ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-23-

ผมอาศัยอยู่ที่นี่เดือนกว่าๆ อีก2เดือนสินะ ที่จะได้พบยาติ ผมมองนาฬิ

14/2/20xx  

วันนี้ เป็นวันวาเลนไท  จะอนุญาตให้ญาติเข้ามาเยี่ยมและพบป่ะได้

ผมฟังไปเรื่อยๆ ไม่สนใจ จะวันนี้วันไหนๆก็ไม่มีใครมาพบหรอก

มีแต่พี่โม มาเยี่ยมเกือบทุกวัน และพาไปเล่นไวโอลีนแก้เครียดแล้ว ก็ไม่มีอะไรพิเศษนอกเหนืออย่างอื่น

“เฮ๊ย มินทร์ วันนี้ใครมาเยี่ยมหรอ” พี่โมทักมา

“ไม่รู้สิครับ” ผมตอบยิ้มๆ

“โหวันพิเศษทั้งที”

“แล้วพี่ละครับ” ผมรีบถามทันที

“เออ นั่นสิใครจะมาเยี่ยมน้า.....(ทำหน้าคิด) ไม่รู้วะ”

“วะ 5555 นั่นไงว่าแล้ว 555” ผมรีบหัวเราะทันที

ก๊อกๆๆ ผมกับพี่โมหันไป “เอ่อ นาย วีรภัทร  พิโรธ อีกสองวันข้าง จะพ้นโทษ” ผมกับพี่โมมองหน้ากัน “ทำไมหรอครับ” ผมกับพี่โมถาม

“จากการชันสูทศพ พบว่าคนบ้าเป็นโรคหัวใจ และเสียสติ และกำหนดจะต้องเสียชีวิต ภายในวันนั้น แต่ก็มาก่อเรื่องทั้งๆที่ไม่มีแรงและ..............................” ผมอึ้งไปฟังไม่รู้เรื่อง

“ทั้งหมดเป็นเหตุสมมุติครับ มีผู้ประสงค์ร้ายกับท่าน ท่านเลยโดนต้องโทษคนร้ายมาสารภาพแล้วครับ” ผมหันไปมองพี่โม

“ดีใจด้วยนะ มินทร์ที่จะพ้นโทษแล้ว” พี่แตงโมว่าแล้วยิ้มกว้างให้

“ผู้คุมพูดจริงหรอครับ” ถามอีกครั้ง “ครับ” ผู้คุมว่าทำหน้าเสียดาย

“มีแค่นี้แหละ ไปก่อนละ ทำตัวดีๆไว้ จะใกล้ออกแล้วก็” แล้วก็เดินออกไป

ก๊อกๆๆ

“อะไรกันนักหนาเนี่ย” ผมว่าอย่างเบื่อๆ

ประตูเปิด “มีญาติมาพบ ทั้งสองคนเลย” ผู้คุมคนเดิมว่า

ผมมองหน้าพี่โม ผมเบื่อโซ่ที่สุด แกร้งแกร้ง

“ไปดูกัน” พี่โมว่าแล้วดึงผมขึ้น เดินไปเท้าเปล่า ออกไปอยู่ที่ลานกลางแจ้งที่หนึ่ง ซึ่งยังไม่เคยมา ผมยืนหล่ออยู่กับพี่โมกันสองคน เท้าผมมีโซ่ล่ามไว้ พยายามเดินตามให้เร็วที่สุด

“รอด้วยสิพี่โม” พี่โมหันมายิ้ม และเดินเร็วกว่าเดิม

“พี่โม หยุดนะ อย่าให้จับได้แล้วกับ” ผมว่าแล้วเริ่มวิ่ง ไล่พี่โม พี่โมหัวเราะร่า พอมาถึง ก็เจอสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างดีใจ

*แกรน

“มินทร์” ผมเรียกไว้ก่อนที่จะวิ่งผ่าน “แกรน แฮ่ก มาได้ไง แฮ่กๆๆ” มันอยู่ในสภาพเหนื่อย มือข้างหนึ่งดึงกางเกง อีกข้างหนึ่งตามมือที่สองมา โซ่ หนักน่าดู

“อ่าวไงแกรน สบายดีหรือเปล่า เป็นไรเตี้ย เหนื่อยแล้วหรอ” พี่แตงโม                                              

“พี่แตงโมหรอ ครับ สบายดีไหมครับ” ผมกล่าวทักแบบตื่นเต้น

“เออ มึ งละ...โห มึ ง พาเพื่อนมาทรรศนะ ศึกษารึไง ยกกันมาเป็น” พี่โมว่าแล้วมองบรรดาแฟนขลับมินทร์

“มินทร์ ฮือๆๆ” พี่แม็กโผล่มาจากไหนไม่รู้ กระโดดมากอดคอผมแล้วสะอึกสะอื้น

มินทร์อึ้งค้าง หันไปมองไอ้เพื่อนเวร มันยิ้มเหยๆให้  เลยส่งสายตาประมาณว่าฝากไว้ก่อนเถอะมึ_ง พวกผมก็ยิ้มๆ

“มะ มาได้ไง ใครบอกพี่” มินทร์ถามตะกุกตะกัก

“ทำไมไม่บอกพี่ตอนแรกที่กลับมาไม่เห็นก็ใจหายนะ มาเห็นข้อความในโทรศัพท์ ฮือๆ ทำไมไม่บอกความจริงมา พี่สืบหาชื่อก็ไม่เจอ พี่เป็นห่วงแค่ไหนรู้หรือเปล่า” พี่แม็กคลายกอด แล้วจับไหล่ออกมาดึงเสื้อที่หลุดอยู่ขึ้นให้

“เป็นอะไรรึเปล่าไม่มีใครทำร้ายอะไรใช่ไหม” พี่แม็กถามอย่างร้อนรน

“ไม่มีครับ อยู่กับพี่โม ปลอดภัยครับ แล้วพี่อะเล็กท้องรึยังอะ” มินทร์ว่าแล้วชี้ไปทางที่ โต้งกับพี่แตงโมพูดคุยกันอยู่ แล้วหันมาถามต่

“บ้าหรอมินทร์ >////////////////<” 555พี่แม็กหน้าแดง น่ารักจริงเลย

“พวกเราจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะมินทร์  อย่าลืมพวกเราละ สู้ๆนะ พวกเรา

จะเป็นกำลังใจให้เธอหายเหนื่อย จะเป็นดังสายลมที่คอยกอดไว้ จะทำให้โลกสวยงาม ทุกวินาทีของเรา เธอยังมีฉันที่คอยอยู่เสอม” เพื่อนๆพี่ๆ ที่ใส่เสื้อสีขาว สกรีนชื่อผม หน้าผม มาร้องเพลงให้ฟัง  ผมจึงยิ้มแป้นน้ำตาซึม

“ขอบคุณนะทุกคนที่ยังไม่ทิ้งกัน” มินทร์ว่า

แชะๆ มินทร์รีบยกมือขึ้นปิด หลบกล้อง ที่บรรจงถ่ายมา

“5555 นี่มาเยี่ยม หรือมาเก็บภาพกันนี่” ผมเลยว่า

“นั่นสิครับ กำลังซึ้งอยู่เชียว 555” มินทร์ว่า

“แล้วนี่ อีกกี่ปี จะได้ออก” พี่แม็ก

“14 ปี 11 เดือนครับ” มินทร์ตอบ

“โห” พี่แม็ก

“ดีแล้วไอ้โต้งมันจะได้เกรียตรินิยม ไปครองไง 555” วินว่าแย่เล่น

“โหยๆๆ แกรนมาๆเดี๋ยวกุติวให้ แล้วไปเอาเกียตรินิยมแทนกุนะ มา555” มินทร์ว่าแล้วขำ

“โหย ยังไงก็ไม่เก่งแบบ มึ ง หรอก” ผมว่าขำๆ

“นั่นสินะ ยังไงก็ จะออกเร็วๆนี่ละมั้ง” มันว่ายิ้มๆ

“มินทร์กุจะคอยนะ ถ้าออกมาแล้วกุจะหาสาวให้มึงสัก 10 คนเลย ถ้ามึงออกมาจริงๆนะ” ผมว่าแหย่มัน

“กุกลัวว่ามึงจะเตรียมไม่ทันละวะ 555” มินทร์ตอบ

สักพักผู้คุมก็มากันพวกผม ให้ออกไป

“แล้วเจอกันใหม่นะ” มันตะโกน

“ออกมาเร็วๆนะ” ผมตะโกนตอบกลับ

“กุจะซื้อเกาะสักเกาะ รอรับมึ งนะเว๊ ยยยยยยย ออกมาเร็วๆละ” ผมตะโกนอีก

“กุออกไปแล้วมึ งจะตั้งตัวไม่ติดเลยละ 55555” มันหัวเราะอย่างมีความสุข

แล้วมันก็หันหลังไปหาพี่โมแล้วเดินไปด้านใน หันหลังไปแต่ยังมองย้อนหลัง แต่โดนผูคุมกฎดันหลังเข้าไป

พวกผมก็พากันออกมา “นี่ๆมินทร์ก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“ใช่ๆๆดูรูปนี้สิ น่ารักสุดๆ”

“พวกเธอสู้รูปพวกฉันไม่ได้หรอก นี่ๆๆ ดูสิ ยิ้มทั้งน้ำตา”

“นี่ๆๆรูปนี้ยิ้มทั้งน้ำตา สวยจริงๆ ไปโพสต์หน้าวอ มินทร์ดีกว่า”

ผมจึงหันไปกระซิบกับโต้งและวิน “ดูๆๆ ขนาดกระเทยไทย มินทร์ยังได้ใจไปครองเลย 55555” ผมกับเพื่อนๆ ที่รอบข้างที่ได้ยินก็หัวเราะร่า

หลังจากนั้นอีกวันหนึ่ง...............................................................................................

พรุ่งนี้ก็เปิดเรียนอีกแล้ว น่าเบื่อ