ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-24-
 *แกรน
วันนี้ผมตื่นมาหกโมงเช้าพอดี ผมเดินไปล้างหน้าอาบน้ำ แล้วก็ลงมากินข้าว พอขับรถออกมาจะไปมหาลัย เครื่องก็ดับเฉยเลย ผมลองสตาร์ทใหม่ ก็เหมือนเดิม กลัวสายเลยออกมาโบกแท็กซี่ คิดถึงพี่มิวจัง ตอนนั้นก็เป็นแบบนี้ เจอพี่มิวพี่มิวเลยรับไปด้วย
คราวนี้จะเจอมั๊ยนะ
รถหรูมาจอดอยูตรงหน้า ผมก็งง กระจกเลื่อนลง
“ไปด้วยกันไหม” พี่มิวหันมายิ้ม ผมเลยยิ้มตอบ แล้วพยักหน้า
“ครับวันนี้รถเสีย” ผมว่า
“แกรน”
“ครับ”
“คือ พี่.. เอ่อ...พี่”
“มีอะไรหรอครับ”
“พี่..คือ..พี่ช.....บ”
0////0
“อะไรนะครับ” คงไม่หรอกมั้งพี่มิวหรือจะชอบเรา
ตึกๆๆๆ หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ไม่มีไรหรอก แค่จะถามว่า ลงทะเบียนเรียน หมดเขตวันไหนหรอ”
แป่วววววววววว ฮือๆๆๆ ลุ่นนะครับพี่ เมื่อกี่กุคิดอะไรไป ว้ากกกกกกกกกกก
“เดือนหน้าครับ” ผมรีบตอบสียงเรียบ
“หรอ อืม ถึงแล้ว”
“ถึงเร็วจัง” ผมว่าเบาๆ
“หืม พูดอะไรนะได้ยินไม่ชัดเลย” จะได้ยินทำไม กุอายยยยยยยยยยยยยย
“ปะ..เปล่า ครับ” ผมรีบว่าตะกุกตะกัก พี่มิวมองแล้วยิ้มๆ
“เดี๋ยวตอนเย็นจะมารับนะ”
“อะไรนะครับ”
“ตอนเย็นจะมารับ ^_^ ไปกินข้าวด้วยกัน”
“>///ครับ///<” ผมตอบรู้สึกหน้าร้อนผ่าว
.........................................................อีกคนหนึ่งที่อยู่บนรถ
“น่ารักชะมัด มิน่าฉันถึงหลงรักนาย ตอนเย็นจะทำไงดีนะสารภาพเลยดีไหมเนี่ย55555”
ติ๊ดๆๆ หืม เบอร์ตู้หรอ
“ฮัลโหล” / “ครับพี่มิว”
“อ่าวมินทร์” / “พี่มารับผมหน่อย เอาชุดนักศึกษามาด้วยนะครับ”
“อืมๆๆ จะเอาไปทำอะไรหรอ” / “อ๋อ อย่าบอกใครนะ แล้วก็จัดการเปลี่ยนชื่อให้ผมหน่อยนะครับ แค่นี้นะครับ หน้าเรือนจำ บาย ตรู๊ดดๆๆๆ”
อะไรมาแบบงงนะเนี่ย  ผมจึงทำอย่างที่ว่า ไปจัดการเปลี่ยนชื่อเดิมให้มินทร์
และไปเอาชุดนักศึกษาออกมา แล้วไปหาที่เรือนจำ พอไปถึง ก็เห็นมินทร์นั่งอยู่หน้าเรือนจำ พร้อมกับผู้คุม พอเห็นหน้าผม ก็ยิ้มแป้นเชียว ทำเอาผมยิ้มตามเลย
“ทำไมใส่ชุดนี้ละ” ผมถามแปลกใจ
“ผมพ้นโทษแล้วละ ^_^” ว่าแล้วยิ้ม
“หรอ ทำไมละ”
“ก็ คนบ้านั่นนะเป็นโรคหัวใจและอยู่เกินวันนั้นไม่ได้อยู่แล้ว แล้ววันนั่นก็กลายเป็นอุบัติเหตุ ผมก็เลยพ้นโทษ” อ๋ออออออออออ
“อ๋อ ดีใจด้วยนะชุดนักศึกษาอยู่ในรถนะ จะไปลงทะเบียน ที่มหาลัยเลยหรอ” ผมถาม
“ครับ ไม่ได้เรียนนาน คิดถึงอาจารย์วิงกี้ หายดีแล้วรึยังนะ” ดูมันยังห่วงคนอื่นอยู่อีกแล้วแผลที่แขนนั่นละดูท่ายังไม่หายเลยนะ
“งั้นไปโรงพยาบาลก่อน ไปทำแผลใหม่” ผมว่าไม่ฟังคำห้ามของเจ้าตัว
พอขึ้นรถมามินทร์ก็เปลี่ยนชุดเลย ผมที่ยังไม่ได้ตัด ตั้งแต่เข้าไปในเรือนจำยาวขึ้นทำให้น่ารักขึ้นบวกกับตาสีดำกลมโตนั้นอีกและปากกับแก้มก็อมชมพูน่าหอมชะมัด
จัดให้สักดอกเลยเป็นไง
ฟอดดดดดดดดดดด
ผมยื่นปากเข้าไปหอมแก้ม จนเจ้าตัวสะดุ้งหันมาแล้วหัวเราะด้วยกัน พอถึงโรงพยาบาล
ก็นำเข้าห้อง ฉุกเฉินและทำแผลผันผ้าก๊อดตั้งแต่ข้อมือ จนถึงศอก แล้วเอาแขนเสื้อลงปิดไว้ ผมจัดการติดกระดุม และจัดทรงให้อย่างเรียบร้อย
 
“ปะไปมหาลัยกันคิดถึงจะแย่แล้ว”
“อืม ไปขึ้นรถสิ” ผมอิ้มแบบเอ็นดูไปให้ ทำให้ผู้ที่รับยิ้มยิ้มกว้างกว่าเดิม
.........................................................................ผ่านไป 15 นาที ณ มหาลัย
“ขอบคุณครับพี่มิว” ว่าแล้วก็วิ่งลงไปไปตึกผู้อำนวยการ
เห็นแล้วมีความสุขแทน
---------------------------------------------------------
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน ส่วนเราก็ลืมพาสไปแล้ว ไม่คิดจริงๆนะ ดองไว้ตั้ง 2แล้ว
ถึงไม่ค่อยมีคนอ่านแนวนี้แต่ก็ขอลงให้จบๆนะค่ะ