Love In Night Day Re2015

    หลังจากกลับมาจากร้านสดวกชื้อ ก็เตรียมตัวสืบเรื่องลี้ลับเรื่องต่อไปนั้นก็คือห้องวิทยาศาสตร์ จากที่รุ่นน้องเล่ามาเวลาก็ประมานนี้ล่ะนะ จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังห้องวิทยาศาสตร์ บรรยากาศตอนนี้บอกได้เลยว่าเงียบมาก เดินมาได้ซักพักก็มาถึงหน้าห้องวิทยาศาสตร์

   "จะเข้าไปแล้วนะ" ผมพูดขึ้น จากนั้นก็เดินเข้าไปตามด้วยรุ่นพี่เรย์ วาย ไอ มิซากิ ริน และก็เจ้าเค

ในห้องนั้นบรรยากาศค่อนข้างมืดสนิท ผมก็เริ่มสาดไฟส่องหาหุ่นทดลอง

   "มืดกว่าที่คิดแฮะ" ผมพูดขึ้น

   "นั้นสิค่ะ"  ไอพูดขึ้นด้วยท่าทีกลัว(ไม่กลัวผีแต่ดันกลัวความมืด)

   "นี่เป็นรัยรึป่าวหนูไอ" มิซากิถามขึ้น

   "ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่ค่อยถูกกับความมืดน่ะคะ" ไอตอบ

 เข้ามาอยู่ในห้องได้สักพักแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมได้แต่สาดแสงไฟส่องหาหุ่นทดลอง

แต่แล้วผมก็ต้องสดุ่งกับสิ่งที่เห็น

   "หัวใจของฉัน!!! อยู่ที่ใหน" เสียงออกมาจากหุ่นที่เรื่มขยับตัว

   "ก็อยู่ที่ตัวไม่ใช่เหรอ?" เมื่อกี่ผมเกือบกลัวและแต่แสงจากไฟฉายมันส่องตรงลำตัวทำให้เห็นว่ายังมีหัวใจ เจ้าหุ่นหยุดซะงัก

    "ซีไม่มีอารมณ์ร่วมเลย" เสียงมาจากข้างหลังหุ่นและปรากฏรุ่นพี่เรย์

    "ขอโทษแล้วกันครับ" นี่ตกลงผมผิดใช่ใหม

  จากนั้นผมจึงถามรุ่นพี่เรย์ว่าเห็นวิญญาณตนอื่นรึป่าว เป็นที่หน้าแปลกรุ่นพี่เรย์บอกว่าไม่มีเลย ผมจึงหันไปถามไอ

   "นี่ไอ เรื่องพวกนี้ได้มาจากใหนเหรอ" ผมที่หันไปถามไอ

   "ได้มาจากห้องสมุดค่ะ เป็นแผ่นกระดาษที่ถูกซ่อนไว้ในหนังสือวิทยาศาสตร์ค่ะ" ไอตอบ

   "รึว่านี้จะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นกัน" เจ้าเคพูดขึ้น

ก็คงจะเป็นอย่างที่เจ้าเคพูด

  "คงเป็นแค่เรื่องล้อเล่นละนะ" มิซากิพูดขึ้น

  "น่าเสียดายจัง" ไอทำหน้าผิดหวัง

     จากนั้นรุ่นพี่เรย์ก็เล่าให้ฟังว่า เรื่องวิญญาณห้องวิทยาศาสตร์มันไม่มีหรอกเป็นแค่เรื่องแต่งขึ้นของรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว แต่เพราะอยากสร้างประสบการณ์จึงแต่งเรื่องขึ้นก่อนจบจากที่นี้

แล้วผมจึงถามว่าวายหายไปใหนเหรอ รุ่นพี่ตอบมาว่า อยู่ข้างหลังซีไง แล้วก็หัวเราะ คุคุ

สรุปเรื่องนี้ก็นเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้นสินะ ถึงตอนนี้ก็สี่ทุ่มเกือบห้าทุ่มแล้วเพราะงั้นจึงดำเนินเรื่องลี้ลับเรื่องต่อไป เพราะต่อจากพรุ่งนี้ก็จะเริ่มเรียนตามปกติ

เรื่องต่อไปที่ว่า หลุมศพหลังโรงเรียน

   หลังจากที่ไปห้องวิทยาศาสตร์ ตอนนี้พวกเราก็อยู่ที่หลังโรงเรียนเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง จากที่ได้ฟังจากรุ่นน้องมีอยู่ว่า หลังจากที่รุ่นพี่เรย์หายไปประมาณสามเดือน ก็มีป้ายหินปริศนาสะลักชื่อของรุ่นพี่เรย์โผล่มาหลังโรงเรียนใต้ต้นไม้ แต่ว่ามีอาจาณ์คนหนึ่งไม่พอใจจึงนำไปทิ้ง แต่พอรุ่งเช้าป้ายหินกลับมาอยู่ที่เดิมแต่ก็ต่างจากเดิม มีชื่อของอาจารณ์คนนั้นเขียนด้วยเมจิกอยู่บนป้ายหิน โดยที่ลบออกไม่ได้จนกว่าจะจางไปเอง จากนั้นอาจารย์คนนั้นก็ป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาล แต่เรื่องมันก็ไม่จบแค่นี้ พอรุ่งเช้าของอีกวันก้มีชื่อเพิ่มขึ้นมาอีกโดยไม่รู้สาเหตุ จากนั้นก็มีข่าวลือว่าถ้าเขียนชื่อของคนที่เกลียดลงไปก็จะทำให้คนๆนั้นป่วยหรือเกิดเรื่องบางอย่างได้ ยิ่งนานวันชื่อก็ยิ่งเพิ่มขึ้นผลลัพก็เกิดบ้างไม่เกิดบางโดยที่ทางโรงเรียนก็ทำอะไรไม่ได้ แต่พอนานวันเรื่องพวกนี้ก็เริ่มบางลงคงเพราะไม่มีชื่อให้เขียนเล้วมั้ง จากที่ฟังมาก็คงประมาณนี่ล่ะ

            "นี่หนะเหรอ ป้ายหลุมศพที่ว่า" ผมถามขึ้นหลังจากที่เดินมาถึง

            "ใช่แล้วล่ะ" เจ้าเคตอบ

  จากที่ดูๆแล้วแทบจะมองไม่เห็นชื่อของรุ่นพี่เรย์เลยเนื่องจากมีแต่รอยคาบเมจิกเต็มไปหมด โรงเรียนนี้คงมีแต่คนที่เกลียดกันมากสินะ หลังจากที่สังเกตุอยู่นานจึงหันไปถามรุ่นพี่เรย์ว่ารู้เรื่องพวกนี้รึป่าว แต่ก็พอเดาได้ว่าก็คงต้องเกี่ยวแหละเพราะเป็นป้ายหลุมศพของรุ่นพี่หนินะ แต่รุ่นพี่กลับตอบกลับมาว่า

            "ไม่รู้สิเพราะไม่เคยมาทางหลังเรียนซักครั้งเลย" รุ่นพี่ตอบมา

            "แล้วเรื่อง แปลกๆที่ว่ากันล่ะคับรุ่นพี่รู้รึป่าว" ผมถามต่อ

            "เรื่องพวกนั้นชั้นไม่เกี่ยวนร๊า" รุ่นพี่ตอบ

  หลังจากที่ถามรุ่นพี่เรย์จบก็หันมาที่ป้ายหิน แต่คราวนี้ดันหันไปมองเห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเข้า

'อนิจิ ชิชู' ชื่อของผมดันไปโผล่ที่นั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ดูเหมือนจะพึ่งเขียนได้ไม่นาน โอ้~ม๊ายยย นี่มันอะไรกันเมื่อกี้มันยังไม่มีเลยนี่หน่านี่ตูต้องตายแล้วใช่ใหม๊พ่อจ๋าแม่จ๋านู่ลาก่อน  ซักพักได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของใครบางคน หันไปมองตามเสียง นี่มันวายวิญญาณที่บรรใดถือเมจิกพร้อมหัวเราะเบาๆ

             "โหยๆ อย่าเล่นอย่างนี่สิครับตกใจหมด" ผมหันมามอง

             "ไม่เป็นรัยหรอกนะ" วายพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

             "ถึงจะไม่ค่อยรู้อะไร แต่ก็ไม่ควรเล่นอย่างนี้นะครับ" พูดพร้อมถอนหายใจ

             "นี่กลัวเหรอ" วายพูดขึ้น

             "ป่าวเลยครับ"

  ก็อย่างที่ตอบแหละครับผมหนะไม่กลัวเรื่องพวกนี้หรอกแต่ก็หนาวๆนิดหน่อย จากตรงนี่ก็ไม่ได้อะไรเลยคงมีอะไรบางอย่างที่พวกเราไม่รู้ ทุกๆอย่างมันไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป

              "รุ่นพี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

              "ไปก่อนนะค่ะ"

               "กลับละ"

               "บายครับ" พวกผมบอกลารุ่นพี่เรย์ละก็วาย เพราะว่าพรุ่งนี้ก็เริ่มเรียนแล้ว

                "ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ(ยิ้ม)" รุ่นพี่เรย์

                "อย่าลืมคำขอของฉันละ" วาย