Butterfly 1 วันที่ฉันรักเธอ

    "นี่มันก็จะถึงเวลาเเล้วนะ อีกเเค่ 5 วันเองนะคะ"

     หญิงวัยกลางคนพูดพลางมองหน้าชายวัยกลางคนอย่างหวาดระเเวง ใช่...ถ้าหาตัวคนที่มีรอยปานรูปผีเสื้อไม่เจอก่อนวันครบ 100 ปีล่ะก็จะเกิดเรื่องวุ่นวายเเน่ๆ ชายหนุ่มหันหน้ามองเธอก่อนจะพูดขึ้น...

    "เธอไม่ต้องห่วงไปหรอกลิซ่า เราจะต้องเจอทั้งสองคนเเน่ สั่งให้คนออกตามหาผู้มีรอยปานผีเสื้อนั่นซะ รอยปานคงเริ่มชัดเเล้วเเหละเพราะเหลือเวลาอีกเเค่ 5 วัน รอยปานนั่นต้องปรากฎบนเเผ่นหลังเเล้วเเหละ"

    "ค่ะ"

     หญิงสาวรับปากก่อนจะเขียนจดหมายหลายร้อยฉบับเเละสั่งให้คนส่งจดหมายนี้ไปทั่วทั้งหมู่บ้าน เเต่หากสองวันผ่านไปเธอจะเป็นผู้ไปตามด้วยตัวของเธอเอง ยังไงก็ต้องจับทั้งคู่มาตรึงกางเขนก่อนวันครบให้ได้ 

    "เธอไม่เปนไรนะ ไม่ต้องเครียดหรอก" 

    "ฉันจะพยายามค่ะ ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนละกันนะคะ บัตเตอร์คงรอฉันทานข้าวอยู่"

      เเล้วเธอก็นึกไปถึงหญิงสาวผมหยักศกสีน้ำตาลเเดงที่ยาวมาจนถึงสะโพก ผิวขาวอมชมพูที่ทำให้เธอดูมีสุขภาพดี ดวงตากลมโตสีช็อคโกเเลต ใบหน้าหวานๆ ที่เธอกำลังนึกถึงก็คือลูกของเธอนั่นเอง 

    "ฝากความคิดถึงไปถึงบัตเตอร์ด้วยนะ"  

    "ได้ค่ะ ^^" 

    เธอออกนอกบ้านของเขา ก่อนจะขึ้นหลังม้าเเละรีบควบไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ถึงบ้านเเล้ว ตอนนี้ในหัวเธอไม่มีเรื่องอะไรให้คิดเลยนอกจากผู้ที่มีรอยปานนั่น เธอเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีเหม่อลอยจนลูกสาวของเธอสังเกตได้

    "เเม่เป็นไรรึเปล่าคะ ?" 

    เสียงใสๆ ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะยิ้มเเละเงยหน้าขึ้นมาตอบลูกสาวคนสวยของเธอ

    "เเม่ไม่เป็นไรจ้ะ นี่ลูกกินข้าวรึยังเนี่ย O_O"

    "ยังค่ะ หนูหาชุดว่ายน้ำของหนูไม่เจออ่ะ T^T เเล้วพรุ่งนี้หนูก็มีเรียนว่ายน้ำด้วย"

    "งั้นเดี๋ยวเเม่ไปดูให้นะ ลูกก็กินข้าวได้เเล้ว"

    "เอางั้นก็ได้ค่ะ" 

    เเล้วเด็กสาวก็รีบวิ่งไปห้องครัวทันที โดยทิ้งเธอให้ไว้ให้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง เธอหวังอยู่เสมอว่ารอยปานที่เกิดนั้นจะไม่เกิดกับคนใกล้ตัวของเธอ...ขอให้เป็นเเบบนั้นเถอะนะ

<บัตเตอร์ 'Part>

ฉันวิ่งมาในห้องครัวอย่างรวดเร็วเพื่อหาอะไรใส่ท้องน้อยๆ ของฉันก่อนที่มันจะคำรามไปมากกว่านี้น่ะนะ =_=; ไม่ใช่ว่าฉันไม่สังเกตเเม่หรอกนะ ท่านเป็นเเบบนี้มาประมาณอาทิตย์นึงได้เเล้วเเต่ฉันก็ไม่อยากจะถามอะไรให้ท่านไม่สบายใจเพิ่มหรอกเลยได้เเต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ เมื่อถึงเวลาเเม่คงพูดออกมาเองเเหละ เนอะๆ

"บัตเตอร์" 

"คะเเม่!" 

ใช่...ชื่อของฉันคือบัตเตอร์ ฉันอายุ 17 ปีเเล้วเเหละ ฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้มานานตั้งเเต่ฉันเกิดเเล้ว ฉันว่ามันเป็นหมู่บ้านที่เเปลกนะ คือรอบหมู่บ้านนั้นจะเป็นป่าหมดเลยเเถมไม่เคยมีใครคิดที่จะออกจากที่นี่ด้วย -_-; ฉันอยู่กับเเม่สองคนค่ะ พ่อของฉันเเม่บอกว่าท่านตายตั้งเเต่ฉันยังเด็กเเละฉันจำหน้าท่านไม่ได้ด้วยซ้ำ น่ารักไหมล่ะ!

"ชุดว่ายน้ำลูกเเม่อาใส่กระเป๋าให้เเล้วนะจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะเเม่ :)" ฉันยิ้มก่อนจะรีบกินอาหารฝีมือตัวเองให้เสร็จ เเล้วรีบขึ้นนอนอย่างรวดเร็ว หลังจากฉันเขียนไดอารี่เสร็จฉันก็เตรียมตัวจะอาบน้ำ ระหว่างถอดเสื้อนั้น...

"เอ๊ะ ?" 

ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่านะว่าเหมือนมีรอยอะไรจางๆ ขึ้นบนหลังฉันเเต่ฉันยังดูไม่ออกหรอกนะว่ามันเป็นรูปอะไรน่ะ จำได้ว่าฉันไม่เคยมีนะ O_O เเล้วรอยนี้มาได้ไง เเถมยังเป็นรอยใหญ่ซะด้วยสิ จะน่าเกลียดไหมเนี่ย ช่างมันดีกว่า อาบน้ำก่อนละกันเนอะ เเละในระหว่างอาบน้ำฉันรู้สึกร้อนๆ วาบๆ ที่เเผ่นหลังด้วยเเต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยถามเเม่ละกัน อาจจะเป็นเเมลงมาต่อยก็ได้เลยเกิดเป็นรอยเเบบนี้ ไม่สวยเลย :( 

"เฮ้! ไนท์" 

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เรียกนกพิราบของฉันมาก่อนจะเขียนจดหมายไปให้รินชา เพื่อนสนิทของฉันเเล้วถามดูว่ามีเเมลงอะไรที่ต่อยเเล้วเป็นรอยคล้ายๆ ปานรึเปล่า 

"ส่งให้รินชาทีนะ ^^"

ฉันบอกเจ้านกพิราบเเสนรู้ก่อนที่มันจะบินไป บ้านฉันกันรินชาอยู่ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่หรอก อีกเดี๋ยวเธอก็คงตอบกลับมา ประมาณห้านาทีหลังจากนั้นได้ก็มีข้อความตอบกลับมา...

'ไม่มีเเมลงเเบบนั้นหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันขอดูรอยหน่อยละกัน ไว้จะติดยาไปให้' 

ไม่มีงั้นเหรอ...เเล้วบนหลังฉันมันคือรอยอะไรกันเเน่นะ ? พรุ่งนี้ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าไอรอยประหลาดนี่มันมาอยู่บนหลังของฉันได้ยังไง!!!

ในขณะเดียวกัน...

"ไอบ้าเอ๊ย!!!" 

ผมเขวี้ยงจดหมายที่ถูกส่งมาจากทางการอย่างไม่ใยดีเลย เหอะๆ ค้นหาผู้ที่มีรอยปานบนเเผ่นหลังงั้นเหรอ...ผมส่องกระจกดูหลังของผมก็พบกับปานรูปผีเสื้อที่ตอนนี้สีชักจะเริ่มเข้มเเละเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ ซะเเล้ว...