RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

Little rabbiT 14 : โหยหาเหยื่อ

+Little rabbiT+

"แต่ถ้าวันนี้พี่ไป...ก็อย่ากลับมาหาผมอีก"

เอาสิครับ...เลือกมาเลย เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการให้พี่ทำ

ผม หรือ เธอ

"ซาร์!" เสียงพี่ฟินย์ดูตกใจมากที่ได้ยินประโยคตัดขาดของผม แต่ผมก็มองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ซีดจนไม่เหลือเลือดฟาดนั้นด้วยความว่างเปล่า เหมือนกับว่าครั้งนี้ผมจริงจังกับมัน...มาก

ผมสัญญานะพี่ฟินย์ ถ้าพี่เลือกผม ผมจะรักและดูแลพี่ตลอดชีวิตผมจริงๆ

ผมสัญญา

ผมรู้ว่ามันโหดร้ายเกินไปสำหรับผู้ชายที่กำลังสับสนคนนี้ แต่ถ้าผมยังปล่อยไป ไม่ใช่แต่ผมที่เจ็บ แต่ผู้ชายคนนี้คนที่ผมรัก...ก็จะเจ็บด้วย

ผมทนต่อไปไม่ได้หรอก ในเมื่อผมทน...แต่ทำไมพี่เขาจะต้องเจ็บกับความเกลียดของผู้หญิงคนนั้นด้วยอีกคนล่ะ ในเมื่อผมทนได้ขนาดนี้ พี่ฟินย์ก็สมควรจะต้องเลิกเจ็บเพราะรักผู้หญิงคนนี้ด้วยเหมือนกัน

"หึ นี่นายกล้าพูดกับฟินย์แบบนั้นได้ยังไง พูดเหมือนตัวเองมีความสำคัญกับฟินย์มากอย่างนั้นแหละ หึ ไม่ละอายใจหรือไง"

"ละอายใจ? นี่พี่ถามผมหรือถามตัวเองกันครับ" ทันที่ที่เสียงดูแคลนนั้นถามผม ผมก็สวนมันกลับทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดแม้แต่นิด จะว่ายังไงก็เอาเถอะ วันนี้คนที่ต้องเล่นบทนางร้ายก็คือพี่อยู่ดี...พี่วิค

"นี่! ฟินย์! ดูน้องเขาพูดกับวิคสิ หยาบคายมาก ฟินย์ต้องจัดการให้วิคนะ"

นิ้วเรียวชี้เข้าที่หน้าผมเหมือนอยากจะด่าด้วยคำมากมายที่จะสามารถคิดออก แต่จู่ๆใบหน้าสวยที่ดูโกรธเมื่อกี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าเสียใจได้เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหันไปฟ้องร่างสูงที่เอาแต่มองหน้าผมด้วยความสับสนเต็มใบหน้า ผมเองก็เอามองดวงตาคมนั้นเหมือนต้องการค้นหาคำตอบที่ต้องการ

"ผมไม่ได้ว่าพี่นะครับ ผมแค่สงสัยในคำถาม ว่าที่พี่พูดนั้น...ถามผมหรือตัวพี่เอง เรื่องละอายใจน่ะ"

บอกแล้วไง...ผมเองก็เกลียดพี่เหมือนกัน เกลียดในสิ่งที่พี่ทำ ที่ทำให้ผู้ชายคนนี้มีแต่ความเกลียดชังในตัวผมมากกว่าสิ่งอื่นใด

"ฟินย์! ดูมันย้อนวิคสิ!" เสียงหวานหันไปฟ้องพี่มันอีกครั้ง แต่พี่ฟินย์ก็เอาแต่นิ่งแบบเดิม หญิงสาวข้างตัวเลยคว้ามือใหญ่นั้นไว้แล้วกุมมันแน่นเหมือนเรียกสติ ผมเลยใช้โอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์เท่าที่ผมทำได้

"ฟินย์ ฟินย์คะ"

หญิงสาวเรียกพี่ฟินย์อยู่หลายครั้ง แต่พี่เขาก็เอาแต่มองหน้าผม ผมเลยทำเป็นมองเลยไปที่สองมือเล็กใหญ่ที่กุมกันอยู่ ก่อนจะตีสีหน้าสลดแบบที่เรียกว่าเสียใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วมันก็ได้ผล ตาคมนั้นมองตามสายตาของผมจนมาหยุดที่มือตัวเอง ก่อนที่จะหันมามองหน้าผมขวับในวินาทีนั้น ผมเลยทำเป็นเบี่ยงหน้าหนีเหมือนไม่อยากจะได้ยินหรือได้เห็นอะไรอีก และนั่น...พี่เขาก็ทำในสิ่งที่ผมต้องการ

"ซาร์"

พี่ฟินย์สะบัดมือเล็กนั้นออกจากมือตัวเองในทันที ก่อนที่จะพยายามเดินเข้ามาใกล้ผม แต่ผมก็ทำเป็นถอยห่างอีกครั้งเหมือนกับไม่อยากจะรับรู้อะไรอีก ก่อนที่ผมจะเรียกน้ำตาที่มันแห้งเหือด ให้มันค่อยๆไหลออกมาช้าๆ ตามที่ใจผมสั่ง

"ซาร์...มึง"

"ผมขอโทษที่ยังกล้าพูดให้พี่เลือกแบบนั้น ทั้งๆที่ผมเองก็รู้อยู่เต็มอก ว่าไม่ว่ายังไง...พี่ก็เลือกเธอ ผมขอโทษ...ผมจะเป็นฝ่ายไปเองก็ได้"

ผมพูดได้คำเดียว สิ่งที่ออกมานั้นคือการแสดง...ที่ผมคิดว่ามันดูสมบูรณ์มากที่สุด เพราะทันทีที่ผมพูดจบ มือใหญ่ก็คว้าเข้าที่ต้นคอผมก่อนจะดึงเข้ากอดแน่น ผมเองก็ปล่อยสะอื้นเบาๆเหมือนคนเจ็บปวดก่อนจะใช้มือกำเสื้อนักศึกษาอีกคนแน่น

"อย่าร้อง...หยุดร้องเถอะนะ"

"พี่ฟินย์...พี่จะ พี่จะทิ้งผมไว้ตรงนี้หรอ ฮึกๆ ไม่เอานะ อย่าไปนะ" ผมกดหน้าตัวเองเข้ากับอกกว้างเหมือนไม่อยากจะจากจากพี่มันไป พี่ฟินย์เองก็ยิ่งปลอบและลูบหลังผมให้หยุด ก่อนที่ร่างสูงจะทำทุกอย่างให้มันจบลง

"วิค...ฉันอยากจะเลิกทำทุกอย่างที่เคยสัญญากับเธอไป เธอคงต้องจัดการเรื่องของเธอด้วยตัวเธอเองแล้วล่ะ"

อึก! จริงหรอ!

"ฟินย์! นี่ฟินย์หมายถึงอะไร! ฟินย์กำลังจะบอกว่าฟินย์เลือกมันงั้นหรอ!" เสียงเกรี้ยวกราดนั้นแหลมสูงจนผมเผลอสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ ก่อนที่พี่ฟินย์จะตอบเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน

"พอเถอะวิค ฉันเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่างที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ แล้วฉันก็ไม่อยากจะทำอะไรให้เธออีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้...ฉันอยากจะทำให้มันคนเดียว"

ทำให้ผม...งั้นหรอ

'กูต้องทำยังไง...กูต้องทำอะไรบ้าง บอกกูสิ'

พี่ฟินย์ แสดงว่าทุกอย่างที่พี่พูดและที่พี่แสดงออกมาให้ผมเห็นนั้น...มันคือเรื่องจริงใช่มั้ย มันไม่ได้โกหกเหมือนเดิมใช่มั้ย

"ฟินย์... แล้วไหนฟินย์บอกว่ารักวิค แล้วจะทำทุกอย่างให้วิคไง หรือว่าฟินย์จะบอกว่าตัวเองไม่ได้รักวิคแล้วอย่างนั้นหรอ" เสียงเศร้านั่นดูน่าสงสารจับจิต น่าสงสารจนร่างสูงหยุดหายใจไปสักพัก ตอนนั้นผมกังวลมาก กลัวว่าพี่เขาจะเปลี่ยนใจ แต่พอลมหายใจนั้นถูกปล่อยออกมายาว...ความกังวลของผมก็ยิ่งหนักขึ้น

"ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันยังคงรักเธออยู่ แต่ตอนนี้ฉันต้องการแค่มัน ส่วนเธอ...ฉันไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว"

ต้องการ ต้องการ ต้องการ

ยิ้ม...

เพียงแค่ได้ยินแบบนั้น ผมก็เผลอปล่อยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ มันดีใจสุดๆจนผมไม่อยากจะรับรู้อะไรให้ความรู้สึกอย่างนี้หายไป

"ฟินย์ใจร้าย! วิคเกลียดฟินย์ที่สุด!" แต่แล้วเธอกลับปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสารก่อนที่ร่างบางทั้งร่างจะทรุดกับพื้นอย่างหมดแรง สองมือเล็กเองก็เอาแต่กุมหน้าตัวเองแล้วสะอื้นไม่หยุด ผมเห็นอย่างนั้นก็ตกใจไม่แพ้คนข้างๆ แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงนั้นจะดูตกใจมากกว่าผมหลายพันเท่า เพราะพี่มันทำท่าจะเดินเข้าไปหาและปลอบโยนให้เธอหายเศร้าอยู่ตลอด แต่มือผมเองที่คอยฉุดรั้งไว้ พร้อมกับส่ายหน้าให้เหมือนกับบอกว่าอย่าไป

ได้โปรด...อยู่กับผมนะ

ตาคมดูสับสนเกินกว่าที่จะเข้าใจ ยิ่งฝ่ามือใหญ่เริ่มมีอาการเปียกชื้นและสั่นอย่างเห็นได้ชัด มันก็เริ่มทำให้ใจผมเสียไม่ได้ เพราะความกลัวที่หัวใจเย็นชาดวงนั้นจะอ่อนให้กับเขาอีกครั้ง

พอคิดว่าเขามีท่าทีที่จะไปหาอีกคนก็ทนไม่ได้ แล้วอย่างนี้ตัวเองจะทนขับไล่พี่เขาไปจากตัวได้งั้นหรอ...ก็คงไม่สินะ

ถ้าอย่างนั้นมันก็มีอยู่อย่างเดียว...ผมคงต้องได้ตัวพี่เขามาอยู่เคียงข้างผม ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตามแต่

"พี่ฟินย์"

ผมเลยกระตุกมือนั้นเบาๆเพื่อเรียกอีกฝ่ายให้หันมาหา แต่เพียงแค่เสี้ยวหน้าหล่อจะหันมาเต็มใบหน้า ผมก็ตรงเข้าคว้าลำคอแกร่งให้ก้มลงมาใกล้ก่อนจะเขย่งตัวเองขึ้นแล้วกดจูบน้อยๆที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าการจูบมันเป็นอย่างไรลงบนริมฝีปากนุ่มตรงหน้า

ณ ตอนนั้นผมเอาแต่หลับตาปี๋และคอยภาวนาให้อีกฝ่ายเลือกผม แต่พอผมกดจูบลงไปได้ไม่นาน...ริมฝีปากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆดันผมให้ออกห่าง เลยทำให้ผมเห็นรอยยิ้มหวานจากคนตรงหน้า ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะเอื้อมมาแตะๆที่แก้มผมหลายๆทีอย่างแผ่วเบา

"กลัวกูไปงั้นหรอ" พี่เขาพูดไปก็อมยิ้มไปจนผมเริ่มหน้าแดง ผมเลยขยับตัวเข้ากอดเอวสอบใหญ่ๆตรงหน้าแน่นก่อนที่อีกฝ่ายจะกดริมฝีปากร้อนของตัวเองเข้าที่ซอกคอผมหนักๆพร้อมกับกระซิบคำหวานที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากพี่เขาหนึ่งประโยค

"ถ้ากลัวกูไป...มึงก็อย่าเลิกรักกูสิ"

อย่าเลิกรักงั้นหรอ

"อือๆ ผะ ผม...ผมจะไม่เลิกรัก จะไม่เดินหนี จะไม่ขึ้นเสียง ผมจะทำทุกอย่างที่พี่ต้องการเลยนะ นะๆ ยะ อย่า...อย่าทิ้งผมไปไหนอีกเลยนะ"

ขอให้วันนั้น...วันที่พี่ทิ้งผมให้นั่งรอหกชั่วโมงนั่นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วส่วนวันนี้...ผมขอเถอะครับ อย่าทิ้งผมไปหาเธออีก แค่นี้ผมก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว

"ฟินย์!"

แต่พอสิ้นเสียงผม น้ำเสียงที่เคยหวานก็กลับมาเกรี้ยวโกรดน่ากลัวอีกครั้ง เราสองคนเลยละสายตากันแล้วหันไปมองร่างบางที่ยืนกำหมัดตัวเองแน่น แน่นจนผมคิดว่าเล็บสีแดงสดยาวนั้นจะต้องจิกลงบนฝ่ามือนิ่มแน่

"พอเถอะวิค...ตอนนี้ฉันเลือกแล้ว" ร่างสูงเองก็ดูเกรี้ยวกราดไม่ต่างกัน เพราะสายตาคมที่จ้องร่างบางนั้นดูจะไร้ความสงสารและเห็นใจอีกต่อไป ก่อนที่มือใหญ่จะดันผมให้เข้าไปหลบอยู่ข้างหลังตัวเอง เมื่อตัวผมเริ่มสั่นหนักเพราะความกลัว

"เลือกอะไร! อย่ามาทำให้วิคโมโหนะ!"

"ยอมรับสักทีเถอะวิค!" ยิ่งอีกฝ่ายตะโกนใส่หน้าพี่เขาดังเท่าไหร่ เสียงเย็นก็กระแทกกลับมากเท่านั้น ผมเลยเอื้อมมือไปจับมือใหญ่มากุมไว้ ก่อนจะค่อยๆเอานิ้วเล็กของตัวเองประสานเข้าไปพร้อมกลับกระชับมันแน่น พี่เขาเองก็หันมามองผมเล็กน้อยแล้วก้มลงมองมือสองข้างนี้อยู่นาน ก่อนริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มอีกครั้งพร้อมกลับบอกผู้หญิงคนนั้นโดยที่ตาก็ยังคงมองที่มือของเราอยู่เหมือนเดิม

"ยอมรับเถอะวิค...ตอนนี้ฉันเลือกเด็กคนนี้" ตาคมเลื่อนกลับมาสบตาผมก่อนที่สายตาเย็นชานั่นจะดูอ่อนขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับพี่เขาเองก็ต้องการคำยืนยันจากผม ว่าสิ่งที่เขาเลือกนั้น...มันกำลังทำให้เขาคิดถูก

“แล้วมึงล่ะ...จะกลับมาหากูมั้ย”

แล้วถ้าเป็นถึงขนาดนี้ วันที่ผมรอคอยมันก็เกิดขึ้นมาแล้วจริงๆ แล้วผมจะทนต่อไปได้อีกอย่างนั้นหรือ

"ได้โปรด...อย่าทำร้ายผมอีกนะครับ"

นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมอยากให้พี่ทำเมื่อผมเองก็ได้ตัดสินใจเลือกพี่เหมือนกัน

"ทำร้ายมึง? หึ กูเคยงั้นหรอ กูออกจะดูแลมึงดีจะตาย" ริมฝีปากบางสวยนั้นอมยิ้มแล้วก็ขำเล็กน้อยก่อนที่จมูกโด่งจะค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาหาและกดเข้าที่แก้มผมหนักๆ

"หรือมันไม่จริง"

“นี่! หยุดนะฟินย์! ฟินย์ต้องเลือกวิคสิ!”

ปรี๊นๆ

แต่แล้วรถมินิคูเปอร์สีดำคันสวยก็เข้ามาจอดท้ายรถผู้หญิงคนนั้นทันที่ที่ร่างบางจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความโกรธ เหมือนจะหวังเข้ามาทำร้ายให้หายเคือง ทำให้ร่างบางหยุดนิ่งก่อนจะหันไปมองทางต้นเสีย ผมเองก็มองตามจนเห็นร่างสูงใหญ่สองคนเดินลงมาจากรถ พร้อมเอ่ยถามร่างสูงที่ยืนบังผมอยู่

"เป็นไรป่าววะฟินย์" ใบหน้าโหดดุถามพี่ฟินย์ก่อนจะหันไปมองร่างบางอย่างน่ากลัว แต่พอเห็นอีกคนเต็มตา พี่มันก็เบิกตาออกกว่างทันที

"วิค? นี่มีอะไรกันรึป่าว"

"กวาง...กวางดูฟินย์สิ ฟินย์เขาว่าวิคน่ะ วิครู้สึกแย่มากเลยกวาง" เจ้าหล่อนหันกลับไปฟ้องพี่กวางได้อย่างน่าตาเฉย แต่เพียงแค่พี่ๆทั้งสามคมสบตากัน ร่างสูงทั้งสองคนก็เดินมาอยู่ข้างเดียวกับผมและพี่ฟินย์ทันที มันเลยทำให้เธอเหลือแค่ตัวเองคนเดียว ส่งผลร่างบางวีนแตกใส่ทันที

"นี่! นี่มันบ้าอะไรกัน ฟินย์...วันนี้ฟินย์ทำให้วีคโกรธมากนะ แต่วิคจะคิดว่าสิ่งฟินย์ทำทั้งหมดนั้นก็เพื่อวิคละกัน" ว่าเสร็จ ร่างบางก็หมุนตัวกลับขึ้นรถและขับออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่กลับทิ้งประโยคเด็ดที่เล่นเอาสมองผมหนักอึ้ง ก็สิ่งที่อีกคนพูด...มันเหมือนกับบอกว่าเรื่องทั้งหมด พี่ฟินย์กำลังทำให้ผมตายใจ

แล้วก็กลับมาทำร้ายหัวใจผมอีก

ผมเลยทำได้แค่ยืนนิ่งไม่ขยับ จนมือใหญ่ที่ประสานกับผมอยู่ก็ดึงผมให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะถามผมเสียงอ่อน

"คิดมากอีกแล้วล่ะสิมึง"

ก็รู้นี่

"อย่าไปเชื่อคำพูดคนอื่นสิ" แล้วคำพูดพี่เองมันน่าเชื่อมากกว่าเธอรึไงกัน

"นี่มึงสองคนเป็นแฟนกันหรอวะ" อยู่ๆพี่ทิวก็ถาม ซึ่งมันเล่นเอาผมหน้าร้อนผ่าวทันที

"ป่าวนะครับ ผมกับพี่เขาเป็นแค่พี่น้องกัน" ก็คำว่าแฟนคำนั้น...มันเป็นคำโกหก มันเอามาใช้ตอนนี้ไม่ได้สักหน่อย แต่สิ่งที่ผมพูดออกไป กลับทำให้สายตาของอีกคน ฉายแววโมโหอย่างเห็นชัด ผมเลยทำเป็นเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร

ป้าบ!

"เออ! กูก็ว่าแล้วเชียว เพื่อนกูจะเป็นเกย์ได้ไง" อยู่ๆพี่กวางตบหลังพี่ทิวดังป้าบจนไหล่กว้างทรุดลงกับพื้นทันที ผมก็เลยวิ่งเข้าไปช่วยพยุงพี่เขาขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าหล่อแบดเลวของพี่ทิวจะขยับด่าใส่พี่กวางไม่ยั้ง

"ตบมาได้นะมึงไอ้เลว!"

"เออๆ ขอโทษๆ กูลืมตัว" นี่ขนาดลืมนะเนี่ย เอาซะไหล่แทบหัก

"แล้วนี่ตกลงว่าพวกมึงทะเลาะกันอีกแล้วรึไง" เสียงพี่ทิวเอ่ยถามเหมือนพยายามเปลี่ยนเรื่องไม่ให้ตัวเองหันไปซัดอีกคน ผมเองก็แสร้งทำเป็นมองไปที่อื่น พี่ฟินย์เลยเป็นฝ่ายตอบเหมือนอยากให้มันจบๆ

"ไม่ได้ทะเลาะ"

"แล้วคืนดีกันยัง" คราวนี้เป็นฝ่ายพี่กวางที่ถามพร้อมกลับแสยะยิ้มจนผมขนลุก ก่อนที่พี่ฟินย์จะเดินมาบังผมให้พ้นสายตาจากพี่กวาง แล้วตอบเสียงนิ่ง

"อืม คืนดีแล้ว"

อะไรนะ! นี่ผมคืนดีกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"เหี้ย!!!" แต่แล้วพี่ทิวก็สบถคำหยาบใส่หน้าพี่ฟินย์ทันที พร้อมกับที่พี่กวางยื่นมือไปหาต้นเสียงก่อนที่นิ้วเรียวจะกระดิกยิกๆแบบแปลกๆ ผมเห็นแบบนั้นก็เลยยิ่งงงเข้าไปใหญ่

"หึๆ เอาเงินมาไอ้ทิว สามวันอย่างที่กูบอก"

สามวันอะไรกัน

"ไอ้เหี้ยกวางไอ้สัดทิว! นี่มึงพนันเรื่องกูงั้นหรอวะ!" แต่ผมไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้วล่ะ ก็พี่ฟินย์เล่นอาละวาดใส่จนผมเพิ่งนึกได้ ว่าวันนั้นพวกพี่เขาพนันว่าผมกับพี่ฟินย์จะกลับมาคืนดีกันเมื่อไหร่ ตกลงผมโกรธพี่มันได้แค่สามวันเองหรอเนี่ย

น่าอายชะมัด

"ก็มึงเล่นบ้าแบบนั้น กูก็เลยอยากสนุกด้วยนี่หว่า" พี่กวางตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยืนนับเงินในมือเป็นระวิง ส่วนพี่ฟินย์ก็ดูจะปรี๊ดแตกแบบที่ผมไม่เคยเห็น

"ถ้าอย่างนั้น...เมื่อวานที่มึงกวนตีนกู เพราะมึงอยากจะให้กูรีบง้อน้องมันแล้วมึงจะได้ชนะพนันงั้นหรือวะ!"

"ฉลาดตลอดอะมึง"

"ไอ้สัดกวาง! / ไอ้เพื่อนเลว! มึงโกงกู" สองเสียงตวาดใส่พี่กวางลั่นถนน ก่อนจะวิ่งเข้าไปรุมร่างสูงใหญ่ พี่ฟินย์กับพี่ทิวทั้งศอกทั้งหมัดใส่จนผมขำ แต่อีกคนก็ไวกว่า เพราะพี่กวางเล่นหลบหมัดพี่ฟินย์จนมันเลยไปชกหน้าอีกคนอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่พี่มันจะวิ่งไปโบกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี และหนีไปอย่างหน้าตาเฉย พี่ทิวเลยรีบวิ่งกลับขึ้นรถและขับตามทันที โดยที่มีอีกเสียงตะโกนฝากไปด้วย

"ฝากซัดมันสักสามทีให้กูด้วย!"

"สัด! สามทีกูไม่รับเว้ย กูจะซัดสักสิบทีฝากแม่งเลย!"

ผมมองภาพน่ารักตรงหน้าก็ขำใหญ่ แต่เสียงขำของผมดันไปสะกิดอีกคนให้เดินกลับมาหาเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าผมยังยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเข้ามาคว้ามือผมไปกุมไว้แน่น แต่พอพี่ฟินย์ทำแบบนั้น คำพูดผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งเข้าสมองผมอีกครั้ง มันเลยรู้สึกจี๊ดที่หัวใจขึ้นมาซะดื้อๆ สมองมันเลยสั่งให้ดึงมือตัวเองออกด้วยหัวใจที่เริ่มอ่อนแรงอีกครั้ง ร่างสูงเองก็ดูรนรานใหญ่ ก่อนจะวิ่งมาคว้าไหล่ผมให้หยุดเดิน

"ไหนบอกว่าจะไม่เดินหนีกูอีกแล้วไง"

"........." นั่นสินะ ผมท่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงเอาแต่ใจอยู่ตลอดแบบนี้

เอาสักอย่างสิซาร์...จะอภัยหรืออะไรก็เอาสักอย่าง

"ซาร์ มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ นี่มึงคิดจะปั่นหัวกูเล่นรึไง" ผมฟังคำตัดพ้อประโยคนั้นก็เริ่มใจอ่อน เลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะได้เห็นเรื่องราวในดวงตาคมคู่นี้ ว่าตกลงแล้ว...มันคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก

แต่มันก็ดูไม่ออก ไม่ว่าจะจ้องและพิจารณานานแค่ไหนผมก็พบแต่ความเย็นชา ผมเลยไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงต่อ

พี่ฟินย์เองก็คงจะรู้ความสับสนของผม พี่เขาเลยลากผมให้เดินตามตัวเองมาก่อนจะโบกเรียกรถแท็กซี่เพื่อจะขึ้น ไม่นานรถคันที่เรานั่งก็เข้ามาจอดอยู่หน้าคอนโดของพี่มัน ผมเองก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมาถนัดเมื่ออยู่ๆผมก็ได้มาที่นี่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันคงเป็นเพียงแค่ความฝันที่อีกคนจะพามา หรือถ้าพามา...ก็คงไม่พ้นเรื่องบนเตียง

"พาผมมานี่ทำไม" ผมถามเสียงแข็ง เพื่อให้อีกคนรู้สึกว่าผมเองก็ใจแข็งพอที่จะไม่ยอมอีกต่อไป ในขณะที่ร่างสูงก็เอาแต่ลากให้ผมเดินตามตัวเองไปเรื่อยๆ แต่พอเข้ามาในห้องได้ พี่เขาก็ดันผมให้มานั่งรอตัวเองที่ม้านั่ง ก่อนที่จะหายตัวไปสูบบุหรี่ของตัวเองที่ระเบียงประมาณสิบนาที ผมเองก็เริ่มใจไม่ดีที่พี่มันไม่ยอมพูดอะไร เอาแต่ทำนั่นทำนี่แล้วก็เก็บเงียบ

เงียบจนผมกลัว

พอพี่มันกลับมาก็เข้ามานั่งใกล้ๆตรงที่ผมนั่งอยู่ ผมเลยค่อยๆขยับตัวออกห่างมานิดเพื่อรักษาระยะห่างที่ควรจะมีไว้ แต่พอผมทำแบบนั้น มือเย็นก็เกี่ยวเข้าที่เอวผมก่อนจะดึงขึ้นตักตัวเองได้หน้าตาเฉย

"อะ! พี่ทำอะไรน่ะครับ" ผมพยายามใช้แรงดันอีกคนไว้เพื่อแขนแกร่งเอาแต่รัดตัวผมจนแผ่นหลังผมชิดกับอกพี่มันแบบที่เรียกแทบรวมร่าง ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเข้ามาเกยอยู่ที่ไหล่ผม

"อยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ย" เสียงเย็นนั้นมันเบาจนเหมือนกระซิบ แต่มันกลับสะกดให้ผมทำตาม

อย่างว่าง่าย ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงเหมือนเดิม

แต่แล้วฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งก็ค่อยๆลูบเอวผมอย่างแผ่วเบาก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะเริ่มไล่กดจูบลงบนผิวร้อนตรงหลังคอ ใจผมเองก็เริ่มสั่นไปตามแรงมือแต่สมองก็สั่งให้นิ่งและพยายามที่จะออกห่างจากสัมผัสนี้ ทั้งๆที่หัวใจของผมกำลังเคลิ้มตามอยู่แท้ๆ

สรุปแล้ว...ผมควรยอมสักทีใช่มั้ย แต่ถ้าผมยอม...ผมก็ควรจะแน่ใจสิ

ผมนับเลขถอยหลังอยู่ในใจจนครบสิบก็ค่อยๆเบี่ยงต้นคอตัวเองหนีจากเรียวลิ้นที่เอาแต่เลียจนทั่ว ก่อนจะจะรั้งใบหน้าหล่อที่ดูอารมณ์เสียเล็กน้อยที่ผมขัด แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ไว้ ผมเลยรีบพูดสิ่งที่ใจคิด พลางนั่งมองพี่เขาที่ดูไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด

"พี่ฟินย์ พี่อย่ามาทำเหมือนผมเป็นคนง่ายแบบนี้ได้มั้ย"

"กูยังไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย" คิ้วเรียวเข้มเลิกขึ้นเหมือนกับพยายามคิดว่าตัวเองทำสิ่งที่ผมพูดไปตอนไหน

"ก็ที่พี่กำลังลวนลามผมอยู่นี่ไง" พอผมบอกพี่เขาก็ก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังจะล้วงหายเข้าไปในเสื้อแกะกระดุมผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าผม

"กูไม่ได้ลวมลาม"

ปากแข็ง!

ผมฟังแล้วก็รู้สึกโมโห เลยตัดสินใจลุกขึ้นจากตักพี่มันทันที เพื่อที่บางที...ผมอาจจะไม่ได้เป็นฆาตกรฆ่าคนตาย

"จะไปไหน!" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลุกขึ้นยืนเต็มตัว มือใหญ่ก็คว้าเอวผมไว้ก่อนที่พี่มันจะเข้ามากอดผมจากด้านหลัง

"ปล่อย!"

"กูจะไม่ไหวแล้วนะ! ทำไมมึงต้องทำตัวห่างเหินกับกูแบบนี้ด้วย" เสียงเย็นนั้นดุผมใหญ่ทั้งๆที่ตัวเองก็เอาแต่กอดผมแน่น

"แล้วจะให้ผมทำยังไง พี่ไม่เคยชัดเจนกับผมสักอย่าง พอผมจะเชื่อพี่ พี่ก็ทำตัวให้ผมกลัว แล้วแบบไหนกันที่พี่จะบอกว่าผมไม่สมจะทำแบบนั้น ทั้งๆคนที่น่าจะกังวลที่สุดก็คือผม!"

ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมกลัว แต่ผมก็เลิกรักพี่ไม่ได้

"แล้วที่กูเลือกมึง มันไม่ชัดรึไง" พี่ฟินย์ตอบผมกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูแตกต่าง มันดูจริงใจยังไงก็บอกไม่ถูก เพราะพี่เขาพูดนิ่งเรียบไม่เย็นชา ผมก็เลยยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

"เพราะอะไรพี่ถึงเลือกผม"

"อย่าถามว่าเพราะอะไร เพราะมันไม่สำคัญอะไรกับกู แต่สิ่งที่มันสำคัญกับกูตอนนี้...คือกูอยากกอดมึงก่อนเข้านอนในคืนนี้และพอตื่นขึ้นมาตอนเช้าในวันพรุ่งนี้ กูก็ยังคงนอนกอดมึงอยู่ แค่นั้นแหละ...ที่มันสำคัญกับกูตอนนี้"

"สิ่งที่สำคัญสำหรับพี่...คือผม งั้นหรอครับ"

ตึกตักๆ

“บอกว่าใช่สิ...บอกมาเดี๋ยวนี้”

"หันกลับมาสิ" พี่เขาดันผมให้กลับมาเผชิญหน้าแล้วก้มลงมาหาจนหน้าผากมนประกบติดกับหน้าผากผม เลยทำให้ทั้งใบหน้าหล่อห่างกับผมเพียงแค่ลมผ่าน แต่ลมหายใจกับเป่ารดปากผมจนร้อนระอุ ก่อนที่มือใหญ่ที่จับไหล่ผมอยู่จะเลื่อนลงมากอดเอวผมแน่น

"มึงอยากได้อะไรจากกูอีก บอกมาสิ...กูจะทำให้มึงทุกอย่าง"

อยากได้อะไรงั้นหรอครับ ผมก็มีอยู่อย่างเดียวที่ผมอยากได้จากพี่

พี่ก็น่าจะรู้นี่

"แล้วพี่คิดว่าผมอยากได้อะไรงั้นหรอครับ"

+Big foX+

"แล้วพี่คิดว่าผมอยากได้อะไรงั้นหรอครับ"

รักไง นั่นคือสิ่งที่มึงต้องการ

หึ กูรู้ ว่าสิ่งที่มึงต้องการอะไร แต่อย่าเพิ่งมาขอสิ่งนั้นกับกูได้มั้ย เพราะตัวกูเองก็รู้สึกแปลกๆจนไม่สามารถจับความรู้สึกที่แท้จริงได้ แต่สิ่งที่กูรู้อย่างแน่ชัด คือกูอยากให้มึงอยู่ใกล้ๆกูทุกวินาที

"มึงบอกกูมาสิ บอกมาเลย"

ผมเลยทำได้แต่ทำซื่อ ทั้งๆที่มันก็รู้อยู่เต็มอก แต่ร่างเล็กตรงหน้าดูจะผิดหวังที่ผมพูดแบบนั้น แต่ผมเองก็ยังไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะถ้าให้ทำ...มันก็คงไม่พ้นกับคำว่า 'โกหก'

ดวงตากลมโตนั่นเลยสั่นเหมือนจะหลั่งน้ำตาลงมาซะให้ได้ ผมเลยต้องไล้จมูกของตัวเองเพื่อปลอบประโลมให้อีกคนคลายความเศร้า

"โอเคๆ กูจะทำ กูจะพยายามทำ จะทำให้มึงทุกอย่าง"

กูจะเลิกรักเขา กูจะเลิกรักวิค...ให้ได้

"จริงนะครับ" เสียงน้องมันดูดีใจมากเลยครับ ดีใจจนหัวใจผมต้องยิ้มตาม แถมรอยยิ้มนั่นก็ดูหวานจนผมอดใจต่อไม่ได้

ผมเลยจับคางแหลมนั้นไว้มั่นก่อนจะค่อยๆประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากอิ่มสีสวย แต่มือเล็กกลับเอื้อมมาปิดปากผมแทน

"ตอบสิครับ พี่จะไม่โกหกผมใช่มั้ย"

ต้องการความชัดเจนกว่านี้สินะ นี่ผมทำเลวอะไรมากงั้นหรอ น้องมันถึงไม่เคยเชื่ออะไรผมเลย หรือว่าผมจะเป็นคนเลวจริงๆ

ถ้าอย่างนั้น...ผมต้องทำอะไรบ้างนะ

ผมนิ่งคิดอยู่สักพักก็เดินไปหยิบของที่ผมคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้น้องมันเชื่อใจผม ดวงตากลมโตเองก็สงสัยแต่ก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไร จนผมนั่นแหละที่เป็นฝ่ายพูดเอง

"นี่คือคีย์การ์ดห้องนี้" ผมยื่นคีย์การ์ดห้องผมที่ไม่เคยมีใครได้แตะแม้แต่ตัววิคเองให้กับน้อง ใบหน้าน่ารักแสนซื่อก็ดูงวยงงขึ้นมาถนัด แต่ก็ยอมรับมันไป ผมเลยรีบยื่นของชิ้นต่อไปทันที

"นี่คือตารางเรียนและตารางทำงานของกู" นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่จะผูกมัดผมไว้ทุกวินาที ให้น้องมันรู้ความเคลื่อนไหวของผมทุกชั่วโมง จะได้มั่นใจว่าผมจะไม่มีทางหนีพ้นสายตาจากน้องมันได้

"พี่ฟินย์...นี่พี่"

ใช่

"กูยกชีวิตส่วนตัวของกูให้มึงแล้ว เหลือก็แต่ตัวกู มึงจะยอมดูแลมันมั้ย"

ตัวกูที่อยากได้มึง ตัวกูที่อยากได้หัวใจมึงอีกครั้ง ถึงตอนนี้กูจะไม่ได้รักมึง...แต่กูก็อยากให้มึงมาอยู่ดูแลกู

จริงๆนะ

แต่น้องมันก็ยังตัดพ้อใส่ผมทั้งสายตาและคำพูด

"ดูแลสุนัขจิ้งจอกจอมหลอกลวงแบบพี่น่ะหรอครับ ทำไปมันก็เปล่าประโยชน์"

สุนัขจิ้งจอกเลยงั้นหรอ...นี่ผมมันร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นเลยรึไง แต่ว่าตอนนี้....กูไม่ได้มองมึงด้วยเป็นเหยื่อที่เต็มไปด้วยความแค้นอีกต่อไปแล้วนะ เพราะว่า....

"สุนัขจิ้งจอกตัวนี้...มันหมอบให้กระต่ายตัวน้อยของมันแล้วต่างหาก และเมื่อมันหมอบ...มันก็เชื่องมากๆเลยนะ"

ยอมหมอบด้วยความเต็มใจ...มึงก็ช่วยสงสารมันทีเถอะ มันดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วนะ

"อย่าทำให้มันโหยหาเหยื่อของมัน จนใจจะขาดแบบนี้อีกเลยนะ"

อย่าทรมานกูอีกเลย...กูจะไม่ไหวแล้วจริงๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

140320

ตอนนี้มันแน่นเต็มสมอง มันไม่ค่อยออก ไงก็บอกด้วยนะคะว่าแปลกรึป่าว