พบรัก ณ china

    ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิครับกำลังจะขึ้นแล้วครับแต่คนยังมากันไม่ครบครับ
นั่นไงมาแล้วครับคนสุดท้ายเป็นนักเรียนหญิงของอีกโรงเรียนนึงครับ
 
"อ้าว ขึ้นเครื่องได้แล้วเดี๋ยวต้องมีตรวจหนังสือเดินทางกันสำภาระที่พวกเธอถือกันอีก ปะ ไปได้ละ"
 
"ค่ะ/ครับ"
 
30 นาทีต่อมา 
ในที่สุดผมก็มานั้งบนเครื่องบินสักทีตอนนี้เครื่องกำลังจะขึ้นแล้วครับ ใช้เวลาสองชั่วโมงในการนั้งเครื่องไปจีนครับ  
และแล้วเครื่องก็ขึ้นมาในสภาวะปกติก็ได้เวลากินข้าวกลางวันแล้วล่ะครับ(อยากบอกแอบริการดีมากกกกค่า) เมื่อผมกินข้าวเสร็จแล้วก็ได้เวลาทำความรู้จักเพื่อนๆน้องๆใหม่ได้แล้ว
แต่ไม่ทันที่ผมจะทักไปก็มีผู้หญิงต่างโรงเรียนมาทำความรู้จักหน้าก็ดูดี แต่ผิดกับหุ่นเธอไปหน่อยนะ
 
"หวัดดีค่ะ พี่ชื่ออะไรค้ะ หนูชื่อพอมค่ะ"
 
เธอแนะนำตัวให้เสร็จพร้อมถามชื่อเลยครับไวไฟจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้(ก็นี่สมัยนี้นิพ่อคู้ณณณณณณ)
 
"ครับ พี่ชื่อ จอมนะแล้วนี่มากัน 6 คนใช่ป่ะ"
 
"ใช่ค่ะ มีหนู มีพี่เอม น้องจุ บอล ปาน พีค่ะ"
 
"ครับ"  
 
ผมคุยกับเพื่อนบ้างกับน้องต่างโรงเรียนบ้างจนครบสองชั่วโมงก็ได้เวลาลงจากเครื่องบินแล้วไปบ้านพักสักที ตอนนี้ผมก็มาถึงที่โรงแรมที่พวกเราต้องมาพักที่นี 15 วัน
 
"ตอนนี้ก็ได้เวลาจัดห้องแล้วนะหมิงหมิงไปนอนกับพี่จอมนะ ห้อง8226น่ะ"
 
"ครับ"
 
ก็เพราะเขาเป็นผู้ชาย 1 ใน 2 คนของคนไทยที่อยู่ที่นี่น่ะคัรบเลยจับคู่ห้องแต่ตอนนี้ผมก็ลุ้นนะคัรบว่าข้างๆห้องผมจะเพื่อนในโรงเรียนเดียวกันรึเปล่า
 
"ห้อง8225 มีพีกับจุนะจ้ะอ่ะนี่คืการ์"
 
"เอามาให้ฉันอันนึงเร็วๆหน่อย"
 
เสียงของน้องพีที่ออกมาอย่างเร่งรีบเหมือนจะอยากเข้าห้องมาก แต่ก็นะตอนนี้ก็หนาวมากด้วย ระหว่างที่ผมกำลังหูผึ่งอยู่กับน้องสองคนและก็คิดอะไรในใจไป คุณครูก็แจกคีการ์จนเสร็จหมดแล้วทุกคนต้องแยกไปอยู่ห้องตัวเองจะแยกเป็นบ้านๆ ผมช่วยยกของขึ้นบ้างแต่ก็นะโรงเรียนสอนเด็กได้ดีมากนะเนี่ยให้มีอึดยกกระเป๋าหนักขึ้นบรรไดได้ด้วยแหล่ะ(ก็เด็กมันเทพน่ะนะ เป็นลูกผู้หญิงต้องอดทนได้ทุกสถานการณ์) 
 
"หมิงหมิง พี่ลงไปห้องอาหารก่อนนะครูเรียกให้ไปกินข้าวด้วยน่ะ"
 
จากนั้นผมก็ออกไปข้างห้องเพื่อเคาะประตูเรียกให้กินข้าว จากนั้นผมก็ได้มาที่ห้องอาหารเห็นที่ว่างเยอะเลยผมเห็นผู้ชายคนนึงเลยกะจะไปขอนั้งด้วยหน่อย
 
(กำลังเข้าโมดการแปลภาษานะค้ะ)
 
"ตรงนี้มีคนนั้งไมครับ"
 
"ไม่มีนั้งได้เลย เชิญ"
 
ผมนั้งลงไปบรรยากาศมันเริ่มเงียบจนดูอึดอัดทำให้รางสูงที่นั้งอยู่ข้างๆต้องพูดอะไรขึ้นมา
 
"คุณชื่ออะไรเหรอ แล้วมาจากประเทศอะไรล่ะ"
 
"ผมชื่อจอมครับ มาจากประเทศไทย อายุ 17 ปีครับ"
 
"ไม่ต้องมีมารยาทอะไรก็ได้น่ารุ่นเดียวกัน ฉันชื่อมาเรน มาจากออสเตรเลียน่ะ ที่จริงมากันสองรัฐน่ะฉันเป็นอีกรัฐน่ะ"
 
และแล้วคนอื่นๆก็เริ่มทะยอยกันเข้ามากินอาหารจากนั้นผมก็ทานไปเรื่อยๆแหล่ะครับ แล้วผมก็เดินออกไป ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่แล้วล่ะหนึ่งคน
 
 
 
 
 
 
 
คุยกันหน่อยนะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเค้าน่ะพอดีแต่งแต่พวกแบบนี้เป็นน่ะ มันเป็นเรื่องการเพ้อเจ้อของเราเองแหล่ะ พอดีพึ่งไปเรียนจีนกลับมาน่ะอยากลองแต่งดูก็น่าจะสนุกมั้งไม่รุสิ พยายามจะเน้นตัวละครที่ไปด้วยเป็นส่วนใหญ่กว่าตอนสองคนนี้กะนุ้งกะนิ้งกันสะมากกว่านะ ยังไงก้เป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยจินะ น้าาาาา