THE END OF THE WORLD session 1

     
 
เรื่อง: GLB Gamer
เรียบเรียง//พออ่านได้: Namfon Haha
 
 
 
 
THE END OF THE WORID : I
 
 
 
 
 
            ยินดีที่ได้พบกัน ผม แกรี่ ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อคุณหรอกเพราะผมไม่ได้อยากรู้ ผมก็แค่คนธรรมดา...ที่ไม่ธรรมดา ละมั้ง? 
         
          "นี่ๆวันนี้อากาศดีท้องฟ้าก็สวย ว่าป่ะ"
          "ใช่ๆอย่างดีอะ น่าจะปิกนิคเนอะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
         
           เสียงเพื่อนๆในห้องเรียนยังคงดังขึ้นเรื่อยๆแต่เสียงที่ผมได้ยินดังมากที่สุดน่าจะเป็นสองสาวที่แย่งกันชี้บนท้องฟ้าที่พวกเธอบอกว่าสวยนักสวยหนา พาผมลองเงยหน้ามองตามมันก็เหมือนทุกๆวัน
          
          ท้องฟ้าสีมืดพร้อมกับควันนับสิบจุดที่เกิดขึ้นบนพื้นที่ลอยโคมงขึ้นบนท้องฟ้าและเสียงโหยหวนที่แสนสยดสยอง ผมเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก กลุ่มควันที่จะเกิดขึ้นเมื่อมีคนตาย ผมละสายตาจากท้องฟ้าที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไม่เคยเห็นสีของท้องฟ้าอย่างที่ทุกคนเห็น
         
          มันค่อยข้างที่เล่าลำบากนะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ผมก็จะพยายาม
         
          วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่สบายเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการที่ทรุดลงเรื่อยๆผมหลับไปนาน นานมากๆ นานพอที่จะต้องเปลี่ยนหน้าปฎิทินในความฝันมันน่ากลัวมันน่ากลัวกว่าในตอนนี้เสียอีก เหมือนมันจะเป็นอดีตที่ผมเห็นที่ผมได้ยินตอนที่หลับแต่มันไม่ใช่ฝันเพราะผมเห็นมันอย่างชัดเจน
         
          กลุ่มคนมากมายที่เรียกตัวเองว่าชนเผ่า มันเป็นชนเผ่าๆนึงที่พวกคุณน่าจะคุ้นชื่ออยู่เป็นชนเผ่าที่สร้างปฎิทินที่สามารถบอกวันสุดท้ายของโลกได้ คุ้นกันหรือยังครับ นั้นก็คือ...ชนเผ่ามายาผมไม่รู็หรอกว่าพวกเขาทำอะไรได้บ้างแต่ถ้าสิ่งที่ผมได้เห็นได้ยินมาเป็นเรื่องจริง ผมว่าพวกเค้าคงจะสามารถหยุดเวลาได้เหมือนกัน
          
          หยุดเวลาก่อนที่โลกจะเป็นวันสุดท้ายเพื่อย้ำเตือนไม่ให้มนุษย์ทำให้โลกของเราพังทลายด้วยน้ำมือของตัวเอง
         
          มันอาจจะงงๆไปบ้างแต่นั้นเป็นเสียงที่ผมไม่อาจลบลืมได้ และผมก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับยาวและเห็นท้องฟ้าสีมืดครึ่มตั้งแต่ในตอนนั้นมาโดยตลอด
 
          "เย็นนี้กลับเร็วนะเว้ยแกรี่ มีไรจะอวด"ผมหันไปมองเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าเกื้อมันเดินเข้ามากระซิบและเดินเข้ากลุ่มเพื่อนๆต่อ ผมส่ายหน้าระอาเล็กน้อยที่แทบทุกอาทิตย์ก็ต้องได้ยินประโยคนี้เสมอๆ แต่ถ้าผมกลับบ้านเลยมันก็ไม่มีอะไรให้ทำไปกับมันนะดีแล้ว
 
 
 
          เลิกเรียน
 
          กริ๊งงง
 
          ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนเกื้อก็เข้ามาตบที่ไหล่เบาๆแล้วบอกว่าจะรอที่หน้าดรงเรียนผมพยักหน้ารับและรีบตามลงมา แต่คาวนี้ของที่เกื้อจะอวดท่าทางคงจะพิเศษหน้าดูเพื่อทั้งกลุ่มอยู๋ด้วยกันครบทีม เกื้อ บาส เจมส์ ปกติแค่ชวนผมคนเดียว
 
          "แกรี่ นายไม่ต้องรีบหรอก รอจนรากจะงอกอยู่แล้ว"พอเดินเข้ามารวมกลุ่มก็โดนคเจมส์เหน็บโดยใช้ฟันหน้าค้อนทันที ผมพยักหน้ารับพลางส่งสายตากวนๆกลับไป
 
          "เอาๆไหนๆก็มาล่ะ ไปสักทีหิว"บาสเพื่อนตัวอ้วนพุงกลมๆว่าและเดินนำไปโดยไม่สนใจใครจนเกื้อและเจมส์ต้องวิ่งตามส่วนผมก็เดินรั้งท้ายแบบชิวๆชมบรรยากาศข้างทาง
 
          ตามทางเดินฟุตบาทที่เดนิกันมันค่อนข้างจะเงียบบวกกับท้องฟ้าที่ผมเห็นก็ค่อนข้างมืดครึ่มและมองไม่รู้เวลาจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
 
          16.54 น.
 
            ปกติผมก็ไม่ได้เคร่างเรื่อเงวลาอะไรหรอกแต่ว่าแค่รู้สึกแปลกๆกับความรู้สึกนี้ราวกับว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายกว่าทุกๆวัน ผมหยุดเดินปล่อยให้พวกเพื่อนๆเดินนำหน้าไปไกลกว่าเดิม
 
          ปี้นนนนน!!
 
          นั้นหรือเปล่าคือสิ่งที่ผมรู้สึก!
          
          รถบรรทุกคันใหญ่ที่เสียการควบคุมกำลังพุ่งมาทางนี้ มาทางที่ฟุตบาท มาทางที่เราเดิน!!
 
          จะทำยังไงดี!!
 
           เป๊าะ!
 
          ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่หยุดนิ่งลงในทันที รวมถึงรถบรรทุกคันใหญ่ที่กำลังเสียการควบคุมมันก็ยังหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น! มีเพียงผมเท่านั้นนที่สามารถขยับตัวได้ ผมวิ่งไปหาเพื่อนๆที่แข็งเป็นหินทุกคนล้วนมีสีหน้าที่ตกใจ
 
          เพียงแค่ผมดีดนิ้ว โลกทั้งใบก็อยู่หยุดหมุนๆ
 
          นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!
 
 
 
 
 
 
(TBC)
 
--------------------------------------
>>>ตรงนี้จะอ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้นะคะ แต่แค่ลงสีแดงเอาไว้แบบเด่นๆ<<<
อุต๊ะ!! สวัสดีค่ะ แม้นี่เรื่องแรกเลยในเว็ปนีh หวังว่าจะมีคนเข้ามาอ่านและเม้นติชมกันบ้าง
เรื่องนี้ใช้คนคนแต่งสองคนนะคะ ต้องอ่านสองรอบ รอบแรกเนื้อเรื่องคะ โดย จูน 
ส่วนเรียบเรียงให้เนื้อหาพออ่านได้ ก็คือ น้ำฝน ><//เค้าเองๆ
หวังว่าจะติดตามกันเรื่อยๆนะคะ อุคิ อุคิ