'อนิจิ ชิชู' นี่คือชื่อเต็มของผม อายุ17ปี นักรียนม.ปลายโรงเรียนไรกะ
ตอนขึ้นม.ต้นผมถูกย้ายไปเรียนที่อื่น แต่ตอนนี้ได้กลับมาที่นี้อีกครั้ง สาเหตุที่ต้องย้ายกลับมาเพราะเรื่องวานพ่อกับแม่ถูกเรียกตัวไปต่างประเทศ ผมจึงย้ายมาอยู่กับย่า ตอนอยู่ที่เมื่องกรุงผมก็จะแวะมาที่นี้ปีละครั้ง เพื่อมาหาคุณย่า แต่ที่มาครั้งนี้ก็คงจะอยู่ยาวเลยล่ะ อยู่ที่นี้ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เจ้านั้นชื่อ เค
'มาชิตะ เค' เป็นเพื่อนสมัยเด็ก รู้จักกันครั้งแรกเมื่อ12ปีก่อน ตอนเด็กผมเป็นคนกลัวการอยู่คนเดียว หลังเลิกเรียนก็จะไปรอแม่ที่สนามเด็กเล่น แต่ว่าแม่ต้องทำงานจึงมารับช้า ก็อย่างว่าผมเป็นคนที่กลัวการอยู่คนเดียวมักจะร้องให้ตอนที่รอ แต่แล้วมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา "พวกผู้ใหญ่นี้ใช่ไม่ได้เลยว่าใหม" คำพูดที่ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่นั้นทำเอาผมหยุดร้องให้ จากนั้นก็ได้เจอกันทุกวัน แต่ในทุกๆวันนั้นเป็นผมที่ใด้กลับก่อน ผมมารู้ทีหลังว่าเจ้าเคอยู่สองคนกับน้องสาว จากที่ผมไปถามมามันบอกว่าพ่อกับแม่ใปทำงานที่อื่นแต่จะส่งเงินมาให้ แต่พอเริ่มขึ้นมัธยมต้นผมก็ต้องย้ายไปเรียนที่อื่น จะได้เจอกันก็ปีละครั้ง บางปีก็ไม่ได้พบ เนื่องจากเจ้าแค่เป็นคนชอบสนุกไม่ค่อยอยู่กับที่เท่าใหร่
เพื่อนคนที่สองจะเรียกว่าเพื่อนได้รึป่าวนะ เจอเธอก่อนเจ้าเคไม่กี่เดือน ตอนนั้นผมรอแม่มารับที่สนามเด็กเล่น ก็อย่างว่าผมหนะกลัวการที่จะอยู่คนเดียว สักพักน้ำตาก็เริ่มใหล แต่ก็มีเด็กผู้หญิงที่่น่าจะอายุมากกว่าผม ผมสั้น นัยตาสีฟ้าสดใส เดินเข้ามาแล้วพูดว่า "น้ำตาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ" เธอพูดแล้วยื้นไอศครีมให้ แล้วถามชื่อผม เราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนครอบครัวเธอมารับ ก่อนที่เธอจะไปผมได้ตะโกนถามชื่อ เธอตอบกลับมาว่า................ให้ตายสิดันจำชือเธอไม่ได้ จากนั้นก็ไม่เจอเทออีก และก็ได้มาเจอกับเจ้าเค ควาทรงจำอันแสนสั้นก็จบลง
และก็ได้กลับมาอีกครั้งที่นี้ในฐานะนักเรียนม.ปลาย และก็ได้พบกันอีกกับเพื่อนสนิท เจ้าเคได้ตั้งชมรมๆหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับ ก็ไม่แปลกก็เจ้านั้นเป็นคนที่รักสนุกนี่นะ
ชมรมเ่รื่องลี้ลับมีสมาชิกรวมเจ้าเคด้วยก็4คน จากนั้นผมก็ได้เข้าร่วมชมรม
รายชื่อสมาชิก
'มากินะ ริน' เป็นผู้หญิงสุดแสนจะเรียบร้อย ผมสั้นสีดำเข็ม น่ารัก นัยตาสีฟ้า
'มิซากิ มาซาโกะ' ผู้สืบทอดวิชาดาบตระกูลมิซากิ ผมทรงมิโกะสีดำอมน้ำเงิน ลักษณะเป็นผู้นำ ชื่่นชอบสีเขียว แต่เสียอย่างเดียว ไม่น่ารักเอาซะเลย
'มาชิตะ ไอ' น้องสาวเจ้าเค ผมสั้นน่ารัก น่ากอด น่ากด เอามากๆ
หลังจากที่ทำกิจกรรมกันมาตอนนี้ก็มาเรียนตามปกติ ทุกอย่างใหลไปตามกาลเวลาจากนั้นพวกเราก็ได้เริ่มแก้ข่าวที่วิญญานของวายได้ขอเอาไว้ ส่วนรุ่นพี่เรย์ก็ยังอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งพวกผมก็พยายามตามหาสิ่งที่หายไปของรุ่นพี่
วันเวลาผ่านไป แต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะอยู่แค่ที่เดิมทำอะไรแบบซ่ำๆ
ลืมบอกเรื่องหนึ่ง เรื่องหลุมศพหลังโรงเรียนอาถรรพ์ไรนั้นมันไม่มีตั้งแต่แรก แต่เพราะช่วงเดือนนั้นเกิดโรคระบาด คนที่ดูเหมือนจะโดนอาถรรพ์นั้นคงเป็นเพราะเรื่องบังเอิญซะมากกว่า
อีกเรื่องหนึ่ง จำเพื่อนตอนเด็กที่ผมเล่าได้รึป่าว
...เพื่อนคนที่สองจะเรียกว่าเพื่อนได้รึป่าวนะเจอเธอก่อนเจ้าเคไม่กี่เดือน ตอนนั้นรอแม่มารับที่สนามเด็กเล่น ก็อย่างว่าผมหนะกลัวการจะอยู่คนเดียว ซักพักน้ำตาก็เริ่มใหล แต่ก็มีเด็กผู้หญิงที่น่าจะอายุมากกว่า ผมสั้น นัยตาสีฟ้าสดใส เดินเข้ามาแล้วพูดว่า "น้ำตามันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ" เธอพูดแล้วยื่นไอศครีมให้ แล้วถามชื่อผม เราคุยกันไปเรื่อยจนครอบครัวเธอมารับ ก่อนที่เทอจะไปผมได้ตะโกนถามชื่อเธอ เธอตอบกลับมาว่า
"เรย์ ริซาน่า" นั้นก็คือรุ่นพี่เรย์ ที่ผมรู้ก็ตอนเจอศพรุ่นพี่เรย์ที่ใต้ห้องเก็บของเก่า ที่ไม่มีใครรู้เพราะที่ห้องนี้นานๆทีจะเปิดใช้งาน และห้องใต้ดินแม้แต้ครูใหญ่ก็ไม่รู้ ที่รู้ได้เพราะตอนนั้นพวกผมไปหาของให้รุ่นพี่เนื่องจากเป็นห้องเก็บของที่ทำจากไม้ ยิ่งนานปีก็เรื่อมผุพัง พวกเราได้ตกไปยังห้องข้างใต้นั้นตอนนั้นยังไม่รู้หรอกว่าเป็นคนๆเดียวกัน แต่เป็นตอนที่ได้พบกับพ่อแม่ของรุ่นพี่เรย์ต่างหาก
สิ่งที่รุ่นพี่เรย์ตามหามาตลอดนั้นก็คือ ความทรงจำก่อนตาย
ตอนนี้ก็คงพอเดาได้ว่าสิ่งที่รุ่นพี่เรย์ตามหานั้นก็คือความทรงจำที่หายไป
หลังจากจบเรื่องราวรุ่นพี่เรย์ที่หมดพันธะก็จะได้ไปสู่สุขคติ จากนั้นเรื่องเศร้าก็ตามเข้ามามากมาย อุตส่าได้พบคนที่ตามหา แต่กลับต้องจากกันไปอีก
"ก่อนที่รุ่นพี่จะไปผมขอพูดอะไรหน่อยได้ใหม๊"
"อืม...ได้สิยิ้ม"
"ขอบคุณ และก็ลาก่อนครับ" ผมฝืนยิ้มพร้อมกับกั้นน้ำตา
"อืม...ลาก่อน" รอยยิ้มของเธอค่อยเรือนรางไปพร้อมๆกับร่างกาย
"อย่าลืมชั้......."เสียงเรือนรางไปพร้อมกับภาพต้องหน้า
"จะไม่ลืมครับ"
จบบท
Black
