RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

 

 

Little rabbiT 08 : ตะล่อมเหยื่อ

 

 

+Little rabbiT+

 

 

พี่ฟินย์ พี่ทำแบบนี้ทำไม

 

"พี่จะพาผมไปไหนครับ"

 

"...."

 

เงียบ...พี่จะเงียบแบบนี้ไปตลอดทางเลยรึไง แล้วก็มาปล่อยให้ผมนั่งเครียดคนเดียวแบบนี้เนี่ยนะแต่พออีกคนตีไฟเลี้ยวผมก็เริ่มใจสั่นทันที ก่อนที่ผมจะขึ้นเสียงใส่อีกคนด้วยความกลัว

 

"พี่ฟินย์! นี่พี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก!"

 

พี่เลี้ยวออกนอกเมืองทำไม แล้วนั่น....พี่จะไปไหน

 

ผมหันควับไปหาอีกคนเมื่อเห็นทางเลี่ยงเมือง เหมือนพี่มันกำลังจะพาผมไปต่างจังหวัด แต่ใบหน้าหล่อก็ไม่หันกลับมาตอบหรืออะไรสักนิด ร่างสูงทำเพียงแค่ชายตามองผมเหมือนไม่มีตัวตน

 

พี่ฟินย์ พี่ทำแบบนี้....ผมยิ่งกลัวพี่นะแล้วถ้าผมจะต้องออกไปนอกเมืองจริงๆ แล้วอย่างนี้พี่จีนก็ต้องรอผมแย่เลยน่ะสิผมกำมือตัวเองแน่นจนเหมือนเล็บมันจะทะลุออกมาหลังมือยังไงยังงั้น แต่อาการของผมก็คงไม่รอดไปจากสายตาดุของอีกคนได้หรอก

 

"กลัวรึไง อย่างมึงนี่รู้สึกกลัวเป็นหรอ หึ มันดูไม่ค่อยเข้ากับคนอย่างมึงเลยว่ะ"

 

พูด...กระแทก แดกดัน กันอีกแล้ว

 

"ทำไมครับ...คนอย่างผมมันเป็นอย่างไง ถ้ามันแย่มากขนาดนั้น แล้วพี่จะมายุ่งกับผมทำไม จอดรถสิครับ...ผมจะได้ไปจากตรงนี้เร็วๆ"

 

ซาร์....นายพูดแบบนั้น ต้องโดนโมโหอีกแน่

 

ปาก...ปากมันพูดไปเองนะ

 

ผมไม่ได้จงใจที่จะพูด แค่รู้สึกน้อยใจที่ไม่ว่ายังไง...เขาก็ดูถูกผม มันเลยพูดออกไปโดยไม่ทันคิดแบบนั้นแต่คำพูดของผมกลับไม่ทำให้อีกคนพูดถากถางผมอีก พี่เขาปรายตามองผมเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งหนักเพิ่มเข้าไปอีกเขากำลังท้าทายคำพูดผม เขากำลังทำให้ผมรู้ว่า...เขาจะไม่ปล่อยผมไป

 

ผมเลยทำได้แค่ก้มหน้านิ่งพร้อมกับกำแผลตัวเองแน่น  แผลที่นิ้ว...มันไม่ได้รู้สึกเจ็บอีกต่อไปแล้ว ถ้าเทียบกับหัวใจผมตอนนี้

 

เอี๊ยด!

 

อยู่ๆอีกคนก็เบรกรถกระทันหันจนผมพุ่งไปข้างหน้าอย่างแรง แต่โชคยังดีที่เข็มขัดนิรภัยช่วยผมไว้ มันเลยรู้สึกเจ็บที่หน้าอกเพียงเล็กน้อยก่อนที่มือใหญ่จะเอื้อมมาคว้ามือผมไป

 

"มันแห้งแล้วนี่..."

 

วะ ว่าอะไรนะ!

 

ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเล็กน้อยก่อนจะรีบดึงมือตัวเองกลับ แต่ก็ถูกดึงไว้ก่อนจะโดยสายตาดุอีกคนทันที

 

"ผะ ผมไม่ได้เป็นอะไร"

 

"หึ งั้นก็ดี" ริมฝีปากสวยแสยะยิ้มใส่ผมแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยนิ้วผมออก ก่อนที่ตัวเองนั้นจะเอื้อมตัวมาที่คอนโซนรถด้านหน้าผมแล้วเปิดเอาอะไรบางอย่างในนั้น ผมเลยรีบเขยิบตัวหนีจนติดกำแพงรถก่อนที่มือใหญ่จะหยิบอะไรบางอย่างออกมาพลาสเตอร์ปิดแผลงั้นหรอนิ้วเรียวหยิบออกมาหนึ่งแผ่นก่อนจะแปะมันลงมาบนแผลของผมอย่างปราณีต ผมมองสิ่งที่เกิดก็แทบจะหายใจไม่ออก เลยทำได้แค่นั่งนิ่งเท่านั้น

 

ปากร้าย...แต่มันกลับสวนกับการกระทำมาก

 

เขาเป็นห่วงผมใช่มั้ย

 

อ่า...ผม ผมหายใจไม่ออก

 

ฮึกๆ

 

ผมขอโทษ ผมอ่อนแออีกแล้ว

 

"มึง...ร้องไห้!"เสียงตกใจถูกเปล่งออกมาทันทีที่น้ำตามันดันหยดลงไปโดนมืออีกคนที่อยู่บนหน้าตักผมทันที ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่มันไหลโดยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ผมเลยรีบเบี่ยงหน้าหนีก่อนจะเช็ดมันออกจากหน้าให้หมด แต่ก็โดนนิ้วเรียวเกี่ยวคางให้หันกลับไปหลังจากที่มือใหญ่คว้ามือผมได้ทั้งสองข้าง แต่ผมก็ยังดื้อไม่ยอมหันหน้าตามพี่มัน พยายามเกร่งคอแน่นเพื่อที่อีกคนจะได้ไม่เห็นความอ่อนแอของผม

 

"มึง...หันมาหากูเดี๋ยวนี้" เมื่อผมยังต่อต้าน เสียงดุก็ตามมาติดๆ แต่ผมก็ยังดื้อไม่ยอมทำตาม เลยทำให้เสียงจิ๊ปากของร่างสูงตามมาทันที

 

"จิ๊! ไม่เชื่อฟังกูอีกแล้วนะมึง!!"

 

อะ!

 

"จะทำอะไร!"อยู่ๆเข็มขัดนิรภัยผมก็ถูกปลดออกก่อนที่อีกคนจะยกตัวผมเข้าหาตัวเองอย่างง่ายดาย ผมเลยยิ่งขืนตัวหนักจนมือใหญ่ต้องจับตัวผมผลิกแล้วดึงเอาตัวผมขึ้นตักตัวเองทันที

 

"พะ พี่ฟินย์! ปล่อยผมนะ!"ผมดันออกอีกคนออกห่างแต่ก็ถูกพี่มันดันจนหลังติดพวกมาลัยรถ ก่อนใบหน้าหล่อนั้นจะอยู่ตรงหน้าผมจะๆ

 

"อยู่นิ่งๆได้มั้ยวะ"

 

"แล้วพี่ทำแบบนี้ทำไมกันเล่า!"

 

"ซาร์!"

 

กึก!

 

ตัวผมแข็งทื่อขึ้นมาถนัดเมื่อเสียงตวาดถูกเปล่งใส่ผมอย่างดัง ผมเริ่มใจสั่นด้วยความกลัวก่อนจะหันหน้าหนีร่างสูงอีกครั้งตวาด...อีกแล้ว

 

พี่เคยทำอะไรดีๆกับผมสักครั้งหนึ่งบ้างมั้ย

 

"หันหน้ามา" เสียงเย็นสั่งผมเหมือนตัวเองกำลังระงับอารมณ์ตัวเองเต็มที่ ใจมันเลยไม่กล้าต่อต้านอีก ผมเลยค่อยๆหันไปมองอีกคนก่อนเราจะสบตากันนิ่งเย็นชา

 

"เวลาพี่มองผมด้วยสายตาแบบนี้...มันมีความสุขมากหรอครับ"

 

ขอถามสักครั้ง...เพราะมันเจ็บทุกคนที่ถูกมองแบบนั้น

 

"หึ..." แต่ร่างสูงแค่แสยะยิ้มใส่ก่อนจะปราดน้ำตาออกจากหน้าผมจนเกลี้ยง ผมก็นั่งนิ่งไม่ขยับพร้อมกับจิกเสื้อนักศึกษาอีกคนแน่น

 

อีกแล้ว...สายตากับท่าทาง...มันสวนทางกันอีกแล้ว

 

พอนิ้วเรียวจัดการตามที่ตัวเองต้องการเสร็จก็กลับมาปรับเบาะให้พอดีก่อนจะเปลี่ยนเกียร์แล้วออกรถอีกครั้ง โดยที่ผมยังคงนั่งอยู่บนตักกว้างนั้นผมเลยเบี่ยงตัวออกเพื่อจะกลับไปนั่งที่เดิม แต่ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ดันหน้าท้องไว้ให้อยู่ตรงนั้นก่อนจะกดหลังผมให้เข้าหาตัวเองทันที ผมเลยต้องเอื้อมแขนไปกอดคอแกร่งของพี่มันอย่างช่วยไม่ได้

 

"ผม ผมกลับ..."

 

"นั่งนิ่งๆ" 

 

อึก!

 

จะให้ผมนั่งอย่างนี้เนี่ยนะ

 

"....." แต่ผมไม่กล้าที่จะเถียงเขาอีกแล้วผมเลยนั่งนิ่งๆไม่ขยับตัวสักนิด แต่พี่ฟินย์ก็ดันตัวให้ผมผิงอกตัวเองก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ ผมเลยเหลือบตาขึ้นมองอีกคนเล็กน้อย แต่นั่นทำให้ผมเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจผมสั่นทันที

 

รอยยิ้ม...ยิ้มแบบถูกใจ

 

พี่ยิ้มแบบนี้คืออะไร...มันไม่เหมือนแสยะแบบครั้งก่อน

 

พี่ทำแบบนี้....ผมก็แย่สิ  

 

บางที....แค่อาทิตย์เดียว คงทำให้ใครเลิกรักใครไม่ได้หรอก ยิ่งใครคนนั้น...คือผม

 

ผมนั่งอยู่อย่างนั้นคนเริ่มซบอกกว้างที่แข็งเหมือนหิน แต่มันก็ใช้ไว้ผิงได้สบาย มันเลยทำให้ผมเผลอหลับคาอกและซุกหน้าเข้ากับซอกคอพี่เขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็จะสะดุ้งตื่นตลอด จนครั้งสุดท้ายที่ผมเริ่มซุกหน้ากลับไปอีกครั้ง ก็มีมือใหญ่มาลูบหัวผมเบาๆจนเริ่มรู้สึกสบาย และนั่นก็ทำให้ผมหลับไปเลยจริงๆ

 

"พี่ฟินย์..."

 

พี่ดูอ่อนโยนกับผมจัง

 

 

 

 

"....ครับ ครับ ได้ครับ ทางนี้เลยครับ" 

 

ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาท่างกลางความมืด เมื่อได้ยินเสียงใครบางคนคุยกันอยู่ ก่อนผมจะพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับคนเดียวผมสะดุ้งตกใจขึ้นมาถนัดก่อนจะกวาดตาหาร่างสูงที่น่าจะอยู่ข้างๆกัน แต่พอมองออกไปข้างนอก...ผมก็เจอรีสอร์ทสวยที่ประดับไฟสีเหลืองนวลจนเหมือนหิ่งห้อยกำลังบินว่อนทั่วรีสอร์ท ผมมองอย่างตื่นตาตื่นใจอยู่สักพัก ประตูรถฝั่งผมก็ถูกเปิดออก

 

"ตื่นแล้วหรอ....หิวมั้ย" อยู่ๆพี่มันก็เอื้อมมือมาทาบที่หน้าก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกี่ยเข้าที่แก้มผมเบาๆ ผมเองก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามนิ่งๆแล้วตอบอีกคนด้วยการพยักหน้า

 

"อยากกินอะไร จะได้บอกให้เขาเตรียมไว้ให้"

 

พี่แคร์ผมงั้นหรอ....นี่ผมฝันไปรึป่าว

 

"อะ อะไรก็ได้ครับ"

 

"อืม...งั้นลงไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน" พี่ฟินย์ว่าเสร็จก็เดินออกจากประตูไปก่อนจะยื่นมือมาให้

 

"เออ...."

 

ยื่นมือมาแบบนี้...หมายความว่า...

 

"มาสิ...กูหิวแล้ว" เสียงเย็นเอ่ยเร่งผมอีกครั้งจนผมต้องจับมือนั้นอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่พี่มันจะพาผมเข้าไปสวนสวยที่ถูกจัดไว้อย่างสวย เราเดินเข้ามาก็ลึกอยู่ แถมตลอดทางยังมีเพียงแค่โคมไฟบางจุดเลยทำให้ดูเปลี่ยวนิดหน่อย แต่พอหลุดออกมาจากตรงนั้นได้...ผมก็ต้องอ้าปากหวอทันที

 

สะ สวยจัง

 

บ้านไม้หลังเล็กโดดเดี่ยวท่ามกลางสวนหย่อมส่วนตัว ที่ถูกประดับด้วยไฟดวงเล็กๆตลอดรอบรั่วบ้าน มันเลยทำให้บ้านหลังนี้ดูสวยน่าอยู่ยิ่งขึ้นไปอีก

 

"เข้าไปอาบน้ำไป...จะได้กินข้าวกัน"

 

"พี่ฟะฟินย์..." ผมเรียกรั้งร่างสูงไว้เมื่อผมเห็นว่าอีกคนกำลังจะเดินจากไป

 

"อะไร" พี่มันหันกลับมามองเพียงเล็กน้อยจนผมรู้สึกกระตุกที่หัวใจทันที

 

"เรา...."

 

"อะไร...พูดมาสิ" ผมลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจถาม

 

"เราจะกลับวันไหนหรอครับ"

 

"มึงว่าอะไรนะ" แต่แล้วเสียงพี่ฟินย์ก็เย็นยะเยือกอย่างฉับพลัน มันเย็นจนผมต้องรีบก้มหน้าชิดอก มันไม่กล้าแม้จะสบตาอีกคนเลยสักนิด

 

"ปะ ป่าวครับ"ผมกลับมาเป็นซาร์คนเดิมอีกแล้วใช่มั้ย

 

"ดี กูขอเตือนอย่างนะ อย่าขัดใจกูให้มาก ไม่งั้นมึงเจ็บตัวแน่"

 

อึก!

 

อีก อีกแล้ว

 

"......" ผมเลยเลือกที่จะเงียบแล้วไม่พูดอะไรอีก เพราะสมองมันสั่งให้ผมรีบก้าวออกไปพ้นๆตรงนี้...ไม่งั้นผมต้องเจ็บอีกแน่

 

ไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ แต่มันไม่มีเสื้อผ้าให้ใส่ ผมเลยนุ่งแค่ผ้าขนหนูแล้วเดินออกมาหาอะไรใส่ แต่เพียงแค่ผมเปิดประตูห้องน้ำเท่านั้น...ผมก็ชนเข้ากับแผ่นอกกว้างของใครบางคนทันที

 

"อะ! พะ พี่ฟินย์ พี่มายืนอะไรตรงนี้" ผมก้าวถอยหลังกลับอย่างตกใจก่อนที่สายตาดุของอีกคน จะไล่มองตัวผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเองก็รู้แปลกใจ...แต่ก็ทำได้แค่มองอย่างสงสัย เพราะอีกคนเอาแต่จ้องและยกบุหรี่ขึ้นสูบอย่างเดียว

 

"มีอะไรรึป่าวครับ"

 

ฟู่

 

ร่างสูงไม่พูดอะไร...ทำเพียงแค่เป่าควันสีเทาออกมาเป็นยาวใส่หน้าผม พร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย ผมเลยรีบเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบควันนั้นก่อนร่างสูงจะเดินออกไปที่นอกระเบียงผมเลยเดินตามออกมาอย่างงงๆก่อนจะพบถุงกระดาษสองสามถุงถูงวางอยู่บนเตียง ผมชะเง้อมองของข้างในก่อนจะพบเสื้อผ้าชุดใหม่

 

"เสื้อผ้ามึงนั่นแหละ ใส่เสร็จก็รีบออกมานี่"  อยู่ๆเสียงดุก็ดังออกมาจากนอกระเบียงห้องที่มีประตูกระจกเป็นบานเลื่อนถูกเปิดอยู่ ผมมองร่างอยู่ที่อยู่ตรงนั้นเล็กน้อยก่อนที่พี่มันจะกลับออกไปอีกครั้งและปิดประตูไว้แบบเดิม

 

อะไรของเขา เข้ามาสั่งแค่นี้เนี่ยนะ

 

พอจัดแจงทุกอย่างเสร็จผมก็ค่อยๆแง้มประตูระเบียงนั่นเบาๆก่อนจะกวาดตาหาพี่มันจนพบ ร่างสูงกำลังยืนค้ำระเบียงพร้อมกับจุดไฟบุหรี่มวนใหม่อยู่ ผมเลยค่อยๆเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้ซะน่าทาน มันเป็นแบบนั่งพื้นแล้วมีโต๊ะคล้ายโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆตั้งอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ดูสวยอะไรมากมาย...ถ้ามันไม่มีเทียนรูปร่างดอกกุหลาบลอยอยู่ในแก้วใสกลางโต๊ะนั่น

 

มันดู...โรแมนติกจัง

 

แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจอะไรมันมาก เพราะตอนนี้ผมกำลังแอบมองใครบางคนอยู่ร่างสูงยังคงเหม่อลอยมองทิวทัศน์ยามกลางคืนด้านหน้าตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง พร้อมกับเป่าควันออกยาวอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายรอบ  แต่ท่าทางนั้นมันเหมือนกับว่าตอนนี้พี่เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...แต่มันคงมีแต่ชื่อผู้หญิงคนนั้นอยู่ในหัวสมองนั่นเพียงเท่านั้นแหละ มันคงไม่ทางเป็นอย่างอื่นไปได้แน่

 

"เธอสบายดีมั้ยครับ....แฟนพี่น่ะ"

 

พี่จะดูแลเธอยังไงกันนะ เธอคงมีความสุขน่าดู เพราะพี่รักเธอมากขนาดนี้

 

ผมเท้าคางกับโต๊ะก่อนจะถามอีกคน แต่มันกลับทำให้มือใหญ่หยุดชะงักบุหรี่ที่จะยกขึ้นมาสูบกลางครัน ก่อนใบหน้าหล่อจะหันกลับมามองผมช้าๆ

 

"แฟนกู...ก็มึงไง ถามตัวเองสิ"

 

อึก!

 

"พี่! พี่พูดอะไรน่ะ!"

 

ผม ใจผมสั่นอีกแล้ว!แล้วสายตาจริงจังนั่น...มันแปลกเกินไปแล้วนะ

 

"หึ" แต่พี่ฟินย์แค่ยิ้มเยาะกับการกระทำผมเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งตรงข้ามกับผม แล้วขยี้บุหรี่ในที่เขี่ยจนมันดับสนิท

 

"ผมไม่ได้อยากจะทะเลาะกับพี่นะ ผมคุยดีๆทำไมต้องหาเรื่องกันด้วย"

 

"แล้วใครบอกว่ากูหาเรื่อง กูพูดความจริง"

 

"พี่ต้องการอะไรอีก วันนั้นผมก็ให้พี่ไปหมดแล้วนิ แล้วอีกอย่าง...พี่ก็พูดเองว่าจะยอมปล่อยผมไป"

 

ผมขอเคลียร์ให้มันจบตรงนี้และเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า เพราะถ้าผมยังปล่อยเวลาไว้นาน คนที่แย่ก็จะเป็นผม...ที่ลืมเขาไม่ได้

 

"มึงพูดเองไม่ใช่รึไง....ว่ากูมันชอบโกหก วันนั้นกูก็อาจจะโกหกมึงก็ได้นี่"

 

"นี่!" คำพูดเหล่านั้นเล่นเอาผมจี๊ดขึ้นสมองทันที แต่ผมก็ทำได้แค่กำมือตัวเองไว้แน่นเท่านั้น

 

"พี่จะโกหกกับผมทุกเรื่องเลยรึไง!"

 

มันจะเกินไปมั้ย!

 

"หือ...โกหกทุกเรื่องงั้นหรอ คงงั้นมั้ง" แล้วร่างสูงก็เปลี่ยนท่ามากอดอกอย่างจองหอกก่อนจะจ้องหน้าผมนิ่งร้ายกาจ

 

"งั้นก็เอาสิ! ผมก็จะไม่ยอมให้พี่ทำแบบเมื่อก่อนแน่!"

 

มันเจ็บเกินทนแล้วนะ ผมขอสู้บ้างเถอะ เพื่อที่บางที...เขาจะเกิดความกลัวต่อผมบ้าง

 

"คนอย่างมึง จะทำอะไรได้..."

 

นี่!

 

"อย่ามาดูถูกผมนะ! เพราะพี่นั่นแหละที่ทำให้ผมต้องกลายเป็นคนไร้ค่าแบบนี้! เพราะพี่นั่นแหละ....ที่ทำเหมือนกับผมไม่มีหัวใจ!" ผมเกลียดคำถูกแบบนั้นที่สุด! ทำไมต้องทำเหมือนตัวเองเหนือกว่าคนอื่นตลอดเวลาแบบนี้...เลวจริงๆ

 

ผมหายใจหอบเมื่อใส่เสียงทั้งหมดที่มีไปกับคำพูดพวกนั้น แต่อีกคนก็มองผมเฉยๆเหมือนไม่รู้สึกอะไรสักนิดผม...แพ้อีกแล้วผมแพ้เกมส์นี้อีกแล้ว

 

มันเป็นอย่างที่เขาบอกทุกอย่าง....ผมไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย สักนิด ไม่ว่าจะทำอะไรลงไป...คนที่รู้สึกแย่ก็เป็นผมคนเดียว

 

ผมกำลังจะบ้าตายแล้วจริงๆ   งั้นผมคงต้องเปลี่ยนแผนใหม่ 

 

ถ้าอย่างนั้น....ผมจะทำมันกลับบ้าง

 

"ผู้หญิงคนนั้น...พี่รักเขามากสินะครับ"

 

".........." ผมถามไปแต่ก็ถูกตอบกลับด้วยความเงียบ ผมเลยลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกคนแล้วเชยคางแหลมสวยของพี่มันขึ้นมา

 

พี่...ต้องโดนแบบที่ผมโดนบ้าง!

 

"ถ้าอย่างนั้น....ผมจะเปลี่ยนผู้หญิงคนนั้นเป็นผมให้ได้"

 

แล้วจะทำให้พี่เจ็บ...ด้วยคำโกหกที่ผมเคยได้รับ

 

"มึงพูดเองนะ"

 

"....."

 

ทำไมประโยคนั้นถึงดูมีเลศนัยแบบนั้น

 

"หึ เอาสิ....กูก็กำลังรอมึงอยู่" แต่แล้วเสียงเย็นกลับเค้นออกมาอย่างท้าทายก่อนที่มือใหญ่จะผลักผมให้ล้มลงไปนอนราบกับพื้นอย่างรวดเร็ว

 

ปึก!

 

อะ!

 

เจ็บ!

 

หน้าผมแหยทันทีที่หลังกระแทกกับพื้นไม้ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆคลายขึ้นมาคร่อมทับผมทั้งตัว ผมเลยยันหน้าอกพี่มันไว้เมื่อจมูกโด่งสวยนั้นกำลังแตะที่แก้มผมเบาๆ แต่พอเสียงเย็นของคนบนร่างถูกส่งออกมาพร้อมกับอาการถูกใจอะไรบางอย่างก็ทำให้ทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้น...พังลงกับตาทันที

 

 

"มึงน่ะ กลับมาติดกับกูอีกครั้งแล้วล่ะ....หึ ช่างน่ารักจริงๆ...กระต่ายน้อยแสนซื่อของกู"

 

อึก!!

 

"หยุดนะ!!"

 

อีกแล้ว! ผมโดนหลอกอีกแล้ว!

 

พี่จีน...ผมโง่ให้เขาหลอกอีกแล้ว ผมขอโทษ ++++++++++++++++++++++++++++++++++ 140212

 

ที่รักๆ เห้อๆ นานเลยนะ ขอโทษน้า มาดึกหน่อย พอดีไปทำงายบายเนียร์ที่คณะมา เพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยเนี่ย ขอโทษที่ทำให้รอน้า

 

อ่อๆ อีกอย่างนะคะ ถ้าใครเดาทางไรท์ถูก จะรู้สึกว่าพี่ฟินย์น่ารักสุดๆอะ555 รักพี่ฟินย์แบ้วเนี่ยรักรีดเดอด้วยนะ จุบๆ 

ฝันดีนะ