ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-29-

*แกรน

“จะทำไงดีเนี่ย ทำไงดี” พี่แม็กพูดวกไปวนมาเล่นเอาผมปวดหัว ส่วนพี่มิวสามีสุดที่รัก ยืนโทรศัพท์ทำหน้าเครียดอยู่ ที่กระจกชมวิว ผมปวดหัวเลยเครียดตามแล้วเนี่ย

“เอ่อ...พี่แม็กครับนั่งก่อนไหมครับ” ผมพูดพี่แม็กหันมามอง

“นั่งได้ไง น้องชายหายไปนะแล้วนั่นเพื่อนแกนะ”

“แม็กใจเย็นๆสิ ทุกคนก็เครียดเหมือนกันนะ” พี่อะเล็กพูด

“อืม” พี่แม็กก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี

ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ๆ โทรศัพท์พี่มิวดังเข้า

“ฮัลโหล..................ว่าไงนะ อยู่ที่นั่นหรอ...................ได้ๆ ช่วยหน่อยนะ.............................เดี๋ยวพี่ไปหาที่คอนโด โอเคๆ  พี่จะไปเดี๋ยวนี่แหละ” พี่มิวพูดแล้วหันมายิ้ม

“ไปคอนโด ไอ้โต้งกัน” พี่มิวคว้ากุญแจแล้ว เดินไปผมถาม

“พี่มิว เจอมินทร์แล้วหรอครับ” ผมถาม

“อืม” พี่มิวยิ้มอ่อนโยนให้

“มิวรีบไปเถอะ” พี่แม็กเร่ง

............................................

คอนโดของโต้ง

ก๊อกๆๆๆ

แกร๊ก ประตูเปิดพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มของวิน

“มินทร์นอนอยู่ด้านในครับ” วินว่า พี่แม็กพรวดเข้าไปหาผมเดินตาม

“มินทร์ ๆ ๆ ๆ” พี่แม็กเรียกมินทร์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างอ่อนเพลีย

“แม็ก” ว่ายิ้มน้อยๆก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้นทำไมมินทร์มีสภาพแบบนี้” พี่มิวถาม

“ไม่รู้ครับ พวกผมกำลังขับรถจะไปซื้อของ ก็เจอมินทร์วิ่งออกมาจากคอนโดxxx ผมเลยจอดรถ จะลงไปหา มินทร์ก็สะดุดล้มและสลบไปเลย พวกผมเลยพามาที่นี่ก่อน ไม่ใช่เรื่องดีแน่ อยู่ในชุดของโรงบาล ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย” โต้งว่าแล้วส่งสายตาเป็นห่วงไปยังมินทร์ที่หลับเอาเป็นเอาตาย

“เกิดเรื่องนะ มินทร์ถูกลักพาตัว” พี่แม็กพูด ผมเลย พาวินไปซื้อของเตรียมทำอาหาร

พอลงมาก็เดินไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ

ห้างxxx  

“ถามจริงเป็นยังไงทำไม ถึงเจอมินได้ละ” ผมตั้งคำถาม

“ก็บังเอิญนะ ไม่รู้จะทำอะไรเลยดูบริษัทคู่แข่ง เชื่อมต่อกับกล้องของคอนโดxxx  ก็เห็นไอ้เคน อุ้มมินเข้ามา ตอนแรกไม่คิดอะไร แล้วมาย้อนดูอีกที ก็เห็นคุ้นๆ เลยซูมเข้าไปดูใกล้ๆ เป็นมินทร์ เลยกะว่าจะไปรับ เจาะข้อมูลแล้ว ว่าจะไปชิงตัวกลับมา ตอนที่ขับรถไปจอดริมถนน จะเดินเข้าไปจะได้หนีสะดวก เดินไปเห็นคนแถวนั้น มุงอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ฉันเดินผ่านเลยเข้าไปดูเป็นมินทร์นอนอยู่ ในชุดของโรงบาล ไม่ใช่รองเท้า มีรอยเข็มขัดรัดแขนติดกับลำตัวนะ ตอนแรกตกใจนะ เลยเข้าไปเรียกชื่อ มินทร์ลืมตายิ้มแล้วก็สลบไป เรียกชื่อก็ตอบแค่ อือ ที่เท้ามีรอยมัดด้วย เลยรีบอุ้มกลับรถ พามาคอนโดโต้ง แล้วก็โทรบอกพี่มิว อ๋ออย่าบอกพี่แม็กพี่มิวนะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง” วินร่ายมาซะยาว

“อือๆ รีบซื้อของแล้วกลับกันเถอะ เดี๋ยวต้องทำอาหารให้พวกพี่ๆก่อน ยังไม่ได้ทานอะไรแต่เช้าเลย” ผมว่า

“งั้นซื้อไรดี ฉันซื้อของไม่เป็น ทำกับข้าวไม่เป็นด้วย” วินรีบออกตัว จนผมขำ

“รับรองฝีมือแกรนสุดหล่อได้เลย ทำอร่อยกว่าร้าน5 ดาวพวกนั้นแน่” แล้วก็พากันหัวเราะ ก่อนจะไปเลือกของอย่างสนุกมือ

“นี่ๆๆ เอาส้มด้วย เอาไปคั้นให้มินทร์กิน” วินว่า

“อือๆ แอปเปิ้ลด้วย” ผมหยิบใส่ๆ

“เฮ๊ย ซื้อขนมไปด้วย ช็อกโกแลตนะ มินทร์มันชอบกิน” มันทักอีก

“เออ ใช่ๆ เอาอันนั้นด้วย” ผมชี้โน่นชี้นี่ จนของเต็มตะกล้า เดินมาคิดตัง มีคนมาขอถ่ายรูปเป็นระยะๆ

ขอคิดตังเสร็จ ผมก็เดินออกมา

“เอานี่ แกถือ5 ฉัน3 แฟร์ๆ” ผมว่าแล้วยักคิ้วให้

“โห แฟร์ไรวะ 4เท่าๆกันดิ”

“เอ๊ะ เดี๋ยวไม่ทำให้กินเลยไอ้วิน จะถือไม่ถือ” ผมว่า

“ก็ได้ๆ” มันว่า

“เดี๋ยวๆ 4ก็4 วางของลง” ผมสั่ง

“สงสารเค้าหรอ”

“แหวะอยากอ้วก แม่งทุเรศวะ555” ผมว่าแล้วปล่อยถุงที่ตัวเองหยิบลง แล้วเลือกเอาถุงผมไม้ 2 ถุง ถุงขนมอีก2 (เบาๆทั้งนั้น)

“นายเอาสี่ถุงนั้นไป” ผมว่า

“เดี๋ยว กลับมาเอาแบบเดิมเหอะ อะเอานี่ไป”

“เดินตามมาเร็วๆสิ เดี๋ยวพวกพี่ๆก็ไล่ฆ่ากันหรอก” ผมเดินหนีออกมาแล้ววิ่งไปลงบันได555

“โหย ไอ้.......*@#%$^๔^*&@#%@#$@#$@#%#$^$%&^%_+_”

“บ่นอะไร เร็วๆสิวะไอ้วีนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมลากเสียงยาว

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้ไวรัส”

“ไวรัสที่ไหน เขาเรียกว่า อัฉริยะต่างหาก โฮะๆๆ ^0^”

“มันก็ไวรัสแหละ เที่ยวส่องข้อมูลเขาไปทั่ว ไอ้!@$@#$@%!%$#^%*(+(()_^^$^&$”

“5555 เร็วๆดิจะถึงคอนโดแล้ว” ผมเร่ง ซึ่งมันก็รีบวิ่งมาอย่างหน้าตั้ง

“เสน่ห์แรงไปไหน ตลอดทาง มีแต่คนถ่ายมึงไว้ไม่เห็นถ่ายกูบ้างเลย” วินแซวผม

“อ่าวทำไงได้ ก็กุหล่อ” ผมยักคิ้ว

“โหย ไอ้เวร ไอ้หล่อบรรลัย น้ำใจไม่มีมึงไม่ช่วยกูเลยนะ”

“อะไรๆ ก็ 4ถุงเท่าๆกันแล้วนี่หว่า มึงบอกแบ่ง4ถุงเท่าๆกันเองนะ” พวกผมหยุดเดินหันมาเถียงกัน

“ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ หิวใส้จะขาดแล้วเนี่ย มานี่ช่วยถือ” โต้งโผล่มาคงมาตามหาเมียละสิท่า

“อะ 2ถุงเท่าๆกัน”

“แหมๆๆ เอาของกุไปด้วย ขี้โกงนี่หว่า” ผมว่าน้ำเสียง งุงิ (งุงิยังไงว่ะ)

“อะไรๆเงียบไปเลย เอาเปรียบกุตลอดเลย”

“เออ กุไม่ใช่คนสำคัญนิ” ผมว่าเหล่ตามองวิน

“หน่อยไอ้” ว่าไม่พอมาไรเดอร์คิกที่ก้นด้วย หลบได้อย่างหวุดหวิด

“เล่นอะไรวะไอ้บ้านี่ หลบไม่ทันทำไง” ผมหันไปว๊ากใส่

“หลบไม่ทันทำไง ทำงี้ไง”

ตุ๊บ

“เหี้ย ถีบมาได้ มากลับมาเลย กุจะถีบมึงคืน” ผมหันไปฝากของกับไอ้โต้ง แล้วไล่ถีบบ้าง

ไอ้วินก็ตกใจ วิ่งไปหลบหลังโต้ง ฝากของแล้ววิ่งหนี หัวเราะร่า วิ่งจนเหนื่อย 2ข้างทางตลอดที่วิ่ง มีแต่เสียงหัวเราะ ประชาชน กับผม3ตัว เอ๊ย 3คน

วิ่งมาถึงคอนโด ก็วิ่งขึ้นห้องไปก่อน พอถึงปุ๊บก็ลงมือทำอาหาร