ดวงตาพิสูจน์รัก

 ดอกชมพูพันทิพย์ดอกไม้สีชมพูอ่อนที่สวยงามออกดอกเฉพาะช่วงเวลาเดือนเมษาเท่านั้น
ความสวยงามของมันทำให้ผู้คนกล่าวขานกันว่า”ซากุระเมืองไทย”
“เดือนเมษายนแล้วสินะ”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดวงตาสีน้ำตาลผมเรียบสวมเสื้อคลุมสีดำด้านซ้ายของแขนเสื้อมีสัญลักษณ์ประธานนักเรียนสีแดงคาดอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
“ปราโมทย์!ได้เวลาแล้วนะพักกลางวันแล้ววันนี้ข้าวไข่เจียวด้วยนะขอบอก”
เสียงเด็กชายอีกคนตะโกนมาจากกำแพงฝั่งขวา
 
“นายไปกินข้าวกันก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป”
ที่นี่คือโรงเรียนสำหรับเด็กกำพร้าเป็นสเหมือนบ้านของเด็กๆพวกนี้แน่นอน!สถานที่นี้อาจอบอุ่นไปด้วยหมู่มิตรแต่ก็แร้นแค้นเนื่องจากตั้งอยู่ต่างจังหวัดและรับสอนฟรี แต่สำหรับเด็กๆพวกนี้ขอเพียงแค่มีที่ซุกหัวนอนกับข้าววันละ2มื้อก็เกินพอ อาหารในแต่ละวันแล้วแต่โชคบางวันโชคร้ายอาหารคงจะเป็นข้างคลุกน้ำปลา บางวันปกติคงจะต้องกินผักกาดขาวปลูกเองต้ม    บางวันโชคดีอาหารจะยกระดับมาเป็น ข้าวไข่เจียว หรือ      ข้าวปั้นใส่แครอท                                 
 
“เอาล่ะเด็กๆคะวันนี้กินข้าวกันให้อร่อยเหมือนเดิมนะ”
เสียงคุณครูธาราตะโกนออกมา
“ค่า!/ครับ!”
ว่าแล้วเด็กๆต่างหยิบช้อนส้อมมาตักอาหารกินอย่างสนุกสนาน เว้นแต่ปราโมทย์ที่เอนตัวพิงต้นชมพูพันทิพย์ ผมสีน้ำตาลลอยปกปิดจนไม่อาจเห็นใบหน้าของเขา
“ตี๊ดๆ!”
เสียงปริศนาลอยมาจากนาฬิกาข้อมือสีเงินของเด็กหนุ่มว่าแล้วเขาจึงใช้มือข้างซ้ายพยุงตัวขึ้นพร้อมกับเดินไปทางตึกไม้ผุๆเก่าๆสีน้ำตาล
“สวัสดี!ปราโมทย์”
ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยปากทักทาย
“สวัสดีครับ..อาจารณ์ใหญ่วันนี้..งานอะไร”
“ช่วยจัดการตามนี้..”
ว่าแล้วอาจารณ์ใหญ่ยื่นแผ่นพับให้ ปราโมทย์เปิดอ่านอย่างสนใจ
“ดารก์อาย…”
“กิ๊ง!”
ดวงตาของปราโมทย์กลายเป็นสีดำข้นพร้อมกับเพ่งมองไปที่อาจารณ์ใหญ่
:หวังว่าวันนี้เจ้าเด็กนี่จะทำงานนี้สำเร็จเหมือนทุกทีนะ:
นี่คือเสียงที่ดังขึ้นมาในหัวเขา  ดูเหมือนชายหนุ่มผู้ถูกจ้องมองจะรู้ตัวจึงหันมามองปราโมทย์
“ไม่เอาน่า..อย่าเอาความพิเศษที่ใช้กับงานมาใช้กันเล่นๆสิ”