ลิขิตรักใหม่สตายเทพเจ้า

               9) วันวาเลนไทน์และการให้คำตอบ

เช้าวันต่อมาโซมีน่าตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันนี้เธอไม่โวยวายแต่เธอกลับนั่งอยู่ที่ปลายเตียงเงียบซักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า

"เรื่องเมื่อวานนี้คือความฝันใช่ไหม..."โซมีน่าพูดพรางมองมือตนเองเหมือนคนความจำเสื่อม

"มีอะไรเหรอโซมีน่าวันนี้เธอดูแปลกไปนะ"โคซ่าลุกขึ้นมาแล้วจึงเอ่ยถามโซมีน่าที่ยังมองมือตนเองอยู่

"นั้นสิ ปกติเธอต้องตื่นขึ้นมาแล้วโววายไม่ใช่เหรอ"มาเรียลุกขึ้นจากเตียงแล้วใช้มือคยี้ตาแบบคนพึ่งตื่นนอน

"ฉัน รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ"โซมีน่าพูดพรางมองโคซ่าและมาเรียที่ยังไม่รู้เรื่องว่าเมื่อวานนี้มาราคีได้สารภาพรักกับเธอ

"งั้นเหรอไม่สบายรึเปล่าน่ะ"โคซ่าพูดพรางมองโซมีน่าที่ยังทำหน้าตาเหมือนคนที่กำลังช็อคกับอะไรบางอย่างอยู่

"ไม่เป็นอะไรหรอกฉันสบายดี"โซมีน่าพูดพรางลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ณ โรงเรียน

โซมีน่าโคซ่าและมาเรียเดินมาที่หน้าประตูโรงเรียนแล้วจึงพบกับมาราคีโนไรเฮียและโซนาม่อนที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียน

"อะนั้นพวกมาราคีนี้นาไปทักกันเถอะ"โคซ่าพูดพรางทำท้าจะเดินไปหาแต่โซมีน่ากลับจับแขนเสื้อของโคซ่าไว้ไม่ยอมปล่อย

"เอ๋ โซมีน่าวันนี้เธอดูแปลกไปจริงๆนะ"โคซ่าเอ่ยขึ้นพรางหันกลับมาดูเพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้าคิดหนักอยู่

"จริงด้วยเธอไม่สบายรึเปล่า"มาเรียเอ่ยขึ้นพรางมองดูโซมีน่าที่กำลังทำหน้าตาเครียดอย่างมากอยู่

"ฉันต้องให้คำตอบสินะ..."โซมีน่าเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้าตาเหมือนคนขาดสติอย่างเห็นได้ชัดเจน

"คำตอบ อะไรเหรอ?"โคซ่าและมาเรียมองหน้ากันก่อนที่จะหันมามองหน้าแล้วเอ่ยถามโซมีน่าที่กำลังจิตตกอย่างมาก

"เอาละฉันตัดสินใจแล้วฉันจะต้องให้คำตอบกับเขา"โซมีน่าพูดขึ้นพร้อมวิ่งเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่หันกลับมามองมาราคีที่กำลังงงอยู่ว่าทำไมโซมีน่าถึงไม่ร้สึกอะไรเลย

"ยัยนั้น คงจะไม่เก็บไปคิดมากหรอกมั้ง"มาราคีพูดพรางมองมือตนเองแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เขาสารภาพรักกับโซมีน่า

ณ ห้องเรียนเวลาพักกลางวัน

"นิโซมีน่าวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันที่ไหนดีละ"โคซ่าเอ่ยถามโซมีน่าที่กำลังเก็บหนังสืออยุ่

"ขอโทดด้วยนะ วันนี้ฉันคงต้องขอตัวก่อนน่ะ"โซมีน่าพูดพรางเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างสดใสให้แก้โคซ่าและมาเรียที่ยืนมองเธออยู่

"อื้ม งั้นก้ได้วันนี้พวกเราคงต้องแยกย้ายกันวันนึงสินะ"มาเรียเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มตอบกลับให้โซมีน่าที่กำลังยิ้มอย่างสดใสอยู่

"อื้มเข้าใจแล้วงั้นก็ขอให้โชคดีนะ"โคซ่าพูดพรางหลีกทางให้กับโซมีน่าที่กำลังเดินออกไปนอกห้องได้ผ่านไป

"นิเธอก็รู้สึกใช่ไหมว่ารอยยิ้มนั้นมันมีความหมายอยู่น่ะ"มาเรียพูดพรางตายังจ้องโซมีน่าที่เดินออกไปจากห้องอยู่

"อื้ม มันแปลว่าต้องรีบไปแล้วสินะ"โคซ่าพูดพรางหันกลับมายิ้มให้กับมาเรียแล้วจึงแยกย้ายกันไป

ณ ดาดฟ้าโรงเรียที่มาราคีกำลังมองออกไปนอกรั้วโรงเรียนยืนอยู่คนเดียวเหมือนกับว่ารอใครบางคนอยู่

โซมีน่าเดินขึ้นมายังดาดฟ้าแล้วจึงมองไปยังมาราคีที่กำลังมองออกไปนอกรั้วโรงเรียนอยู่

"อยู่จริงๆด้วยสินะ.."โซมีน่าพูดพรางหยุดเดินแล้วจึงมองมาราคีนิ่งๆ

"เธอขึ้นมาที่นี้ได้ไง.."มาราคีพูดพรางถอยหลังไปติดกับรั้วเพราะเขากลัวว่าโซมีน่าจะเอ่ยคำตอบที่เขาไม่อยากได้ยินออกมา

"ฉันก็เดินขึ้นมาแบบคนปกตินั้นแหละ"โซมีน่าพูดพรางเดินเข้าไปใกล้มาราคีเรื้อยๆเพราะเธออยากจะพูดครั้งเดียวให้มาราคีได้ยิน

"หยุดนะ เธออย่าเดินเข้ามาใกล้กว่านี้เลย"มาราคีพูดพรางมองพื้นสีขาวเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าโซมีน่าที่อาจจะเอ่ยคำตอบที่เขาไม่อยากฟังออกมา

"นิมองฉีนสินายคิดว่าฉันเป็นคนที่จะลังเกรียดคนอย่างนายงั้นเหรอ"โซมีน่าพดพรางเดินเข้าไปใกล้มาราคีโดยที่ไม่ให้เขารู้ตัวได้

"ว่าไงนะ.."เมื่อมาราคีมองไปทางโซมีน่าเพราะคิดว่าเธอยังยืนอยู่ที่เดิมทั้งที่เขายังพูดไม่จบโซมีน่าก็ประกบริมฝีปากของธอและเขาไว้ด้วยกันอย่างอ่อนโยน

"ฉันน่ะไม่ใช่คนที่จะลังเกรียดคนที่ฉันรักตั้งแต่แรกพบได้หรอกนะ"โซมีน่าผละริมฝีปากออกแล้วจึงเอ่ยขึ้นแล้วยื่นช็อกกโกแล็ตให้กับมาราคีพร้อมยิ้มให้อย่างสดใส

"เธอ.."มาราคีพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองโซมีน่าสลับกับช็อกโกแล็ตไปมา

"นายไม่ต้องพูดอะไรหรอกฉันทำให้นายโดยเฉพาะเลยนะฉัรู้อยู่แล้วว่านายไม่ชอบของหวาน"โซมีน่าพูดพรางยิ้มใให้กับมาราคีที่ยืนนิ่งเงียบไปพับหนึ่งก่อนที่จะหยิบดอกกุหลาบออกมาจากด้านหลังแล้วยื่นให้กับโซมีน่า

"นิ นาย.."คราวนี้โซมีน่าเป็นฝ่ายที่ต้องอึ้งแทนเพราะเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่ามาราคีที่ไม่เคยยิ้มให้เธอได้เห็นกลับยื่นดอกกุหลาบให้แล้วยิ้มออกมาอย่างที่เธอต้องน้ำตาใหลออกมาเลยทีเดียว

"ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆเหมือนกันนะ จำไว้ด้วยละ"มาราคีรีบหุบยิ้มลงแล้วทำหน้าตานิ่งเฉยเหมือนเดิมทันที

โซมีน่าไม่พูดอะไรได้เพียงแต่รีบโดดเข้าอ้อมกอดของมาราคีทันทีทั้งสองร้องไห้ออกมาเหมือนกับคู่รักที่พึ่งเจอกันใหม่ๆ

"ในที่สุดสองคนนีก็สมหวังกันซักทีนะ"โคซ่าที่หลบอยู่หลังประตูดาดฟ้าเอ่ยขึ้นแล้วหันกลับมาหามาเรียโซนาม่อนและโนไรเฮียที่แอบมองดูอยู่ด้วยเช่นกัน

"อืมนึกว่าสองคนนี้จะไปไม่รอดซะแล้วนะ"มาเรียพูดพรางเช็ดน้ำตาที่ใหลออกมาด้วยความซึ้งใจ

"ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นเพื่อนฉัน"โซนาม่อนพูดพรางยิ้มอย่างสนุกสนาน

"อืมดีแล้วละนะที่สมหวังกันซักที"โนไรเฮียพูดเป็นคนสุดท้าย

"งั้นก็ถึงตาฉันกับโนไรเฮียแล้วละนะ"โซนาม่อนพูดพรางหันมายิ้มให้กับโนไรเฮียที่รู้กันอยู่แล้ว

"เอ๋ อะไรเหรอเรื่องอะไรเหรอ"โคซ่าเอ่ยถามพรางมองหน้ามาเรียสลับกันไปมาอยู่พักหนึ่ง

"ก็เรื่องนี้ไง"โนไรเฮียและโซนาม่อนหยิบดอกกุหลาบขึ้นมาพร้อมกันแล้วจึงคุกเข่าแล้วยื่นให้กับโคซ่าและมาเรียที่ยังทำหน้างงกันอยู่

"เดี๋ยวเถอะพวกนายไม่รู้เลยเหรอว่าวันนี้เป็นวันอะไรน่ะ"โคซ่าเอ่ยขึ้นพรางมองหน้าทั้งสองคนอย่างโกรธจัด

"เอ๋.."โซนาม่อยและโนไรเฮียได้แต่ทำหน้างงแล้วมองที่โคซ่าและมาเรียอย่างเศร้าใจเพราะคิดว่าทั้งสองคนคงไม่รับรักพวกเขาแน่

"ใช่วันนี้วันที่ผู้หญิงจะให้ช็อกโกแล็ตกับคนที่ชอบนะไม่ใช่ให้ผู้ชายให้ก่อนซักหน่อย"มาเรียพูดพรางหันมามองโคซ่าแล้วทั้งสองจึงหยิบช็อกโกแล็ตออกมาจากด้านหลังแล้วยื่นให้โซนาม่อนและโนไรเฮีย

"เอ๋ แปลวว่า"โซนาม่อนและโนไรเฮียหันมามองหน้ากันแล้วจึงหันกลับไปมองทั้งสองคน

"งั้นมาแลกกันนะ"โคซ่าและมาเรียพูดพรางรับดอกกุหลาบมาจากทั้งสองแล้วจึงนำช็อกโกแล็ตไปใส่ในมือทั้งสองแทน

และวันนี้ก็เป็นวันวาเลนไทน์ที่สนุกสนานสำหรับทั้งสามคู่จนถึงจบวันไปเลย