รักหลากใจ

     แปลก แปลก แปลก!!!!!!!!! มากกกกกกกก นี่ก็สายแล้วปีแอร์ยังไม่โทรมาเลย T^T 

ปกติเขาจะมารับฉันที่บ้านนะ!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!! เมื่อวานก็ยัง ดีๆอยู่เลยนะ โทรหามาดะดีกว่า

      ( ฮัลโหล มิซาวะมีอะไรเหรออ??) 

     "มาดะอยู่ไหน T^T" 

     ( อยู่หน้าบ้านจ้ะ )

     "มารับฉันที่หน้าบ้านหน่อย" 

     ( อ้าววันนี้ไม่ไปโรงเรียนพร้อมรุ่นพี่เหรอ?? ) ถ้าไปกับปีแอร์ฉันคงไม่โทรหาเธอหรอกถามแปลก

     "ปีแอร์ไม่มารับฉันไม่โทรหาด้วย" พูดแล้วก็เศร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

     ( ใจเย็นๆมิซาวะเดี๋ยวฉันไปแค่นี้นะ จุ้บ ) พูดจบมาดะก็วางสายไปทันที 

ทำไมนะปีแอร์ ฉันยิ่งรักนายมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน แต่นายกลับรักฉันน้อยลง ทุกที ไม่เข้าใจ

     "มิซาวะ!!! ลงมาได้แล้ว ฉันมาแล้ว เย้ๆ" 

     "ตะโกนทำไมย้ะ ยัยบ้า - -" 

     "กลัวมิซาวะไม่ได้ยินไรงี้ 555 ไปโรงเรียนเถอะค่ะ" 

โรงเรียน 'วิชาพละ'

แฮกๆ แฮ่กๆ เหนื่อย เหนื่อย มากกก วิ่งรอบสนาม 5 รอบ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก

     "มิซาวะไหวไหม??" มาดะวิ่งเข้ามาถาม ก่อนจะถามฉันถามตัวเองก่อนไหม - -

     "เธอถามตัวเองก่อนไหม" 

     "ฉะ...ฉัน....ไหว" ฟุบ!!! พูดจบยัยนี่ก็หงายหลังลงไปเลย - -

     "มาดะ??...มาดะ!!!ทุกคนช่วยด้วยยยมาดะเป็นลม!!" 

ห้องพยาบาล 

     "แง่มๆ หาววว แม่คะ ขออีก 5 นาที" - -ขนาดเป็นลมยังละเมอได้ - -

     "ตื่นยัยบ๊องส์!!" ฉันเอาหมอนฟาดหน้ามาดะ 1 ทีอย่างแรง

     "ไม่ๆๆ โอ้ยแม่อย่าตีหนูค่ะ" - -

     "ฉันเองไม่ใช่แม่เธอ" 

     "อ้าวมิซาวะมาดะตกใจหมด TT"

     "กลับบ้านกันเถอะ" จากนั้นเราก็เดินกลับบ้าน เฮ้อนี่ปีแอร์จะไม่โทรหาฉันจริงๆเหรอเนี่ย ไม่มารับฉันกลับบ้านด้วยเหรอ

     "มิซาวะเหม่ออะไรจะเหยียบตะปูแล้ว!!!" มาดะตะโกนใส่ฉัน

     "เอ่อ..ขอโทษๆ มาดะกลับไปก่อนก็ได้นะเดี๋ยวฉันแวะร้านเค้กก่อน" มาดะไม่ยอมกลับแน่ถ้าอ้างร้านเค้ก 555

     "ไม่!!! มาดะไปด้วยๆ เย้ๆๆ" พลัก!! มาดะเอ้ย กระโดดไปชนใครเค้าเข้าล่ะ =0=

     "ขอโทษนะ นายเพื่อนฉันมันซุ่มซ่ามอ่ะ" ฉันเดินไปดึงผู้ชายที่นั่งก้มหน้าอยู่ลลุกขึ้นจากที่ล้ม

O O!! อ๊ากกก หล่อ น่ารัก อ๊ากกก คนหรือคน!!! ( ก็คนไง - - /venus) 

     "เอ่อ...ขอบคุณครับพี่...??" รุ่นน้องที่โรงเรียนหรอกเหรอ อร๊ายยย ><

     "โฮโจ...โฮโจ มิซาวะ" >//< จะเอาๆๆ แม่จ๋าาา มิซาวะอยากได้ จะเอาๆๆ

     "ผม ฮิโรตะ...เรนจิครับ เรียกเรนจินะ พี่มิซาวะ ^^" กรี้ดดดดด สลบแปบ

     "รุ่นน้องที่โรงเรียนเหรอ ม.ไรอ่ะเรา??"

     "ม.3 ครับ" 

ฉันและเรนจิเดินกลับบ้านพร้อมกันเดินไปคุยไปจนลืมไปเลยว่ามาดะเดินเข้าบ้านไปแล้ว ฉันนี่มันแย่จริงๆหลงผู้ชายจนลืมเพื่อน เรนจินายน่ารักมาก คุยกันถูกคอแลกเบอร์ไว้เเล้วด้วย >//< นี่ฉันลืมปีแอร์ไปซะสนิทเลย!! O[]o!!! เขาจะเป็นยังไงมั่งนะตอนนี้ ช่างเขาเถอะปล่อยๆไปในเมื่อเขาเป็นฝ่ายที่แปลกไปก่อน.....