ลิขิตรักใหม่สตายเทพเจ้า

               8) การทะเลาะที่เป็นสาเหตุแห่งการสารภาพ

ณ โรงเรียน

"เช้าแล้วๆรีบๆไปเรียนกันเถอะ"โซมีน่าร้องให้ดังเพื่อให้โคซ่าและมาเรียตื่นขึ้นเพราะไม่อยากให้ทั้งคู่ไปสายแล้วโดนอาจารย์ว่า

"เช้าแล้วเหรอเนี่ย"โคซ่าพูดพรางลุกขึ้นจากเตียงช้าๆเหมือนคนที่พึ่งตืนมาใหม่ๆ

"โซมีน่าจังเนี่ยครึกทุกวันเลยนะ"มาเรียนพูดพรางลุกขึ้นมาแล้วเปิดม้านหน้าต่างให้อากาศผ่านเข้ามา

"แหม่ ก็ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวเราจะสายกันนะ"โซมีน่าพูเพรางรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด

เมื่อมาถึงที่โรงเรียนแล้วโซมีน่าโคซ่าและมาเรียก็เดินมานั่งที่ของตนเองทันทีเพื่อไม่ให้อาจารย์เข้ามาแล้วว่าพวกเธอที่ยืนขวางหน้าห้องอีก

"เอาละงั้นเราก็รีบๆเรียนแล้วก็ไปกินข้าวกลางวันกันนะ"โซมีน่าพูดพรางยิ้มให้กับโคซ่าและมาเรียไปมา

เมื่อเรียนเสร็จแล้วเหล่าสามสาวก็รีบเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าทันทีเพื่อที่จะทานข้าวกลางวันกัน

"เอาละวันนี้เรามาทานข้าวกลางวันให้อิ่มไปเลยนะ"โซมีน่าพูดจบก็เดินขึ้นมาถึงบนดาดฟ้าแล้วจึงได้เห็นว่าบนดาดฟ้ามีผู้อื่มมาทานอาหารกันก่อนแล้วนั้นก็คือ

"อ้าว พวกมาราคีก็มากินข้าวที่นี้เหมือนกันเหรอเนี่ย"โซมีน่าทักขึ้นพรางเดินมาหามาราคีที่นั่งทานข้าวกับโซนาม่อนและโนไรเฮีย

"งั้นพวกเรากินด้วยนะ"โซมีน่าพูดกับมาราคีแล้วจึงนั่งลงข้างๆมาราคีทันทีแล้วจึงหยิบข้าวกล่องออกมา

"น..นิเธอที่อื่นก็มีให้นั่งไม่ใช่รึไงละ มานั่งอะไรตรงนี้เนี่ย"มาราคีพูดพรางมองโซมีน่าที่นั่งอยู่ข้างเพราะว่าถ้าเขาได้อยู่ใกล้โซมีน่าแล้วละก็เขาอาจจะใจเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้และหมดสติไปเหมือนที่เคยเป็นก็ได้

"ก็แหม่ ฉันจะไปขัดขวางพวกนั้นได้ไงละดูสิ"โซมีน่าพูดออกมาพรางชี้ไปที่โซนาม่อนและโนไรเฮียที่กำลังนั่งคุยกับโคซ่าและมาเรียอยู่

"ง..งั้นเหรอ"มาราคีหันไปมองพวกเขาแล้งจึงหันกลับมาทานข้าวกล่องต่อไป

"นี้ๆ นายคิดว่าพวกนั้นจะสมหวังไหมละ"โซมีน่าเอ่ยถามมาราคีที่กำลังทานข้าวอยู่

"พ..พูดอะไรเนี่ยเธอเนี่ยนะไม่รู้อะไรเอาซะเลยนะ"มาราคีพูดออกมาแล้วจึงหันหน้าหนีโซมีน่าแล้วจึงทานข้าวต่อไป

"อะไรกันละที่ฉันไม่เข้าใจน่ะ!!"โซมีน่าเอ่ยถามมาราคีที่กำลงัพยายามทานข้าวต่อไปโดยทำเปนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทังนั้น

"บ้าจริงยัยนี้จะซื่อไปถึงไหนกันนะเนี่ย"มาราคีคิดอยู่ในใจโดยไม่พุดออกมาเพราะถ้าพูดออกมาเขาคงได้หน้าแดงมากแน่นอน

"โธ่ เอ่ยนายเนี่ยเข้าใจยากจังเลยนะ"โซมีน่าพูดพรางจับหน้ามาราคีให้หันมามองตนเองแล้วจ้องตามาราคีเพื่อแกล้งมาราคีเล่น

"อ..อะไรน่ะเธอจะทำอะไรเนี่ย"มาราคีรีบหันหน้าหนีแล้วจึงพึ่งรู้สึกตัวว่าตนเองหน้าแดงมากขนาดไหนแล้ว

"อะไรกันละนายเนี่ยนะเดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนไปรึเปล่าเนี่ย"โซมีน่าพูดจบจึงมองมาราคีโดยไม่กระพิบตา

"อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะฉันเนี่ยนะเปลี่ยนไปตรงไหนไม่ทราบ"มาราคีพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วจึงเห็นว่าโซมีน่าจ้องเขาตาไม่กระพิบทำให้มาราคีหน้าแดงขึ้นเลื้อยๆ

"เอ๋ นายหน้าแดงมากเลยนะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย"โซมีน่าลุกขึ้นแล้วจึงเอาหน้าเข้ามาใกล้มาราคียิ่งขึ้น

"จ..จะทำอะไรเนี่ย"มาราคีรีบหันหน้าไปทางอื่นแล้วจึงสังเกตเห็นว่าเหล่าเพื่อนของเขาจ้องมองเขาอยู่

"รู้แล้วนายไม่สบายสินะไหนดูสิมีไข้รึเปล่าเนี่ย"โซมีน่าพูดพรางหันหน้ามาราคีมาใกล้ๆแล้วจึงเอาหน้าผากชนกันเพื่อวัคไข้

เมื่อมาราคีโดนเอาหน้าผากชนกันทำให้เขาหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีกและตัวร้อมมากขึ้นกว่าเดิมไปเลื้อยๆ

"โธ่เอ่ย อย่ามายุ่งน่า"มาราคีพูดพรางถอยออกมาจากโซมีน่าแล้วรีบลงไปจากดาดฟ้าทันที

"เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย แปลกคนจังเลยเนอะ"โซมีน่าพูดพรางหันไปมองเหล่าเพื่อนของเขา

"คนที่แปลกน่ะคือเธอตั้งหากละ"เหล่าเพื่อนของเธอพูดขึ้นพร้อมกันทันทีโดยไม่ได้นัดหมายอะไรเลย

"งั้นเหรอ??"โซมีน่าไม่เข้าใจที่เหล่าเพื่อนๆของเธอพูดจึงได้แต่ทำหน้างงเท่านั้น

ณ ห้องเรียน

"โธ่เอ่ย ยัยนั้นเนี่ยเข้าใจอะไรยากจังเลยนะเนี่ยแบบนี้ฉันได้บ้าตายแน่"มาราคีพูดพรางมองดูรอบๆข้าง

"นิมาราคีนายเนี่ยนะไม่รู้วิธีจีบสาวเลยรึไงนะ"โซนาม่อนพูดพรางเดินมาพร้อมโนไรเฮียเพื่อมาราคีที่กำลงันั่งเซ็งๆอยู่คนเดียว

"อะไรกันละเรื่องของฉันน่ะพวกนายไม่ต้องมายุ่งหรอก"มาราคีพูดพรางหันหน้าไปทางอื่นทันทีเพื่อกลบเกลื่อน

"นายชอบโซมีน่าอยู่สินะ"โนไรเฮียพูดพรางมองมาราคีที่หันหน้าไปทางอื่นแล้วยิ้มออกมาเหมือนคนที่รู้ทัน

"อะไรกันละมันไม่เกี่ยวกับพวกนายซักหน่อยนิ"มาราคีพูดพรางหันหน้ามาหาโซนาม่อนและโนไรเฮียที่กำลงัจ้องมองเขาอยู่

"งั้นก็สารภาพไปเลยสิ จะได้ไม่เกี่ยวกับพวกเราไงละ"โซนาม่อนพูดจบจึงยิ้มอย่างสนุกสนานเพราะมาราคีเป็นหนุ่มที่เย็นชาแต่เมื่อเห็นเขาในสภาพนี้แล้วจึงอดขำไม่ได้

"จะบ้าเหรอยัยนั้นน่ะถ้าพูดออกไปแล้วละก็ยัยนั้นคงจะคิดว่าเป็นเรื่องเล่นๆเท่านั้นแหละ"มาราคีพูดพรางมองทั้งสองคนที่กำลังมองหน้ามองเขา

"ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกนะเรื่องแบบนี้น่ะ"โซนาม่อนพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เป็นห่วงมาราคีที่ยังคิดหนักอยู่กับเรื่องของตนเอง

"ลองดูสิเพื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นบ้างน่ะนะ"โนไรเฮียเอ่ยขึ้นเพื่อแนะนำมาราคีด้วยเช่นกัน

"ถ้าฉันมีความกล้าพอฉันคงบอกไปตั้งนานแล้วละ"มาราคีพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าใจอย่างมากที่เขาไม่สามารถพูดในสิ่งที่อยากพูดออกไปได้

เมื่อเรียนเสร็จแล้วมาราคีก็ไปที่ห้องสมุดก่อนเพื่อทำงานของตนเองให้เสร็จแต่ก็ต้องตกใจที่เห็นโซมีน่ากำลังทำงานด้วยเช่นกันแต่เขากับไม่สนใจเธอและไปหาหนังสือต่อ

"นิมาราคี!!"โซมีน่าทักมาราคีทำให้เขาทำหนังสือตกลงที่พื้นด้วยความตกใจ

"เธอทำฉันตกใจนะ!!"มาราคีหันมาหาโซมีน่าแล้วจึงมองโซมีน่าอย่างไม่สบอารมณ์

"แล้วนายทำไมถึงต้องโกรธฉันด้วยละ"โซมีน่าเอ่ยถามมาราคีเพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันทำให้โซมีนาอยากรู้คำตอบ

"ก็ไม่ได้มีอะไรนิ"มาราคีพูดพรางเก็บหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาไว้ที่เดิมแล้วจึงเดินออกจากห้องสมุดทันที

"นิหยุดเลยนะตอบฉันมาเถอะฉันอยากรู้จริงๆนะ"โซมีน่าเดินตามมาราคีออกมาแล้วจึงร้องทักเพื่อให้มาราคีบอกคำตอบขอเธอมา

"ถ้าฉันพูดออกไปเธอก็คงไม่เข้าใจหรอก งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"มาราคีพูดพรางเดินไปเรื่อยๆเพื่อที่จะกลับหอ

"ขอร้องละบอกฉันมาเถอะนะขอร้อง"โซมีน่าเดินมาเกาะที่เสื้อของมาราคีด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองเพราะเธออยากรู้จริงๆว่าเพราะอะไรทำให้เขาและเธอเปลี่ยนไป

"งั้นก็ได้ เพราะว่า..ฉันชอบเธอยังไงละ"มาราคีหันกลับมาแล้วจึงบอกคำตอบของเขาให้โซมีน่ารู้แล้วจึงรีบวิ่งกลับหอทันที

"เอ๋ บ้าน่า..ฉัน..นึกว่าฉันจะรู้สึกแบบนี้อยู่ฝ่ายเดียวซะอีก"โซมีน่าคิดอยู่ในใจแต่ไม่พูดออกไปแลล้วจึงเดินทางกลับหอทันที

"บ้าจริงฉันพูดออกไปได้ยังไงเนี่ยแบบนี้เราสองคนก็มองหน้ากันไม่ติดน่ะสิ"มาราคีคิดอยู่ในใจแล้วจึงวิ่งกลับหอไปทันที