ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-27-

*แม็ก

ติ๊ด ๆ ๆ ๆเสียงเครื่องมือ ต่อมากลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ปวดหัว หนวกหู

ผมคอยๆลืมตามาช้าๆ ตามเสียงเรียก

“มินทร์ ๆ มิน ฟื้นแล้ว พี่มิวพี่แม็ก มินทร์ฟื้นแล้วครับ” เสียงแกรนดังมาในประสาท

“มินทร์ๆ” ผมเรียก

“ครับ พี่อยูไหน” มินทร์พูดทั้งๆที่ลืมตาอยู ผมหันไปมองพี่มิวพี่มิวก็มองมาเหมือนกัน

“พี่อยู่นี่ พี่อยู่นี่แล้ว” ผมพูด มินทร์จึงยกมือมาไม่มีทิศทาง ผมจึงจับมือไว้แล้วเอาแนบที่แก้ว มินทร์ถาม

“ใคร”

“พี่เอง พี่แม็กไง หันหน้ามานี่สิ” มินทร์หันมา ทำเอาผมตะลึงทั้งห้อง ดวงตาไม่มีชีวิตชีวา นัยตาบอด

“ไหน ใครมาปิดไฟ ไม่เห็นอะไรเลย”  ผมอึ้งตาลายเผลอปล่อยมือมินทร์ อะเล็ก มาประคองไว้จากด้านหลัง

“แม็กๆ ๆเป็นอะไรรึเปล่า” ผมส่ายหน้า มองมินทร์อีกครั้ง

“พี่แม็ก พี่แม็กเป็นอะไรหรอ” หน้ากังวล

“พี่ไม่เป็นไรหรอก มืดเลยหรอ” ผมถามเสียงสั่นๆ พอจับลางอะไรได้บ้างแล้ว

“ครับ”

“ใจเย็นๆก่อนนะ ฟังดีๆ คิดว่าตัวเองเป็นอะไร” ผมถามเสียงนุ่ม

“ตอนนี้ เที่ยงแล้วหรอครับ”

“อืม”ผมตอบ

“แล้วผมเป็นอะไรทำไมมองไม่เห็น.......ผมไม่อยากตาบอดนะ ไม่เอาหรอกไม่ใช่ใช่ไหม”

ผมอดสงสารไม่ได้

“ไม่ใช่หรอก อีก 24ชั่วโมง กว่าจะมองเห็นได้อีกครั้ง” ผมเลยโกหกออกไป สีหน้าทุกคนในห้องก็พอๆกับผมนั่นแหละกังวล

“จริงนะ” น้ำตานอง

“จริง อย่าร้องไห้สิ เป็นเด็กรึไง” ผมว่าเสียงนุ่มไปให้

“555 ก็มัน นึกว่า จะตาบอด 55 ได้ยินพี่ยืนยันแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” น้องบ้า

“ฝากมินทร์หน่อย ไปพบหมอแปบนึง” ผมเดินหัวเสียไปหาหมอ

เดินมาสักพัก

“คุณหมอครับ” ผมทัก หมอหันมายิ้ม

“ว่าไงครับ”            

“ทำไมน้องชายผม.......มองไม่เห็น เกิดอะไรขึ้น” ประโยคแรกถามเสียงเรียบ ประโยคหลังเสียงสั่น

“ว่าไงนะครับ”

“น้องชายผม มองไม่เห็น” ผมเอ่ย

“คงเป็นผมกระทบของไฟฟ้าตอนที่กำลังช็อตหัวใจนะครับ” หมอว่าเสียงเรียบไม่สบตา

“น้องผมจะหายมั๊ยครับ” ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี

“ไม่นะครับ นอกจากผ่าตัด อย่างเดียว” หมอพูด

ผมใจหายวูบหมอว่าอะไรนะ

“ไม่มีจริงหรอครับ ที่จะรักษาให้หายได้โดยไม่ผ่าตัด” ผมถามอีกครั้ง

“คือ.....ถ้าโดนกระทบ ก็สามารถรักษาได้ แต่ถ้าโดนไฟช็อต ผ่าตัดเปลี่ยนอย่างเดียวครับ” ผมเริ่มมีความหวังนิดหน่อย  และหมอก็เข้าไปตรวจน้องชายผม

พอตรวจเสร็จ หมอก็เดินออกมาคุยกับผมที่ด้านนอก

“เป็นยังไงบ้างครับหมอ”

“หมอก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคุณมินทร์จะสามารถกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง” หมอพูดและยิ้มให้ส่วนผม

“จริงหรอหมอ หมอพูดจริงๆนะ” ดีใจ

“จริงครับ” หมอยืนยัน

“ขอบคุณมากครับหมอ ขอบคุณจริงๆ” ผมยกมือไหว้ ดีใจออกกหน้าออกตา จนที่เดินผ่านไปมองมา กรี๊ดบ้าง

“555 น้องผมนี่น่ารักได้ทุกเวลาเลยนะ” พี่มิวออกมาตาม

“5555 ไม่หรอกมั้ง ก็มินทร์จะกลับมาเห็นได้อีกครั้งนึงนี่นา ผมก็ดีใจสิครับ พี่มิว” ผมว่ากระโดดกอดคอพี่มิว พี่มิวก็

“เฮ๊ยจริงดิ” พี่มิวตกใจ

“จริงสิ เยสๆๆ” ผมเอาหมัดชนกับพี่มิวและตอกล่างตอกบน และก็ตบมือกันดังเพี๊ยะ

“ปะกลับเข้าห้องได้แล้ว” พี่มิวว่าผมพยักหน้า

“แกร๊ก” ผมปิดประตูเบาๆ มินทร์หลับไปแล้ว แล้วผมก็แยกย้ายไปหาอะเล็ก ส่วนพี่มิวพาแกรนไปกินข้าวก่อนกลับ ไอ้โต้งกับวิน ควงกันออกไปหาสวรรค์โน่นแล้ว จะว่าไปน้องผมยังไม่เจอเนื้อคู่หรอเนี่ย เฮ้อออออออออออออออออออ

ผมยิ้มแล้วโทรหาอะเล็กให้ออกไปกินข้าวด้วยกัน ผมหันไปมองมินทร์แล้วก็ออกไป

ผมออกมาอะเล็กก็ยืนทำหน้าน่ารักอยู่ หน้าโรงบาลรอก่อนอยู่แล้ว ผมจึงจอกรถ แล้วอะเล็กก็ขึ้นมา ผมขับรถออกไป สวนกับรถอีกคันนึงที่คุ้นตามาก แต่นึกไม่ออก อะเล็กหันมาถาม

“มีอะไรหรือเปล่า”   

“เปล่าๆหิวแล้วที่ไหนดี”

-----------------------------

เขียนคำไหนผิดหรือหลงๆไปก็ขออภัยนะเจ้าค่ะ