scar on face เธอกับฉัน

     วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันอยู่บ้าน (โดยปกติฉันจะออกไปโน่นนี่เสมอ) ฉันนั่งรอ Dad บนโซฟากำมะหยี่สีม่วงในห้องรับแขกใกล้กับเตาผิง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หิมะยังคงตกอย่างต่อเนื่องจนสนามหญ้าที่เคยเขียวขจีถูกกลืนไปด้วยสีขาวของเกล็ดหิมะที่ทับถมกันจนหนา ความเย็นจากหิมะข้างนอกผสมกับความร้อนจากเตาผิงก็ถือว่าไม่หนาวจนเกินไป “ไปกันหรือยังเจลีนา” เสียง Dad กล่าวถาม “เราไปกันแค่ 2 คนหรอ” ฉันถามเพราะว่าโดยปกติแองเจลลามักจะติดตาม Dad ไปด้วยเสมอเพราะเราทั้งบ้านต่างก็อยากมีเวลาอยู่กับ Dad มากๆ แม้แต่มาดามแคทเทอรีนเองก็เหมือนกัน Dad ทำงานในสภาในรัฐจึงมักไม่มีเวลาว่าง 7 วันกลับบ้านแค่วันเสาร์วันเดียวยกเว้นว่าอาทิตย์ไหนไม่ยุ่งจริงๆ ก็กลับมาอยู่บ้านได้ทุกวัน “เจลลากับคุณแม่ไปในเมืองกันตั้งแต่เช้าแล้ว เค้าไม่รู้ด้วยว่าเราจะไปที่ Violet grassland.” Dad มักจะเล่าเรื่องทุ่งหญ้าสีม่วงนี้ให้ฉันฟังบ่อยครั้ง และพูดเสมอว่าถ้าว่างจะพาไปฉันเองก็อยากไปมากเพราะ Dad บอกว่าถัดจากทุ่งหญ้าสีม่วงไปจะมีป่าที่น่าล่าสัตว์อยู่ แต่ไปช่วงนี้ฉันคิดว่าคงได้ล่าหรอกอากาศหนาวขนาดนี้... *** Violet grassland. *** ที่นี่อยู่ห่างจากบ้านฉันหลายกิโลกว่าจะมาถึงก็เล่นเอาแย่ เพราะออกจากเมืองมาทางก็จะเป็นเขา เป็นหุบเหว ซ้ำทางยังถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ มันอยู่ไกลเจ้าหน้าที่ที่คอยเกลี่ยหิมะจากถนนเลยไม่ได้มาถึงนี่ “ทางมันน่ากลัวนะ แต่เชื่อเถอะว่าถ้าเราไปถึงหนูต้องชอบ” Dad ชวนคุยฉันคิดว่าท่านคงคิดว่าฉันกลัว “ไม่เลยฉันรู้สึกชอบมันด้วยซ้ำค่ะ” “Dad ดีใจที่หนูชอบ” ฉันหันไปยิ้มให้ท่านก่อนจะมองออกมาทางหน้าต่างรถ ต้นเชอรี่ที่ถูกแช่แข็งในน้ำแข็งเรียงรายเป็นแนวยาว ดอกไม้ดอกยักษ์สีม่วงอมน้ำเงินก็เช่นกัน มองดูมันสวยดีนะ ฉันเคยเห็นตอนที่แองเจลลากับมาดามแคทเทอรีนเอาดอกกุหลาบใส่ในแก้วแล้วทำให้แข็งยังไม่สวยเท่านี้เลย แต่น่าแปลกที่มันไม่ถูกหิมะปกคลุมจนมองไม่เห็น “จอดทำไม” ฉันหันไปถาม Dad ทันทีเมื่อรถหยุด “แวะที่นี่สักเดี๋ยว” Dad ลงจากรถฉันเลยตามไป “ที่นี่เคยเป็นที่สำคัญของ Dad กับแม่หนู” Dad พูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก ฉันมองออกไปจากจุดนี้มองออกไปถือว่าเป็นจุดชมวิที่สวยมาก “Dad ขอมาดามแต่งงานที่นี่หรอ” ฉันอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ Dad กลับเงียบ “ไม่หรอก สักวันหนูจะเข้าใจ” ฉันเองก็อยากจะเรียกมาดามแคทเทอรีนว่าแม่นะ แต่ตั้งแต่จำความได้เธอไม่เคยทำอะไรที่มันแปลว่าฉันเป็นลูกเลย ฉันเรียกเธอว่าแม่ครั้งสุดท้ายเมื่อตอน 5 ขวบ “Dad คะ Dad ว่าบ้านเราหลังไหน” ฉันยังคงพยายามฉันไม่อยากเห็นท่านทำสีหน้าแบบนี้ “เจลลีนา” Dad หันมามองหน้าฉันแล้วยิ้ม “Dad ไม่อยากให้หนูต้องมีปัญหากับคนในบ้านเลยนะ” “ก็...” “รับฟัง Dad หน่อยนะ” ฉันไม่ทันได้เถียง Dad ก็พูดขึ้นมาก่อน “การที่หนูเป็นแบบนี้หนูก็ไม่มีความสุขหรอกใช่มั้ย Dad ขอได้มั้ยเลิกหนีเรียน เลิกมีเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเรียน คุยกับคุณแม่อย่างให้เกียรติ” “คือ..” ฉันก้มหน้าลง “ถ้าหนูทำได้ Dad มีอะไรจะให้” ฉันเงยหน้าขึ้นมอง Dad ทันทีฉันไม่คยผิดหวังกับของขวัยของท่านสักครั้ง “ค่ะ” “แต่วันนี้ที่เรามาที่นี่ Dad ถือว่ามันเป็นการเที่ยวฉลองวันเกิดหนูตกลงมั้ย” “ตกลง” ฉันมีความสุขแทบทุกครั้งที่อยู่กับ Dad ท่านเป็นคนเดียวจริงๆ ที่ให้ความอบอุ่นแก่ฉัน จนฉันไม่เคยรู้สึกว่าขาดความรักจากครอบครัว *** บ้านสองหลังในทุ่งหญ้าสีม่วง *** รถหยุดแล่นอีกครั้ง ฉันมองตรงไปข้างหน้าบ้านสองหลังตั้งอยู่คู่กัน “บ้านใครมาอยู่ไกลเมืองขนาดนี้” “บ้านลุงไมค์” “ไมค์ไหน” “พ่อของมิสกันที่เมื่อก่อนเคยอยู่บ้านข้างๆ เราไง” ออฉันนึกออกแล้ว งั้นก็แปลว่าเค้ากลับมาจริงๆ “ลงไปทักทายเค้าหน่อยเป็นไง” “แล้วแต่ Dad นะ" ฉันนั่งรออยู่ในรถคงจะดีกว่า ฉันใช้สายตาสอดส่องเข้าไปในบ้าน “อยากรู้แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ” ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองเบาะหลัง “นาย” ฉันแปลกใจตรงที่นายนี่ขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน “เข้าบ้านเถอะข้างนอกมันหนาว” “นายก็เข้าไปสิ” “เธอทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็น อยากเข้าไปข้างใน” “ฉันแค่อยากรู้ว่าเจ้าบ้านหน้าตาเป็นไง ทำไมมาอยู่ลึกขนาดนี้” นายมิสกันยักไหล่ แล้วเปิดประตูลงจากรถไป เอาเถอะยังไงซะฉันก็อยากรู้อยู่แล้ว ฉันเลยเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังที่มีคนอยู่ “ลูกสาวของแทมม่าหรือ” คุณไมค์ถามขึ้น “นี่แองเจลลีนา” “เอ่อขอโทษนะ แต่พอฉันเห็นดวงตาสีม่วงเข้มคู่นั้นแล้วเกิดอยากพูดถึงเธอขึ้น” ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้ากำลังพูดกันตอนนี้ “ช่างเถอะ วันนี้ฉันพาแองเจลลีนามาดูรางวัลน่ะ” Dad เปลี่ยนเรื่อง “นี่กุญแจ นายไม่ต้องห่วงเรื่องความเรียบร้อย ฉันให้มิสกันไปดูทุกๆ 3 วัน” ลุงไมค์ยื่นกุญแจพวงโตให้กับ Dad ฉันและท่านเดินไปที่บ้านอีกหลังที่อยู่คู่กัน Dad แอบสร้างบ้านหลังนี้ สร้างพร้อมกับลุงไมค์ เพิ่งจะเสร็จเมื่อ 2-3 เดือนก่อนเฟอร์นิเจอร์ยังมีถุงพลาสติกอยู่เลย “นี่คือรางวัลถ้าหนูทำได้” “คะ ?” จู่ๆ ประโยคนี้ก็ดังมาจาก Dad “ที่หนูสัญญากับ Dad ถ้าทำได้บ้านหลังนี้ Dad ยกให้” ฉันยอมรับตัวเองนะว่าถูกใจบ้านหลังนี้มากๆ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ Dad ขอฉันจะทำได้มั้ย “ฉันจะพยายามนะ” ฉันเดินมอง เดินดูรอบๆ จนมาหยุดที่รูปที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น (ฉันเดาว่านะ) “แทมมารีน แฝดของแคทเทอรีนน่ะ” ฉันได้คำตอบมาอย่างไม่ต้องถาม “เธอดูไม่สดใสเลยนะ” เธอคงรู้สึกเหมือนฉันที่อึดอัดในการที่ต้องมีคนมาหน้าเหมือนตัวเอง “ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลย” “เธอจากเราไป...นานแล้ว” Dad พูดเสียงสั่นๆ “Dad ปิดเทอมฉันอยากมาอยู่ที่นี่ได้มั้ย” ฉันเลยไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อ “ถ้าหนูทำตัวดี” Dad พลิกกลับมายิ้มอย่างสดใส ฉันนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในบ้านของฉัน (ในอนาคต) ส่วน Dad ขอตัวไปพูดคุยกับลุงไมค์ โซฟาลายตารางหมากรุกสีดำ-แดงนุ่มๆ ทำฉันเริ่มจะง่วงซะแล้วฉันค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ “ผมเธอสวยจัง” ฉันสะดุ้ง ลุกนั่งอย่างทันที “เอ่อขอโทษนะ ที่ทำให้ตกใจ” มิสกันที่ถือโอกาสลูบผมฉันโดยพละการกล่าว “นายไม่ควรทำแบบนี้” “นึกถึงตอนเด็กนะ เวลาหิมะตกเราก็จะออกไปเล่น ช่วยกันทำตุ๊กตาหิมะ เล่นปาหิมะ แต่เธอก็ดันป่วยง่ายซะอีก” “นายก็ไม่เล่นกับแองเจลล่าล่ะ” “ก็ฉันชอบ...เล่นกับเธอ” “ฉันขอตัวนะ” ฉันตัดบทและเดินหนีออกมา “เธอลืมที่เราสัญญากันไปหมดแล้วหรือไง” “สัญญาที่สัญญาไว้กับฉัน กับแองเจลลาน่ะหรอ” ฉันยอมรับว่าฉันยังเฝ้าหวังว่าสักวันเค้าจะกลับมาตามสัญญา ถึงแม้ว่าเค้าอาจจะไมไม่ได้คิดอะไร เพราะเค้าสัญญาเรื่องเดียวกัน กับแองเจลล่าด้วย “ฟังฉันก่อนได้มั้ย” “ฉันว่าฉันฟังมาดีแล้วนะ” ฉันทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ก่อนจะเดินไปหา Dadและพากันกลับบ้าน...