ถ้าหากวันนั้น มาถึง...

-19-

ผมตื่นขึ้นมา ในออฟฟิตหรอ อ๋อพอขึ้นรถผมก็หลับเลย

ผมนึกถึงตอนที่เจอซันนี่ มีความสุขจังเลยน่ะ จู่ๆน้ำตาก็ลงอาบแก้ ม

ติ๊ด ๆ ๆๆ ๆ โทรศัพ “ฮัลโหล...........อืมๆๆ.................จะไปเดี๋ยวนี้แหละ.....แค่นี้น่ะบาย”

ผมวางก็วิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วออกมาเปลี่ยนชุดนักศึกษา

พอออกมา

“จะไปไหนหรอครับ น้องมินทร์”

“ไปสอบครับ ถ้าขาดครั้งนี้ ก็เหมือนโดนตัวไป 5เปอร์เซ็นเลยน่ะครับ ^_^”

“พี่ไปส่งไหม” พี่แก้ว

“ขอบคุณมากครับ” ผมว่าแล้วเดินตามพี่ไป

พอรถเริ่มออกจากออฟฟิต ผมก็เปิดบทสนทนา

“เหนื่อยแย่เลยน่ะครับพี่แก้ว” ผมว่าดูเหมือนคนขับจะอึ้งๆไปเล็กน้อย

“รู้ได้ไง” ถามแบบวิตกกังวล

“ก็พี่กิตโดนฆ่าแล้ว พี่กิตไม่นิยมสีน้ำตาลเทา พี่กิตใช่สีดำทั้งชุดครับ” ผมว่า

“พี่แก้วมาอย่างนี้อันตรายนะครับ พี่แก้วมาสืบเรื่องพี่กิตใช่ไหม” ผมถาม

“อืมใช่” ตอบเสียงเศร้า

“ถ้าพี่รู้แล้วพี่แก้วก็ทำงานต่อไปเรื่อยนะ แต่เปลี่ยนเป็นชื่อพี่แบบเต็มรูปแบบ แค่นั้นเอง” ผมว่า

“ทำไมละ ไม่กลัวว่าพี่อาจปลอมตัวมา เพื่อจับมินทร์ไปเป็นตัวประกันเรียกค่าไถ่ หรือฆ่าทิ้งหรอ” พี่แก้วพูดเสียงเรียบ

“พี่แก้วไม่โหดร้ายขนาดนั้นครับ พี่กิตเล่าให้ผมฟังทั้งหมดเลย พี่กิตมีความสุขนะ ตอนที่เล่าเรื่องพี่แก้วให้ผมฟังนะครับ” ผมว่าแอบมองเป็นระยะ

“หรอ ขนาดนั้นเชียวหรอ” ถามเสียงอ่อน

“ครับ พี่กิตเป็นคนที่ซื่อสัตว์มาก ผมเสียใจนะที่เสียพี่กิตไป พี่กิตเหมือนเป็นพี่ชายอีกคนเลย มีอะไรก็ไปปรึกษาได้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีที่ปรึกษาเลย ตอนผมเศร้าพี่กิตก็เล่าเรื่องตลกให้ฟัง เป็นพี่ชายที่ดีมากคนนึงเลยเชียว ตอนที่พี่แก้วป่วย พี่กิตก็เขียนจดหมายลางานส่งมา แต่ผมไม่เก็บไปคิดอะไรมากหรอก ถ้าจะหักเงินเดือน แค่นี้ก็เกินไปแล้ว พี่กิตตั้งใจทำงานนะ ผมว่าสิ้นปีนี้จะให้โบนัส แต่กลับไปเสียก่อนเลยโอนไปให้พี่แก้วแทน” ผมว่าทำเสียงเศร้า

“ฮึกๆ ๆ ขนาดนั้น เชียวหรือ” พี่แก้วถามอย่างยากเย็น

“ครับ ตอนนี้ผมมีเรื่องมากมายที่อยากระบาย แต่ระบายไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้อย่างนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน”

“งั้นให้พี่เป็นตัวแทนได้ไหม” พี่แก้วหันมายิ้มร่าเริงให้ผม

“ไม่ได้หรอกครับ แต่พี่เป็นพี่ผมไว้ใจพี่ พี่มาทำงานเป็นเลขาฯ ให้ผมนะ” ผมว่าเสียงเศร้า

“อืม ได้สิ” ผมยิ้ม

“ขอบคุณครับ จอดตรงนี้แหละครับ เดี๋ยวผมเดินไปหาเพื่อนก่อน ขอบคุณครับคุณแก้ว”

“เรียกพี่แก้วนะแหละ”

“ไม่ได้ครับ ผมให้เกียตริ เลขาผมทุกคนรวมทั้งพี่กิตด้วย”

“พี่กิตเป็นเลขาน้องมินทร์หรอครับ”

“ครับ”

“งั้นพี่จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็แล้วกัน ขอให้โชคดีในการสอบครับ”

“ครับขอบคุณครับ”

ผมลงจากรถมาก็ตรงเข้าห้องแต่เจอ วิน โต้ง แกรน ที่หน้าบันได

“ใครอ่ มินทร์”

“เลขาคนใหม่ มาแทนพี่กิต พี่แก้ว”

“เอ๊ะ ทำไมนายเอาเลขา เป็น ก.ไก่หมดเลย” แกรน

“เปล่า นั่นน้องชายพี่กิต ^_^”

“น่ารักว่ะ ขอได้ไหม” โต้ง

“เดี๋ยวนี้นิยมไม้ป่าเดียวกันแล้วหรอครับ น้องโต้ง5555”

“ไอ่บ้านิ” แล้วพวกเราก็เข้าสอบกัน 15นาทีผ่านไป ผมลุกขึ้นเดินไปส่ง

20นาทีผ่านไป

“ทำไม่รอกันเลยนะครับคุณมินทร์ ออกห้องคนแรกตามเคย จะเก่งไปไหนครับนี่”

วินถาม ออกห้องคนที่2 ตามมาด้วย โต้ง และแกรน

“เป็นไงมั้ง” ผมถาม

“งั้นๆว่ะ” แกรน

“เออ เดี๋ยวฟังผลสอบเสร็จ ไปกินข้าวเย็นกัน เดี๋ยวเลี้ยง” ผมว่าพวกมันทำหน้าตาร่าเริงและเฮ

“เดี๋ยวเถอะๆ เพื่อนยังสอบไม่เสร็จนะ” อาจารย์มาห้าม

“ขอโทษคร้าบบบบบบบบ” พวกผมว่าแล้ววิ่งตึงตังลงตึกไป

1 ชั่วโมงผ่านไป พวกผมนั่งอยู่หน้าบอร์ด รอผลคะแนน อาจารย์เดินเข้ามาแล้วติด เข้าที่บอร์ด เสร็จแล้วอาจารย์ก็เดินออกไป พวกผมวิ่งไปดู

“Yes 100 เต็มเหมือนเดิม” ผมว่า

“โหยไรว่ะไปแฟ ทำไมฉันได้ 94 เอง” วิน

“ดีกว่าฉันล่ะกัน ได้ แค่ 93เอง นายยังดีน่ะ” แกรน

“ทำหน้าแบบนั้นทำไม ก็ดีแล้วนิวินที่3 แกรนที่4” โต้งว่า

“ทำเป็นพูดนายได้ 98 ที่2 นี่ ฮือๆๆ”

“555 ป่ะกินข้าวเดี๋ยวเลี้ยง” ผมว่าสักพักนักศึกษาก็เริ่มทยอยมาดูจนมุงกันเต็มบอร์ด

“เออ เดี๋ยวจะสั่งให้กระเป๋าแหกเล่นให้ดู” แกรน พูด

“555 ไม่เป็นไรกินไม่หมด เอากลับบ้านดิ” ผมว่าหัวเราะ

.....................................................................

“พี่เอานี่ๆๆ นู่ๆๆและก็นี่นั่นนู่น ....... ครับ” ระดมสั่งเข้าไป

“พี่ครับที่สั่งไปจัดชุดพิเศษทุกชุดนะครับ” ผมว่า

“เอ่อ....คือว่า มากันเท่าไหร่หรอค่ะ” พนักงานสาว

“4 ครับ” วินพูด

“รีบเถอะครับ ผมหิวจนจะเขมือบพี่สาวได้แล้วน่ะครับ” โต้งว่า

“ค่ะๆๆ >///////////////////////////<” 555หน้าแดงด้วย

“55555” พวกผมฮากันดัง จนโต๊ะอื่นๆหันมามองกัน แล้วหัวเราะตาม

พอพวกผมกินเสร็จแน่นอน พวกผม4คน กินกันแค่กล่องเดียว ก็อิ่มถ้วนหน้าแล้ว เหลือตั้ง5-6 กล่อง หอบกลับสิ มองกันตาเหลียว

“เพราะมึ งนั่นแหละสั่งเยอะ เหนื่อยกูเลย” โต้งบ่น

“เอาน่า ถือแค่2กล่อง มินทร์ยังไม่บ่นเลย” แกรนพูด

“พวกแกก็พูดได้ถือแค่คนละกล่องนี่” ผมกับโต้งว่าพร้อมกัน

“5555555555555555555555” เสียงหัวเราะพวกเราดังตลอดทาง มีคนแอบถ่ายด้วย อย่าคิดว่าไม่รู้นะ

“โอ๊ยเชี่ยยยยย ขำไม่ไหวแล้ว 55555” เนี่ยนะขำไม่ไหว

“พอๆ ไปเล่นเกมออดิชั่นกัน” ผมชวน

“ป่ะเดี๋ยวเลี้ยงเลย” สามัคคีกันพูด

“เอิ่ม ก็ได้”

ผมเดินไปแลกเหรียนกลับมา พวกมันเฮ เวลาร่วงเลยมา จนพวกผมไม่ได้ไปเรียนคาบสุดท้ายกัน ตอนนี้นั่งทำหน้าจะเป็นจะตายอยู่ในห้างนี่แหละ และที่ยืนอยู่หน้าพวกผม

อาจารย์ วิงกี้ เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

“...............................” พวกผมเงียบ

“ทำไมพวกเธอไม่เข้าเรียนกัน” เสียงดังตาเขียวปั๊ด คนมองรอบด้านหัวเราะคิกๆ

“นาฬิกายังเที่ยง15นะครับ” ผมว่าแล้วชูนาฬิกาดู แหะๆนาฬิกาเพี้ยน

“นี่มัน 14.15 แล้วน่ะ” อาจารย์ว่าแล้วชี้ไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่

“ชิ่งไหม ไม่ไหวแล้วนะ” โต้งกระซิบ

“ป่ะ วิ่งไปขึ้นรถ แล้วไปทะเลเลยนะ” แกรนว่า

“กูจะนับ 1-3 เตรียมนะ” วินว่า

“พร้อมอยู่แล้ว” ผมว่า

“กระซิบอะไรกันห๊” แผดเสียงดังลั่น

“พวกเธอนี่จริงๆเลย กลับไปมหาลัยเดี๋ยวนี้เลยนะ” อาจารย์พูดโดยหันหลังให้พวกผม

ส่วนพวกผมนะหรอ ย่องมาจะถึงบันไดไดลงแล้ว พออาจารย์หันมา

“หยุดนะ จะหนีหรอ” ว่าแล้ววิ่งตาม

พวกผมขำแล้วก็รีบเดินลง ไปพอถึงชั้นล่างก็เดินเร็วๆ เข้าห้องน้ำชาย

“หน่อยแน่ไอ่เด็กนรก อยู่ไหน ออกมานะ” เสียงอาจารย์เธอโวยวายอยู่กลางห้าง

พวกผมค่อยๆย่อง ออกมาแล้ววิ่ง หัวเราะร่าออกมา คนกว่าครึ่งห้างไม่ว่าชั้นบนชั้นไหน ก็หันมามองแล้วยิ้ม

“55555 หนีวิงกี้ สนุกดีวะ” โต้งว่าขึ้น

“ใช่สนุกกว่าพี่แม็กพี่มิวอีก” ผมว่า

“หยุดนะโดดเรียนกันหรอ มานี่เดี๋ยวนี้นะ” แว้กกกกกกกกกกกกกก พี่แม็ก

“เฮ๊ยยยยยยยยยย  พี่แม็ก” เราทั้งงสี่ หน้าตะลึง ตกใจ วิ่งกันคนละทิศละทาง

พี่แม็กตามผม พี่มิวตามแกรน พี่อะเล็กตามวิน อาจารย์วิงกี้ตามโต้ง พอผมมาถึงรถก็ขับออกมาหน้าห้าง พวกมันวิ่งมาพอดี เปิดประตู ขึ้นนั่งแล้วผมก็เหยียบคันเร่ง เปิดหน้าต่างออกหัวเราะร่า “เล่นแบบนี้สนุกดีแหะ กลับมหาลัยเถอะ” ผมว่าทุกคนพยักหน้า พอกลับมาถึง