลย รู้แล้วว่าทำไมแม็กถึงห่วง ยิ่งกว่าอะไร”
“ทำไมหรอครับ”
“บอบบางน่าถะนุถนอมร่ารักร่าชังจริงๆเลย ถ้าเป็นน้องพี่พี่ก็จะดูแลสุดความสามารถแหละ”
“ผมไม่ชอบ อึดอัดนะ ไม่เคยเข้าค่ายลูกเสือสักครั้ง กิจกรรมต่างๆก็ไม่ได้ร่วมกับใครเขา ผมก็อยากแข็งแรงเหมือนเพื่อนผมเหมือนกัน จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ไปเที่ยว วันๆอยู่กับพี่แม็ก ผมอึดอัด ผมไม่ชอบที่ใครมาอยู่ใกล้ชิดทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ฮึก” ผมสะอื้น ร้องไห้
“ร้องทำไมเดี๋ยวพี่ก็โดน แม็กฆ่าหรอก”
“ฮึก ครับ ฮึก”
“ทำไมถึงคิดว่าอย่างนั้นละ”
“ก็อย่างที่บอกผมอึดอัด อยากทำกิจกรรมอะไรบ้างแบบเพื่อน ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้นะ”
“อยากทำกิจกรรมบ้างหรอ พี่ช่วยมั๊ย” ผมหันไปมองพี่อะเล็ก
“ช่วยยังไง”
“เดี๋ยว ปิดเทอมนี้ จัดทริปไปเที่ยวน้ำตกกัน ที่รีสอร์ทxxx เอาไหม”
“ตกลงครับ ห้ามคืนคำนะ” ผมพูด
“อือ ไปคุยกับพี่แม็กสิ เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรง”
“จริงนะ เดี๋ยวสอบเสร็จ ผมจะคุยเลยนะ จะคุยตอนที่พี่อะเล็กอยู่ด้วยเท่านั้น” ผมพูดแล้วยิ้มร่า
“ครับ”
“พี่อะเล็กได้กับพี่แม็กรึยังครับ” แกร็ง ช้อนตก
“มีอะไรหรอคับ”
“ปะ..เปล่า...” ผมเห็นเต็มๆเลยว่าพี่อะเล็กหน้าแดง แต่แกล้งไม่เห็น
“ถามทำไมหรอ”
“ถ้ายังไม่ได้ก็จะเชียร์ไง สู้ๆนะ พี่อะเล็กคับ อย่าเลิกกับพี่แม็กนะ” ผมพูดอ้อนวอน
“ไม่มีทางอยู่แล้ว”
“แล้วได้กับพี่แม็กรึยัง”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็กสักหน่อย......><” เหอๆๆ หน้าแดงจังเลย
“ถามจริง”
“แล้วคิดว่าไงละ”
“ยังคับ..” พี่อะเล็กหยุดหน้าแดง
“งั้นก็แสดงว่าได้แล้วสิ” ผมโพล่งปากออกไป พี่อะเล็กหน้าแดงกว่าเดิม
“ไม่รู้”
“พี่อะเล็กคับ”
“จะถามอะไรอีกละ ><”
“หิวข้าวคับ” พี่อะเล็กหยุดกึก
“อืมๆ พี่ไปเอาช้อนมาใหม่ ตก” แล้วก็ปรับสีหน้าเรียบ ก่อนเดินออกไป
ที่ถามเพราะเห็นรอยแดงๆที่คอนิดนึง
แกร๊ก ผมทำเป็นเหม่อทันที
“เฮ้อ พี่ป้อนเอง” เสียงพี่แม็กดังมา ผมยิ้มหันไปมองที่ประตูยิ้ม จนพี่แม็กเดินมาหยุดตรงหน้า แต่ผมยังทำทีเป็นมองที่ประตู พี่แม็กตักข้าวต้มในถ้วยขึ้นมาแล้วจ่อที่ปาก
“อ้าปาก” ผมอ้าพี่แม็กยัดเข้ามาเต็มปากเต็มคำผมอมทำปากจู่ไว้ พี่แม็กกลั้นหัวเราะ
“อย่าอาแอ้ง แอ่กๆ” ผมจะพูดว่า อย่ามาแล้งกันนะ แต่เต็มปากเลยสำลัก
“โอ๊ยใจเย็นๆ 5555 55” พี่แม็กบ้า
“พี่บ้านี่แนะ” ผมส่งหมัดออกไปตรงๆ โดนปลายคางเต็มๆ ผมอยากหัวเราะดังๆ ทำหน้าเหวอ
“พี่แม็ก” ผมพูดออกไป เอื้อมมือไปที่ข้างๆหูแล้วพี่แม็กก็เอามือมาจับแล้วแตะลงข้างๆคางที่ผต่อยไปเมื่อกี้
“พี่แม็กเจ็บมากไหม เป็นอะไรรึเปล่า”
---------------------------
จัดไปยาวๆนิดนึง เก็บกดมานาน