scar on face เธอกับฉัน

     ฉันเดินออกมาได้ไม่ไกลแองเจลลาก็วิ่งมาขวางทางฉัน

"มีอะไร" ฉันถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"ฉันมาเอาของฉันคืน" ฉันรู้ดีกว่าแองเจลลาหมายถึงอะไร แต่ฉันแกล้งทำไขสือ

"อะไรหรอ ? ของฉัน" 

"ฉันบอกว่าของฉันไม่ใช่ของเธอ"

"อะไรล่ะ" ฉันยังคงก่อกวน

"ของที่ดัสตินจะให้ฉันไง"

"ไอ้นี่หรอ" ฉันชี้ที่กล่องของขวัญ

"เธอก็รู้" น้ำเสียงเธออ่อนลง หน้าตาและท่าทางเธอกำลังจะกลายเป็น Angle

"เธอมาช้ากว่าฉันไปก้าวนึงนะ เพราะงานนี้เป็นงานของเรา ฉันคิดว่าของขวัญทุกชิ้นใครดีใครได้แขกให้ใคร ก็เป็นของคนนั้นเธอว่ามั้ย" แองเจลลาก้มหน้าลงและเงยมันขึ้นมาอย่างช้าๆ

"น้ำตาไม่ช่วยอะไรหรอก ฉันมันซาตานไม่มีหัวใจ เธอก็รู้ว่าของแบบนี้ทำอะไรฉันไม่ได้"

"ให้ฉันเถอะนะเจลลีนา เธอก็รู้ว่าคนให้เค้าต้องการให้ฉัน"

"แล้วทำไมเค้าต้องอยากให้เธอ เค้าอาจจะอยากให้ฉันก็ได้"

"ก็เค้าเป็น...เพื่อนสนิทของฉัน"

"เพื่อนสนิท หรือว่า First kiss กันแน่"

"เจลลีนา !" เธอโวยทันที

"ทำไม"

"ถึงเวลาตัดเค้กแล้วแอง...เอ่อ" มาดามแคทเทอรีนถึงกับเงียบเมื่อหันมาเห็นฉัน และแองเจลลา

"หมายถึงสาวๆ น่ะ"

*** ณ เค้กก้อนใหญ่กลางงาน ทุกคนในงานต่างร้องเพลงฉลองวันเกิดให้แองเจลลาและแองเจลลีนา***

#แองเจลลา

       ฉันสุดจะทนกับแองเจลลีนา เธอก่อกวนฉันสารพัดแถมยังเอาของ ที่ดัสตินจะให้ฉันไปอีก บ้าจริงงานฉลองวันเกิดปีนี้มันเป็นปีที่แย่ที่สุดเลยจริงๆ ฉันรู้สึกหงุดหงิด อึดอัดอยากจะพังงานนี้ให้ราบไม่อยากทนเห็นยัยแองเจลลีนาเดินลอยหน้าลอยตา เก๊กหน้าขรึมเดินร่อนทั่วงาน ดัสตินเองก็จำผิดจำถูกระหว่างฉันกับแองเจลลีนาอีก

"อธิฐานก่อนเป่าเทียนนะลูก" คุณแม่กระซิบบอกฉันแต่พอฉันหลับตาลงและอธิษฐานก็ได้ยินเสียงคุณแม่โวยวาย

"นี่อธิษฐานก่อนสิ ! " แน่นอนเสียงคุณแม่ดุยัยแองเจลลีนาที่ชิงเป่าเทียนเลข 17 เทียนเล่มเดีี่ยวบนเค้กให้ดับลงตั้งแต่ฉันยังไม่ได้อธิษฐาน

"เพลงจบแล้วก็เป่า จะอะไรให้มากเรื่อง" เธอเถียง ก็เพราะเธอนิสัยแบบนี้ไงคุณแม่เลยไม่ชอบพาเธอเข้าสังคม

"ตามธรรมเนียมก็ต้องอธิษฐานก่อน"

"เป่าไปแล้วอธิษฐานทีหลังละกัน" เธอขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ทำเอาคนในงานต่างพากันฮือฮา

"ถ้าให้อธิษฐานฉันขอให้แผลเป็นบนหน้าหายไปสักที" เฮอะอยากจะหัวเราะให้ลั่นโลกครีมทาแผลเป็นหลอดละไม่เท่าไหร่ ขอพรซะไร้ IQ จริงๆ

"ให้ฉันซื้อครีมทาแผลเป็ให้มั้ย" นี่มันเสียงดัสตินนี่ ! ทลึ่งจริง

"ฉันหมายถึงใบหน้าที่เหมือนกับแองเจลลา ฉันเรียกมันว่าแผลเป็น !" เธอประกาศลั่นและกระโดลงจากเก้าอี้และเดินออกจากงานไป คิดว่าฉันอยากหน้าเหมือนเธอหรือไงกัน !

#แองเจลลีนา

     ฉันอึดอัดมานานเลยปลดปล่อยมันออกไป ฉันรู้ว่าการที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น Dad ต้องรู้สึกไม่ดี แต่ฉันคิดยังไงฉันก็พูดอย่างงั้น

"Happy hirth day นะ" ฉันหันไปมองเสียงที่มาจากด้านหลัง

"ฉันไม่ใช่เจลลาหรอกนะ"

"ฉันรู้ เธอแองเจลลีนา วอโลบี้" ใครกัน ? ฉันตีสีหน้างง

"ฉันมิสกัน คนที่พาเธอมาส่งให้คุณแฟรงค์ วอโลบี้เมื่อค่ำนี้ไง" นายนี่เอง

"อืม ฉันรับของขวัญมาและมองหน้าเค้าอีกครั้ง"

"เธอไม่รู้จักฉันหรอก แต่ฉันรู้จักเธอฉันขอตัวนะมันดึกมากแล้ว ฝันดีล่ะข้างนอกอากาศเย็นเข้าบ้านไปเถอะเดี่ยวไม่สบาย ขอตัวนะ" 

 ข้างนอกอากาศเย็น เข้าบ้านไปเถอะเดี๋ยวไม่สบาย ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหู ฉันเคยได้ยินมันจากคนๆ หนึ่งฉันมองตามแผ่นหลังที่เคลื่นไหวออกห่างจากฉันไปอย่างช้าๆ จนลับตาไป เค้ากลับมา...เค้ากลับมาตามสัญญา เค้ากลับมาจริงๆ .....