กับดัก เด็กบ้านนอก

บทที่ ๒ พระพายพัด....ล่วงมาจนสายไอ้เปลวถึงได้จำใจตื่นแต่ไม่อยากลืมตาทั้งๆ ที่ปกติเป็นคนตื่นเสียก่อนไก่จะโห่ หากวันนี้คนที่นอนข้างๆ นั้นฤทธิ์ร้ายปานเหล้าโรงของเจ๊กเฮง ไม่สิ..อาจมากยิ่งกว่า..เพราะแค่ฤทธิ์เหล้าโรง ไอ้เปลวเองเคยเมาอย่างที่สุดก็แค่ตื่นมาตอนสาย ล้างหน้าล้างตาเข้าหน่อยก็กลับเข้าสวนเข้าไร่ได้อย่างปกติสุข ..แต่สำหรับเพื่อนลูกชายผู้ใหญ่ตี๋ สำหรับคนๆ นี้ทำไอ้เปลวเมาจนเกือบบ่าย.. ไอ้เปลวคนซื่ออยากจะเนียนกอดร่างนั้นไว้ทั้งวันทั้งคืน ถ้าเจ้าของร่างนั้นไม่ขืนตัวแล้วสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตระหนก สะดุ้งจนไอ้เปลวต้องผวาลืมตาตาม..เพิ่งได้มีโอกาสมองคนตรงหน้าชัดๆ ดวงตาสีน้ำตาลเจือเขียว เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้ม ยามโดนแสง แขกยามวิกาลที่นอนร่วมเตียงเดียวกันกับไอ้เปลวฝืนยิ้มแหย่ๆ แต่แค่นั้นมันก็เกินพอ..เกินพอที่จะทำให้ไอ้เปลวยิ้มกว้างตามจนปากจะฉีกถึงใบหูอยู่รอมร่อ..***..   รองเท้าผ้าใบที่ใส่ติดเท้าย่ำเดินบนดินที่กลายเป็นโคลนหนืด ข้อเท้าและรองเท้าย่ำอยู่บนโคลนได้สี่ห้าก้าวจากนั้นมันก็โดนโคลนข้นดูดติดจนแค่คิดว่าจะก้าวต่อไปยังไงก็แสนเหนื่อย..คุณปุ๊กหยุดยืนนิ่ง ก่อนขืนขายกก้าวแต่เท้าทั้งสองข้างมันกลับจมโคลนจนมิดข้อ... มือเรียวเหนี่ยวกิ่งไม้พยุงตัวแล้วฝืนแรงยกขา ไม่กล้าที่จะเรียกเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เดินดุ่มๆ แถมยังเดินเท้าเปล่าย่ำโคลนเหมือนเป็นเรื่องปกติวิสัย ..คุณปุ๊กมองตามแล้วได้แต่ถอนหายใจ ..
ชอบอยู่หรอกกับหน้าฝนที่แสนชุ่มชื่น แต่พื้นดินที่ชุ่มฉ่ำจนเกินไปมันเปลี่ยนให้ดินอุดมกลายเป็นโคลนตมเกาะติดหนึบจนเหมือนกับดักที่แทบจะยึดทั้งตัวของคุณปุ๊กไว้เหมือนกาวดักหนูไซน์ยักษ์ ..ขืนแรงก็แล้ว ออกแรงก็แล้ว แต่ไม่ว่าจะขยับท่าไหน รองเท้าผ้าใบมันก็ไม่ยอมหลุดออกจากบ่อโคลน สู้เสียจนอ่อนใจ คุณปุ๊กถึงได้ชะเง้อมองหาแผ่นหลังใหญ่ที่เดินดุ่มๆ หายไปลับตา.....ไอ้เปลวได้แต่เดินกับเดิน เดินท่อมๆ ข่มใจ ตัดใจ สมองวิ่งวุ่นอยู่แต่ในกรอบความคิดของตัวเอง แม้กระนั้นสองเท้าก็ยังก้าวเดินด้วยความชำนาญทาง ..อยากยื้อเวลา อยากเลื่อนเวลา ไม่อยากคิดเลยว่าสุดท้ายก็ต้องพาคนที่เคยนอนร่วมเตียงไปส่งที่บ้านผู้ใหญ่ตี๋ ..ไอ้เปลวอยากจะรั้งเวลาเอาไว้ให้มากกว่านี้ แต่กลัวสายตาคู่นั้นจะมองกลับมาอย่างชิงชัง..ฉะนั้นที่ทำได้ก็คือการตัดใจ มันไม่มีอะไรสมหวังไปทุกอย่าง ไอ้เปลวเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำที่ย่าแก่ท่านสอนสั่ง ‘ฝนนั้นหอบมาได้ พระพายท่านก็พรากไปได้เช่นกัน’ ..เดินไปคิดไป..คิดมากมายเรื่อยเปื่อยจนความกลัวสิ่งที่เรียกว่า พลัดพราก มันสุ่มอยู่เบื้องหลังเสียสูงจนไม่อยากหันไปมอง คนที่ไอ้เปลวต้องพาไปส่งบ้านผู้ใหญ่ ..เดินคิดเดินเครียดไปเรื่อยจนมาสุดที่สะพานไม้ ไอ้เปลวถอนหายใจ หันกลับไปมองอีกครั้ง ...เมื่อเห็นว่าเบื้องหลังว่างเปล่า ไอ้เปลวถึงได้วิ่งหน้าตั้งย้อนกลับไปทางเดิมเพราะห่วงเสียเหลือเกินว่าคนที่เดินตามมานั้นทำไมถึงได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย!.....คุณปุ๊กอารมณ์เสียจนเกือบจะร้องไห้ แต่ข่มเก็บความคับข้องใจไว้กลัวว่าถ้าใครผ่านมาเห็นผู้ชายตัวใหญ่ไปไม่เป็นเพราะติดโคลนมันคงน่าขำ  ขืนตัวยกขาจนปวดไปทั้งปลีน่อง แต่แล้วก็ยังไม่อาจเคลื่อนไปไหน คุณปุ๊กยืนอยู่อย่างนั้นเพราะถ้าขืนนั่งลงคงได้เลอะโคลนไปทั้งตัว ..จมูกเชิดสูดหายใจลึกสร้างแรงฮึด คุณปุ๊ก ฝืนยกขาที่จมโคลน แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เกือบจะหน้าคะมำลงทิ่มโคลน ถ้าไม่มีใครบางคนที่วิ่งหน้าตื่นมาดึงแขนคุณปุ๊กไว้ได้ทัน.....มือใหญ่จ้วงล้วงเข้าไปในโคลนหนืด ลงไปลึกเกือบข้อมือถึงได้คว้านดึงเอารองเท้าผ้าใบขึ้นมาได้  ในขณะที่ต้องใช้มืออีกข้างโอบลากแล้วดันคุณปุ๊กให้ขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้..ไอ้เปลวดึงรองเท้าผ้าใบที่ติดอยู่ในโคลนส่งให้คุณปุ๊ก จากนั้นมันก็ชูมือเหมือนจะให้คนที่นั่งบนกิ่งมะม่วงโผส่งตัวลงมาในวงแขน..คุณปุ๊กทั้งร้อนทั้งอายจนหน้าแดง แต่ก็หมดแรงจะถียงหรือห้ามอะไร เพราะขาทั้งสองข้างมันปวดจนร้าวไปถึงด้านในของฝ่าเท้า..รองเท้าผ้าใบคู่โปรดที่เคยคิดว่าใส่แล้วน่าจะเอาอยู่ทุกสถานการณ์ กลายเป็นแค่ก้อนโคลนเขอะๆดำๆ สองก้อนที่หมดสภาพ .. คนบนต้นมะม่วงส่ายหน้าไม่ยอมให้ไอ้ยักษ์ปักหลั่นอุ้ม แค่นี้ก็เสียเชิงชายไปมากโขแล้วนี่น่า จนสุดท้ายก็คนละครึ่งทาง ไอ้เปลวให้คุณปุ๊กถือรองเท้าเลอะโคลนไว้ก่อนที่มันจะใช้แผ่นหลังใหญ่ๆ รับตัวคุณปุ๊กลงมาขึ้นขี่หลัง ..คุณปุ๊กก้มหน้างุดๆ ด้วยความอับอาย แต่จะให้ลงไปเดินชาตินี้คงติดโคลนตายไม่ต้องไปไหนกันพอดี ..ไอ้ยักษ์เปลว อาศัยความชำนาญเดินก้าวลัดเลาะอย่างมั่นคง จมูกคุณปุ๊กซุกอยู่บนแผ่นหลังจะกั้นกันก็แค่เสื้อยืดตัวบางๆ .........แบกไปยิ้มไป..ไอ้เปลวยิ้ม.. ยิ้ม... ยิ้มกว้างเสียจนเมื่อยแก้ม........สักพักใหญ่ๆ กว่าไอ้เปลวจะอุ้มคุณปุ๊กมาถึงท่าน้ำบ้านผู้ใหญ่ตี๋  ลังเลเหลือเกินที่จะวางคนหลับลง ไอ้เปลวเลยแถเนียนอุ้มคุณปุ๊กไว้จนแก่ตื่นขึ้นมาเอง..วางคุณปุ๊กลงแล้วตรงดิ่งไปท่าน้ำ ไอ้เปลวเอื้อมมือคว้าเอาไม้ไผ่ลวกที่ปักกันท่าอยู่มาปักใกล้ๆ ก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบที่กลายเป็นก้อนโคลนของคุณปุ๊กมาผูกกันกับลำไผ่แล้วแช่น้ำไว่อย่างนั้น..เมื่อยจนปวดเท้า คุณปุ๊กทรุดลงนั่งแปะที่ขั้นบันไดข้างๆ ไอ้เปลว ก่อนจะขยับขึ้นมาที่บันไดขั้นแรกแล้วแช่ขาเปื้อนโคลนลงน้ำ..มือเรียวถูคราบโคลนที่ติดขา แล้วก็ต้องผวาเพราะมือใหญ่ของไอ้เปลวมันกระชากดึงข้อขาคุณปุ๊กปใกล้แล้วขัดคราบขี้โคลนที่เลอะข้อเท้าให้อย่างไม่นึกรังเกียจ...ไม่ได้มีคำพูดอะไร ไอ้เปลวไม่ได้มองหน้า..ดวงตาคมลึกเพียงแค่จ้องที่ข้อเท้าแล้วก้มหน้าขัดเบาๆ อยู่อย่างนั้น ทั้งขัดทั้งนวดฝ่าเท้านิ่ม...ทำเหมือนรู้ดีกว่าใครว่าเจ้าของฝ่าเท้านั้นเมื่อยระบมแค่ไหน..ไอ้เปลวละมือออกจากข้อเท้าคุณปุ๊กได้ก็ตอนผู้ใหญ่ตี๋แก่ส่งเสียงทักออกมาจากในตัวบ้าน เทวดาของไอ้เปลวชักเท้ากลับในแทบจะทันที ผู้ใหญ่ตี๋แกชวนให้กินข้าวกินปลาด้วยกัน..แต่ดูท่าไอ้เปลวจะอิ่มเพราะกินน้ำตาที่ตกใน ..สายตาหมาหงอยมองตามเทวดาเมืองกรุงอย่างเศร้าสร้อย ..พร้อมแบกสังขารหันหลังเดินกลับบ้านอย่างหมดอาลัย ..เมื่อเทวดานั้นเดินขึ้นบ้านผู้ใหญ่ไป..โดยไม่หันมามองไอ้หมาเปลวสักนิด.......พอหมดฝนฟ้าเปิดแดดก็จ้า...แสงส่องแสบตาจนไอ้เปลวหงุดหงิด ..ตัวรุ่มๆ ร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้  ไอ้เปลวถอนหายใจคว้าผ้าขาวม้ามาเปลี่ยนนุ่งแล้วกระโจนลงไปในคลองหน้าท่า อากาศร้อน น้ำอุ่นเย็น ..มันทั้งขัดทั้งค้านกัน เหมือนริมฝีปากนิ่มๆ ชื้นๆ ที่สัมผัสเมื่อหัวค่ำและช่วงเช้า..อุ่นแต่ไม่ร้อน ชื้นฉ่ำและหวานละมุน.. ไอ้เปลวหวนคิดจนต้องกวักน้ำสาดหน้า อาบน้ำอาบท่าแล้วขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้านอน..วันนี้ทั้งวันคงไม่มีกะจิตกะใจจะเข้าสวน แต่ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร เพราะน้ำคงไม่ต้องรดก็ฝนมันเหมือนเป็นใจตกลงมาเกือบทั้งคืน ..นอนไปพลิกไปเตียงออกจะกว้าง แต่ไม่ว่าจะนอนพลิกนอนตะแคงข้างไหนมันก็ไม่สบายเท่ามีใครมานอนเบียดด้วยแบบเมื่อคืน.. อีกครั้งที่เริ่มจะฟุ้งซ่าน......ไอ้เปลวย้ายตัวมานอนตะแคง ..หลับตาลงแล้วคิดไปเองว่าเทวดาของไอ้เปลวยังคงนอนชิดใกล้เหมื่อนเมื่อในคืนที่เพิ่งผ่านมา...