คุณหนูหน้าร้ายกับสาวใช้หน้าปลวก(yuri)

ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยเมฆหมอกสีสดใสแทนความมืดที่ค่อยลับลาลงจากท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ยังขยันทำหน้าที่โผล่เข้ามาแทนพระจันทร์ สับเปลี่ยนเวรกันเช่นนั้นเรื่อยไป แสงอรุณรุ่งเช้าที่สดใสที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างหัวเตียง ปลุกร่างเล็กให้ตื่นจากห้วงนิทราเพราะทุกอย่างไม่เป็นใจกับการนอนครั้งนี้ เพียงไม่นานนาฬิกาปลุกร้องเสียงดังจนน่ารำคาญ ร่างบางเอื้อมมือควานหาตัวต้นเหตุแต่กลับไม่พบมีเพียงแค่พื้นเย็นๆเท่านั้นที่เธอสัมผัส
ตุ๊บ…รินลดากลิ้งตัวตกจากโซฟา ก้นกระแทกพื้นอย่างแรง ริมฝีปากสวยอ้าปากค้างด้วยความเจ็บจุกนอนนิ่งอยู่กับพื้น ส้วมที่เดินผ่านมาเห็นเข้าก็รีบเดินเข้ามาดู
“ตายแล้ว!!!  คุณหนู เจ็บมาไหมค่ะ ลุกขึ้นก่อนนะคะ”ส้วมประคองให้นั่งที่โซฟา
“โอ๊ย ก้นฉัน เจ็บ เจ็บ”หน้าสวยบิดเบี้ยว
“แล้วทำไมคุณหนูถึงมานอนตรงนี้ละคะ ที่นอนออกจะกว้าง”
“ฉันต้องถามแกมากกว่า ฉันมานอนตรงนี้ได้ยังไง”รินลดาถามขึ้นก้มหน้าลงมองเสื้อผ้าเห็นว่าใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น
“ก็เมื่อคืนคุณหนูเมา แล้วแก้วเป็นคนดูแลเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ”
“อะไรนะ ยัยหน้าปลวกเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน….กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  แล้วแกก็ให้ยัยนั่นเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”ส้วมกระโดดโหยงเอามือปิดหูอย่างเร็ว
“เดือนนี้ฉันจะหักเงินเดือนแก”รินลดาบอกวิ่งโร่ราวกับติดจรวด ตรงไปหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอโกรธ
 
“ใครสั่งให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน ห๊ะ ยัยหน้าปลวก”รินลดากัดฟันถามเสียงดังลั่นอย่างคนโมโหสุดขีด จ้องหน้าบุษบาเขม็ง บุษบารีบตั้งสติโดยเร็ว ในขณะที่รินลดาย่างก้าวเข้ามาอีกก้าวจนใกล้ 
“ที่โวยวายนี่ เพราะอายใช่ไหมคะ..จะอายอะไรคะ ใช่จะเห็นครั้งนี้ครั้งแรกซะเมื่อไหร่”บุษบาทำหน้าเย้ยหยันพลางยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“ฉันเกลียดเธอ ยัยหน้าปลวก เกลียด เกลียดที่สุด”รินลดาตวาดลั่นโกรธจนหน้าแดง น้ำตาคลอ
“แก้วยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ คุณหนูจะได้หลับสบาย”อ้อมแขนคว้ารินลดาเข้ามากอดรัดแน่นเมื่อเห็นว่ารินลดาร้องให้และกำลังจะเดินหนีไป
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เธอมันน่ารังเกียจ คนนิสัยเสีย ฉวยโอกาส”บุษบาจับไหล่รินลดาให้หันมาสายตาประสานกันนิ่ง บุษบากรีดนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา รินลดาเม้มปากแน่น
“ขอโทษนะคะ ถ้าแก้วทำอะไรล่วงเกินคุณหนูไป”นิ้วเรียวไล้แก้มนุ่มเนียนคลี่ยิ้มเล็กๆ
“ไม่ต้องมาแกล้งทำดีกับฉัน”รินลดารีบปัดมือเล็กออกทันที
“ทำไมถึงมองโลกในแง่ร้ายจังคะ คุณหนู”บุษบายิ่งกระชับกอดจนแน่น ขยับตัวเข้ามาชิดจนจะเป็นร่างเดียวกัน
“เพราะเธอมันร้ายไง”รินลดาพูดฉอดๆ ใส่หน้า
“หืม แก้วนะเหรอคะ ร้าย”ส่งเสียงถามเข้มกว่าเดิมขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆรินลดาก้าวถอยจนตัวเซไปกระทบประตูที่แง้มอยู่นิดหน่อยให้หยุดลง
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”เธอถลึงตาใส่บุษบา
“ทำอะไรบ้าๆ ที่ว่านี่ ทำอะไรละคะ หรือว่า ทำเหมือนกับที่คุณหนูทำกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา พอใจแล้วก็ทิ้งๆขว้างๆ เห็นเป็นเรื่องสนุกๆ อย่างนั้นใช่ไหมคะ”
“เธอไม่มีสิทธิ์จะมาวิจารณ์ฉัน ฉันจะเป็นยังไง…”
“มันก็เรื่องของฉัน จะบอกอย่างนี้ใช่ไหมคะ”บุษบาพูดแทรกขึ้นอย่างรู้ทัน
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”วินาทีนี้คุณหนูตัวร้ายโกรธจัดขนาดตัวสั่นระริก
“เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเสเพล ประชดชีวิตสักที คิดถึงหัวใจคนที่เขาเป็นแม่บ้างซิคะ เขามีคุณเป็นลูกคนเดียว เขาทำทุกอย่างเพื่อคุณหนู ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อลูกสาวคนเดียวจะได้สบายมีกินมีใช้ แต่สิ่งที่คุณหนูตอบแทนคือการทำตัวแย่ๆ แบบนี้นะเหรอคะ”บุษบาพูดเสียงเครือ
 “หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นเจ้านายเธอ เธอไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งสอนฉัน”
“สำคัญตัวผิดแล้วละคะ แก้วเข้ามาที่นี่ไม่ใช่แค่ในฐานะคนใช้อย่างเดียว แต่จะมาเปลี่ยนแปลงทุกๆ อย่างในตัวคุณหนูซะใหม่”สายตาคมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง
“คางคกขึ้นวอ เห็นแม่ฉันคอยหนุนหลังแล้วจะมาเหิมเกริมกับฉัน ไม่มีทางซะหรอก”รินลดาขยับตัวเริ่มจะพยศแต่บุษบารู้ทางซะก่อนรีบล็อคแขนสองข้างไว้ โชคดีที่เธอกับบุษบามีความสูงห่างกันไม่มากนักการจะสู้รบปรบมือทำไม่ยากนัก
“เอาซิค่ะ ดิ้นอีกซิ”รินลดาดิ้นเร่าๆสะบัดมือแน่นที่รวบมือสองข้างเธอออกแต่มันกลับยิ่งแน่นมากขึ้นทุกที
“ฉันเกลียดเธอ เกลียด กะ…”ไม่ทันจะอ้าปากด่าให้หายแค้นริมฝีปากบางประทับลงมาจูบ เคล้าคลึงแทะเล็มริมฝีปากวนเวียนมายังริมฝีปากบน บดคลึงหนักหน่วง ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นไปมา ด่าอู้อี้อยู่ในลำคอ แต่เมื่อเผยอปากกลับถูกสาวใช้จัดการเกี่ยวลิ้นเข้าเกี่ยวพันอย่างย่ามใจ ชิมรสหวานจากริมฝีปากเสียงครางกระหึ่มอยู่ในลำคออย่างพอใจ รินลดาเหมือนหายใจไม่ออก หัวสมองมันตื้อ มือไม้อ่อนไปหมด  ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าโคลงเคลงเหมือนถูกพายุคลื่นยักษ์โถมซัด รู้สึกหายใจแรงขึ้นจนล้มลงไป บุษบาประคองไว้ในอ้อมกอด
“คุณหนู คุณหนูค่ะ…เป็นลมไปซะละ”บุษบาสังเกตร่างบางที่นอนอยู่ในอุ้มแขนของเธอหน้าซีดเซียวส่ายหน้าช้าๆ แล้วอุ้มรินลดาขึ้นไปวางบนเตียง นั่งเฝ้าอยู่อย่างนั้น
 
“พิมพ์อยู่หรือเปล่าคะ พี่ส้วม”สายป่านที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านภายในบ้านเงียบกริบ จึงเดินไปถามส้วมที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่ข้างบ้าน
“คุณหนูอยู่บนห้องค่ะ”สายป่านได้ยินดังนั้นรีบขึ้นไปหาทันที
 
“ก๊อก ก๊อก ทำอะไรอยู่คะ ที่รัก”สายป่านเคาะประตูก่อนจะชะโงกคอเข้ามาดู
“อ้าว นี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”สายป่านเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆ
“แก แก ตื่นได้แล้ว”สายป่านเขย่าตัวรินลดาเรียกเสียงดัง
 
“คุณหนูเมานะคะ ให้เธอพักผ่อนดีกว่าน่ะค่ะ”บุษบาชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วบอก
“มิน่าละ ขี้เซาผิดปกติ”สายป่านหันไปยิ้มกับบุษบา ตั้งใจมาวันนี้ไม่ได้ต้องการจะมาหาเพื่อนรักโดยตรง ที่จะมาสัมภาษณ์สาวใช้คนใหม่ต่างหาก
 
“เรียกน้ำนะคะ”สายป่านยื่นมือเข้าไปเพื่อกระชับมิตร
“เอ่อ ถ้าจับมือตอนนี้มือคุณคงจะเลอะแน่นอน แก้วคะ”บุษบายิ้มรับแทนการยื่นมือกระชับมิตร
“ได้ยินพิมพ์พูดถึงแก้วบ่อยๆ”
“พูดถึงในทางที่ไม่ดีใช่ไหมคะ”สายป่านพยักหน้าพลางหัวเราะ แอบสังเกตท่าทางของบุษบา สังเกตจากรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ ทรงผม หน้าตาดูแล้วน่าอิจฉาชะมัด ยิ่งได้เห็นใกล้ๆดูเหมือนพวกคุณหนูมากกว่าจะมาเป็นคนใช้  หากเพียงไม่ยิ้มแทบจะหาที่ติไม่ได้ มิน่าเพื่อนตัวแสบของเธอถึงดูจะพอใจในตัวสาวใช้หน้าปลวกคนนี้ แม้จะไม่พูดออกมาเธอก็พอเดาออกว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เกือบจะเทียบเท่ากับสเปคของรินลดา
 
 
กรุ้งกริ้ง
“ระวังร้อนนะคะ..เดี๋ยวแก้วจัดการเองดีกว่าค่ะ”บุษบาเดินตรงเข้าไปเปิดเตาอบแล้วหยิบถาดคุกกี้ออกมาเอง
“น้ำชอบทำคุกกี้ แต่ทำทีไรกินไม่ได้ทุกที สงสัยต้องขอให้ช่วยอาจารย์แก้วสอน..ฝากเนื้อฝากตัวเป็นศิษย์ด้วยนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้น คิดค่าชั่วโมงสอนน่ะค่ะ”บุษบาอมยิ้ม
“ทำไงดีละคะ ไม่มีเงินซะด้วยซิ ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ปะคะ อย่างเช่น ขัดห้องน้ำ ล้างจาน”สายป่านพูดพลางหัวเราะเสียงใส
“ล้อเล่นค่ะ อย่างคุณน้ำเนี่ย แก้วสอนฟรี ไม่คิดตังค่ะ”
“จริงๆ นะคะ นอกจากสวยแล้วยังใจดีอีกต่างหาก…เอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าเริ่มเลยนะคะ”
“แหม ชมกันแบบนี้ ไม่ตกลงไม่ได้แล้ว…จะลองชิมดูไหมคะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นคุกกี้ให้สายป่านก้มหน้าลงงับคุกกี้ไปทั้งอันแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“เป็นคุกกี้ที่อร่อยที่สุด ที่เคยได้กินมา”
“แหม คุณก็ชมกันเกินไป แบบนี้เขินแย่”สายป่านเดินเข้ามาใกล้จ้องมองบุษบาไม่วางตาจนคนถูกจ้องออกอาการประหม่า
“นี่ถ้าพิมพ์ได้มาชิมคงจะบอกว่าอร่อยเหมือนกัน”
“ถ้ารู้ว่าแก้วทำ คงจะไม่แม้จะหยิบมันด้วยซ้ำ”สายป่านสังเกตเห็นแววตาที่ฉายแววเศร้าออกมาชัดเจนจนรู้ได้ทันทีว่า บุษบานั้นแอบมีใจให้รินลดา
“ไม่จริงหรอกค่ะ ถ้ารู้ว่าแก้วทำ คงจะตั้งหน้าตั้งตากินชนิดไม่ให้เหลือหลอ”สายป่านวางมือลงบนไหล่พลางยิ้มให้อย่างให้กำลังใจ
 
 
 
“ทำอะไรกัน”รินลดาเห็นเข้าถังกับส่งเสียงไม่พอใจเดินเข้ามาในครัวส่งสายตาดุไปให้สาวใช้
“ตื่นแล้วเหรอคะ ที่รัก…เราสองคนทำคุกกี้กัน จะกินปะละ อร่อยนะ”สายป่านพูดพลางหยิบคุกกี้กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่ละ แค่เห็นคนทำก็กลัวท้องเสีย”รินลดาเดินเข้าไปใกล้ๆ หรี่ตาลงมองอย่างเหยียดหยามพลางเลิกคิ้วเยาะเย้ย
“ปากดีแบบนี้ หรือว่าจะลืมไปแล้วว่า…”บุษบาเลิกคิ้วสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ติดจะทะเล้นนิดๆ
“กินเข้าไปจะได้ไม่ต้องพูดพล่อยๆ”รินลดาหยิบคุกกี้สองชิ้นใส่ปากก่อนที่สาวใช้จะได้พูดต่อ สาวใช้แทบจะคายออกมาเพราะสำลัก
“มาหาฉันไม่ใช่เหรอ ตามมาซิ”รินลดากระชากเสียงใส่สายป่านฉุดแขนให้เดิมตามไป
 
“ถ้าแกยังรักฉัน ห้ามยุ่งเกี่ยวกับยัยนั่น”รินลดาสะบัดมือสายป่านออกแล้วพูดเชิงบังคับ
“นี่หวงฉันหรือหวงแก้วกันแน่ยะ”
“ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อน ห้ามสนิทกับยัยนั่น ฉันไม่ชอบ เข้าใจไหม”
“แกไม่ชอบให้ฉันสนิทกับเขา หรือว่าไม่ชอบเขา”สายป่านหยักไหล่เป็นทำนองว่าจะไม่ทำตาม
“ฉันไม่ชอบยัยหน้าปลวก ได้ยินชัดไหม”
“ถ้าแกไม่ชอบเขา ฉันจะจีบเขา โอเคนะ”รินลดาอ้าปากค้างสายป่านใช้มือดันขึ้นปิดปากเล็กๆน่ารักนั่น
“แกบ้าไปแล้วเหรอ จีบยัยนั่นเนี่ยนะ น่าตาน่าเกลียดอย่างกับอะไรดี แกจีบลงไปได้ยังไง ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไงวะ”
“ปากก็พูดว่าขยะแขยง แต่สายตาแกนี่ หวงชัดๆ”
“พูดบ้าๆ ฉันเนี่ยนะหวง หน้าตายัยนั่นน่าหวงตายละ แหวะ แค่คิดก็จะอ้วก”รินลดาปัดนิ้วที่ชี้เธอทำท่าจะจับผิด พลางเดินกระทืบเท้าเดินหนีไปด้วยความโมโห และยังมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังตามหลังมา ก็ยิ่งเจ็บใจ
 
หวงยัยนั่นนะเหรอ ไม่มีวันหรอก รินลดาบ่นอุบอิบอย่างเจ็บแค้น เรื่องวันนี้ยังไม่ได้เอาคืน รอให้ถึงเวลาก่อนเถอะ จะเอาคืนให้หอบผ้าหอบผ่อนหนีออกจากบ้านหลังนี้ไปแทบไม่ทัน