Feel The Love ความรู้สึกว่ารัก

  ทุกคนต้องมีความรู้สึกทุกคนเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับฉันมันเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีและไม่

สามารถเอื้อมถึง ฉันต้องใช้ชีวิตแบบไม่มีความรู้สึกมาตลอดได้แต่คิดว่ามันเจ็บ มันเศร้า

แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ในวันที่พ่อและแม่ของฉันเสียด้วยอุบัติเหตุ ในงานศพพวกญาติ

ทุกๆคนร้องห่มร้องไห้กันทุกคน ยกเว้นฉันที่ไม่ร้องไห้ทำให้ฉันถูกตราหน้าว่าลูกอกตัญญูแต่

เพราะฉันไม่สามารถร้องได้ต่างหากในใจฉันมันสียใจเป็นอย่างมากในการสูญเสียครั้งนั้น ทุก

คนเกลียดฉันมากจนฉันต้องย้ายออกมาอยู่บ้านที่พ่อของฉันซื้อให้ก่อนตาย และยังมีมรดก

ของพ่อฉันอีก แต่ก็ใช่ว่าญาติจะทิ้งฉันพ่อของฉันฝากให้พวกเขาดูแลฉันทุกคนจึงต้องทำตาม

คอยส่งเงินให้ตลอด แต่ฉันรู้ว่าใจจริงพวกเขาเกลียดฉันมากจนอยากให้ฉันตายไปเลยยิ่งดี

ฉันอยากเอื้อมให้ถึงสักทีความรู้สึก ความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไงนะ

    ฉันเดินมาที่ตลาดเพื่อจะมาซื้อของและจะไปเดินเล่นด้วย...

"ขออันนี้ค่ะ" ฉันบอกแม่ค้าไปเขาจึงเดินเข้าไปหยิบของให้ และมีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว

ยื่นลูกอมให้ฉัน

"ผมให้นะ" เด็กคนนั้นยื่นลูกอมให้ฉัน เป็นอมยิ้มสีสวย เด็กคนนั้นยิ่งยื่นลูกอมมาใกล้ปากฉันเรื่อยๆ

แต่มันกลับทำให้ฉันรำคาญ

"ฉันไม่เอา" ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบ ทำให้เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันด้วยความที่ฉันไม่

สามารถแสดงความรู้สึกได้ทำให้หน้าของฉันดูเย็นชาไปเลยและทำให้เด็กคนนั้นร้องไห้เข้าไปหาแม่

ค้าคนนั้นที่กำลังออกมา

"เธอทำอะไรลูกชั้น!" เธอหันมาตวาดใส่ฉัน

"ไม่นะคะฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ฉันหันไปตอบเธอ

"อย่ามาตีหน้าซื่อไม่ต้องมาซื้อของที่ร้านฉันอีกนะแล้วไม่ต้องให้มาเห็นหน้าด้วย" เธอเอาข้าว

ของมาปาใส่ฉันและไล่้ฉันอย่างกับหมูอย่างกับหมาทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกมา

 ฉันเดินมาที่สวนสาธารณะและไปนั่งที่เก้าอี้ไม้และปล่อยให้ลมพัดผ่านตัวฉันไปเบาๆ

"ทำไมฉันถึงต้องโดนสาปให้เกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ" ฉันถามกับตัวเอง ฉันไม่เข้าใจตัวเองฉัน

ใช้ชีวิตแบบนี้มาได้อย่างไงชีวิตที่โดนคนเกลียดตลอดเวลา ชีวิตที่ไม่มีใครอยู่ข้างกาย ชีวิตที่มี

แต่ความเงียบเหงา...

"เมื่อไหร่ฉันถึงจะเอื้อมถึงสักทีนะความรู้สึกน่ะ" ฉันมองไปรอบๆ เห็นเด็กที่กำลังร้องไห้ เห็นคน

หกล้มเลือดออก เห็นคนกำลังมีความรัก ฉันอย่างได้มันกลับคืนมาความรู้สึก...

"พระเจ้าคะ ได้โปรดส่งใครสักคนมาช่วยหนูด้วยเถอะค่ะ"