คุณหนูหน้าร้ายกับสาวใช้หน้าปลวก(yuri)

“เอานมอุ่นมาให้ดื่มก่อนนอนค่ะ คุณหนูพิมพ์”แค่ได้ยินเสียงสาวใช้รินลดาก็ชักสีหน้าเสีย เห็นหน้ายัยนี่ก่อนนอนถ้าเก็บเอาไปฝันอีกคงเป็นที่สุดของความโชคร้าย

“เอาวางไว้ตรงนั้น แล้วก็เชิญออกไปได้แล้ว”รินลดายกหนังสือเรียนขึ้นปิดหน้าเพื่อจะไม่ต้องเห็นหน้าอัปลักษณ์นั่น

“จะยืนทำอะไรยัยปลวก ออกไปได้แล้ว”รินลดาเอาหนังสือที่ปิดหน้าลงแล้วตะคอกใส่

“ให้นอนด้วยคนไม่ได้เหรอคะ คุณหนูขา”บุษบาก้าวขึ้นเตียงในขณะที่รินลดาถอยไปจนติดปลายเตียง

“ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยนะคะ คุณหนูขา”บุษบาดึงขาเรียวทั้งสองข้างแล้วขึ้นคร่อมหวังจะหยอกล้อสนุกสนาน ยิ่งเห็นความหวาดกลัวในแววตาคู่นั้นเท่าไหร่ก็เหมือนยิ่งอยากจะแกล้งมากขึ้นเท่านั้น

“กรี๊ดดดด ออกไปนะ เอาตัวสกปรกของเธอออกไปให้ห่างฉันนะ”รินลดาป้องกันตัวเองโดยการทุบคนที่คร่อมเธออยู่อย่างไม่ยั้งมือ

“หมูอ้วน อย่าพยศนักซิ”เสียงแหบพร่าเหมือนอยู่ในลำคอเผลอเรียกออกมาอย่างไม่ตั้งใจ รินลดาตัวแข็งเป็นหินตาคู่สวยกระพริบถี่ๆ หูสองข้างของเธออื้ออึง ชื่อนี้มีเพียงคนเดียวที่เรียกได้ คือบุษบาเด็กขี้แงของเธอคนเดียว หรือว่า…ไม่จริง ยัยหน้าปลวกไม่มีทางเป็นบุษบา ภาพซ้อนเข้ามาในสมองเด็กน้อยเปียสองข้างแววตาใส่ซื่อไม่มีส่วนละม้ายคล้ายกันกับยัยหน้าปลวกสักนิดเดียว แต่ดวงตานี้ ดวงตาคู่นี้มันเหมือนกับเด็กขี้แงของเธอ ไม่ ไม่ ไม่ใช่แน่ หูต้องฝาดไปแล้วแน่ๆ

เพียงแค่คิดแค่นั้น น้ำตาเธอก็พาลจะไหล คิดถึงเด็กน้อยคนนั้นจะขาดใจ ทำไมต้องคิดถึงขนาดนี้ หมูอ้วน ชื่อที่นานแล้วไม่มีใครเรียกให้ได้ยิน แต่วันนี้เมื่อเธอได้ยินมันกลับทำให้มีน้ำตา

“คุณหนู เป็นอะไรไปค่ะ ทำไมร้องให้”บุษบายกตัวรินลดาให้ขึ้นนั่งแล้วกอดไว้แนบกายลูบหลังปลอบใจ รินลดาก็กอดเธอแน่นเป็นตุ๊กแกร้องให้จนตัวโยน

“ไม่ร้องให้นะคะ ไม่ร้องให้คุณหนูร้องให้แบบนี้แก้วรู้สึกไม่ดีเลย”เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลยนอกจากนั่งอยู่ตรงนี้แล้วคอยปลอบใจทั้งๆ ที่ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมรินลดาถึงร้องให้

ชั่วครู่ที่รินลดาร้องให้ เกือบทำให้เธอลืมไปว่า ยัยหน้าปลวกกำลังกอดเธออยู่ เมื่อกลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้ว เธอจึงรีบผลักสาวใช้ออก

“อย่ามายุ่งกับฉัน”รินลดารีบวิ่งออกไปนอกห้องหามุมเงียบที่ตัวเองใช้มันอยู่เสมอเป็นที่หลบเวลามีปัญหา

“เราทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ”บุษบานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงกว้างซุกหน้ากับเข่าสองข้าง เพียงเห็นน้ำตาของรินลดาทำไมต้องรู้สึกเจ็บปวด ทำไมต้องรู้สึกว่าตัวเองผิดที่ต้องปลอมตัวอยู่ในคราบผู้หญิงน่าเกลียด ถ้าวันหนึ่งรินลดารู้ความจริงจะเกลียด โกรธเธออยู่หรือไม่

ในตู้เสื้อผ้าขนาดไหนไร้แสงไฟ คนร่างบางนั่งขดตัวอยู่ในนั้น ลองคิดดูอีกครั้ง เธอกับเด็กน้อยขี้แง ไม่เคยกล่าวคำอำลากันในวันจาก จนเป็นสิ่งที่ติดใจอยู่ทุกวันนี้ ผ่านมานานแล้ว นานเหลือเกิน แต่เธอก็ไม่เคยลบหน้าเด็กคนนั้นออกไปจากสมองเพราะเด็กน้อยขี้แงเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอและอยู่เคียงข้างเธอเสมอและเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ใจ แม้จะไม่รู้ว่าโตจนป่านนี้แล้วยังรู้ใจอยู่เหมือนเดิมอีกไหม

บุษ พิมพ์คิดถึงบุษจัง เสียงกระซิบในใจแผ่วเบา อีกหลายเรื่องที่ยังต้องบอกให้กับเด็กน้อยรับรู้แต่ทุกอย่างก็กะทันหันไปหมด ไม่ว่าอยากจะบอกอะไรก็เขียนผ่านไดอารี่เล่มเล็กและวาดภาพเด็กน้อยถักเปียสองข้างอยู่เสมอ ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้ว…หน้าตาจะเปลี่ยนไปขนาดไหน รินลดามองดูรูปวาดของเด็กน้อยผมเปียน้ำตาคลอ มิตรภาพสำหรับเธอและบุษบาแน่นแฟ้น ตั้งแต่จำความได้ก็วิ่งเล่นด้วยกัน สนิทกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา 

 “ทำหน้าเป็นตูดตั้งแต่เช้าแล้ว เป็นอะไรไปอะแก”สายป่านเห็นหน้าบูดหน้าบึ้งตั้งแต่เช้าชักจะสงสัย

“เบื่อ เซ็ง เห็นหน้ายัยหน้าปลวก ทุกวัน ประสาทฉันจะหลอนตายอยู่ละ”

“ยัยหน้าปลวก แกพูดถึงใคร พูดให้เข้าใจซิ ฉันงง”สายป่านพูดพลางเกาะแขนเพื่อนสาวเขย่าแรงๆ อย่างอยากรู้

“คนใช้คนใหม่ที่คุณแม่ฉันหามา ไม่รู้ไปขุดมาจากหลุมไหน น่าตาน่าเกลียดน่ากลัว เล่นเอาฉันนอนผวาทั้งคืน แถมเมื่อคืนนี้ยังจะเข้ามาปล้ำฉันอีก กลัวแทบตาย”

“เฮ้ย นี่ฉันฟังหูไม่ได้ฝาดไปใช่ปะ ปกติแล้วมีแต่แกจะปล้ำคนใช้ แต่คราวนี้ทำไมถึงกลับตาลปัตรขนาดนี้ อ้อ….มิน่าละ แกถึงได้อารมณ์เสียนัก”ส่ายปานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง รินลดาทุบไหล่สายป่านแรงๆ

“นี่ ฉันเล่าให้แกฟัง เพื่อแกจะได้ช่วยฉัน ไม่ใช่มาหัวเราะฉัน”

“ชักอยากจะเห็นหน้าปลวกของแกแล้วซิ”สายป่านยิ้มแป้นทำหน้าล้อใส่

“เหอะ ตอนฉันเห็นหน้าฉันใหม่ๆ ฉันกลัวเป็นบ้าเลย กลัวฟันจะเจาะหน้าฉัน ฟันหรือจอบก็ไม่รู้ อันเบ้อเริ้ม”

“ดีออก จะได้ไม่มีใครมาแย่งแกไง”

“แหวะ อยากจะอ้วก อย่าพูดให้ได้ยินอีกนะ ไม่งั้นละ โป้งจริงๆ ด้วย”รินลดาแทบหยุดหายใจ ทั้งขนลุก สยอง อยากจะเป็นลมตาย ต่อไปนี้จะไม่ก้าวไปเฉียดยัยหน้าปลวกเกินสองก้าวเป็นอันขาด แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว

“เคยได้ยินไหม ที่เขาว่า เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น…เก็บเอาไปคิดนะ ฉันไปเรียนละ วันนี้คงไม่ได้ติดรถกลับบ้านด้วยไม่ต้องรอ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”ส่ายป่านยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มเพื่อนสาวแล้วโบกมือลา

“พี่พิมพ์ขา คิดถึงจัง”สาวน้อยเด็กปีหนึ่งดาวมหาวิทยาลัยกระโจนเข้ามากอดหอมแก้มซ้ายแก้มขวา

“อะไรกันคะ ที่รัก เพิ่งเจอกันเมื่อตอนเช้าเองนะ คิดถึงอีกแล้วเหรอ”รินลดาส่งยิ้มให้ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์

“ก็อยากเจอตลอดวันตลอดคืน คืนนี้ขอไปค้างนะคะ”เสียงกระซิบกระซาบที่ใบหู จนคนฟังหัวใจแทบหยุดเต้น

“ใครจะกล้าปฏิเสธได้ลงคอละคะ”ใจดั่งพระอาทิตย์แผดเผา ตอนนี้มันเร่าร้อนเหลือเกิน เล่นเชิญชวนกันแบบนี้ใครมันจะห้ามใจอยู่

“ว่างใช่ไหม ช่วยทำรายงานให้ฉันหน่อย”หนังสือเล่มโตถูกโยนลงบนโต๊ะ บุษบาปรายตามองดุๆ

“รายงานของตัวเอง ทำไมไม่ทำเองคะ คุณหนู”บุษบายืนกอดอกมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“หนูนาขอตัวกลับบ้านดีกว่าค่ะ”หญิงสาวที่รินลดาหิ้วมาด้วยกลัวบุษบาเสียจนตัวสั่น

“อยู่ด้วยกันเถอะหนูนา”เห็นหน้าตาออดอ้อนของรินลดาหนูนาก็ตัดใจไม่ลงก็ต้องยอมทำตามใจ

“งั้นก็ให้เขาช่วยทำรายงานซิ จะมาใช้แก้วทำไม”บุษบาเดินหนีอย่างโกรธๆ เพียงแค่เห็นรินลดาเอาใจสาวน้อยน่าตาน่ารักคนนั้นก็เกิดอาการร้อนรุ่มในใจ นั่งไม่ติด เอาแต่เดินวนไปวนมาคิดฟุ้งซ่าน

“คงพามาทำอะไรไม่ดีไม่งามแน่ๆ แบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ด”บุษบาหรี่ตาร้าย คิดแผนการอยู่ในใจแล้วหัวเราะในลำคอ

ภายในห้องกว้าง สองร่างกอดก่ายนัวเนียกันบนเตียงนุ่ม รินลดาเลื่อนฝ่ามือสัมผัสผิวขาวเนียนของสาวน้อยตัวเล็กกว่าอย่างใจเย็น ด้วยความไม่อยากรีบร้อนให้บทบาทที่กำลังเริ่มจบลงอย่างง่ายดาย ฝ่ามืออุ่นลากผ่านหน้าท้องเนียนราบไร้ไขมัน

“ตัวพี่พิมพ์เหนียว ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ”รินลดาเงยหน้ามองสบตาคู่เล็กพร้อมส่งสายตาหวานช่ำอย่างเอาใจ

“ก็ได้ค่ะ แล้วพี่จะรีบกลับมานะคะ”รินลดาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำฉันไว

“ไปนอนห้องพี่น่าจะดีกว่านะคะ หนูหนา”เสียงแง้มของประตูดังเข้ามาคนที่มาเยือนหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กในไม่ช้าและยังทำหน้าตาดุใส่จนชวนขนหัวลุก แค่ทำหน้าปกติสาวน้อยก็กลัวแทบคลั่ง

“ถะ ถ้า พะ พี่พิมพ์ออกมาไม่เจอหนูนาละคะ”สาวน้อยพูดจาติดๆขัดๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว

“ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่จะบอกเขาให้เอง มาค่ะ ให้พี่ไปส่งเข้านอนนะคะ”บุษบาดึงแขนเด็กน้อยกึ่งจูงกึ่งลากไปส่งที่ห้องนอนของเธอ แผนการแกล้งหมูอ้วนตัวแสบกำลังจะเกิดขึ้น

“หนูนาจ๋า พี่พิมพ์มาแล้วค่ะ”รินลดาซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา เคลื่อนมือเย็นลูบผิวกายอุ่นๆ

“หอมจัง หอมแบบนี้ขอชื่นใจสักทีเถอะนะ ที่รัก”รินลดากระซิบเสียงแผ่วหวานริมฝีปากร้อนพรหมจูบเนินไหล่เนียน เลื่อนฝ่ามือตามเรือนร่างที่เย้าย้วนที่ดูอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือแปลกๆ แต่ก็ยังไม่ได้เอะใจว่าคนภายใต้ผ้าห่มนั้นไม่ใช่สาวน้อยตัวเล็ก

ดวงตาคู่สวยหลับตาปี๋ตั้งแต่ที่โดนลูบไล้ไปตามผิวกาย มือที่สอดเข้ามาที่เอว สัมผัสอุ่นๆ ของริมฝีปากบางที่ลากลงไปตามด้านหลังของเธอ จนทำเอาสติเรือนลางเต็มที ไม่ ไม่นะ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาหลงเคลิบเคลิ้มไปกับมัน

“เบาๆ ซิค่ะ คุณหนูขา แก้วเสียวนะคะ”เสียงครวญครางของบุษบาทำเอารินลดาสะดุ้งเฮือก

“เหว๋อ อะ อะไรกันเนี่ย ยัยหน้าปลวก เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง”ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครรินลดากระโดดลงจากเตียงรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงจนขนหัวลุก

“คุณหนูขา ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยละคะ เรามามีความสุขต่อกันเถอะนะคะ”บุษบาดึงตัวรินลดาเข้ามากอดทำเอารินลดาแข็งทื่อเพราะยังตกใจหลายวินาที

“ปล่อยฉันนะ ฉันขยะแขยงเธอจะแย่อยู่แล้ว”สติสัมปชัญญะเฮือกสุดท้ายจะสั่งให้หนี รินลดารีบร้อนออกจากห้อง วิ่งผ่าความมืดหนีลงบันไดวิ่งเข้าไปในครัว เอ๊ะ ทำไมเธอต้องวิ่งเข้ามาที่นี่ด้วย บุษบาต่างหากที่จะต้องออกจากห้องเธอ

“ชอบวิ่งไล่จับก็ไม่บอก แต่ก็น่าสนุกดีนะคะ”บุษบายิ้มกว้างตะครุบรินลดาเอาไว้ รินลดาวิ่งหนีไปทั่วห้องครัว

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยผีหลอก”รินลดาร้องลั่นด้วยความตกใจทำให้ไฟทั่วทั้งบ้านสว่างจ้าวิ่งเข้ามาดูในครัวอย่างร้อนรน

“อะไรกันยัยพิมพ์ เสียงดังลั่นบ้าน”หัวใจเต้นระรัวจนจะระเบิดจากทรวงอก โชคดีของเธอที่ทุกคนในบ้านตื่นมาไม่อย่างนั้นหัวใจเธอคงจะวายตายในไม่ช้า

“คุณแม่ขา ยัยบ้านี่มันจะปล้ำพิมพ์ค่ะ คุณแม่ช่วยพิมพ์ด้วนนะคะ”รินลดาเข้ามากอดมารดาอย่างออดอ้อนขอความเห็นใจ

“แก้วเขาจะไปทำแบบนั้นทำไมละลูก ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทำเลยสักนิด ใช่ไหมแก้ว”บุษบายิ้มพยักหน้ารับ รินลดาจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัดฟันกรอดๆ ด้วยความคับแค้นใจ

“คุณแม่ คุณแม่จะเข้าข้างมันเกินไปแล้วนะคะ ก็เห็นอยู่ว่ามันไล่ป้ำพิมพ์”ริมฝีปากของมารดาและบุษบาเหยียดยิ้มพร้อมกันรินลดาส่ายหน้าให้ตัวเอง สำรวจใบหน้าสองคนด้วยความสับสนจนเริ่มจะแน่ใจ

“อ๋อ คุณแม่วางแผนกับมันรวมหัวกันแกล้งพิมพ์ใช่ไหมคะ คุณแม่ใจร้าย พิมพ์เกลียดคุณแม่ที่สุดเลย”รินลดาตัดพ้อวิ่งหนีขึ้นห้อง

“ฉันจะทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข ยัยหน้าปลวก”รินลดาสบถกับตัวเองก่อนๆ ดวงตากลมๆ มีความอาฆาตแฝงอยู่รอวันเอาคืนให้สาสม