คุณหนูหน้าร้ายกับสาวใช้หน้าปลวก(yuri)

รุ่งเช้าของวันใหม่อากาศค่อนข้างหนาวเย็นร่างบางที่นอนคดตัวอยู่บนเตียงดึงผ้ามาคลุมปิดศีรษะเพราะแสงแดดส่องตารบกวนการนอนหลับ และเสียงเพลงที่ดังมาจากด้านล่าง ยิ่งสร้างความรำคาญใจให้รินลดา จนเธอต้องลุกขึ้นมาเดินไปเปิดม่านชะโงกหน้าลงไปมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่สามารถหลับได้อย่างสบายใจ
“เมื่อคืนเธอทำให้ฉันอดสนุก เช้านี้เธอก็มาทำให้ฉันหลับไม่เป็นสข ฉันจะหักคอเธอ ยัยบ้า”รินลดาดึงเสื้อคลุมมาใส่ รีบร้อนวิ่งลงไปด้านหลัง เดินตรงไปหาสาวใช้ที่กำลังรดน้ำต้นไม้โยกย้ายส่ายสะโพกร้องเพลงเสียงดัง
“มีความสุขมากนักใช่ไหม ยัยหน้าปลวก”รินลดาเค้นเสียงถามเดินเข้ามาปิดเพลงแล้วตรงเข้ามากระชากสายยางรดน้ำต้นไม้ฉีดเข้าที่หน้าบุษบาจนเปียกแล้วหัวเราะอย่างสะใจ
“อยากเห็นแก้วเซ็กซี่ แทนที่จะบอกกันดีๆ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย”บุษบายิ้มอย่างผู้มีชัย เอาสายยางรดน้ำฉีดตัวเองจนเห็นสัดส่วนชัดเจน แค่นั้นไม่พอเธอเดินไปเปิดเพลงเสียงดัง กระแซะตัวเข้ามาหาทำเหมือนเต้นรูดเสาแหกแข็งแหกขายักย้ายส่ายก้นไปมาโชว์ท่าสเต็ปเต้นรูดเสา ยิ่งทำให้ขนลุกขนพองรังเกียจจนสุดแสนจะบรรยาย
“โอ๊ย ยัยบ้า เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าตาย หน้ายังกับปลากะโฮ หน้าตาน่าเกลียด ทำตัวน่าเกลียด แบบเธอนี่นะ เต้นยั่วฉันสักกี่ล้านครั้ง ฉันก็ไม่มีวันหน้ามืดหลวมตัวเด็ดขาด....ยัยหน้าอัปลักษณ์”รินลดากระชากคอเสื้อสาวใช้พูดเสียงรอดไรฟันใช้สายตาสำรวจเรือนร่างอย่างดูหมิ่นดูแคลน
“แหม ปากไม่ตรงกับใจ แบบนี้ แก้วชอบค่ะ ฮี่ ฮี่”บุษบากระโดดขึ้นหนีบขาสองข้างกับลำตัวรินลดามือสองข้างคล้องคอพรหมจูบไปทั่วไปหน้างามอย่างสนุกปาก
“ว้าย ลงไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะล้มอยู่แล้ว ว้าย…”พูดไม่ทันขาดคำรินลดาล้มลงไปนอนกับพื้นหญ้าเปียกแถมยังมีบุษบาตามมาทับจนทำเอาเธอเอวแทบเคล็ด
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยปลวก เอวฉันจะพังอยู่แล้ว”บุษบาหัวเราะคิกคักไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นจากตัวรินลดา
“พูดกับแก้วเพราะๆ ซิค่ะ คุณหนูขา”รินลดาทำหน้าขึงขังดุดันอย่างกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อ
“รอไปเถอะ…โอ๊ย มันหนักนะ จะนั่งทับฉันอีกนานไหม ยัยบ้า”รินลดาพยายามขยับตัวเพื่อถอยออกแต่บุษบาก็พยายามทิ้งน้ำหนักตัวทับเธออย่างเต็มที่จนเธอหมดแรง ได้แต่หอบแฮ่ก แฮ่ก
“ยอมแล้วใช่ไหมค่ะ”รินลดาพยักหน้ายอมจำนนบุษบาลุกขึ้นกอดอกยืนมองรินลดา
“โอ๊ย เจ็บนะ”ทันทีที่ลุกขึ้นได้รินลดารีบลุกขึ้นคว้าแขนบุษบาเข้ามาจับแขนบุษบากัดฝังเขี้ยวแล้ววิ่งหนีไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ หมูอ้วน…ดูซิ กัดซะขนาดนี้ติดเชื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้”บุษบามองแขนที่มีรอยเขี้ยวฝังลึกก็ยังดีที่ไม่มีเลือดออก ไม่อย่างนั้นละก็ คงจะปวดแสบปวดร้อนยิ่งกว่านี้
 
“น่าเจ็บใจนัก ยัยบ้า ยัยอัปลักษณ์ ยัยหน้าปลวก ฉันเกลียดเธอ”รินลดาแวะเข้ามาในครัวหาของกินในตู้เย็น อัดขนมปังที่อยู่ในจานกินจนเต็มปากเคี้ยวงุบงิบด้วยความโมโห
“คุณหนูขา กินแบบนั้นเดี๋ยวก็สำลักตายกันพอดี”ส้วมเข้ามาดึงจานขนมปังออกเพราะคุณหนูของเธอกำลังจะกรอกมันเข้าปากอีกรอบทั้งที่ขนมในปากกำลังล้นออกมา
“อย่ามายุ่งกับฉัน อยากโดนหักเงินเดือนหรือไง”ด้วยความที่โกรธจัดต้องมาลงกับขนมในจาน
“ฉันเกลียดเธอ ยัยบ้า เกลียด เกลียด”หลังจากอัดขนมปังจนหมดจานรินลดาคว้าขวดน้ำที่อยู่กรอกเข้าปากจนลืมหายใจ
“คะ คุณหนูขา ไหวหรือเปล่าคะ”ส้วมเอามือทาบอกคอยยืนอยู่ไม่ห่างเพราะกลัวขนมปังติดคอ
“ไปไกลๆ เลยปะ รำคาญ..อ้อ ไปเรียกยัยปลวกมาพบฉันเดี๋ยวนี้เลย”รินลดาตวาดใส่
“ค่ะ คุณหนู”ส้วมเกาหัวหงิกๆ หน้าสีขาวเผือดแดงกร่ำไม่รู้ว่าโกรธจัดหรือว่าขนมปังติดคอ
 
“ส้วมบอกว่า คุณหนูเรียกพบ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ หรือว่า…คิดถึง”บุษบาอาบน้ำตัวหอมฉุยสะบัดผมสยายก่อนจะนั่งลงกอดเข่ารินลดา
“ฉันจะให้เธอช่วยอะไรบางอย่าง ตามฉันมาหน่อยซิ”รอยยิ้มสวยบนใบหน้าหวานๆ ช่างหน้าหลงใหลนัก แต่ชักจะน่าสงสาร กำลังคิดแผนการอะไรกันแน่ ยัยคุณหนูหน้าร้าย บุษบาแย้งในใจ จะตามไปหรือจะอยู่ตรงนี้ดี ไม่ทันที่จะทำตัดสินใจ รินลดาก็รีบลากตัวเธอให้เดินตามไปไม่ลากธรรมดาทั้งฉุดกระชากทั้งดึง
 
“ช่วยหาของในตู้ให้หน่อย ฉันหาไม่เจอ”รินลดากดหัวบุษบาให้เข้าไปในตู้อันใหญ่ที่พอดีกับคนหนึ่งคนอยู่ เมื่อเธอเข้าไปดูมันก็เต็มไปด้วยของรกเต็มตู้แทบจะไม่มีที่ยืน
“ว้าย มะ แมลงสาบ”กองทัพแมลงสาบข้างในเป็นสิบตัววิ่งยิบยับแต่กว่าจะรู้ตัวว่าถูกกับดักประตูก็ปิดสนิทและได้ยินเสียงล็อคกุญแจ
“สมน้ำหน้า นี่คือโทษฐานที่เธอแกล้งฉันเมื่อเช้านี้ ฉันว่านะพวกแมลงสาบก็เหมือนเธอ น่ารังเกียจพอๆกัน อยู่ด้วยกันให้หายคิดถึงนะ ยัยหน้าปลวก ไปละ บาย บาย”รินลดายิ้มแย้มอย่างมีความสุขเดินนวยนาดออกไปตามด้วยเสียงหัวเราะลั่นบ้านจนทำให้ส้วมที่กำลังถูพื้นต้องสะดุดกับถังน้ำจนหกเปียกแฉะ
“เสียงหัวเราะแบบนี้ ฟังดูน่ากลัวชะมัด หรือว่าแก้วจะถูกคุณหนูแกล้ง”ส้วมรีบวางไม้ถูพื้นลงและเดินไปดู แต่ต้องเอกับตาคู่ดุของรินลดา
“ออกไปทำหน้าที่ของแกเลย ห้ามไปช่วยยัยนั่น ไม่อย่างนั้นฉันจะหักเงินเดือนแก”แค่พูดเรื่องเงินเดือนส้วมทำหน้าหงอย ถ้าไม่หันหลังกลับในตอนนี้คงจะต้องตกงาน
“คุณหนู ปล่อยแก้วออกไปเดี๋ยวนี้นะคะ แก้วกลัว”บุษบากลัวแมลงสาบจนน้ำตาไหล
“อ้อนวอนฉันซิ ขอร้องฉัน แล้วต้องสัญญาด้วยว่าต่อไปนี้จะเชื่อฟังคำสั่งฉัน ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันจะขังเธอไว้แบบนี้”บุษบาปัดแมลงสาบที่เกาะแขนเกาะขาด้วยความขยะแขยง
“คุณหนูขา ได้โปรดเถอะค่ะ คุณหนูจะให้แก้วทำอะไร แก้วยอมหมดทุกอย่างเลย”ตอนนี้จะให้ทำอะไรก็ยอม ให้ออกไปได้ก่อนเถอะ จะเอาให้เละเป็นโจ๊กไปเลย หมูอ้วนตัวแสบ 
“ทุกอย่างเลยเหรอ ดี เยี่ยม ทำตัวแบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย”รินลดาตบมือแปะๆ เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ยอมเปิดประตูออกให้คนร้องให้โยเยออกมา
“ต่อไปนี้ เธอต้องเชื่อฟังคำสั่งฉัน ห้ามขัดคำสั่ง ฉันสั่งอะไรก็ต้องทำตามทุกอย่าง”บุษบาปาดน้ำตาดึงชายเสื้อของรินลดามาเช็ดขี้มูก
“ยัยบ้า ทำแบบนี้ได้ไง มันสกปรกนะ เอาไปซักให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย”รินลดาขยะแขยงรีบถอดเสื้อออกแต่กลับลืมไปว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่กว่าจะรู้ตัวก็ถูกสายตาของสาวใช้ลวนลามเข้าให้แล้ว หนำซ้ำยังจ้องไม่วางตา มันน่าควักลูกกะตาออกมานัก
“ลามก คิดสัปดน ไปหาเสื้อตัวใหม่ให้ฉันใส่เลยนะ เดี๋ยวก็ตบตาแตกเลย”รินลดาตวาดลั่นรีบใส่เสื้ออย่างเร็ว
“ของหวานอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ จะไม่ให้..”
“หุบปากนะ ไม่งั้นฉันจะโยนเธอเข้าตู้ไปอยู่กับแมลงสาบอีก”รินลดารีบเอามืออุดปากบุษบาไว้ บุษบารีบงับนิ้วหนึ่งที่มันเผลอเข้าปากพลางดูดจ๊วฟๆ  ใช้ลิ้นตวัดไล้เลียนิ้วชี้นิ้วนั้นอย่างช้าๆ เห็นลีลาดูดนิ้วยั่วสวาทถึงกับยืนหน้าแดงตัวร้อนวูบวาบยืนตัวแข็งเป็นหิน สาวใช้ละเลงนิ้วตัวเองตาไม่กระพริบ แต่ที่น่าสนใจมากมันไม่ใช่สิ่งที่สาวใช้กำลังทำ แต่กำลังสนใจสายตาคู่นั่น ช่างเป็นสายที่คุ้นเคย  อีกครั้งที่ภาพซ้อนของเด็กน้อยถักเปียสองข้างแวบเข้ามา  ช่างเหมือน เหมือนเหลือเกิน แต่ไม่ใช่ ไม่มีวันเป็นไปได้หรอก คิดฟุ้งซ่านเกินไปแล้ว  รินลดาสู้รบกับความคิดของตัวเองอย่างทรมาน แขนขาของเธอแข็งทื่อ เพราะอะไรกัน มันก็แค่ถูกสาวใช้ดูดนิ้วยั่วยุอารมณ์ของเธอให้เตลิด รินลดาเรียกตัวเองกลับมา รีบดึงมือตัวเองกลับ แล้วรีบเดินหนีออกไปทั้งที่หัวสมองกำลังอื้ออึงสับสน 
 
“เชื้อโรคทั้งนั้น ต้องล้างออกให้หมด สกปรกสุดๆ”รินลดาเทน้ำยาซักผ้าหมดขวดคว้าแปลงซักผ้ามาถูนิ้วที่ถูกสาวใช้ดูดจนแดงถลอกเป็นรอยแผล แต่ไม่สามารถลบภาพสัมผัสผะแผ่วจากลิ้นอุ่นกับดวงตาหวานช่ำแสนเย้ายวน
รินลดาโยกหัวสั่นคลอนมือข้างที่ถูกแปลงซักผ้าถูจนทิ้งแผลให้ปวดแสบ แต่ก็ยังเกรี้ยวกราด แสนจะโกรธ แต่เริ่มมีความรู้สึกเจ็บแผลที่ปลายนิ้ว
ทำไมต้องมาทำให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้ด้วย รินลดามองแผลที่นิ้วของตัวเองอย่างสับสนทั้งที่รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังทำ ยิ่งคิดยิ่งหวั่นทำไมต้องใจสั่นขณะที่ยัยหน้าปลวกกำลังละเลงนิ้วของเธอ ครั้งแรกที่มีคนมาทำกับเธอแบบนี้ ครั้งแรกที่การทำงานของหัวใจของเธอผิดปกติ และสติกำลังบอกว่าเธอกำลังสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ฟองสบู่ลอยเต็มอยู่ใกล้ๆ ลอยวนไปมารอบกาย รินลดามองดูฟองสบู่เหล่านั้น ด้วยความรู้สึกหลากหลาย รินลดาหลับตาลงอย่างช้าๆ กำมือแน่นหวนคิดถึงภาพเหตุการณ์เหล่านั้นเหมือนแสงสว่างจากฟากฟ้า ฉันฝันถึงเธอ แต่เมื่อฉันเปิดตาขึ้น เธอก็ไม่อยู่ตรงนั้น
ทุกๆ เวลา ณ ที่ตรงนั้น ในเวลานั้น ฉันรู้สึกจากข้างใน
ฉันจะพบเธอได้อีกครั้ง เพราะฉันรู้ว่าจะไปยังไง
อยากเลิกฝันตอนนี้ อยากจะเลิกจินตนาการตอนนี้
ฉันกำลังจะถือช่อดอกไม้และยิ้มอย่างมีความสุข หิมะจะค่อยๆ โปรยปรายลงมาต้องใบหน้าเราสองคน
มันจะต้องลำบากยากเย็น ถึงจะลำบากที่จะทำ แต่ฉันจะทนที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้อีก จะต้องบอกเธฮ
เสียงเพลงที่ใครบางคนเปิดคละเคล้ากับอารมณ์ความรู้สึกจนเธอจินตนาการเลยเถิดและเสียงแผดร้องออกมาจนเธอต้องสะดุ้งตื่นจากจินตนาการที่เธอเองก็รับไม่ได้
“โว้วว วะโอว  ถามเธอให้ได้ ว่าคิดยังไงกับฉัน บอกเธอว่าฉันชอบเธอมานานแล้ว” รินลดา เดิยตรงเข้ามายกเท้าถีบส้วมจนล้มลงไปจูบกับพื้นหญ้า
“ร้องห่วยแบบนี้ อย่าร้องเลยดีกว่า”รินลดาคว่ำกะละมังซักผ้าและหยิบหลอดที่ใช้เป่าให้เป็นฟองทิ้งแล้วเหยียบซ้ำสองสามครั้งแล้ววิ่งหนีออกไป
“คุณหนูใจร้าย คนกำลังอินกับเพลงรัก มาทำแบบนี้ได้ไง โอ๊ย หลังจะหักไหมเนี่ย”ส้วมพยุงตัวเองลุกขึ้นต่อว่าแต่ตัวต้นเหตุก็จากไปไกลแล้ว
 
ร่างเบาหวิวทิ้งตัวลงบนที่นอน ดวงตาเบลอจัด เพดานโหวงเหวง หัวใจวาบหวิว อดแปลกใจไม่ได้ที่รู้สึกตัวเหมือนตัวเองลอยอยู่ในอากาศ ภาพเหล่านั้นวกวนอยู่ในสมองซ้ำไปซ้ำมา  เผลอคิดถึงเสน่ห์บนริมฝีปากของหมูอ้วน หัวใจเธอเริ่มเต้นแปลกๆ เหมือนคลื่นความถี่สูงเข้าแทรก  ยิ่งได้คิดถึงใบหน้าคนรั้นหัวใจก็ไม่อยู่กับตัว มันเอาแต่ล่องลอยไปไหนสักแห่งที่อยากไป
ถ้าในวันนั้นตัดสินใจเข้ามาในคราบบุษบาเพื่อนรักของรินลดาทุกอย่างมันจะสวยหรูไหม ถ้ามารดาของเธอไม่ห้ามไว้เธอคงอยากจะประกาศตัวเองอย่างโจ่งแจ้งว่าเธอนี่แหละเด็กน้อยผมเปียสองข้างจอมขี้แง
หากวันหนึ่งจะเปิดเผยตัวจริงขึ้นมา รินลดาจะโกรธเธอไหมแก้วในคราบบุษบาจะทำให้สามารถค้นเข้าไปในหัวใจรินลดาแล้วเปลี่ยนรินลดาได้จริงเหรอ ชักจะเริ่มลังเลกับแผนการของมารดาแล้วซิ 
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิดทันควัน  ก่อนจะดันตัวเองขึ้นเอื่อยช้าและเดินไปเปิดประตูให้ และคนที่เคาะประตูเข้ามาเป็นคนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่พอดี ไม่ทันที่ประตูจะถูกเปิดออกกว้างรินลดาก็แทรกเข้ามาเดินชนเธอจนตัวเซ
“พิมพ์รายงานให้หน่อยซิ”รินลดาวางโน๊ตบุ๊คลงบนโต๊ะเล็ก ทิ้งตัวเองลงบนที่นอนอย่างสบายอารมณ์
“คุณหนูก็ว่างนี่ค่ะ ทำไมไม่ทำเองละคะ”บุษบายิ้มกวนๆ
“ไหนเธอบอกกับฉันว่ายอมทำตามคำสั่งฉันทุกอย่างไง หรือว่าอยากจะไปอยู่กับแมลงสาบ”รินลดาขู่
“ได้ทีแล้วก็เอาใหญ่”บุษบาบ่นงุบงิบแต่ก็ยอมทำให้เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง
 
“คุณหนูค่ะ คุณหนู แก้วทำเสร็จแล้วนะคะ”บุษบาเขย่าตัวรินลดาแต่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว
“ขี้เซาจริงๆ”นัยน์ตาคู่นั้นกำลังจับจ้องใบหน้านวลอย่างพึงพอใจ หลังมือแตะไปสัมผัสกับแก้มอุ่น ถ้าตอนนอนจะน่ารักขนาดนี้ อย่าตื่นขึ้นมาน้อย หมูอ้วนของบุษ บุษบาก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะดึงผ้าผืนหนาห่มให้เอื้อมมือปิดโคมไฟ เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ ทันที่บุษบาออกไปจากห้อง รินลดาเบิกตาโพล่งในความมืด ยัยนั่นมันจูบหน้าผากเธอ ทั้งๆ ที่เธอควรตื่นทักท้วงแต่กลับไม่ทำ รินลดาใช้เวลาจมอยู่กับความคิดหลายนาที ก่อนสลัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นทิ้งไป แต่ก็ไม่สามารถจะสลัดมันออกได้หมด เมื่อกลิ่นหอมๆ ที่ติดอยู่ที่หมอน ผ้าปูเตียง และผ้าห่ม เป็นกลิ่นกายของยัยหน้าปลวก และเธอก็จำกลิ่นนี้ได้ติดจมูก มวลในร่างกายเริ่มจะปั่นป่วน สติเธอเริ่มจะเตลิด ตาสองข้างเธอหลับปี๋ พลิกตัวไปมาบนที่นอนเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนสุดท้ายนับแกะไปได้เป็นร้อย คุณหนูตัวร้ายก็สามารถหลับได้สนิท ยังมีแอบอมยิ้มเวลาซุกหน้าเข้ากับหมอนกลิ่นหอมๆ
 
“เฮ้อ…ทำไมห้องสกปรกแบบนี้นะ หมูอ้วน”บุษบาเข้ามาในห้องของรินลดาเพราะห้องของตัวเองถูกยึดซะแล้ว แต่พอเปิดไฟสว่างก็พบห้องรกๆ เกรอะไปด้วยฝุ่น เสื้อผ้าวางกระจัดกระจาย หนังสือเรียนก็ถูกวางไม่เป็นที่เป็นทาง มิน่าละ ถึงไม่ยอมนอนห้องตัวเอง เพราะมันสกปรกแบบนี้นี่เอง
“นี่ยังเก็บไว้อีกเหรอเนี่ย”บุษบาเห็นตุ๊กตาหมีพูห์สีฟ้ารีบหยิบมันขึ้นมาเอามากอดแนบอก ถึงมันจะดูมอมแมมไม่เคยผ่านการทำความสะอาด แต่มันก็เป็นความทรงจำที่ดีสำหรับเธอและหมูอ้วน
“จะเอาไปซักดีไหมนะ อื้อ..”บุษบาสำรวจเจ้าตุ๊กตาสีฟ้าที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำจนแยกไม่ออกว่าจริงๆแล้วเป็นสีอะไร
“ไม่ดีกว่า ดูท่าจะหวงมาก”บุษบาวางเจ้าหมีพูห์ตัวน้อยลงลงมือทำความสะอาดห้องรกๆให้น่าอยู่มากขึ้น
ตาคู่สวยเงยหน้ามองนาฬิกาอย่างสะลึมสะลือ เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ที่เธอกว่าจะจัดห้องให้เป็นระเบียบน่าอยู่ เล่นเอาตัวเธอเมื่อยขบ บุษบาบิดตัวไปมาคลายเมื่อยล้มตัวลงนอนเอื้อมหยิบเจ้าหมีพูห์ตัวสีฟ้าเข้ามากอดหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อน
 
“ฉันไม่ได้สั่งให้เธอซักผ้าปูที่นอนให้ซักหน่อย”รินลดานั่งยองๆ มองบุษบา
“มันสกปรกมากๆ ขืนไม่ซักภูมิแพ้ถามหากันพอดี”บุษบาแกล้งรินลดาโดยการขยี้แรงๆให้กระเด็นใส่หน้ารินลดา
“หนอย เธอแกล้งฉันเหรอ”รินลดากระชากผ้าปูเข้ามาซักและทำฟองผงซักฟอกใส่หน้าจนเลอะเช่นกัน
“แก้วไม่ได้ตั้งใจนะคะ”รินลดาปั้นหน้า จวักน้ำผงซักฟอกเข้าใส่สาวใช้ ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้สงครามผงซักฟอกจึงเกิดขึ้น
 
“คันอะ”หลังจากสงครามผงซักฟอกจบรินลดายืมคุมบุษบาให้ตากเสื้อผ้า มื้อไม้เริ่มอยู่ไม่นิ่งเอาแต่เกาแขนเกาตัวยิกๆ บุษบาเดินเข้ามาดึงแขนไปดูก็ต้องตกใจเมื่อตุ่มเล็กๆแดงๆขึ้นมาแขนตามตัวของรินลดา
 “ตายจริง แก้วไม่รู้ว่าคุณหนูแพ้ผงซักฟอก ไม่น่าชวนเล่นเลย ขอโทษนะคะ แก้วจะไปหายาทาให้นะคะ”บุษบารีบวางทิ้งงานทุกอย่างลงรีบวิ่งเข้าไปตู้ยาหายาให้รินลดาอย่างร้อน
 
“ลองทายาดูก่อน ถ้ามันไม่ดีขึ้นตอนเย็นแก้วจะพาคุณหนูไปหาหมอ”รินลดาจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่มีความห่วงหาอาทรอยู่เต็มเปี่ยม
“ไม่ต้องมาเจ้ากี้เจ้าการ ฉันดูแลตัวเองได้”รินลดามองคนตรงหน้าตาดุจเยี่ยว
“มาค่ะ นั่งลงก่อน แก้วจะทายาให้”บุษบาดึงผ้าขุนหนูผืนเดียวที่คลุมร่างกายรินลดาออกลูบยาเย็นๆลากลงไปตามตัวจนรินลดาถึงกับหน้าถอดสี
“นี่เธอ คิดจะแกล้งฉันใช่ไหม”รินลดารีบเอามือปิดส่วนบนกับส่วนล่างของตัวเองโดยเร็ว  ตั้งแต่เกิดมาครั้งนี้เป็นครั้งที่ที่แก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่ อายจนอยากเอาหัวมุดหนีรีบดึงผ้าขุนหนูมาห่อกาย
“แก้วไม่ได้แกล้งค่ะ ถ้าคุณหนูไม่อยากนั่งคันเหมือนลิงจ๊ากๆ คุณหนูก็ต้องทายานะคะ”
 “ก็ได้..”รินลดายอมให้สาวใช้ทายาให้แต่โดยดีแม้จะอายอยู่บ้างก็ตามที
“เรียบร้อยแล้วค่ะ แก้วจะไปหายาให้ทาน จะได้หายเร็วๆ”รินลดารีบคว้าผ้าขุนหนูมาพันกาย
“ไม่ต้องประจบฉันหรอก ประจบคุณแม่คนเดียวเธอก็ได้กินได้ใช้ไปทั้งชาติ”รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้าใส่พร้อมกับพูดประชดประชัน
“อะไรทำให้คุณหนูคิดแบบนั้นคะ”บุษบากำลังจะออกไปแต่คำพูดนั้นทำให้เธอต้องเดินย้อนกลับมายืนอยู่ด้านหลังรินลดา
“หึ แค่เธออ้าปากพูดก็เห็นลิ้นไก่”
“จริงเหรอค่ะ งั้นแก้วจะลองอ้าปากให้ดูนะคะ คุณหนูจะได้เห็นลิ้นไก่ อ้าาาา”บุษบาพูดพลางก็อ้าปากกว้างๆ รินลดาแอบหลุดหัวเราะออกมา แล้วก็กลับมาทำเป็นหน้าวางมาดเหมือนเดิม
 “จะไปไหนก็ไป ฉันไม่ชอบดูตลกหน้าตาย”รินลดาปัดมือสาวใช้กอดอกยืนหันหลังให้งอนตุ๊บป่อง
“แล้วทำยังไงให้คุณหนูเชื่อละคะ ว่าแก้วจริงใจ”รินลดายิ้มเฉ่งได้เวลาแกล้งยัยหน้าปลวกอีกแล้ว
“ไหนลองทำเป็นหมาซิ”
“โฮ่ง โฮ่ง”บุษบายืนมือออกมาสองข้างเลียนแบบหมาน้อยพร้อมกับส่งเสียงเห่า
“ไหนลองทำเป็นเป็ดซิ”
“แกว๊ก แกว๊ก”บุษบาแบะเท้าของข้างเดินไปมาเป็นเป็ดน้อย
“ไหนลอง..”
“โอ๊ย คุณหนูขา ทำเป็นว่าแก้วเป็นตลกเชิญยิ้มอย่างนั้นแหละ จะแกล้งแก้วก็บอกมาเถอะค่ะ”
“ไม่มีใครบังคับให้เธอทำสักหน่อย”รินลดาผลักหัวสาวใช้จนเอนไปข้างหนึ่ง
“หายคันหรือยังคะ”บุษบาจับแขนบุษบามาสำรวจดู
“อืม ก็ดีขึ้น”รินลดากลอกตาไปมา คิดแผนการบางอย่างในใจ ถ้ากำจัดยัยหน้าปลวกออกไป เธอคงจะสบายใจขึ้นมาก
“ฉันอยากไปข้างนอก ไปกับฉันหน่อยซิ”
“ฮืม ชวนแก้วเหรอคะ”บุษบานิ่วหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
“หรือเธอกล้าขัดใจฉัน”รินลดาพูดเสียงเรียบเริ่มจะทำหน้างอนๆ
“ใครจะกล้าละคะ ขอแก้วไปแต่งตัวก่อนนะคะ”
“ไปชุดนี่แหละ ถึงจะไปแต่งตัวใหม่ ก็ไม่ได้ทำให้เธอสวยขึ้นมาหรอกนะ”รินลดารั้งแขนบุษบาแล้วดึงเข้ามาโอบไหล่พูดทีเล่นทีจริง
“หลอกด่าแก้วอีกแล้วนะคะ”
“ฉันไม่หลอกด่า แต่ฉันด่าจริงๆ”รินลดาทำหน้าเจ้าเล่ห์หัวเราะกับตัวเองในใจ  
“อุ้ย ตาฝาดไปป่าววะเนี่ย ก่อนหน้านี้ยังเปิดศึกกันอยู่เลย ไหงตอนนี้ออกไปด้วยกันซะละ”ส้วมยืนมองอย่างไม่เข้าใจ ขยี้ตาตัวเองคิดว่าเป็นฝันไป
“เออ จริงแฮะ น่าแปลก”ส้วมปัดกวาดเช็ดถูพลางบ่นอุบอิบหลังจากรีไรท์เรื่องนี้เสร็จ