รักหลากใจ

     "ห้ะ!!! 89 สายไม่ได้รับ ใครโทรมาเนี่ย!!" นี่ฉันหลับหรือตายกันแน่นะ ขนาดเสียงโทรศัพท์ตัวเองยังไม่ได้ยินเลย - - หืมม?? เบอร์แปลก อีกแล้วเหรอ ปีแอร์รึเปล่านะ ^0^ >//< โทรกลับก่อน

     "ฮัล...(ฮัลโหลครับ)" งืมม - - ยังพูดไม่ทันจบ เหมือนปีแอร์มาก หรือว่าจะเป็นปีแอร์ >//<

     "ปีแอร์ นายหายไปไหนมาหน่ะ?!! รู้ไหมนายไม่โทรมาหาฉันเลย ไม่มารับหน้าบ้านอย่างทุกวันไม่ไปรับที่ห้องเรียนเหมือนเคย นายไม่กลับบ้านพร้อมฉันนานมากแล้วนะ เจอหน้านายก็ทำเหมือนไม่เห็นฉัน นายยังเป็นแฟนฉันอยู่ไหม!!!"  น้ำตาบ้าไหลออกมาทำไมกัน!

     ( ..... ) ปลายสายเงียบเหมือนรอฟังต่อ

     "นายต้องการอะไรจากฉัน นายมาขอฉันคบ พอฉันเลิกรักนนาย นายก็หายไป นายยังเห็นฉันอยู่ในสายตาอีกไหม นายรู้ไหมฉันเจ็บแค่ไหน?"

     ( ..... ) เงียบอีกแล้วเหรอ นายมันไม่ใช่คนแล้วปีแอร์ ฉันตัดสายทิ้งทันทีไม่ทนเจ็บหรอก

นายมันเย็นชาที่สุด!! ไม่เข้าใจแม้กระทั่งความรู้สึกของคนรัก

แล้วฉันจะทำอะไรในวันหยุดดีล่ะเนี่ย ฉันยังไม่เคยไปเดทกับปีแอร์เลย เฮ้อ ชีวิตมันช่างเศร้า นอนแต่งนิยายอยู่บ้านเนี่ยแหละดีที่สุด

วันอาทิตย์แล้วจร้า~~

     "มิซาวะเพื่อนมาหา แม่กับพ่อจะไปทำงานต่างจังหวัดนะ กลับวัน อังคารจ้าา"

หืม เหมือนได้ยินเสียงแม่ตะโกน แง่มๆ ฉันฝันอะไรเนี่ย เอ้ะ?? ไม่ได้ฝันนี่ แม่ขับรถออกไปแล้ว แล้วที่บอกว่าเพื่อนมาหา?? ใครกัน ฉันจำได้ว่ามาดะไป ทำงานพิเศษ ฉันเดินลงมาข้างล่างก็พบบกับ...

     "เรนจิ!!!??" หืมมม?? มาทำไมกัน เดินไปหาเรนจิที่นั่งอยู่โซฟาในบ้าน 

     "ไฮ พี่" ยังจะมายิ้มแป้นหน้าทะเร้นอีก

     "มาทำไม??" เรนจิเงยหน้าขึ้นมาแล้ววางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ แล้วลุกขึ้นมา

     "เอ่อ...จ้องหน้าพี่ทำ.." จุ้บบบบ........!!!!!!!!!!!!!! -//-

จะ...จูบเหรอ นี่เรนจิกำลังจูบฉันใช่ไหม ใช่สิ ใช่ เขาจูบฉัน ไม่นะอ๊ากก ไม่อยากขัดขืน เรนจิค่อยๆผละออกช้าๆ หน้าเขาแดงมาก เขิลล่ะสิ -///- ฉันก็เขิล เขาดึงฉันนั่งลงข้างๆเขาที่โซฟา

     "เอ่อ..." ต่างคนต่างพูดไม่ออก >//<

     "เมื่อกี้ผมขอโทษ"

     "มะ...ไม่เป็นไร"

     "เมื่อคืนผมได้ยินหมดแล้ว"

     "ห้ะ??? เมื่อคืนทำไมเหรอ??" อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเป็นเบอร์ของ...............

     "เมื่อคืนผมโทรไปหาพี่" - -  ฉันโง่เองที่ไม่ถามก่อนว่าใคร

     "พี่เลิกกับเขาได้ไหม? แล้วมาคบกับผม" 

     "ฉันทำแบบนั้นไม่ได้" 

....... เพราะฉันรักเขามากและไม่สามรถทิ้งเขาได้เลย ฉันนี่มันโง่จริงๆ