I am first 'ฉันจะเป็นที่หนึ่ง ในใจนาย'

'เมื่อรอยน้ำตาและความบาดหมางเกิดเป็นความรักที่ยากจะตัดใจ....'
ความรักในครั้งนี้จะลงเอยอย่างไร
ติดตามได้ใน
I am first 'ฉันจะเป็นหนึ่ง ในใจนาย'
...........................................................................
ผมเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าผมจะมีวันนี้ วันที่ผมมีคนรักที่ไม่จากผมไปไหนและคนที่จะอยู่กับผมตลอดไป...................................................................
ผมจะมาเล่าครั้งแรกที่ผมเจอเธอและเหตุการณ์ต่างๆที่เราทั้งสองได้เจอมาก่อนมันจะกลายเป็นความรักที่ไม่อาจตัดกันได้ขาด.........แล้วมันก็ยังทำให้ผมได้รู้อะเกี่ยวกับความรักเยอะขึ้นเลยล่ะ.........
.................................................................
"พี่แปน ออกไปได้แล้วนะพ่อแม่รอพี่อยู่นะ"เสียงของร่างเล็กที่ยืนเคาะประตูอยู่นาน2-3นาทีแล้วแต่ร่างสูงก็ยังไม่ออกมาเสียที
"นี่จีน พี่ออกแล้วครับ จะเคาะทำไมเนี่ย"ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณืเสียเล็กๆ
"พี่อารมณ์เสียใส่จีนอ่ะ ฮือๆๆ"จู่ๆร่างเล็กก็ระเบิดโฮออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"เอ้าๆพี่ล้อเล่นนะคะคนดี อย่าร้องนะคะ ป่ะๆลงไปกันดีกว่านะคะ คุณพ่อคุณแม่รออยู่นะครับ"ร่างสูงเอ่ยเสียงหวานเราะเขาต้องการง้อเด็กหญองตรงหน้าที่แสนงอนป็นหนักหนาแล้วก็ยังขี้แยเสียด้วย
"พี่แปนอ่ะ จีนงอนแล้วด้วยนะคะ"ร่างเล็กเอ่ยบอกพลางชูมือให้ร่างสูงอุ้ม
"ก้ได้ค่ะ พี่อุ้มก็ได้ค่ะ"ว่าแล้วร่างสูงก็ไม่รช้ารีบอุ้มร่างเล็กลงไปทันที
"มาแล้วหรอลก มานี่มา มารู้จักกับเพื่อนพ่อนะ นี่อาพัทกับอาพิท ส่วนนี่ลูกอาพิท ชื่อใบไผ่ ส่วนนี่ลูกอาพัทชื่อผ้าแพร พาน้องๆไปเล่นที่สวนนะ ผู้ใหญ่เขาจะเริงร่ากัน"ว่าแล้วผู้เป็นพ่อก็ดันหลังให้ลูกและเด็นคนอื่นๆเข้าไปในสวนกันหมดแล้วก็เริงร่ากันต่อ
"ใบไผ่ นายอายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ"ร่างสูงถาม
"15 เพิ่งจะน่ะฉันเป็นน้องนาย ฉันขอตัวล่ะ ขอเข้าไปนั่งสงบๆที่ข้างในบ้านนายหน่อยนะ"หลังจากนั้นร่างบางก็เดินหายเข้าบานไป
"เฮ้อ ยัยนี่หน้าหมั่นใส้จริงค่ะพี่เจ"ร่างเล้กข้างๆเอ่ยขึ้น
"ไม่เอาน่ะปุ่น เขาเป็นแขกนะพวกเธอไปเล่นกันเถอะ พี่จะไปอ่านหนังสือ"ร่างสูงเอ่ยก่อนเดินลับเข้าบ้านไปอีกคน
......................................ห้องสมุดของบ้าน......................................
"ที่นี่หนังสือน่าอ่านเยอะเลยนะ ฉันอยากอ่านแบบนี้มานานแล้ว้นี่ย เงียบๆสบายจัง"ร่างบางเอ่ยพลางหยิบหนังสือไปพลาง
"ชอบหรอ?"ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อครู่แต่ก็ยังได้ยินสิ่ที่คนตัวเล็กเอ่ย
"อืมม......บ้านนายใหญ่ดีนะ บ้านฉันน่ะก็มีนะห้องสมุดเนี่ย แต่ว่ายังไม่ใหญ่เท่าบ้านนายหรอก"
"งั้นนายก็มานี่บ่อยๆสิ ที่นี่มีห้องดนตรีด้วยนะ"
"ก็อยากมาอยู่หรอก แต่พ่อน่ะสิ ไม่ชอบให้ฉันออกนอกบ้านน่ะ"ร่างเล็กเอ่ยพร้อมสีหน้าที่เศร้าหมอง
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขอพ่อฉันให้ นายอยากมาที่นี่ทุกวันหรือเปล่าล่ะ?"ร่างสูงเอ่ยถาม
"อยากสิ ที่นี่สงบจะตาย ถ้าไม่รวมพวกน้องๆนายอ่ะนะ"ร่างบางเอ่ยแอบติดตลกไว้นิดๆ
"หึๆ พวกนั้นซนก็จริง แต่ก็เก่งมาเลยนะ เรียนก็ดี กีฬาก็ใช้ได้ เอาไปใช้สักคนมั้ยล่ะ"ร่างสูงตีมุกกลับทไให้ร่างบางถึงกับทำหน้าเหยเก
"ไม่เอาอ่ะ ยิ่งปุ่นแล้วล่ะก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่"ร่างเล็กเอ่ยพร้อมน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าเก่า