scar on face เธอกับฉัน

เขียนโดย drivel

วันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 18.28 น.

4 ตอน

1 วิจารณ์

7,552 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2556 19.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) ต้อนกลับสู่งานวันเกิด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

#แองเจลลา งานใหญ่โตนี้จัดเพื่อฉัน ‘เพียงคนเดียว’ ตั้งแต่ครบรอบ 5 ขวบจนถึง ตอนนี้ครบรอบ 17 ปีไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยอายุครบ 1 ปีหรอกนะแต่ที่ฉันไม่พูดถึงมันเพราะว่าตอนนั้นคุณแม่กับ Dad จัดให้ฉันและแองเจลลีนาแฝดฉันเอง เธอเพียงแต่มีหน้าตาที่เหมือนกับฉันเด๊ะเท่านั้นเพราะเธอ IQ ต่ำมาก มีนิสัยดื้อรั้น ดุร้าย ไม่รู้ว่าเธอได้นิสัยพวกนี้มาจากไหน “เสร็จหรือยังเจ้าหญิงน้อยของคุณแม่” เสียงคุณแม่เคาะประตูเรียกและแน่นอนเมื่อฉันเปิดประตูคุณแม่จะมองหาแองเจลลีนาและถามว่าเธไปแล้วหรือ ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นห่วงหรอกนะ แต่เพราะกลัวว่าเธอจะย้อนกลับมาหรอกน่ะแต่ไม่ต้องกลัวเธอไม่เคยย้อนกลับมาหรอกจนงานผ่านไปได้ 2 วันเธอก็จะกลับมาในสภาพที่เละและมาพร้อมกับหวัดใหญ่

“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันเปิดประตูออกและเป็นไปตามสเต็ป

“แองลีนาล่ะ”

“เธอไปแล้วค่ะ” ตามนั้นทุกอย่าง

“ออกไปรับแขกก่อนมั้ยวันนี้สงสัยจะมีพายุหิมะ หรือไม่ก็หิมะคงจะตกหนักดูแล้วแขกยังมากันไม่หนาตาเลย”

“ค่ะ” ไม่รู้สินะนับตั้งแต่วันเกิดฉลองเพื่อฉันคนเดียว ฉันก็รู้สึกมีความสุขมากจนอธิบายอะไรไม่ถูก....

***หลังจากหลับไปสักพัก*** ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วขยับตัวลุกนั่งบนเตียง

“Dad…” ทันทีที่ฉันลืมตาแล้วเห็นผู้ชายคนที่รักฉันมากที่สุดฉันก็รู้ในทันทีว่าฉันอยู่ที่ไหนอย่างไม่ต้องถาม

“แองลีนาหนูไปทำอะไรที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน”

“Dad พาฉันกลับมาหรอ”

“มิสกัน แล้วหนูจะรู้จักเค้าในงานเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัว ให้ดี ย้ำว่าให้ดี ไม่เห็นแก่ใครก็เห็นแก่ Dad ได้มั้ย Dad ไม่อยากให้ใครต้องว่าหรือนินทาหนูนะ Dad จะออกไปรอหน้าห้องแล้วเราจะเข้าไปในงานด้วยกัน”

“Dad คะ”

“หืม ? “

“คือ...ดาร์กล่ะคะ”

“มิสกันบอกว่าเค้าช่วยอุ้มหนูขึ้นรถแล้วเค้าก็เดินออกไป” แล้วอย่างงี้ดาร์กไม่แย่หรอแต่ถ้าหนีออกไปอีกคงแย่อากาศหนาวขนาดนี้ ร่างกายก็แย่ลงไปมากแล้ว ฉันแต่งตัวเพื่อให้เกียร์ติ Dad มากที่สุดฉันเลือกเดรสสีขาว (Dad ซื้อให้อันที่จริงแองเจลลาเป็นคนเลือกแต่เธอดันเห็นเดรสสีชมพูที่ Dad เลือกให้ฉัน) ยาวถึงเข่าแต่งระบายด้วยลูกไม้สีชมพู สายเดี่ยวรวบผมแบบ รวบๆครึ่งหัวติดกิ๊บรูปโบว์เล็กๆ

“ลูกสาว Dad ดูดีมากวันนี้” ถ้ามองแค่ฉันกคงดูดีกว่าการแต่งตัวโทรมๆนั่นแหละ แต่ถ้าจับฉันกับแองเจลลาแล้วนอกจากหน้าตาที่เหมือนกันมากๆ ฉันดูด้อยกว่าเธอเยอะ ฉันจำได้ว่าอยู่งานฉลองวันเกิดตัวเองครั้งสุดท้ายเมื่อตอนครบ 5 ขวบพอตอน 6 ขวบฉันก็ชวนดาร์กเพื่อนบ้านฉันหนีเข้าตัวเมืองไปหลบอยู่ตามตึกร้างบ้าง ที่สาธรณะบ้าง มันสนุกนะ ตื่นเต้น ท้าทายมากตั้แต่นั้นฉันก็หนีตลอดจนปีนี้ที่มีเหตุจำเป็นที่ถูกพาตัวกลับมา....

“เธอกลับมาทำไม” ถามด้วยคำถาม และน้ำเสียงที่แสนเป็นห่วงฉันขนาดนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ “ฉันปล่อยเธอฉายเดี่ยวคนเดียวมาเยอะแล้ว ก็เลยอยากที่มาแสดงตัวให้คนในงานรู้ว่า Dad มีลูกแฝด” ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เธอคงอยากที่จะพ่นไฟใส่หน้าฉันหรือไม่ก็อยากจะเอาอะไรที่มันหนักๆ ปาใส่หน้าฉันแรง ให้ขาดใจตายไปต่อหน้าเธอเลย

“อ่าวไหน มาดามแคทเทอรีนบอกว่าแองเจลลีนาบินไปฉลองกับเพื่อนที่summeret” เสียงสตรีดูมีสตางค์คนหนึ่งกล่าวแทรกขึ้นมาระหว่างที่แองเจลลาและฉันกำลังแผ่รังสีใส่กัน

“พอดีปีนี้อยากรับลมหนาวอยู่ที่ Clod def. เลยไม่ได้ไปยกเลิกกะทันหัน”

“แหมทั้งสองคนนี่สวยเหมือนกันเลยนะคะ”

"ค่ะ" แองเจจลลายิ้มแบบสุดฤทธิ์ให้หญิงคนนั้นก่อนจะหันมาาค้อนฉัน

"ไม่ต้องกลัวฉันแย่งซีนเธอนะ ฉันทำเพื่อ Dad"

"งั้นหรอ Dad ทิ้งงานไปตามเธอกลับมาหรือไง ถ้าคุณแม่รู้อาจจะไม่พอใจก็ได้นะ"

"เฮอะ Sory นะฉันไม่ได้สนอยู่แล้วว่ามาดามเค้าจะรู้สึกยังไง ขอตัวนะหิว จะไปหาอะไรกิน"