I am first 'ฉันจะเป็นที่หนึ่ง ในใจนาย'

'เมื่อรอยน้ำตาและความบาดหมางเกิดเป็นความรักที่ยากจะตัดใจ.......'
ติดตามได้ใน
I am first 'ฉันจะเป้นที่หนึ่ง ในใจนาย'
....................................................................................
บทที่ 2 
หมาป่ากับหมาบ้าน
ผ่านมาหลายปีแล้ว พ่อก็ยังหื่นเอ้ย!ใจดีไม่เคยเปลี่ยน ก็คงมีแต่แม่เนี่ยแหละที่ค้านไม่ให้ผมไปรียนต่อที่เมืองนอก เพราะห่วงลูกชายเสียเหลือเกิ๊น แต่ผมเองก้ไม่แปลกใจนะเพราะว่าลูกชายนี่นา ถ้าจะไม่ให้หวงก็แปลกเสียอย่างยิ่ง เพราะผมเองก็เรียนเก่ด้วยเลยเป็นเป้าสายตาพวกมาเฟียเสยอย่างยิ่งแต่โชคดีที่ผมมี เจ้าถิ่น เพื่อนผมที่พ่อมันเป็นมาเฟียอยู่ที่ญี่ปุ่นมันเป็นลูกครึ่งน่ะครับผมเลยสบายไปมีคนคุ้มครองแล้วอีกอย่าง มันมันสนิทกับผมมาก เรารู้จักกันตอนแม่พาผมกลับไปเยี่ยมบ้านพาผาไปไหว้ตากับยาย ผมไปเดินเล่นแล้วโดนคนรังแกเข้ามันก็เลยให้ลูห้องพ่อมันช่วยจัดการให้ ผมก็เลยไปรู้จักกับมันตอนนั้นแหละครับ...........
"นี่ลูก เก็บของครบหรือยังจ๊ะ เอาบัตรประชาชนไปด้วยนะ แล้วก็วันไปน่ะ บอกยายด้วยนะ แม่น่ะโทรไปหายายว่าให้หนูไปพักที่บ้านยาย มนก็ใกล้ที่เรียนพอสมควร อ้อ......แม่มีข่าวดีจะบอก...."ร่างเล็กเอ่ยแต่ยั้งไว้ให้ร่างสูงลุ้น
"อะไรครับแม่"ร่างสูงเอ่ยถาม
"ใบไผ่จะไปกับลูกด้วยไงจ๊ะ พ่อเขาก็อนุญาตแล้วด้วย อย่าทิ้งน้องนะลูก ดูแลน้องเขาด้วย ยังไงเขาก็น้องเรานะ"ร่างเล็กเอ่ยอย่างห่วงๆ
"นี่แม่ครับ ใบไผ่น่ะเกิดห่างกับผมแค่ไม่กี่เดือน มันดูแลตัวเองได้หรอกครับ"
"นี่แหนะ!ลูก ไม่เอานะคะ ไม่เรียกน้องแบบนั้น มันไม่ดีนะ"ร่างเล็กเอ่ยพลางเอามือตีลูกชายของตนเองอย่างเอือมๆ
"แม่ครับ ผมเจ็บนะ เดี๋ยวผมก็บอกพ่อหรอก"ร่างสูงเอ่ยขู่ แต่พ่อของเขาเองก็แกล้งแม่ของเขาบ่อยไปเขาจึงไม่คิดอะไรมาก
"ไม่ต้องมาขู่แม่ เก็บกระเป๋าได้แล้ว"ร่างเล็กเอ่ยก่อนเดินออกไปจากห้อง
"แม่นี่ น่ารักอย่างที่พ่อบอกจริงๆนะเนี่ย ขี้งอนเสียด้วย"ร่างสูงพึมพำก่อนเก็บกระเป๋าเข้าที่พร้อมออกเดินทางพรุ่งนี้
บ้านใบไผ่
"พ่อ ผมไปเรียนต่อนะ ไม่ได้ไปรบ พ่อจะให้ผมเอาของพวกนี้ไปเพื่อ"ร่างเล็กที่ยืนเอาของที่พ่อของเขายัดใส่กระเป๋าไปให้ ทั้งปืน มีด หรืออะไรมีกมากมายที่ใช้ป้องกันตัวได้
"ก็พ่อห่วงลูกนี่ ยิ่งไปพักบ้านคนอื่นด้วย พ่อยิ่งห่วงใหญ่เลย เอาไปด้วยนะลูกนะ"ร่างสูงของพ่อที่พยายามกล่อมเจ้าลูกชายตัวดีให้เอาของพวกนี้ไปด้วย
"นี้คุณคะ ลูกน่ะเป็นผู้ชายนะคะ ไม่ใช่ผู้หญิงทำไมต้องห่วงเสียขนาดนั้น แล้วลูกเราก็ไปพักบ้านของเพื่อนพี่ชายคุณนะ ไว้ใจเขาได้อยู่แล้ว"
"ใช่ครับพ่อ อีกกอย่าง ผมเนี่ยเคยเรียนมวยไทยนะ รับรองว่าสบาย"
"ให้มันจริงก็แล้วกันไอ้ลูกตัวแสบ"ร่างสูงพูดพลางเอามือขยี้ผมลูกตัวเอง
 
..................................................ญี่ปุ่น...................................................
"ยายครับหวัดดีครับ"ร่างสูงเอ่ยทักทายยายของตน
"อ้าว เจแปนมาแล้วหรอ ไหนบอกว่าจะมาถึงตอนบ่ายๆไง"เสียงของผู้หญิงวัย70ได้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าหลานชายสุดที่รัก
"ก็พอดีผมกะเวลาผิดไปนอดนึงน่ะครับ ยายครับ นี่ ใบไผ่ เพื่อนผมครับ ใบไผ่ไหว้ยายฉันสิ"
"สวัสดีครับ คุณยาย"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือไหว้ยายของร่างสูง
"นี่ไปเก็บของนะแล้วเดี๋ยวฉันพาไปหาอะไรกินด้านนอก แล้วไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้นด้วยนะ"
"อืมม.....เข้าใจแล้ว"
ณ ย่านรานอาหาร
"ร้านนี้เด็ดมากเลยนะ กินเข้าไปสิ ออกจะอร่อย"ร่างสูงเอ่ยก่อนยัดซูชิเข้าปาก
"อืมม...."ร่างเล็กตอบแต่ก็ยังกินแต่น้ำ
"นี่นายกลัวอะไรฮะ"
"ก็ฉันกลัวว่ามันจะเหมือนกวนมึนโฮอ่ะ ที่เอาหมามาให้กิน"ร่างเล็กเอ่ยก่อนก้มหน้า
"ที่นี่ญี่ปุ่น ไม่ใช่เกาหลีเฟ้ย กินๆเข้าไปได้แล้ว อย่าถามมาก แล้วเย็นนี้นายไปกินข้าวบ้านเพื่อนฉันนะ"ร่างสูงเอ่ยแล้วเอาน้ำเข้าปากต่อ
"ที่ไหน แล้วฉันจะไปรบกวนเขาหรือเปล่า"
"ไม่หรอก เพื่อนฉันชื่อ เจ้าถิ่น เขาอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้หรอกฉันว่าจะไปที่นั่นสักหน่อย ไปเยี่ยมเพื่อนบ้าง ไม่ได้เจอนานเลยล่ะ"
"เจ้าถิ่น? ใครอ่ะ แล้วนายไปรู้จักเขาได้ไง?"ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย และคิว่าสงสัยมากเสียด้วย
"เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละน่า กินไปเร็วเข้าเดี่ยวจะพาไปเที่ยวแล้ววก็ดูทางไปม.ด้วย"
"เออ"ร่างเล็กพูดก่อนคีบซูชิเข้าปาก
"หิวล่ะสิท่า"ร่างสูงเอ่ยแซวจนร่างเล็กต้องหันมาค้อนขวับใส่
"นี่อย่ามาแซว ก็คนมันหิวโว้ย เข้าใจป่ะ"ร่างเล็กเอ่ยแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
"เฮ้อ.........."