Feel The Love ความรู้สึกว่ารัก

  ทุกคนต้องมีความรู้สึกทุกคนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับฉันมันเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีและไม่
สามารถเอื้อมถึง ฉันต้องใช้ชีวิตแบบไม่มีความรู้สึกมาตลอดได้แต่คิดว่ามันเจ็บ มันเศร้า
แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ในวันที่พ่อและแม่ของฉันเสียด้วยอุบัติเหตุ ในงานศพพวกญาติ
ทุกๆคนร้องห่มร้องไห้กันทุกคน ยกเว้นฉันที่ไม่ร้องไห้ทำให้ฉันถูกตราหน้าว่าลูกอกตัญญูแต่
เพราะฉันไม่สามารถร้องได้ต่างหากในใจฉันมันสียใจเป็นอย่างมากในการสูญเสียครั้งนั้น ทุก
คนเกลียดฉันมากจนฉันต้องย้ายออกมาอยู่บ้านที่พ่อของฉันซื้อให้ก่อนตาย และยังมีมรดก
ของพ่อฉันอีก แต่ก็ใช่ว่าญาติจะทิ้งฉันพ่อของฉันฝากให้พวกเขาดูแลฉันทุกคนจึงต้องทำตาม
คอยส่งเงินให้ตลอด แต่ฉันรู้ว่าใจจริงพวกเขาเกลียดฉันมากจนอยากให้ฉันตายไปเลยยิ่งดี
ฉันอยากเอื้อมให้ถึงสักทีความรู้สึก ความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไงนะ
    ฉันเดินมาที่ตลาดเพื่อจะมาซื้อของและจะไปเดินเล่นด้วย...
"ขออันนี้ค่ะ" ฉันบอกแม่ค้าไปเขาจึงเดินเข้าไปหยิบของให้ และมีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว
ยื่นลูกอมให้ฉัน
"ผมให้นะ" เด็กคนนั้นยื่นลูกอมให้ฉัน เป็นอมยิ้มสีสวย เด็กคนนั้นยิ่งยื่นลูกอมมาใกล้ปากฉันเรื่อยๆ
แต่มันกลับทำให้ฉันรำคาญ
"ฉันไม่เอา" ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบ ทำให้เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันด้วยความที่ฉันไม่
สามารถแสดงความรู้สึกได้ทำให้หน้าของฉันดูเย็นชาไปเลยและทำให้เด็กคนนั้นร้องไห้เข้าไปหาแม่
ค้าคนนั้นที่กำลังออกมา
"เธอทำอะไรลูกชั้น!" เธอหันมาตวาดใส่ฉัน
"ไม่นะคะฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ฉันหันไปตอบเธอ
"อย่ามาตีหน้าซื่อไม่ต้องมาซื้อของที่ร้านฉันอีกนะแล้วไม่ต้องให้มาเห็นหน้าด้วย" เธอเอาข้าว
ของมาปาใส่ฉันและไล่้ฉันอย่างกับหมูอย่างกับหมาทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกมา
 ฉันเดินมาที่สวนสาธารณะและไปนั่งที่เก้าอี้ไม้และปล่อยให้ลมพัดผ่านตัวฉันไปเบาๆ
"ทำไมฉันถึงต้องโดนสาปให้เกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ" ฉันถามกับตัวเอง ฉันไม่เข้าใจตัวเองฉัน
ใช้ชีวิตแบบนี้มาได้อย่างไงชีวิตที่โดนคนเกลียดตลอดเวลา ชีวิตที่ไม่มีใครอยู่ข้างกาย ชีวิตที่มี
แต่ความเงียบเหงา...
"เมื่อไหร่ฉันถึงจะเอื้อมถึงสักทีนะความรู้สึกน่ะ" ฉันมองไปรอบๆ เห็นเด็กที่กำลังร้องไห้ เห็นคน
หกล้มเลือดออก เห็นคนกำลังมีความรัก ฉันอย่างได้มันกลับคืนมาความรู้สึก...
"พระเจ้าคะ ได้โปรดส่งใครสักคนมาช่วยหนูด้วยเถอะค่ะ"