ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

 
-21-
วันนี้ประกาศผลสอบ ชักจะเบื่อขึ้นมาแล้วสิ ข้อสอบแต่ละวิชา อย่างมากก็ทำไม่เกิน 20 นาที ง่ายกว่าที่คิด ได้เต็มหมดทุกวิชาเบื่อแล้วล่ะ
“ขณะนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้วขอกล่าวเปิดงาน..............”
..............................................................................................................
....................เวลาร่วงเลยมาอย่างน่าเบื่อ พี่ๆก็ไปประชุมต่างประเทศแต่ก็โทรมาคุยกันบ่อยๆ
โทรศัพท์สั่น เฮียโทรมา “ฮัลโหลเฮีย คิดถึงที่สุด” “อืมๆเฮียก็คิดถึงเหมือนกัน”
“คิดถึง มากเลย ใจหายวูบเลย ถ้าผมเป็นอะไรไป อย่าโกรธนะ 55555”
“พอๆๆเลิกพูดเรื่องที่เป็นรางไม่ดีสักที เรียนเก่งเหมือนเดิมรึเปล่าเดี๋ยให้รางวัล”
“จริงอ่ะ บอกก่อนว่าให้อะไร เค้าได้คะแนนเต็มทุกวิชาเลยนะ” ผมว่ายิ้มๆ
“กลับไปค่อยบอก”          “ไม่เอาถ้าไม่บอกตอนนี้ก็ไม่ได้บอกแล้ว” 
“พอเลย เลิกพูดบอกก็ได้คือ....(โชติกา พิโรธไพศาล)” “แค่นี้ก่อนนะ รับรางวัลก่อน”
“ครับๆ ๆๆ  ดีแล้ว” ตื้ดๆๆ
งานเป็นไปอย่างราบลื่น แต่..............
“ผู้อำนวยการครับ มีคนบ้าหลุดออกมาและอยู่ใน วิทยาลัยเราครับ เอามีดมาไล่ฆ่า คนด้วยครั.....ฉึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.....”
ฉึก!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อาจารย์สอนวิชาพลมีแผลอยู่ที่หน้าท้องแล้ว โดนแทงข้างหลังอีก
“55555555 สวยจัง ชอบๆๆ ออกมาอีก สีแดง 5555” มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ต่อไป พวกแก มาให้ฆ่าซะดีๆ” มันว่าแล้วชี้มีดมาด้านผู้อำนวยการ และวิ่งมา
“ผอ. ระวัง” ผมว่า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” ผอ. บุญเรืองกรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจ
ผมเข้าไปถีบตรงท้อง คนบ้าส่งผมให้มันล้ม ผมพยุง ผอ. ให้ลุกขึ้นและ พาออกไป
“แก แกทำฉันล้ม แก แกตายแน่555 ” มันลุกขึ้นยืน ผมอยู่บนเวทีคนเดียว กำลังส่ง ผอ. ลงเวที
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ บ  หวุดหวิดไป
ผมเบี่ยงตัวหลบ แล้วใช้จังหวะนี้คะครุบแขนมัน และพยายามสะบัดออก ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของพี่ๆเพื่อนๆ แล้วมันก็เอาหัวกระแทนปลายคางผม
‘เอาซะมึนเลยนะไอ่บ้า’ ผมคิด แต่ก็ล้มลงมันก็ตามลงมาบีบคอผม และนั่งทับ ผมเลยสะบัดศอกโดนขมับมันพอดีมันเซไปด้านข้างผมปลดเนกไท มัดมือไว้ สักพักพอมันดิ้นให้รู้ว่าไม่หลุด รปภ. ก็ขึ้นมารวบลงไป
แปล๊บบบบบบบบบบ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   เจ็บยกมือมากุม ที่ศอกด้านซ้าย ชื้นๆแชะๆ พอผมมองดูเท่านั้นแหละ หน้าซีดเผือดเลย แผลตั้งใกล้ๆข้อมือยาวมาจนถึงปลายศอก เลือดย้อยเต็มเปื้อนเสื้อสีขาวแขนยาวด้านซ้าย
ผมรีบลงเวที ลงมาปุ๊บก็เห็น คนบ้าหลุดมาได้แล้วคว้าเศษแจกันที่แตก มาไล่แทง แกรน
“แกรน” แกรนหันมาพร้อมกันกับผมที่ถลาไป ชนกับคนบ้าและคนบ้าก็เซไปสะดุดขาตัวเอง ล้มศีรษะเสียบเข้ารั้วเตี้ยที่ประดับกั้นพุ่มไม้ตามทางเดินจนทะลุเลือดนอง
ผมมองดูผลงานตัวเอง หน้าเหวอ แกรนเขย่าผมแรงๆ และสติผมก็ดับวูบ
-                   --------------------------------- -----------------------------------------------------
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองดูรอบๆ มีแสงจากโคมไฟสลัวๆ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อก็ลอยเข้าจมูก
“มานี่ได้ยังไง” ผมพูดเบาๆพยุงตัวเองลุก แปล๊บบบบบบบบบบบบบ แขน
อ๋อจำได้แล้ว ไม่จริง ผมฆ่าคนบ้าหรอ เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง
หันไปมองนาฬิกา ตี 2 จะนอนต่อก็นอนไม่หลับลุกขึ้นมา เปิดม่านออกดูวิวในเมืองมุมเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดๆจิ้มๆ
‘พรุ่งนี้ ก็คงจะ...’ น้ำตาซึม
กลัวว่าจะเหงา ก็เลยเข้าเฟส เข้าไลน์ มีเพื่อนๆมาโพสต์ปลอบใจ โพสต์แสดงความกล้าหาญ ผมก็ไปไล่กดไลท์ จนถึงตี3 ไลท์ปุ๊บ ก็มาทักกันเต็ม ถามนั่น ถามนี่ แต่ผมก็ไม่ตอบ
ผมเลยไปโพสต์หน้าวอ ตัวเอง ว่า
‘ขอบคุณทุกกำลังใจ ยังไงความจริงมันก็คือความจริง
ผมดีใจนะที่ตอนนี้เพื่อนๆพี่ๆไม่คิดรังเกียจผม...............
ใครจะว่าจะชมยังไง ความจริงคือผมอ่อนแอนะ
ไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะครับ
คงอยู่ในสังคมต่อไปไม่ได้แล้วสินะ  ทำไงได้ก็ผม... J’
สักพัก ก็มีเพื่อนๆพี่ๆมากดไลท์ไม่ถึง 5นาที ได้แล้ว 500ไลท์ มีมาแสดงความคิดเห็นด้วย
ผมเลยบอกไปในนั้น ‘ขอโทษครับที่ไม่ได้ตอบแชททุกคนที่ทักมา ยังไงก็ขอบคุณจริงๆนะครับ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ในกี่ปีข้างหน้า อ๋อ อย่าให้เรื่องนี้ถึงพี่ผมนะครับ ได้ไปก่อนวัยอันควรทุกคนแน่ครับ 55555’ ผมหยุดแค่นี้แล้วก็ มาจัดการเรื่องที่บริษัท
ผมจัดการโอนตังที่ บริษัทที่โกงพวกเราไป คืนมาจนหมด แล้วก็เอาของมันมาด้วย หลายร้อยล้านอยู่เหมือนกัน
และก็ส่งข้อความไปหาพี่ บอกรหัสห้องผม
‘พี่ครับ ผมคงไม่ได้บอกพี่แบบ ตัวต่อตัว ถ้ากลับมาแล้วไม่เจอผม อย่าเดือดร้อนนะครับ ผมขอหลบหน้าไปสัก 20 ปี พี่จะรอก็ได้นะครับ ผมไม่ว่า แต่กว่าจะได้เจอกันอีก พี่ทำให้พี่อะเล็กท้องก่อนนะครับ 555 ผมเชียร์พี่สุดฤทธิ์เลยนะ อ๋อรหัส ห้องส่วนตัวผมคือ OZAKA ครับเจ้โอโซก้า ขวัญใจของผม ผมนับถือนะครับ กว่าพี่จะเห็นข้อความนี้พี่ก็ต้องกลับมาเมืองไทย ดังนั้ผมจึงไม่มีเวลา อยู่รอพี่แล้วนะ ผมไปก่อนละบายครับ’ ผมมองข้อความน้ำตาคลอ ก่อนกดส่งออก และไม่คิดผิดหวังทีหลัง เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา 6.00 พอดี ทำใจแล้วก็เล่นเกมในโทรศัพท์รอ
ก๊อก ๆ ๆ
ผมหันไปตามเสียง พยาบาลสาวเดินนำเข้ามาแล้วยิ้ม ผมไม่สนใจก้มหน้าลงมาเล่นเกมในโทรศัพท์ก่อน  ได้ยินเสียงเท้าสัก3-4คู่เดินเข้ามา ตำรวจ 100 เปอร์เซ็น
“ขอสอบถาม เรื่องที่เกิดขึ้นหน่อยนะครับ” ตำรวจนาย1พูด
“ครับ.............” หลังจากนั้นผมก็เล่าความจริงทุกอย่าง ให้ฟัง ด้วยเสียงที่สั่นๆบางช่วง
“สรุปไม่เจตนาฆ่านะสิครับ” ผมพยักหน้า เราคุยกันไปคุณตำรวจก็พาไปมอบตัว
“ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ” ผมว่าอย่างลังเล
“ได้ครับ” ตอบแล้วยิ้มส่งมา
“พาผมไปเปลี่ยนชื่อหน่อย ไม่อยากให้วงค์ตะกูลต้องเสียชื่อเสียง” ผมว่าแล้วหลบตา
“ได้สิครับ ไปเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
“ขอบคณครับ” ผมว่าหลังจากออกมาก็เห็น แกรน โต้ง วิน ยืนกันพร้อมหน้า
แกรนวิ่งน้ำตาอาบแก้มมากอดคอผมไว้
“ฮือๆๆ กุขอโทษ เป็นความผิดกุเอง ฮือๆ กุไม่น่าให้มึงมารับความผิดเลย ฮือ ทุกอย่างเป็นเพราะกุ ฮือๆๆ กุขอโทษ” แกรนว่า พร้อมกอดผมแน่นขึ้น เรื่อยๆ
“ไม่หรอก ไม่ใช่ความผิดมึ งสักหน่อย ผิดที่กุ มัดมันไม่แน่นมากกว่า เพราะความใจอ่อนของกุ เลยส่งผล กลับมาทำร้ายตัวเองมากกว่านะ” ผมว่าทำตาอ่อนๆ ส่งไปให้มัน แม้ผมจะสะเทือนใจตัวเองเล็กน้อย
“มินทร์ กุไม่อยากเสียมึงไป สู้คดีไหม” โต้ง
“อย่าเลย ทุกอย่าง กุคิดดีแล้ว อีกไม่นานเราก็จะได้กลับมาเจอกันอีก ถึงตอนนั้นอย่าลืมกันละ” ผมว่า ไอ้วินปล่อยโฮ ออกมาแบบไม่สนใจสายตาประชาชน ทำเอาผมยิ้ม
“ละ แล้ว ทะ ที่มึงว่า ไม่นาน ฮึก กี่ปี วะ” วินสะอื้นถาม
“อย่งน้อย ไม่เจตนา ก็สัก15 มั้ง แต่ที่แน่ๆละ 20 555 พวกมึงจะรอไหมละ” ผมแย่เล่นหัวเราะทำเป็นเรื่องขำๆ
“ฮือ กุจะไปเยี่ยมมึ ง บ่อยๆนะ มินทร์” แกรนพูด
“ขอไรอย่างสิ” ผมว่าพอนึกขึ้นได้
“อืมให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” พวกมันพูดพร้อมกัน ทำให้ผมยิ้ม
“อย่าบอกพี่นะว่ากุ.......กุไม่อยากให้ใครเดือดร้อน อ๋อถ้าจะไปเยี่ยมกุ กุจะเปลี่ยนชื่อใหม่นะ ติดตามละกัน” ผมว่ายิ้มๆ 
“กุจะตามมึงไปด้วย” โต้งพูดที่เหลือพยักหน้า
“จะไปทำไม เดี๋ยวไปเปลี่ยนชื่อ ก็ไปขึ้นศาลแล้ว” ผมว่าแล้วเดินไปที่รถตำรวจ
หันไปมองดู พวกมันกอดกันร้องไห้โฮ “5555 พวกนายเหมือนตอนเด็กๆเลย 555” ผมว่าแล้วหัวเราะ
..............................
.......................................................................................................
 
 
 
 วันนี้ลงเรื่อยๆค่ะ -*-