ดวงตาพิสูจน์รัก

 ดอกชมพูพันทิพย์ดอกไม้สีชมพูอ่อนที่สวยงามออกดอกเฉพาะช่วงเวลาเดือนเมษาเท่านั้น

ความสวยงามของมันทำให้ผู้คนกล่าวขานกันว่า”ซากุระเมืองไทย”

“เดือนเมษายนแล้วสินะ”

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดวงตาสีน้ำตาลผมเรียบสวมเสื้อคลุมสีดำด้านซ้ายของแขนเสื้อมีสัญลักษณ์ประธานนักเรียนสีแดงคาดอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

“ปราโมทย์!ได้เวลาแล้วนะพักกลางวันแล้ววันนี้ข้าวไข่เจียวด้วยนะขอบอก”

เสียงเด็กชายอีกคนตะโกนมาจากกำแพงฝั่งขวา

“นายไปกินข้าวกันก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป”

ที่นี่คือโรงเรียนสำหรับเด็กกำพร้าเป็นสเหมือนบ้านของเด็กๆพวกนี้แน่นอน!สถานที่นี้อาจอบอุ่นไปด้วยหมู่มิตรแต่ก็แร้นแค้นเนื่องจากตั้งอยู่ต่างจังหวัดและรับสอนฟรี แต่สำหรับเด็กๆพวกนี้ขอเพียงแค่มีที่ซุกหัวนอนกับข้าววันละ2มื้อก็เกินพอ อาหารในแต่ละวันแล้วแต่โชคบางวันโชคร้ายอาหารคงจะเป็นข้างคลุกน้ำปลา บางวันปกติคงจะต้องกินผักกาดขาวปลูกเองต้ม    บางวันโชคดีอาหารจะยกระดับมาเป็น ข้าวไข่เจียว หรือ      ข้าวปั้นใส่แครอท                                 

“เอาล่ะเด็กๆคะวันนี้กินข้าวกันให้อร่อยเหมือนเดิมนะ”

เสียงคุณครูธาราตะโกนออกมา

“ค่า!/ครับ!”

ว่าแล้วเด็กๆต่างหยิบช้อนส้อมมาตักอาหารกินอย่างสนุกสนาน เว้นแต่ปราโมทย์ที่เอนตัวพิงต้นชมพูพันทิพย์ ผมสีน้ำตาลลอยปกปิดจนไม่อาจเห็นใบหน้าของเขา

“ตี๊ดๆ!”

เสียงปริศนาลอยมาจากนาฬิกาข้อมือสีเงินของเด็กหนุ่มว่าแล้วเขาจึงใช้มือข้างซ้ายพยุงตัวขึ้นพร้อมกับเดินไปทางตึกไม้ผุๆเก่าๆสีน้ำตาล

“สวัสดี!ปราโมทย์”

ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยปากทักทาย

“สวัสดีครับ..อาจารณ์ใหญ่วันนี้..งานอะไร”

“ช่วยจัดการตามนี้..”

ว่าแล้วอาจารณ์ใหญ่ยื่นแผ่นพับให้ ปราโมทย์เปิดอ่านอย่างสนใจ

“ดารก์อาย…”

“กิ๊ง!”

ดวงตาของปราโมทย์กลายเป็นสีดำข้นพร้อมกับเพ่งมองไปที่อาจารณ์ใหญ่

:หวังว่าวันนี้เจ้าเด็กนี่จะทำงานนี้สำเร็จเหมือนทุกทีนะ:

นี่คือเสียงที่ดังขึ้นมาในหัวเขา  ดูเหมือนชายหนุ่มผู้ถูกจ้องมองจะรู้ตัวจึงหันมามองปราโมทย์

“ไม่เอาน่า..อย่าเอาความพิเศษที่ใช้กับงานมาใช้กันเล่นๆสิ”