Butterfly 1 วันที่ฉันรักเธอ

หลังจากหมดคาบว่ายน้ำ ฉันก็ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์อะไรเท่าไหร่ รินไม่ยอมบอกอะไรฉันเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าเพื่อนบางคนมองมาที่ฉันเเปลกๆ พร้อมทั้งบางคนยังเมินฉัน ไม่คุยกับฉัน ยกเว้นกับยัยรินเท่านั้นที่ยังทำตัวปกติ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเเน่...
 
"ริน"
 
"ว่าไง ?"
 
"ทำไมทุกคนมองฉันเเปลกๆ เมื่อกี้เอมยังเดินหนีฉันตอนฉันกำลังเดินไปถามงานเลย ไม่ใช่เอมคนเดียวนะ บอลก็เมินฉัน ไนท์ก็มองฉันด้วยสายตาเเปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่เนี่ย ?"
 
"..."
 
ไม่มีเสียงตอบรับในเเบบที่ฉันต้องการ ไม่มีคำตอบ ไม่มีอะไรเลย มีเเต่ความเงียบที่เข้าปกคลุม ตอนนี้เราอยู่บริเวณที่ไม่มีคนเดินอยู่ รินทำได้เเค่ก้มหน้าก่อนจะหันหลังให้ฉัน มันเกิดอะไร ? ฉันเป็นอะไนไปเหรอ ฉันเปลี่ยนไปตรงไหน หรือเเค่มีรอยข้างหลังฉันมันทำให้ทุกคนเกลียดฉันเลยเหรอ
 
"ริน...นี่เเก"
 
"ฉันรักเเกนะเเละฉันจะเล่าให้ฟัง หลังจากวันนี้ฉันขอให้เเกหนีไปซะ"
 
"เเกหมายความว่าไง นี่้เเกต้องการจะสื่ออะไรกับฉัน"
 
หัวสมองของฉันตื้อไปหมด ทำไมฉันต้องหนี ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฉันก็อยู่ของฉันปกติ เป็นฉันในเเบบที่ฉันเป็น ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน ทำไม ?
 
"เเกมีรอยปานรูปผีเสื้อ ตำนานของหมู่บ้านเล่าว่าทุกๆ 100 ปีจะมีผู้ถูกเลือกเป็นหญิงชายคู่หนึ่งเข้าไปในป่าปริศนาเพื่อเเก้ไขคำถามที่ได้ตั้งมานับหลาย 1000 ปีเเต่ต้องใช้เวลาเเค่วันเดียวเท่านั้น หากทำไม่ได้เเกก็ต้องตาย ฮึก ฉันไม่อยากให้เเกตาย เเกเข้าใจไหม ฮือๆๆ"
 
เเล้วรินชาก็ร้องโฮใส่ฉัน ตั้งเเต่คบกันมายังไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อน นี่เป็นครั้งเเรกที่ทำให้เพื่อนรักเสียน้ำตา ฉัน...เป็นคนที่ถูกเลือกเหรอ...ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ฉันต้องไปคู่กับคนที่ไหนไม่รู้เพื่อเเก้ปริศนาบ้าบออะไรนั่นน่ะนะ บ้าไปเเล้ว
 
"ไม่จริง..."
 
"มันจริงนะ! เพราะฉะนั้นเเกรีบหนีไปซะ ทางการกำลังตามหาเเกกะผู้ชายอีกคนอยู่ เเกรีบหนีไปซะก่อนที่เขาจะจับเเกได้ หนีไปเถอะ ฮือ"
 
"ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น ฟังนะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเป็นฉันที่โดนเลือกล่ะ ตำนานนั่นมันงมงายจะตายไป"
 
"เเกจะโดนจับ เชื่อฉันสักครั้งได้ไหม!!!"
 
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันไม่หนีเด็ดขาด ไม่มีทาง...ฉันจะไปบอกทางการว่าฉันไม่ต้องการเข้าไป พวกเขาต้องเข้าใจสิ ฉันเพิ่ง 17 เองนะ ขอเพียงเขาสงสารฉันเท่านั้นก็พอ
 
"อยู่นี่เองเหรอยัยคนบาป"
 
ฉันหันหลังไปมองก็พบกับเบลล่า หล่อนไม่ชอบหน้าฉันเท่าไหร่นักหรอก ออกจะเป็นศัตรูกันเลยด้วยซ้ำ เธอเเสยะยิ้มนิดหน่อยก่อนจะก้าวมาหาฉัน ข้างหลังมีเพื่อนนับสิบที่มองมาด้วยสายตาเเบบเดียวกัน เพื่อนที่ฉันเคยช่วยเหลือ เคยไว้ใจ ตอนนี้หายไปไหนหมดนะ...
 
"เธออย่ามาเรียกฉันเเบบนั้นนะ"
 
"ทำไมจะเรียกไม่ได้...ในเมื่อเธอ! มีรอยปานรูปผีเสื้ออยู่ข้างหลัง ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมฉันรู้ เพราะตอนที่พวกเเกเล่ากัน ฉันก็เเอบฟังอยู่เเค่นั้นเอง :) ฉันไม่ชอบขี้หน้าเธอมานานเเล้ว กำลังหาทางเเก้เเค้นพอดีเเละพระเจ้าก็เข้าข้างฉันคนนี้!!! จับยัยนี่ไปส่งทางการซะพวกเรา!!!"
 
"ไม่นะ!" 
 
รินเอาตัวมาขวางก่อนจะตั้งหมัดเหมือนจะสู้...เพื่อฉันเนี่ยนะ ฉันยอมรับนะว่ายัยนี่เรียนศิลปะการต่อสู้มาเเต่คนเยอะขนาดนี้ ไม่ไหวเเน่
 
"เธอคิดว่าจะขวางได้สักเท่าไหร่กันเชียว รินชา ?"
 
"ฉันไม่ยอมให้เธอมาเเตะเพื่อนฉันเเน่ ยัยหน้าผ้าขี้ริ้ว!"
 
"กะ...เเก! รุมมัน!!! จับตัวบัตเตอร์มาให้ได้"
 
เเล้วเพื่อนๆ ก็ต่างเฮเเล้วพยายามเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ บางส่วนที่ถูกรินชาสวนกลับไปบ้างเเต่ด้วยความที่ฝ่ายนู้นที่มากกว่าทำให้รินชาเสียเปรียบไปเยอะจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่ไหวเเล้ว 
 
"หยุด!!! พอได้เเล้ว ฉันยอมเเล้ว ฮือๆ"
 
น้ำตาของฉันไหลพรากเมื่อเห็นเพื่อนสาวสู้เพื่อฉันไม่หยุด ตอนนี้เลือดไหลอาบหน้าไปหมดเเต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เเล้วก็พูดขึ้น...
 
"อย่า...มายุ่ง...อึก...กับ...ทะ..เธอ!"
 
"พอเเล้วริน พอเเล้ว ฮือๆ"
 
ฉันโผกอดเข้าเพื่อนรักก่อนที่เธอจะสลบไป ฉันโดนจับเเยกออกจากรินชาก่อนที่จะโดนมัดที่ข้อมือเเละโดนลากออกไปจากโรงเรียน ไม่มีคนห้ามอะไรเพราะต่างรู้ดีว่าทำไมฉันถึงโดนเเบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับคนบาป...บาปซึ่งฉันไม่ได้เกี่ยวข้องเลย