Butterfly 1 วันที่ฉันรักเธอ

หลังจากหมดคาบว่ายน้ำ ฉันก็ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์อะไรเท่าไหร่ รินไม่ยอมบอกอะไรฉันเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าเพื่อนบางคนมองมาที่ฉันเเปลกๆ พร้อมทั้งบางคนยังเมินฉัน ไม่คุยกับฉัน ยกเว้นกับยัยรินเท่านั้นที่ยังทำตัวปกติ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเเน่...

"ริน"

"ว่าไง ?"

"ทำไมทุกคนมองฉันเเปลกๆ เมื่อกี้เอมยังเดินหนีฉันตอนฉันกำลังเดินไปถามงานเลย ไม่ใช่เอมคนเดียวนะ บอลก็เมินฉัน ไนท์ก็มองฉันด้วยสายตาเเปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่เนี่ย ?"

"..."

ไม่มีเสียงตอบรับในเเบบที่ฉันต้องการ ไม่มีคำตอบ ไม่มีอะไรเลย มีเเต่ความเงียบที่เข้าปกคลุม ตอนนี้เราอยู่บริเวณที่ไม่มีคนเดินอยู่ รินทำได้เเค่ก้มหน้าก่อนจะหันหลังให้ฉัน มันเกิดอะไร ? ฉันเป็นอะไนไปเหรอ ฉันเปลี่ยนไปตรงไหน หรือเเค่มีรอยข้างหลังฉันมันทำให้ทุกคนเกลียดฉันเลยเหรอ

"ริน...นี่เเก"

"ฉันรักเเกนะเเละฉันจะเล่าให้ฟัง หลังจากวันนี้ฉันขอให้เเกหนีไปซะ"

"เเกหมายความว่าไง นี่้เเกต้องการจะสื่ออะไรกับฉัน"

หัวสมองของฉันตื้อไปหมด ทำไมฉันต้องหนี ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฉันก็อยู่ของฉันปกติ เป็นฉันในเเบบที่ฉันเป็น ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน ทำไม ?

"เเกมีรอยปานรูปผีเสื้อ ตำนานของหมู่บ้านเล่าว่าทุกๆ 100 ปีจะมีผู้ถูกเลือกเป็นหญิงชายคู่หนึ่งเข้าไปในป่าปริศนาเพื่อเเก้ไขคำถามที่ได้ตั้งมานับหลาย 1000 ปีเเต่ต้องใช้เวลาเเค่วันเดียวเท่านั้น หากทำไม่ได้เเกก็ต้องตาย ฮึก ฉันไม่อยากให้เเกตาย เเกเข้าใจไหม ฮือๆๆ"

เเล้วรินชาก็ร้องโฮใส่ฉัน ตั้งเเต่คบกันมายังไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อน นี่เป็นครั้งเเรกที่ทำให้เพื่อนรักเสียน้ำตา ฉัน...เป็นคนที่ถูกเลือกเหรอ...ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ฉันต้องไปคู่กับคนที่ไหนไม่รู้เพื่อเเก้ปริศนาบ้าบออะไรนั่นน่ะนะ บ้าไปเเล้ว

"ไม่จริง..."

"มันจริงนะ! เพราะฉะนั้นเเกรีบหนีไปซะ ทางการกำลังตามหาเเกกะผู้ชายอีกคนอยู่ เเกรีบหนีไปซะก่อนที่เขาจะจับเเกได้ หนีไปเถอะ ฮือ"

"ฉันจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น ฟังนะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเป็นฉันที่โดนเลือกล่ะ ตำนานนั่นมันงมงายจะตายไป"

"เเกจะโดนจับ เชื่อฉันสักครั้งได้ไหม!!!"

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันไม่หนีเด็ดขาด ไม่มีทาง...ฉันจะไปบอกทางการว่าฉันไม่ต้องการเข้าไป พวกเขาต้องเข้าใจสิ ฉันเพิ่ง 17 เองนะ ขอเพียงเขาสงสารฉันเท่านั้นก็พอ

"อยู่นี่เองเหรอยัยคนบาป"

ฉันหันหลังไปมองก็พบกับเบลล่า หล่อนไม่ชอบหน้าฉันเท่าไหร่นักหรอก ออกจะเป็นศัตรูกันเลยด้วยซ้ำ เธอเเสยะยิ้มนิดหน่อยก่อนจะก้าวมาหาฉัน ข้างหลังมีเพื่อนนับสิบที่มองมาด้วยสายตาเเบบเดียวกัน เพื่อนที่ฉันเคยช่วยเหลือ เคยไว้ใจ ตอนนี้หายไปไหนหมดนะ...

"เธออย่ามาเรียกฉันเเบบนั้นนะ"

"ทำไมจะเรียกไม่ได้...ในเมื่อเธอ! มีรอยปานรูปผีเสื้ออยู่ข้างหลัง ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมฉันรู้ เพราะตอนที่พวกเเกเล่ากัน ฉันก็เเอบฟังอยู่เเค่นั้นเอง :) ฉันไม่ชอบขี้หน้าเธอมานานเเล้ว กำลังหาทางเเก้เเค้นพอดีเเละพระเจ้าก็เข้าข้างฉันคนนี้!!! จับยัยนี่ไปส่งทางการซะพวกเรา!!!"

"ไม่นะ!" 

รินเอาตัวมาขวางก่อนจะตั้งหมัดเหมือนจะสู้...เพื่อฉันเนี่ยนะ ฉันยอมรับนะว่ายัยนี่เรียนศิลปะการต่อสู้มาเเต่คนเยอะขนาดนี้ ไม่ไหวเเน่

"เธอคิดว่าจะขวางได้สักเท่าไหร่กันเชียว รินชา ?"

"ฉันไม่ยอมให้เธอมาเเตะเพื่อนฉันเเน่ ยัยหน้าผ้าขี้ริ้ว!"

"กะ...เเก! รุมมัน!!! จับตัวบัตเตอร์มาให้ได้"

เเล้วเพื่อนๆ ก็ต่างเฮเเล้วพยายามเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ บางส่วนที่ถูกรินชาสวนกลับไปบ้างเเต่ด้วยความที่ฝ่ายนู้นที่มากกว่าทำให้รินชาเสียเปรียบไปเยอะจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่ไหวเเล้ว 

"หยุด!!! พอได้เเล้ว ฉันยอมเเล้ว ฮือๆ"

น้ำตาของฉันไหลพรากเมื่อเห็นเพื่อนสาวสู้เพื่อฉันไม่หยุด ตอนนี้เลือดไหลอาบหน้าไปหมดเเต่เธอก็ไม่ยอมหยุด เเล้วก็พูดขึ้น...

"อย่า...มายุ่ง...อึก...กับ...ทะ..เธอ!"

"พอเเล้วริน พอเเล้ว ฮือๆ"

ฉันโผกอดเข้าเพื่อนรักก่อนที่เธอจะสลบไป ฉันโดนจับเเยกออกจากรินชาก่อนที่จะโดนมัดที่ข้อมือเเละโดนลากออกไปจากโรงเรียน ไม่มีคนห้ามอะไรเพราะต่างรู้ดีว่าทำไมฉันถึงโดนเเบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับคนบาป...บาปซึ่งฉันไม่ได้เกี่ยวข้องเลย