Butterfly 1 วันที่ฉันรักเธอ

เช้าวันต่อมา...

หลังจากที่ฉันตื่นนอน บลาๆๆๆ ฉันก็มาถึงโรงเรียนตั้งเเต่เช้าจนได้ เหตุผมที่ฉันตื่นเช้าก็เพราะฉันเเสบที่เเผ่นหลังมากๆ เเต่เมื่อเช้าตอนอาบน้ำก็ไม่ได้ดูอะไรหรอก อ่อ! ฉันต้องให้รินชาดูรอยเเปลกๆ ที่เเผ่นหลังของฉันนี่นา ค่อยดูตอนเรียนวิชาว่ายน้ำก็ได้เนอะ

"โอ๊ย!"

ความเจ็บปวดเเล่นเข้ามาบริเวณหลังทำให้ฉันถึงกับทรุดเลยทีเดียว ทำไมมันถึงได้ทั้งเจ็บทั้งเเสบเเละปวดร้าวเเบบนี้นะ ฉันไปโดนตัวอะไรรึไง ? หรือฉันจะเป็นโรค โอ้ไม่นะ TTOTT!!! ฉันไม่อยากเป็นโรคร้ายเเรงนะ!!! เเละก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา

"เฮ้! เธอมานอนอะไรเเถวนี้เนี่ย -_-;"

ห๊ะ ? นอน ? นี่ผู้ชายบ้าอะไรนอกจากปากหมาเเล้วคง....หน้าตาดีมาก -o-!!! ฉันกำลังเงยหน้าขึ้นไปมองเตรียมพร้อมที่จะสวนกลับบ้านเเต่ท้ายสุดก็ทำได้เเค่อ้าปากค้าง! หมอนี่มันหล่อจริงๆ ให้ตายเถอะ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวมาจนถึงท้ายทอยเเต่เขารวบมันต่ำๆ ใบหน้าหวานๆ เหมือนกับผู้หญิงนั่นอีก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังหน้าไม่หวานขนาดนี้เลยอ่ะ ฉันว่าฉันหน้าหวานมากๆ เเล้วนะ เเละขณะที่ฉันจ้องหน้าเขาไม่เลิก เขาก็ขมวดคิ้วนิดหน่อย ก่อนที่ริมฝีปากบางนั่นจะขยับ...

"เธอ...เป็นโรคจิตเหรอ =_="

จะ...เจ็บ!!! -_- ไอหล่อนี่กล้าดียังไงมาว่าฉัน! คิดว่าหล่อเเล้วทำไรก็ได้รึไง (มันก็ใช่)

"ฉันไม่ใช่โรคจิตย่ะ! เเล้วนายน่ะความเป็นสุภาพบุรุษน่ะมีบ้างรึเปล่า ? เห็นผู้หญิงล้มนายน่าจะถามก่อนนะว่าเธอเป็นอะไร"

พอดีว่าฉันเป็นคนตรงๆ อ่ะนะ ฉันค่อยๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาก่อนที่จะยืนประจันหน้ากับเขาอย่างเป็นทางการ มองใกล้ๆ นี่ยิ่งหล่อ พระเจ้าลำเอียง!!!

"ฉันจะรู้เธอไหมล่ะ อีกอย่างนะ...ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย เราไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย อะ...อึก!" 

เเละเขาก็เงียบลงเเค่นั้นเหมือนเขาร้องด้วยความเจ็บปวดอะไรสักอย่าง...ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งหนีฉันไปเฉยเลยเเต่ฉันก็ยังสังเกตนะว่าเขาเหมือนจับที่เเผ่นหลังหรือว่ามันเป็นโรคระบาด O_O! ฉันต้องถามเขาใช่ไหม ? เผื่อเขาจะมีทางรักษาเเต่...เค้าก็วิ่งหายไปเเล้ว =_=; ฉันไม่เคยเจอเขามาก่อนเลยอ่ะ หรือถ้าเคยก็คงไม่ได้สังเกตอะไรล่ะมั้ง ฉันไม่ใช่พวกใส่ใจเรื่องผู้ชาย ความรัก บลาๆๆ เเบบผู้หญิงคนอื่นๆ ซะด้วย

"เหม่ออะไรยะบัตเตอร์ -_-?"

รินชาทักฉันเมื่อหล่อนเดินมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่ ฉันก็อิจฉายัยนี่นะ ใบหน้าขาวๆ เเละผมดำยาวที่ตัดกัน เธอเป็นผู้หญิงเท่ๆ ในเเบบที่ฉันอยากเป็นเลยเเหละ

"ป่าวซะหน่อย ว่าเเต่คาบเเรกเราเรียนว่ายน้ำเลยใช่ไหม ?"

"อื้อ บางทีฉันก็อยากให้มันเปลี่ยนเป็นคาบสุดท้ายเเทนนะ =_="

"ทำไงได้ล่ะยะ ว่าเเต่เเกลืมรึยังเรื่องรอยอะไรไม่รู้บนหลังฉัน"

"ฉันต้องขอดูก่อนอ่ะนะ ว่าเเต่เเกได้ข่าวเรื่องรอยปะ..."

กริ๊งงงงงงง!!!

เสียงสัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น ที่นี่ไม่มีการเข้าเเถวหรืออะไรหรอกนะ นอกจากผูู้อำนวยการต้องการจะคุยเรื่องสำคัญจริงๆ ถึงจะเรียกเข้าเเถว เอ๊ะ! เมื่อกี้รินชาจะพูดอะไรนะ ? -o-

"ไปเปลี่ยนชุดกันเหอะบัตเตอร์ เดี๋ยวไปสายอาจารย์บ่นยาวไม่ได้เรียนเเน่ =_=;;;"

"จ้ะๆ"

ดูเหมือนว่ารินชาเองก็คงลืมเหมือนกันว่าจะพูดอะไร เราตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุดหญิงใกล้ๆ กับสระที่เรียนเเละในขณะที่ฉันกำลังถอดเสื้อออก ฉันก็เรียกรินชา

"ริน ดูให้หน่อยว่าหลังฉันเป็นอะไรกันเเน่"

"ไหนๆ ขอดูหน่อย"

เเล้วฉันก็หันหลังไปให้รินชาให้เห็นเต็มๆ เเละพอยัยนั่นเห็นก็เบิกตากว้างก่อนจะรีบเอาเสื้อเเถวนั้นมาคลุมหลังของฉันอย่างหวาดระเเวงทันที

"เเกเป็นอะไรไปรินชา ?"

"นี่เเกไม่รู้เลยเหรอ ? ยัยงั่งเอ๊ยย! เเกมีรอยปานรูปผีเสื้อ"

"โห! ฉันมีเป็นรูปเลยเหรอ"

ฉันบอกอย่างตื่นเต้นก่อนจะเดินไปหากระจกส่องข้างนอกเเต่ก็ถูกยัยเพื่อนดึงไว้ไม่ให้ออกไป ทำไมเนี่ย ? ก็ฉันอยากเห็นอ่ะ -*-

"เเกออกไปได้ถูกจับเเน่ บัตเตอร์! สัญญาว่าห้ามให้ใครเห็นอีก ถ้าใครรู้ว่าเเกมีรอยปานนี่ล่ะก็เเกโดนจับเเน่"

"ห๊ะ ? เเค่ฉันมีรอยปานรูปผีเสื้อนี่ฉันต้องโดนจับเลยเหรอวะ ? =_="

ยัยรินชาทำท่าจะบ่นขึ่นอีกทีก่อนที่จะเงียบเพราะมีเพื่อนๆ คนอื่นเริ่มทยอยกันเข้ามาเเล้ว ยัยนั่นรีบลากฉันไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำเดี่ยวทันที ทำไมต้องตื่นเต้นกับรอยของฉันด้วย ฉันก็อยากเห็นบ้าง มันต้องสวยเเน่ๆ เลย งุงิ -///-

"เเกเปลี่ยนชุดในนี้เเล้วค่อยออกไป เข้าใจนะ ?"

ปังงงง! 

เเล้วยัยนั่นก็ปิดประตูใส่หน้าฉันซะเสียงดังเลย ตกลงว่าเเค่รอยเเปลกๆ บนหลังฉันเนี่ยมันทำให้ถึงโดนจับเลยเหรอ มันหมายความว่ายังไงกันเเน่นะ ?

ขณะเดียวกัน...

คาบเเรกของผมเป็นวิชาคณิตที่เเสนจะเข้าใจได้ยากมากๆ ถึงผมไม่ได้เรียนก็พอจะรู้ว่ามันยากขนาดไหนผมถึงเลือกที่จะโดดออกมาดีกว่า ตอนนี้ผมกำลังคิดเเผนที่จะหนีออกจากหมู่บ้านนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอ ? เพราะผมมีรอยปานรูปผีเสื้อบ้าๆ นี่!!! ทางการต้องการตัวผม เหอะ! เรื่องอะไรที่ผมต้องโง่อยู่ต่อไปด้วยล่ะ ผมจะหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยเเหละเเต่ปัญหาคือผมจะออกจากที่นี่ได้ยังไง ที่นี่เหมือนถูกปิดตาย ไม่เคยมีใครกล้าออกจากหมู่บ้านมาก่อนเพราะรู้ว่าถ้าออกไปจุดจบคืออะไร...

"จะทำไงดีวะ!!!" 

ผมสบถกับตัวเองอย่างอดไม่ได้เลยจริงๆ เหมือนมันตันจนคิดอะไรไม่ออก ความเจ็บปวดจากเเผ่นหลังตอนนี้เริ่มมาอีกเเล้ว

"อึก!!!"

ผมทรุดลงกับพื้นอย่างเเรงก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำชายเเละถอดเสื้อออก...รอยเข้มขึ้นจนเกือบสุดเเล้ว บ้าชิบ! 

"เฮ้ย! รอด้วยนะเว้ย เข้าห้องน้ำแปป"

ผมได้ยินเหมือนมีคนกำลังจะเข้ามาในห้องน้ำทำให้ผมต้องรีบใส่เสื้ออีกครั้งเเต่ยังไม่ได้ติดกระดุมหรอกนะ ผมรีบเดินออกจากห้องน้ำเเต่ก็ยังสวนกับคนที่เข้ามาเเละผู้ชายคนนั้นก็จ้องหน้าผมนิดหน่อย

"มีอะไร ?"

"อ้อ! ป่าวหรอก"

เเละผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมรีบติดกระดุมก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำเเละวิ่งไปหลังโรงเรียนให้ไกลที่สุด