ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-25-
*วิน & โต้ง
“วิน” โตต้งถาม
“อะไรวะ” วินตอบอย่างอารมณ์เสีย
“คือ....กุ....คือ” โต้งตะกุกตะกัก
“อะไรมึ_งแอบชอบกุรึไง” วินถามและหัวเราะ
“มะ..มึ_งรู้” โต้งตกใจ
“กุ  กุก็อะ..แอบชอบ   มึ_งเหมือนกัน” วินว่าแล้วหน้าจิงจัง
“งะ...งั้น.....เป็น  แฟน....นะ” โต้งเอ่ยอย่างยากเย็น วินมีสีหน้าชักไม่ใช่เล่นแล้ว
“อืม จะอายอะไร มองหน้ากันดิ เราเป็นแฟนกันนะ” วินว่าออกมาทั้งๆที่ตัวเองก็หน้าแดงเต็มที่แล้วแท้ๆ
“งั้น ไม่อายก็ได้” โต้งเงยหน้ามา สบตากันพอดี ต่างก็ยิ้มอ่อนโยน ให้แก่กันและกัน
“งะ..งั้นไปเรียนกันเถอะ” วินว่า
“ป่ะ อาจารย์จะเข้าแล้วเนี่ย” โต้งโวยวาย จับมือวินวิ่งหน้าตั้งหน้าแดงเข้าห้องไป
เขาไม่รู้เลยว่ามินทร์กำลังแอบยืนมอง และยิ้มกว้างซะจนน่ารักไปอีกแบบ
“ไปลงทะเบียนดีกว่า” ว่าแล้วก็วิ่งไปตึกผู้อำนวยการ
*มินทร์
“ก๊อกๆๆๆ” ผมเคาะประตู
“เข้ามาสิ” ผมเปิดประตูเข้าไป ผอ. ยังก้มหน้าทำงานอยู่
“ผมมาลงทะเบียนครับ ผู้อำนวยการ”
ผอ. รีบเงยหน้าขึ้นมา ผมยิ้มกว้างให้
“มินทร์ มาได้ ไง”
“ผมพ้นโทษแล้วครับ” ผมหัวเราะให้อาจารย์นิดนึง
“ผมมาลงทะเบียนครับ หมดเขตรึยังครับ ผู้อำนวยการ” ผมถามอีกครั้งนึกขำตอนที่เห็นสีหน้าอาจารย์ตอนเห็นตัวเอง
“อ๋อได้สิแล้วก็ ยินดีต้อนรับกลับนะ” อาจารย์เดินไปหยิบ แฟ้มนักเรียนแล้มกลับมานั่งที่เดิมแล้วยื่นให้เซ็น
“แล้วอาจารย์สอนพล หายดีหรือยังครับผู้อำนวยการ” ผมถาม
“หายแล้วแต่ยังสอนไม่ได้ เดี๋ยวแผลจะอักเสบนะ อ๋อดีแล้วละที่พ้นโทษ ตาม ผอ. มาจะพาไปดูอะไรหน่อย ^^”
“ครับ ผอ.” ผมเดินตามไปเรื่อยๆ ผ่านแต่ละห้องนี่ชะเง้อคอแทบหักก็มี
จนมาหยุดอยู่ห้องที่อยู่บนดาดฟ้า มันคือรูปผม และรูปที่ถ่ายคู่กับผม กระดาษที่เขียนถึง ผมมองแล้วยิ้ม “นักศึกษาที่นี่ ทำอะไรแต่ละอย่างนี่น่ารักจริง” ผอ. ก็ยิ้มตาม
ก๊อก ๆ ๆ ผมเคาะสามที
“เข้ามาได้” ผมจึงเปิดประตูออก และเข้าไปด้านใน ไหว้อาจารย์และหันมามอง เพื่อนๆ
โดยเฉพาะ วินกับ โต้ง ส่วนแกรนก็นั่งมองโทรศัพท์แล้วยิ้ม ผมจึงเดินไปนั่งข้างๆแกรน
หืม รูปพี่มิวนี่ ผมนั่งลง แต่เพื่อนๆยังมอง
“ทำอะไรอยู่หรอ แกรน” ผมถามเบาๆ
“เฮ๊ย มินทร์ มาได้ไง แล้วแล้ว ตัวจริงหรอ”
“โอ๊ยยยยย เจ็บนะหยิกมาได้” โครม ผมถีบให้สักป้าบ หยิกไหนไม่หยิก หยิกแผล ไอร้ฟาย
“มึ ง ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่” มันถามเสียงสั่น
“ออกมาวันนี้ เป็นไงมั้งเดี๋ยวจะเล่าอะไรให้ฟัง” ผมว่าแล้วตั้งใจเรียน
แต่เพื่อนๆ ก็ยังมองมา อยู่นั้นแหละ ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ให้ เพื่อนๆก็หลบไปมองหนังสือแล้ว ผมก้มหน้าลงก็ยังหันมามองอยู่ จนจะหมดคลาส
“ทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ ส่วนเธอ โชติกา มหาพิโรธไพศาล ทำยังไงถึงออกมาได้ละ”
“พ้นโทษแล้วครับ” ผมว่ายิ้มๆ
“จริงหรอ มินทร์” โต้งกับวินและแกรน
“อืม แกรนเกาะไหนวะ ที่จะซื้อให้นะ หึๆๆ” หัวเราะน่ากลัวส่งไปให้
“เออ ไม่ลืมหรอก เดี๋ยวซื้อให้”    “ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ” 55555 สะใจ
............................................................................................
“นี่ๆเราเลิกคลาส แล้วไม่มีใช่ปะ จะได้กลับบ้าน” ผมว่า
“อืม” แกรนตอบ
“แล้วมีใครไปไหนมั้ง แกรน ไปทานข้าวกับเฮีย ส่วนวินกับโต้ง ไปเดท เฮ้อ กลับบ้านดีแล้วเรา” ผมว่าออกมาลอยๆ  ทำเอาพวกนั้นหน้าแดง
“55555 ล้อเล่น อ่าวหน้าแดงทำไม” ผมถามวิน
“ก็ไอ่โต้งมันหน้าแดงก่อนนี่” วิน
“อ่าวแล้วมาแดงตามทำไมอ่” โต้ง
“พอๆๆ พี่แม็กมาแล้ว เอ๊ะพี่อะเล็ก ฮู่ว ส่วนเกินเขาจริงๆ” ผมว่าออกมา
“โอ๋ๆๆ งั้นลาโรงเรียนอาทิตย์หนึ่ง ไปเที่ยวกันที่รีสอทร์ กุ ไปปะ” โต้ง
“ไปๆๆ นะไปกันหมดนี่แหละ จะพาพี่มิวไปด้วย” ผมว่า
“งั้นตกลงไปกันหมดนี่แหละ” โต้งสรุป
“เอ่อ เพิ่มอีก1 คนนะ จะไปหาแฟนไปด้วย เรื่องไรจะไปนั่งดูพวก มึ ง จู๋จี๋ กันวะ” ผมว่า
“5555 555”
“เออ หัวเราะกันเข้าไป กุพาไปแล้วจะหนาว เหอะๆๆ” ผมว่าแต่พวกมันก็ยังหัวเราะ
+++++++++++++++++
....................................................................................