scar on face เธอกับฉัน

#แองเจลลา งานใหญ่โตนี้จัดเพื่อฉัน ‘เพียงคนเดียว’ ตั้งแต่ครบรอบ 5 ขวบจนถึง ตอนนี้ครบรอบ 17 ปีไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยอายุครบ 1 ปีหรอกนะแต่ที่ฉันไม่พูดถึงมันเพราะว่าตอนนั้นคุณแม่กับ Dad จัดให้ฉันและแองเจลลีนาแฝดฉันเอง เธอเพียงแต่มีหน้าตาที่เหมือนกับฉันเด๊ะเท่านั้นเพราะเธอ IQ ต่ำมาก มีนิสัยดื้อรั้น ดุร้าย ไม่รู้ว่าเธอได้นิสัยพวกนี้มาจากไหน “เสร็จหรือยังเจ้าหญิงน้อยของคุณแม่” เสียงคุณแม่เคาะประตูเรียกและแน่นอนเมื่อฉันเปิดประตูคุณแม่จะมองหาแองเจลลีนาและถามว่าเธไปแล้วหรือ ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นห่วงหรอกนะ แต่เพราะกลัวว่าเธอจะย้อนกลับมาหรอกน่ะแต่ไม่ต้องกลัวเธอไม่เคยย้อนกลับมาหรอกจนงานผ่านไปได้ 2 วันเธอก็จะกลับมาในสภาพที่เละและมาพร้อมกับหวัดใหญ่
“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันเปิดประตูออกและเป็นไปตามสเต็ป
“แองลีนาล่ะ”
“เธอไปแล้วค่ะ” ตามนั้นทุกอย่าง
“ออกไปรับแขกก่อนมั้ยวันนี้สงสัยจะมีพายุหิมะ หรือไม่ก็หิมะคงจะตกหนักดูแล้วแขกยังมากันไม่หนาตาเลย”
“ค่ะ” ไม่รู้สินะนับตั้งแต่วันเกิดฉลองเพื่อฉันคนเดียว ฉันก็รู้สึกมีความสุขมากจนอธิบายอะไรไม่ถูก....
 
***หลังจากหลับไปสักพัก*** ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วขยับตัวลุกนั่งบนเตียง
“Dad…” ทันทีที่ฉันลืมตาแล้วเห็นผู้ชายคนที่รักฉันมากที่สุดฉันก็รู้ในทันทีว่าฉันอยู่ที่ไหนอย่างไม่ต้องถาม
“แองลีนาหนูไปทำอะไรที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน”
“Dad พาฉันกลับมาหรอ”
“มิสกัน แล้วหนูจะรู้จักเค้าในงานเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัว ให้ดี ย้ำว่าให้ดี ไม่เห็นแก่ใครก็เห็นแก่ Dad ได้มั้ย Dad ไม่อยากให้ใครต้องว่าหรือนินทาหนูนะ Dad จะออกไปรอหน้าห้องแล้วเราจะเข้าไปในงานด้วยกัน”
“Dad คะ”
“หืม ? “
“คือ...ดาร์กล่ะคะ”
“มิสกันบอกว่าเค้าช่วยอุ้มหนูขึ้นรถแล้วเค้าก็เดินออกไป” แล้วอย่างงี้ดาร์กไม่แย่หรอแต่ถ้าหนีออกไปอีกคงแย่อากาศหนาวขนาดนี้ ร่างกายก็แย่ลงไปมากแล้ว ฉันแต่งตัวเพื่อให้เกียร์ติ Dad มากที่สุดฉันเลือกเดรสสีขาว (Dad ซื้อให้อันที่จริงแองเจลลาเป็นคนเลือกแต่เธอดันเห็นเดรสสีชมพูที่ Dad เลือกให้ฉัน) ยาวถึงเข่าแต่งระบายด้วยลูกไม้สีชมพู สายเดี่ยวรวบผมแบบ รวบๆครึ่งหัวติดกิ๊บรูปโบว์เล็กๆ
“ลูกสาว Dad ดูดีมากวันนี้” ถ้ามองแค่ฉันกคงดูดีกว่าการแต่งตัวโทรมๆนั่นแหละ แต่ถ้าจับฉันกับแองเจลลาแล้วนอกจากหน้าตาที่เหมือนกันมากๆ ฉันดูด้อยกว่าเธอเยอะ ฉันจำได้ว่าอยู่งานฉลองวันเกิดตัวเองครั้งสุดท้ายเมื่อตอนครบ 5 ขวบพอตอน 6 ขวบฉันก็ชวนดาร์กเพื่อนบ้านฉันหนีเข้าตัวเมืองไปหลบอยู่ตามตึกร้างบ้าง ที่สาธรณะบ้าง มันสนุกนะ ตื่นเต้น ท้าทายมากตั้แต่นั้นฉันก็หนีตลอดจนปีนี้ที่มีเหตุจำเป็นที่ถูกพาตัวกลับมา....
“เธอกลับมาทำไม” ถามด้วยคำถาม และน้ำเสียงที่แสนเป็นห่วงฉันขนาดนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ “ฉันปล่อยเธอฉายเดี่ยวคนเดียวมาเยอะแล้ว ก็เลยอยากที่มาแสดงตัวให้คนในงานรู้ว่า Dad มีลูกแฝด” ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เธอคงอยากที่จะพ่นไฟใส่หน้าฉันหรือไม่ก็อยากจะเอาอะไรที่มันหนักๆ ปาใส่หน้าฉันแรง ให้ขาดใจตายไปต่อหน้าเธอเลย
“อ่าวไหน มาดามแคทเทอรีนบอกว่าแองเจลลีนาบินไปฉลองกับเพื่อนที่summeret” เสียงสตรีดูมีสตางค์คนหนึ่งกล่าวแทรกขึ้นมาระหว่างที่แองเจลลาและฉันกำลังแผ่รังสีใส่กัน
“พอดีปีนี้อยากรับลมหนาวอยู่ที่ Clod def. เลยไม่ได้ไปยกเลิกกะทันหัน”
“แหมทั้งสองคนนี่สวยเหมือนกันเลยนะคะ”
"ค่ะ" แองเจจลลายิ้มแบบสุดฤทธิ์ให้หญิงคนนั้นก่อนจะหันมาาค้อนฉัน
"ไม่ต้องกลัวฉันแย่งซีนเธอนะ ฉันทำเพื่อ Dad"
"งั้นหรอ Dad  ทิ้งงานไปตามเธอกลับมาหรือไง ถ้าคุณแม่รู้อาจจะไม่พอใจก็ได้นะ"
"เฮอะ Sory นะฉันไม่ได้สนอยู่แล้วว่ามาดามเค้าจะรู้สึกยังไง ขอตัวนะหิว จะไปหาอะไรกิน"
 
    ฉันเดินตรงไปที่ที่เต็มไปด้วยของกิน จะว่าไปของกินเยอะกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะเนี่ย
"Happy birth day" ฉันเงยหน้ามองของขวัญกล่องสีส้มอ่อนๆผูกโบว์สีขาวกล่องใหญ่
"ไม่ตลกนะที่รัก อย่าทำหน้าอย่างนี้สิฉันเลือกมันเองกับมือเลยนะมั่นใจว่าเธอต้องชอบมัน" ฉันยังคงงงๆ อยู่ว่าหมอนี่เป็นใครแต่ก็ยื่นมือไปรับของขวัญ"
"วันนี้เธอสวยจังนะ" 
"สวยแค่วันนี้หรือไง"
"เธอสวยทุกปี โดยเฉพาะปีนี้นะ" แสดงว่าหมอนี่เข้าใจผิด แต่ฉันยังคงสวมรอยเป็นแองเจลลาต่อไป
"เธอเรียนห้องเดียวกับฉันหรือป่าว"
"ตลกนะที่รักฉันอยู่คนละห้องกับเธอ" ที่รัก ที่รัก ไม่จีบอยู่ ก็เป็นแฟน ฉันยังอยากรู้เรื่องของสองคนนี้
"งั้นเธอช่วยเล่าความทรงจำที่แสนจะโรแมนติกขแงเราให้ฉันฟังหน่อยสิ"
"ฉันจีบเธอเมื่อ 2 ปีก่อน เราเดทกันที่สวนริมแม่น้ำโมริออน และเราคบกันเมื่อวาเลนไทน์ปีนี้ เราจูบกันครั้งแรกในวันเกิดฉัน"
"ดัสติน !" เสียงที่แทรกขึ้นมา
"แองเจลลา"  
"ขอโทษนะแต่ของขวัญมีกล่องเดียวฉันยื่นกล่องให้แองเจลลาดูและเดินออกมาจากทั้งสอง จูบแรกงั้นเหรอ หึหึ ตลกจริง