I am first 'ฉันจะเป็นที่หนึ่ง ในใจนาย'

'เมื่อรอยน้ำตาและความบาดหมางเกิดเป็นความรักที่ยากจะตัดใจ....'
ความรักในครั้งนี้จะลงเอยอย่างไร
ติดตามได้ใน
I am first 'ฉันจะเป็นหนึ่ง ในใจนาย'
...........................................................................
ตอนที่ 2
ชีวิตในเมืองเล็กกับหมาป่าและมาเฟีย
เอ๊ะ!แล้วนี่ผมเล่าเรื่องชีวิตของผมให้ฟังหรือยังเนื่ย มาบ่นเอ้ยบรรยายชีวิตซะลืมเลย ผมชื่อ เจแปน ชื่อจริงชื่อ ทวิพล พิวัชรพล ทีแรกแม่จะตั้งชื่อเล่นว่า ทวีป แล้ว แต่พ่อบอกว่ามันแปลกเลยเปลี่นเป็นเจแปน(มันต่างกันตรงไหนเนี่ย)ชื่อผมน่ะมันแปลกๆใช่มั้ยครับ แต่นามสกุลเนี่ยถ้าใครอ่านเรื่องของพ่อผมแล้วล่ะก็อาจจะคุ้นหูนะ เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว(ที่เหลือเป็นลูกสาวหมด!)ของตระกูลพิวัชรพล ลูกพ่อซันกับแม่เชลไงครับ!!! อย่ามาถามผมเลยว่าผมเกิดมาได้ยังไง เพราะผมก็ไม่รู้ครับว่าผมเกิดมาได้ยังไง แม่เขาไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้พวกเราฟังเลยครับ แม่ให้เหตุผลแค่ว่า ถึงรู้ไปฏ้ไม่มีประโยชน์ แต่แรกๆตอนที่ผมยงเด็กๆน่ะ ผมรู้สึกว่าตัวเองมาปมด้อยเสียด้วยซ่้ำนะ แต่พอเริ่มโตขึ้นผมก็เข้าใจในเรื่องต่างๆมากขึ้น มันก็เลยทำให้ผมดูเท่ เพราะว่าผมเกิดมาแปลกกว่าคนอื่น ส่วนน้องๆผมก็เริ่มที่จะทำให้ได้แล้วว่าพวกเราเกิดมาแปลกแต่ก็ยังอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ด้วย........
เอ้าบ่นเสียเพลิน ตอนนี้ผมอยากบอกว่าไอ้เจ้าตัวยุ่งที่ผมต้องหนีบมันมาด้วยเนี่ย ดูตื่นตาตื่นใจมากเลยกับของและบ้านเรือนมากมาย ผมก็สงสัยนะว่าพ่อกับแม่มันไม่เคยพามาเที่ยวหรือไง บ้านก็ออกจะรวยนะ......
"นายอันนั้นบ้านใครหรอ มันดูใหญ่จังเลย"ร่างเล็กเอ่ยถาม
"บ้านที่ไหนล่ะ นั่นมันม.ที่เราจะต้องมาเรียนโว้ย.... ไปๆอย่าถามมากเดี๋ยวพาไปบ้านเพื่อนฉันแล้วไปน่ะ อย่าไปทำอะไรหล่นแตกล่ะ ของหายากทั้งนั้น"ร่างสูงเอ่ยก่อนเดินอย่างเร็วจนร่างเล็กแถบจะวิ่งตามไม่ทัน
"นี่ เดินรอกันมั่งสิ"ร่าวเล็กเอ่ยบอก เพราะตอนนี้ตนเองก็เริ่มเหนื่อยแล้ว
"ฉันก็เดินธรรมดาๆของฉัน นายนั่นแหละที่เดินตามฉันไม่ทัน ขาสั้น ก็งี๊แหละ"ร่างสูงเอ่ยล้อจนทำให้ร่างบางปี๊ดสุดขีด
"นี่ตาบ้า ใครมันจะสูงบานเสาไฟฟ้าอย่างนายเล่า แม่นายออกจะเตี่ย แล้วทำไมนายสูงได้เนี่ย"
"ก็พ่อฉันสูงนี่นา ช่วยไม่ได้ นายเกิดมาได้แม่มาเยอะเอง"
"น่นายหาว่าแม่ฉันเตี้ยเราะ!"ร่างเล็กเริ่มวีนแต่ร่างสูงก็ไม่มีทีท่ากลัวเสียสักนิดแถมยังหัวเราะอีกต่างหาก
"นายนี่เวลาวีน น่ารักดีนะ เหมือนผู้หญิงสติแตกเลยอ่ะ"ร่างสูงเอ่ยแซว
"นี่นาย!!!!! มาว่าฉันอย่างนี้ตายซะเถอะ!!!!ไอ้เจแปน!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ร่างเล็กเอ่ยพร้อมวิ่งไปทุบตีร่างสูงส่วนร่างสูงเองก็วิ่งพนีสุดชีวิต จนทั้งสองมาถึงบ้านเจ้าถิ่น
ในบ้าน เจ้าถิ่น
"เห้ยว่าไง ไม่ได้เอกันนานเลยนะมึง"ร่างสูงของเจ้าถิ่นเอ่ยทักทายเพื่อนอย่างเป็นกันเองก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างเล้กข้างหลังแล้วเขาก็ทำคิ้วผูกโบว์ก่อนคลายออกเพราะว่าร่างสูงเอ่ยขึ้นเพราะรู้จใว่าเขาจะถามอะไร
"นี่ใบไผ่ เพื่อนกูเอง แม่ฝากมาให้ดูแม่งด้วย แล้วมึงล่ะเรียนเป็นไงมั่ง"ร่างสูงเอ่ยถามถึงเรื่องเรียนของเพื่อนสนิทก็ทำให้ร่างสูงอีกคนยิ้มแป้น
"ก็ดี เรียนม.เดียวกับมึงนั่นแหละ แต่ว่าคนละคณะว่า เออมึงกูเห็นผู้หญิงที่ตรงสเป๊กส์มึงด้วย คนไทย ชื่อริน นักเรียนทุนเว้ย เรียกเก่งโคตร น่ารักด้วย พรุ่งนี้ไปดูป่ะ"ร่างสูงถามแล้วก็พากันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นทั้งให้ร่างบางที่ยืนเอ๋ออยู๋เพียงลำพังแล้วก็ได้สติหลังจากนั้นไม่นานก็เดินาตมเข้าไป
"นี่เกมนี้หนุกนะเว้ย เพิ่งซื้อมากว่าจะขอพ่ออกไปซื้อได้ ทีแกรจะให้คนไปเป็นเพื่อน แต่กูบอกไม่เอาพ่อเลยไม่ยอมให้ไป พอขอไปขอมาให้ไปกูก็เลยไปเริงร่าครึ่งวัน"
"พ่อมึงจะห่วงมึงไปไหนวะ อ้อกูรู้และ สงสัยกลัวไม่มีคนสืบทอดมรดก"
"เออดิวะ ไม่เข้าใจเลยนะเนี่ย"ร่างสูงที่นั่งแกะแผ่นเกมอย่บอกอย่างเอือมๆ
"นี่พวกนายอ่ะ วันๆเล่นเป็นแต่เกมพวกนี้หรือไง ทำไมไม่เล่นอย่างอื่นบ้างล่่ะ"ร่างเล็กเอ่ยพลางชี้ไปที่จิ๊กซอว์ที่อยู่ในตู้กระจก
"เอาสิ อยากเล่นหรอ เจ้าถิ่นกูเล่นได้ป้าววะ"ร่างสูงหันไปถามเจ้าของบ้าน
"เอาดิ กูก็ขี้เกียจแกะแล้วนี้ แม่งกลัวคนเล่นหรือไงวะ"ร่างสูงเอ่ยอย่างหัวเสียเพราะแผ่นเกมที่แกะไม่ออก
"เอ้าไปเอาอออกมาเลย ไปถิ่น มึงเคยเล่นป่ะ ไอ้อันนี้อ่ะกูไม่เคยเห็นเลยนะ"
"ไม่เคย พ่อกูเพิ่งซื้อมา บอกให้เล่นด้วย แต่กูไม่เคยเล่นนะ"
30นาทีผ่านไป........
"เสร็จแล้ว นี่ไง"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมวางจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายลงไป
"นี่นายเล่นอยู่คนเดียวเลยนะไผ่ เก่งเกินไปแล้วเนี่ย"เจแปนเอ่ยก่อนลุกขึ้นไปหยิบซองอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋า
"อะไรวะ อ้อของฝากกูหรอ"ร่างสูงที่นั่งอยู่เอ่
"อืมม รูปเพื่อนๆที่ไทยไง มึงคิดถึงคุณเธอไม่ใช่หรอ"ร่างสูงเอ่ยแซว
"บ้าป่ะ กูแค่พูดถึงบ่อย ไม่ได้แปลว่าคิดถึงหรอก"                                                              ......................................................................
   ง่ำๆ ไรท์อัฟแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวมาต่อ ขอตัวไปพักตาก่อนนะคะ รักคนอ่านทุกคนเลย