Vampire Bangkok แวมไพร์ แบงค็อก

 
 
หลังจากข้าได้ถูกเปลียนเป็นแวมไพร์ ความกระหายของข้า ทำให้ผู้สร้างข้าทึ่ง ท่านสอนในสิ่งที่ข้ายังไม่รู้ สอนข้าให้รู้เรื่องราวของโลกแวมไพร์ ประวัติศาสน์ที่ซ้อนเล้น และเรื่องของตัวข้าเอง
 
ขณะที่แวมไพร์หนุ่มกำลังดูดเลือดที่คอของเหยื่ออย่างเมามัน
 
"เอาละ พอละ ลูกเอย"
 
เขาถอดเขี้ยวออกจากคอของเหยื่อ และมองไปที่ผู้สร้างของเขา
 
"ตอนที่เจ้าดื่มนะ เจ้าต้องหยุดไว้ก่อนถึงวาระแห่งความตาย เจ้าต้องไม่ดื่มจนหยดสุดท้าย
ไม่อย่างนั้นมันจะดึงเจ้าเข้าสู่ความตาย"
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ทิ้งร่างของเหยื่อกองลงกับพื้น
 
"เคารพเหยื่อของเจ้าด้วยสิ"
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ยกเท้าขึ้นกระทึบลงไปที่หัวของเหยื่อจนคอหัก
 
"เลือดเขาที่เราดูดเข้าไปในตัว มันเต็มไปด้วยชีวิต ชีวิตเขา ความรอบรู้ ความวุ่นวายต่างๆ "
 
 
สติข้ากระเจิดกระเจิง เหมือนเด็กแรกเกิด และสำหรับอิทธิฤทธ์ใหม่ๆ สร้างความปราบปลื้มและพึงพอใจให้กับข้ามาก
 
"ไปเถอะ เราอยู่ที่นี่นานพอแล้ว"
 
"แต่เรายังไม่ได้คุยกับใครเลย"
 
"ชีวิตแวมไพร์ ต้องเป็นชีวิตที่รอบคอบ เราต้องซ่อนตัว"
 
"ต้องรอบคอบเหรอ ทำไมต้องซ่อนละ.... เราเป็นผู้ทรงอำนาจ เราเป็นพวกอมตะ น่าจะเดินอย่างไร้ความกลัวในที่แจ้งสิ"
 
"นั่นเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เราเปราะบางมากในตอนกลางวัน มนุษย์ต้องไม่รู้จุดอ่อนของเรา
เพื่อเห็นแก่พวกพ้องของเรา"
 
"งั้น....ข้าก็ไม่มีทางรู้จักกับหล่อน"
 
สายตาของเชิดมองไปที่หญิงสาวนางหนึงไม่ไกลไปจากแวมไพร์ทั้งสองตนยื่นอยู่
 
"มีสิ นอกจากเจ้าต้องการจะฆ่าหล่อน"
 
ชายหนุ่มแวมไพร์มองหน้าผู้สร้างอย่างฉงน สายตาประกายแววแห่งความสงสัย
 
"ข้าไม่มีทางให้ใครรู้จักเลยเหรอ"
 
"อ้า เจ้าจะต้องตายไปจากโลกนี้ มาเถอะถึงเวลาแล้ว"
 
ผู้สร้างเดินนำหน้าชายหนุ่มแวมไพร์ออกไป แต่ชายหนุ่มแวมไพร์ยังไม่สิ้นสงสัย
เขาเดินเข้าไปหาหล่อน หมายจะให้หล่อนเพียงทักทายเขา ชายหนุ่มแวมไพร์ทำสิ่งที่
เกินมนุษย์ธรรมดาจะทำได้ เขาส่งสายตาเป็นประกายแวววับ
 
ตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้านั่นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไป เพื่อนของหล่อนตะโกนอย่างสุดเสียง
 
".... วิ่งไป !!! ....วิ่งไป อย่าหยุด"
 
ผู้สร้างกระโดดเข้ามาคว้าคอเพื่อนของหล่อนก่อนจะฝังเขี้ยวลงดูดดื่มเลือดจากชายคนนั้น
 
"เร็วสิ จับตัวเอาไว้ "
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ตกตลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
"เร็วสิ เราต้องทำ "
 
หญิงสาววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มแวมไพร์กระโดดตัวลอยลงไปคว้าหล่อนไว้ได้
เขาจับคอของหญิงสาวแล้วหักมัน ชายหนุ่มแวมไพร์ค่อยๆ ประคองร่างของหญิงสาววาง
ลงกับพื้นดิน
 
บัดนี้ทั้งหญิงสาวและเพื่อนของหล่อนได้ตายไปจากโลกนี้เสียแล้ว เพราะความดื้อรั้นของแวมไพร์หนุ่ม
 
"เจ้าจำเป็นต้องซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เจ้ายังคงมีอารมณ์ของมนุษย์อ้อยอิ่งอยู่ในตัว แบบนี้มันจะไม่ดีต่อตัวเจ้าเอง เผาร่างนั่นทิ้งซะ"
 
"ข้าขออภัย ท่านพ่อ"
 
 
ใบหน้าของเหยื่อตามหลอกหลอนข้า เตือนความจำอยู่ชั่วนิรันดร์ ทั้งคืนทั้งวัน ข้าจึงตั้งใจว่าข้าจะไม่มีส่วน  ร่วมในความสนุกง่าย ๆ ในโลกแบบนี้อีก ข้ามีความหมายมากกว่านี้
 
 
 
 
 
ในค่ำคื่นดึกสงัดคืนหนึ่งแสงจันทร์ส่องสาดเข้ามาระเบียงด้านหน้าต่างของเรือน
 
มีบุรุษแวมไพร์ผู้ลึกลับปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเขา เขาสวมชุดที่มีเสื้อข้างในรูดพองที่ข้อมือ และมีระบายลูกไม้เป็นแถบกว้างที่ปลายแขน ติดลูกไม้บริเวณอกเสื้อ สวมเสื้อตัวนอกเอวลอย ผ้าพันคอประดับลูกไม้ คาดสายสะพายประดับลูกไม้บาง
 
สวมเสื้อคลุมยาวและพอง กางเกงรูดพองที่ปลายขา มีระบายลูกไม้กว้างที่ปลายขากางเกง ผมสีทองแสกกลางดัดหยิกปล่อยยาวเป็นหลอดๆ ไปถึงไหล่ ใบหน้าคมกริบ ดวงตาเรียวสีเข้มดุจจักรพรรดิ
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ได้พบเจอกับเขา สายตาของท่านมองดูชายหนุ่มแวมไพร์ อย่างมีความหมาย เขาหงายแขนและยื่นมือให้ชายหนุ่มแวมไพร์
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ค่อยๆ เดินเข้าไปหา ชายหนุ่มคุกเข่าลงโน้มกายเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของบุรุษแวมไพรอย่างมหัศจรรย์
 
ชายหนุ่มแวมไพร์เอื้อมมือไปจับที่แขนของท่าน เขาจูบที่มือนั่น และฝังเขี้ยวเข้าไปที่แขนของท่าน
 
เลือดของท่านไหลสู่ร่างกายของเขา ความรู้ อิทธิฤทธิ์ อานุภาพและความแข็งแกร่งอันทรงพลังหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา
 
ชายหนุ่มแวมไพร์ทรุดตัวลงหลับไหลไป
 
 
เมื่อผู้สร้างเขาเข้ามาพบเจอ
 
"นั่นเจ้าทำอะไรไป ลูกของข้า"
 
เขาจับชายหนุ่มแวมไพร์ มัดมือมัดเท้าไว้บนเตียงด้วยโซ่ที่ทำด้วยเงินพันรอบด้วยผ้า ชายหนุ่มดิ้นพล่านไปมาระคนไปด้วยความสุขสม
 
"ข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ เจ้าแวมไพร์น้อย "
 
ชายหนุ่มแวมไพร์หันมายิ้มอย่างอารมณ์ดี
 
"ปล่อยข้าเถอะน่า"
 
"ไม่ เจ้าดื่มเลือดบริสุทธิ์ เจ้าจึงเห็นสิ่งที่เก่าแก่ มากเกินไปสำหรับแวมไพร์กำเนิดใหม่อย่างเจ้า"
 
"เลือดของชายผู้นั้นร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ เขาเป็นใคร"
 
"ท่านนะ คือบิดาของเจ้า บิดาของข้า ........เป็นพญาแห่งมวลแวมไพร์ นั่นคือจอมราชาแวมไพร์
ท่านดื่มเลือดจนเกือบหมดโลกกับราชินีแห่งแวมไพร์ ตอนที่ท่านปกครองอาณาจักรโรม ท่านดื่มเลือดจนหมดความอยาก ที่จะดื่มอีก เมื่อราชินีแห่งแวมไพร์ได้จากท่านไปในส่งคราม เมื่อไร้คู่อยู่เคียงข้างท่านก็หมดอยากในการล่ามนุษย์ กลายเป็นอนุสาวรีย์แห่งแวมไพร์ ท่านไม่นับถือสิ่งใดทั้งสิ้น นอกจากรสชาดของโลหิตทั้งมนุษย์ ทั้งอมตะมนุษย์พอกัน "
 
"ไม่...ปล่อยข้าที "
 
ชายหนุ่มแวมไพร์กระชากเหล็กที่ผูกพันธนาการที่แขนหลุด ผู้สร้างคว้าแขนของชายหนุ่มนั่นไว้
 
"ท่านเพิ่มฤทธิให้แก่เจ้า"
 
"ท่านไม่มีทางยับยั้งข้าได้หรอก ท่านพ่อ"
 
เขายังพยามดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ
 
 
ผู้สร้างจับแขนของชายหนุ่มแวมไพร์มัดไว้ที่เดิม
 
"ข้าได้ยินเลือดของจอมราชาแวมไพร์ในเสียงของเจ้า"
 
ผู้สร้างคว้าคอของชายหนุ่มแวมไพร์บีบลงไป
 
"ข้ารู้จักจอมราชามาเป็นพันๆ ปี ไม่เคยได้รับความกรุณาเลยสักครั้ง "
 
ชายหนุ่มแวมไพร์จ้องหน้าผู้สร้างด้วยแววตาเป็นประกาย
 
"จนกระทั้งคืนนี้ และท่านเลือกข้า"
 
"เอ้ยยย "
 
ผู้สร้างพลักคอของชายหนุ่มแวมไพร์ออกจากมือของเขา
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
 
ชายหนุ่มหัวเราะเยาะเย้ย เขารู้สึกถึงเลือดของจอมราชาแวมไพร์ที่แล่นซู่ซ่าในกายของเขา
 
"ข้า เป็นผู้เลือกเจ้า และช่วยเจ้า"
 
"เฮอะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ "
 
ชายหนุ่มแวมไพร์หัวเราะใส่ใบหน้าของผู้สร้างเขาอย่างเย้ยหยัน
 
 
ผู้สร้างเดินออกไปจากห้องด้วยความโกรธา ชายหนุ่มแวมไพร์มองตามไปจนสุดตา
 
"ท่านจะไปไหนละ ผู้สร้างข้า"
 
 
 
ชายหนุ่มนอนหลับไหล พร้อมกับฤทธิ์พลังที่เพิ่มเติมเต็มอย่างมากมาย
 
ในรุ่งขึ้นเขาลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลไปอย่างยาวนาน มันมีแต่ความว่างเปล่า
 
"ท่านพ่อ ท่านพ่อ "
 
เขาลุกขึ้นมองหา ผู้สร้างของเขา เที่ยวเดินตามหาไปจนทั่ว
 
"ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านอยู่ไหน"
 
เขาแผดเสียงตะโกนเรียกหาผู้ที่สร้างเขา มีแต่ความเงียบส่งเสียงตอบกลับมาหาเขา
 
 
เขาวิ่งออกหาผู้สร้างของเขาอีกครั้ง แม้พยามหาทุกที่ ทุกแหล่งก็ไม่มีล่องลอยผู้สร้างของเขาอีกเลย
 
"ท่านพ่อออออ !!!!"
 
เขาแผดเสียงตะโกนเรียกหาผู้สร้างเขาอย่างสุดเสียง จนดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ
 
 
 
หลายครั้ง ตั้งแต่ข้าเรียกหาผู้สร้างข้า ไม่เคยได้ยินคำตอบ มีแต่ความไม่สิ้นสุดแต่ละวัน เดือน ปี
 
ครูของข้าทิ้งบทเรียนที่มืดมนแก่ข้า ซึ่งท้ายที่สุด ข้าต้องอยู่โดยลำพัง นอกจากความเหน็บหนาว
เปล่าเปลี่ยว ชั่วกาลปาวสาน
 
 
 
 
 
                            ................................ * ................................