ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-28-

*คิน(ศัตรูคู่กรรม)  

กำลังหลับสบายๆผมถอดสายน้ำเกลือ แล้วก็อุ้มมันเดินออกไปอย่างใจเย็น มันซึ่งมองไม่เห็น ลืมตาก็แล้ว เลยออกปาก

“ใคร....พี่แม็กหรอครับ” มันเอ่ยเสียงใส  ผมเลยพูดออกไป

“มองฉันไม่เห็นจริงๆหรอ หึๆๆ” ผมพูดออกไป  ดูสีหน้างงเล็กน้อย

“จำฉันไม่ได้รึไง คินจิโร่นะ หึๆๆ” สีหน้าร่างบางตกตะลึงไป ก่อนจะโวยวาย

“แก ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิวะ” ดูๆๆดิ้นอีกไม่เจียมสังขารตัวเองเลย

ผมเลยเปิดประตูรถและโยนเข้าไป ดูเหมือนจะมองไม่เห็นผมเลย เลยลองเอามือ ไปปาดๆที่หน้า แต่ตานั่นก็ยังคงมองไปทั่ว ยกเท้าถีบมั่ว

“อั๊ก!!!!!!” ถีบโดนผมเต็มๆ ผมเลยดึงเข็มขัดตัวเองออกมาแล้วรอบร่างบาง เอาเข็มขัดรัดแขนให้ติดกับตัวแล้วดึงให้แน่นๆ

“อึก” ร่างบางสะอึก จึงใช้เข็มขัดรัดให้แน่นว่าขยับแขนไม่ได้ ผมก็ผลักให้ล้มและเอาเนกไท มัดเท้าไว้และ ใช้ศอกฟาดเข้าที่ท้ายทอยจนสลบ คอเล็กๆนั่นจะเป็นอะไรรึเปล่า

“แรงไปมั๊ยเนี่ย” พึมพำกับตัวเองเบาๆ ปิดประตูแล้วเดินมาทางด้านคนขับ จะออกโรงบาล รปภ. ขอบัตรคืนผมเลื่อนกระจกลงนิดนึงแล้วยื่นออกไป แล้วผมก็เลื่อนกระจกลง และขับออกไป ดีนะที่รถผมติดฟิมส์ดำ ผมพาร่างเล็ก มาอยู่ในคอนโดตัวเอง

.

*มินทร์

ผมอยากตะโกนดังๆว่าช่วยด้วย แต่ไม่มีแรงมากนักหลังจากที่โดนฟาดที่ท้ายทอย ลืมตาขึ้นมาอีกทีเห็นคนในรถ ขับรถออกไป ผมมองเห็นได้แล้ว ผมมองออกไปเห็นป้ายคอนโด ที่หนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของที่นี่ รถจอดสนิท ผมจึงแกล้งหลับตาลง ประตูเปิดพอดี ผมถูกกระชากออกไปและใครไม่รู้จับผมพาดบ่าได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน

“เอาไงดีครับป๋า ไอ้นี่มันตาบอดแล้วคงใช้บริหารอะไรไม่ได้ปล่อยมันไปไหมครับ...............ครับ.......คอนโดครับ จะมาหรอครับ........ครับๆ.........ตกลงตามนี่ครับป๋า” มันพูดเสร็จก็พาผม เข้ามาทั้งๆชุดพยาบาล ยังอยู่บนตัวผม แต่ไม่มีใครว่าอะไร พนักงานที่เคาเตอร์ มองตามแบบ ประมาณว่า มีเรื่องอีกแล้วสิ ยังไงยังงั้นแหละ ผมแอบชะเลืองดูเงาในกระจกลิฟ มันกดชั้น บนสุด สักพักก็มาถึง และเดินมาห้อง ด้านซ้าย สังเกต คงเป็นห้องvip แบบเราล่ะมั้งที่ชั้นหนึ่งมีสองห้อง และประตูก็เปิดผมไม่มีแรงขยับตัว ตาพร่ามัวมองไม่ชัด รู้สึกเหมือนโดนโยนลงเตียงมั้ง ไม่มั้งหรอกโยนมาได้ตับเขย่าเลย

*คิน

“เป็นไร แค่เอาพาดบ่าขึ้นมาแค่นี้หน้าแดงเลยหรอ” ผมว่าพอเห็นมันหอบหายใจแฮ่กๆๆหมดแรง

“หายใจ ไม่ ออก”

“ห๊ ไม่ได้ยิน” ผมแกล้ง

“เจ็บหน้าอก”

“พูดดังๆสิฟังไม่รู้เรื่อง” ผมเร้าอีก

“เจ็.............” มันพูดแล้วก็เกร็งตาเบิกโพลน ก่อนจะหลับไป นิ่งไม่ขยับแม้แต่หน้าอกที่ควรหายใจ ผมเลยลองเอามือไปไว้บริเวณ ปลายจมูก แทบไม่หายใจเลย ผมรีบปลดเข็มขัดออก แก้มัดที่ข้อเท้าก็ยังเหมือนเดิม ผมจับขึ้นพาดบ่าแล้วกระโดด สองที

“อั๊ก....” แค่นั้น ผมจับร่างเล็กให้นั่งเลือดออกปากออกจมูกผมตกใจ มันมองไปเรื่อยแล้วหลับไป แต่หายใจเป็นปกติแล้ว ผมกำลังเข้าไปเอาผ้ามาเช็ดเลือดออกให้ ประตูก็เปิดเข้ามา

“มันเป็นอะไร” พ่อหรือป๋าถามผม ผมส่ายหน้า

“ไม่รู้ครับ ป๋า” ผมมองร่างเล็กที่มีรอยแดงที่ข้อเท้า และแขนพร้อมใบหน้าแดงๆที่เริ่มมีเหงื่อซึมมาบ้าง ปากเรียวเล็กเผยออกน้อยๆ สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เซ็กซี่ชะมัก

“น่ารัก เซ็กซี่ชะมัดนะ เจ้าเด็กนี่ป๋า...” ป๋า

“ป๋าพูดไรออกมานะ” ผมทัก

“อ๋อเปล่าๆ เคนบอกว่ามันตาบอดหรอ” ป๋าถาม

“ครับ ผมอุ้มมันออกจากโรงบาล แสงไฟก็เต็มนั่น แต่เจ้านี่ลืมตามา ถามว่าพี่แม็กหรอ ผมบอกว่าไม่ใช่มันเลยโวยวาย ตอนขึ้นรถ ถีบไปเรื่อยผมยืนอยู่หน้ามันแท้ๆ แต่ไปถีบอะไรไม่รู้ครับป๋า” แล้วป๋าก็ยิ้มพอใจ

“ดี ฉันจะจับแต่งงานกับแกแหละ ^_^”

“ป๋า ผู้ชายนะคับ” ผมท้วงทัก

“ผู้ชายก็ผู้ชาย ทายาทธุรกิจพันล้านนะ ผู้ชายก็ช่างเถอะ แถมหน่ารักอย่างนี้ ใครจะดูออกว่าเป็นผู้ชาย” ป๋าว่า

“ไม่เอาป๋า ลองเอาเจ้านี่มาเลี้ยงดูสัก1อาทิตย์ดูดิ เราไม่มีที่อยู่แน่” ผมว่าพลางนึกถึงเมื่อก่อน

“หืมยังไง”

“ก็เหมือนม้าพยศตัวหนึ่งเลยครับ” ผมว่า

“อ๋อ แกเคยคิดปราบแต่ไม่สำเร็จสินะ” ผมพยักหน้าหงึกๆ

“5555 ลูกฉันนี่ยังไง ผู้ชายตัวเล็กแค่นี้แค่ปราบไม่ได้” ก่อนที่ผมจะพูดต่อ ตัวเล็กข้างก็ขยับ พยายามจะลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จ

“คิน แกพาฉันมาที่ไหน” ตัวเล็กว่าแล้วลืมตามองเพดาน ผมหันไปหาป๋าประมาณว่า นี่ไงตาบอด

“คิน!!!!!” ตัวเล็กเอ่ยเสียงไพเราะแต่ดังนั่น น่ารักเสียจริง

“หึๆๆ โง่รึเปล่าไม่มีตาดูรึไง” ผมว่าส่วนตัวเล็กเงียบ

“ไอ้คิน แกพาฉันกลับเดี๋ยวนี้นะ” ผมกับป๋ายิ้ม

“สั่งฉันหรอ อย่างแกตอนนี้จะทำอะไรได้” ผมว่าแล้วจับคางขึ้นมา เจ้าตัวสะดุ้งและปัดมือผมออก

ทางด้านแม็ก

*มิว

“พี่มิวไปเยี่ยมมินทร์กันป่ะ” แม็กกี้ชวนผม

“อืมไปสิ” ผมตอบแล้วเอาแขนพาดคอแกรนแล้วเดินเข้าไป

แม็กที่เดินไปถึงแล้วนั่น ยืนนิ่งอึ้ง ผมเลยถาม

“มีอะไรหรอแม็ก”

“มะ...มินทร์....มินทร์หายไปไหน” ผมรีบเข้ามาเห็นสายน้ำเกลือกับสายที่เติมเลือด ตกอยู่บนเตียงบนเตียงมีคราบเลือดจากสายน้ำเติมเลือด ซึมอยู่มาก แสดงว่าหายไปตั้งแต่เมื่อคืน

ผมกับแม็กมองหน้ากันแล้ววิ่งไปที่ห้อง ควบคุมทันที เห็นยามนอนสลบอยู่ ที่พื้น เลยประคองขึ้นมาถามได้การว่า มีผู้ชายคนหนึ่งเอาข้าวกล่องมาให้ แล้วใช้กระบองฟาดหัวเขาจนสลบ พอย้อนมาดู ภาพในกล้องวงจรก็พบว่า โดนอุ้มออกไปจากโรงพยาบาล  และกล้องนอกอาคาร โดนมัดด้วยเข็มขัดและเนกไท จังหวะที่คนร้ายโดนถีบนั้น คนร้ายล้ม “เคน!!!” ผมกับแม็กเอ่ยพร้อมกัน และรีบไปตามหามันทันที

“มีอะไรกันหรอครับ” วินถาม

“มินทร์หายตัวไป”

“ว่าไงนะ......................................O_O”