[SHAM] รักนี้ไม่มีลวง

[2]

“แกทำเอาหมอนั้นอึ้งไปเลยนะ” โจลันยังไม่หยุดหัวเราะ แม้ว่าตอนนี้เขากำลังขับพาคอลล์ไปที่จุดมุ่งหมาย
ต่อไปก็ตาม “สงสัยจะเกลียดขี้หน้าแกไปอีกนานที่บังอาจตอกหน้ากลับไปแบบนั้น เฮ้ย เลิกยุ่งกับผมสักที
ได้มั้ย...”

คอลล์หันไปทำตาดุใส่พี่ชายก่อนจะหันกลับไปมองตัวเองในกระจกอย่างสมเพช รู้สึกเสียดายเอฟโฟอย่าง
สุดซึ้ง

“แต่ว่าน่ากลัวชะมัดเลยนะ” โจลันขวางมือเรียวของน้องสาวที่พยายามจัดแต่งทรงผมตัวเอง “ที่แกหน้า
เหมือนฉันขนาดนี้”

คอลล์พ่นลม “ถ้าไม่เหมือน เขาจะเรียกว่าแฝดมั้ย?” ยังไม่ยอมเลิกจ้องตัวเองในกระจก “แล้วนี่จะไปไหน”
เธอมองทิวทัศน์รอบตัวแล้วหยุดอยู่ที่พระอาทิตย์สีส้มแสดที่กำลังจะลับขอบฟ้า ส่งแสงทองทอลงบนผืนน้ำ
ของทะเลกว้าง

“คอนโดของฉันไง ต้องให้แกเปลี่ยนชุดก่อน”

แฝดน้องทำหน้านิ่ว “อย่าบอกนะว่าชุดแบบนาย”

“เอ้า ไอนี่ จะปลอมตัวเป็นฉันก็ต้องใส่ชุดฉันสิ”

“เซ็ง”

โจลันเผลอเอามือไปเขกหัวน้องสาวอย่างตั้งใจ ให้คอลล์ได้ทำตาขวางใส่เขาเล่น

ทั้งสองคนเดินไปตามพื้นหินอ่อนของคอนโดหรูสามสิบชั้นอย่างค่อนข้างเร่งรีบ โจลันไขประตูหนึ่งใน
สองบานบนชั้นสามสิบและรีบพากระเป๋าเดินทางใบโตไปตั้งทิ้งไว้บนพรมขนสัตว์สีขาวสะอาดที่รองรับชุด
โซฟาหนังสีขาวชุดใหญ่

คอลล์ถอดบูทสั้นเก็บไว้ในตู้รองเท้าหน้าประตูแล้วเหยียบเท้าเปล่าลงบนพื้นไม้ปาเก้เย็นๆ ส่วนสายตา
กำลังชื่นชมความลงตัวของสถาปัตยกรรมที่เรียบง่ายภายในห้องชุดกว้างขวาง ที่มีผนังด้านหนึ่งเป็น
กระจกทรงโค้ง เธอลูบเคาน์เตอร์หินอ่อนสีเทาของมุมครัวอย่างถูกใจ และลองหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาตัว
หนึ่งแล้วยิ้มออกเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ลงจากเครื่อง ก่อนจะลุกต่อไปเปิดม่านบางสีนวลเผยให้เห็นทะเลสี
ส้มเบื้องหน้า

“อะแฮ่ม ก่อนที่แกจะจมดึ่งเข้าสู่สุนทรีย์แห่งความสวยงามของทิวทัศน์ที่ฉันเลือกสรรมาอย่างดีแล้ว ช่วย
หันกลับมาสู่โลกแห่งความจริงก่อนได้มั้ย” โจลันประชดแต่ดูภูมิใจที่ตัวเองตัดสินใจถูกที่เลือกซื้อห้องชุด
แห่งนี้ไว้ตอนที่มันลดราคายี่สิบเปอร์เซ็นต์

คอลล์ชะงักมือที่กำลังจะเลื่อนประตูกระจกเพื่อออกไปรับลมเย็นข้างนอกและหันกลับไปทำตาขวางใส่พี่ชาย

โจลันเดินเร็วๆ หายไปตามทางเดินที่พาไปห้องนอน สักครู่จึงกลับมาพร้อมชุดสูทสองสามชุดในมือ เขา
ดึงตัวน้องสาวที่เอนตัวนั่งสบายอยู่บนโซฟาขึ้นและเทียบดู “เอาตัวไหนดี?”

คอลล์ส่งสายตาเคืองๆ ไปที่ชุดพวกนั้น ไม่นึกฝันว่าตัวเองจะต้องมาใส่ชุดแบบนี้ “สีดำ”

โจลันส่งชุดสีดำให้น้องสาว “รีบแต่งตัวซะ”

แฝดน้องรับชุดสูทนั้นมาอย่างเสียไม่ได้ และเดินเอื่อยๆ เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องนอนโล่งๆ ที่มีเพียงเตียง
และตู้เสื้อผ้ายาวไปตลอดผนังด้านหนึ่งกับโคมไฟตั้งพื้นตรงหัวเตียงอีกหนึ่งตัว

คนเป็นพี่อ้าปากค้างเมื่อเห็นคอลล์เดินออกมาจากห้องในลุคใหม่ เขาเข้าไปลองจับไหล่น้องสาว
“นี่ฉันไม่ได้กำลังส่องกระจกอยู่ใช่มั้ย?”

“จะตะลึงอะไรนักหนา ทำอย่างกับทั้งชีวิตนี้นายไม่เคยมีฝาแฝดงั้นล่ะ” คนน้องทำหน้าหงิกอีกครั้งที่โดน
หาว่าเหมือนพี่ชายทั้งที่เธอพยายามอย่างหนักมาตลอดเพื่อหลุดพ้นคำว่า ‘เหมือน’ นี้ไป ...คอลล์หัวเราะ
เชิงเจ็บใจกับตัวเองเมื่อคิดได้ว่า อย่างน้อยก็มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เหมือนพี่ชาย...

“จำเอาไว้นะว่าตอนนี้แกคือฉัน” โจลันสะกดจิตน้องสาวขณะที่กำลังใช้เยลแต่งผมให้คอลล์

“คร้าบ...” คนที่นั่งนิ่งให้พี่ชายทำผม ตอบยาวอย่างเกียจคร้าน

โจลันดูฝีมือตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ รู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆ คนตรงหน้าที่ดูจะพยายามไม่ทำอะไรเหมือน
เขามาตั้งแต่จำความได้ กลับมาเหมือนเขาอย่างกับกดคอนโทลซี

ร้านอาหารขนาดกลางบรรยากาศอบอุ่นดูไม่วุ่นวายที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่หลายต้นปรากฏกายอยู่
ต่อหน้าสองพี่น้อง โจลันจอดห่างจากร้านเล็กน้อยแล้วกราดสายตาสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะหันมากำชับกับ
คอลล์อีกครั้ง

“ตอนนี้แกเป็นฉันอยู่นะ...”

“เออ รู้แล้ว” อีกคนตอบรำคาญ “ถ้านายพูดอีกที ฉันจะขูดสาวของนายให้เป็นรอยเลย”

โจลันถลึงตาใส่น้องของเขา

“นั่น พ่อมาแล้ว” โจลันชี้ไปที่รถยนต์สีดำคันหนึ่งซึ่งเคลื่อนเข้าไปภายในลานจอดรถของร้านอาหาร “ฉัน
จะจอดรอแกอยู่ตรงนี้นะ โชคดี แล้วอย่าลืมว่าแกคือฉัน...”

คอลล์กรอกตาก่อนจะลงจากรถ และแกล้งปิดประตูรถแรงๆ แล้วยิ้มยิงฟันกวนๆ ให้พี่ชายที่นั่งแทบไม่ติด
เธอเดินเข้าไปภายในบริเวณร้าน แอบที่หลังต้นไม้สักครู่เพื่อให้พ่อของเธอเข้าร้านไปก่อน

คนที่ต้องปลอมตัวเพิ่งก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้น ให้เจ้าของตกใจจน
เกือบก้าวเท้าพลาด คอลล์ล้วงออกมาดูแล้วพ่นลมหายใจ เธอมองหาที่เงียบๆ แล้วสายตาก็เห็นป้ายบอก
ทางไปห้องน้ำ

“มีอะไร” คอลล์ส่งคำถามไปให้ปลายสายทันทีที่เข้ามานั่งบนชักโครกในห้องน้ำห้องหนึ่งแล้ว

“คือแบบว่า” เสียงโจลันตอบกลับมาแบบเลิ่กลั่ก “พอดีว่าสาวที่ฉันจีบอยู่ผ่านมาพอดี ฉันก็เลยว่าจะตาม
หล่อนไปต่อที่คลับใกล้ๆ นี้หน่อย ฉันจะทิ้งรถไว้ให้แกนะ เสร็จธุระเมื่อไหร่ก็ขับกลับไปได้เลย...”

“เห็นหญิงดีกว่าน้องรึไง” คอลล์เท้าคางเซ็งๆ

“น่าๆ คนนี้เพิ่งจีบต้องรีบทำคะแนนหน่อย...แล้วเจอกัน บาย” ปลายทางตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว

“ให้มันได้งี้สิ” คอลล์บ่นพึมพำ แต่จะทำไงได้ก็เธอพลาดไปตกปากรับคำพี่ของเธอแล้วนี่

“กรี๊ด...” เสียงนั้นดังขึ้นทันทีที่คอลล์เปิดประตูห้องน้ำออกมา

คนที่ยืนอยู่หน้ากระจกมองคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยหน้าตาตกใจพอๆ กับคอลล์

“ไอ..ไอโรคจิต ไอบ้ากาม” สาวคนนั้นตะโกนด่า ความตกใจเมื่อครู่หายไปแล้ว เธอฉวยแจกันดอกไม้ใกล้
มือขึ้นมาเตรียมทุ่ม

“เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อน...” คอลล์หันรอบตัวหาทางหนีและเพิ่งเห็นว่าตัวเองเข้ามาในห้องน้ำหญิงด้วยความ
เคยชิน “ฉันแค่เข้าห้องน้ำผิด กำลังจะออกไปแล้ว”

คนที่ถือแจกันส่งแววตาเดือดๆ ไปให้คอลล์ที่ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มไปแล้ว “อย่ามาโกหก นายเป็นพวก
โรคจิต คิดจะทำอะไรไม่ดีอยู่ล่ะสิ”

คอลล์ยกมือเชิงยอมแพ้และค่อยๆ ขยับไปที่ทางออก “ใจเย็นนะ ฉันไม่ได้จะทำอะไร และตอนนี้ฉันกำลัง
จะไปแล้ว...” พอสบโอกาสเธอก็รีบวิ่งปรู๊ดออกมาจากห้องน้ำหญิงนั่นทันที

มีเสียงกรี๊ดเบาของสาวคนนั้นตามหลังมาให้ได้ยิน จนคอลล์ขนลุก

“เกือบไปแล้ว” เธอสูดหายใจโล่งอกก่อนจะรีบไปให้ห่างจากห้องน้ำให้เร็วที่สุด

“เฮ้ โจลัน ทางนี้” ชายสูงวัยชูมือขึ้นส่งสัญญาณให้คอลล์เห็น

คอลล์เดินหลบกลุ่มโต๊ะไปที่ที่นั่งพิเศษบนยกพื้นด้านในสุดของร้าน พร้อมยิ้มกว้างให้คาร์ลอย่างยินดี
พ่อของเธอดูแข็งแรงและมีความสุขดีกว่าที่เธอคิด

“อะไร?” ชายสูงวัยมองลูกชายงงๆ

“เปล่าครับ” คอลล์บอกเก้อๆ

คาร์ลเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่เมื่อคอลล์ในฐานะโจลันนั่งลงที่โต๊ะ คาร์ลจึงแนะนำคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม “นี่เบน
เพื่อนฉันเอง”

“สวัสดีครับ” คอลล์รู้สึกประหม่านิดหน่อยที่ต้องสวมบทโจลัน

“สวัสดี..สวัสดี นี่สินะเจ้าโจลันที่นายพูดถึง โตเป็นหนุ่มแถมหล่ออีกต่างหาก” ชายสูงวัยที่มีผมขาวแซมไป
ทั่วหัวหัวเราะชอบใจกับเพื่อนรัก “แล้วก็ นี่ลูกสาวคนโตของฉันเอง...” เขายิ้มมุมปากเมื่อเห็นชายหนุ่ม
มองลูกสาวของตัวเองอยู่นานสองนาน

“สวัสดีค่ะคุณโจลัน ฉันชื่อเอวีน่า เรียกฉันว่าเอวี่ก็ได้นะคะ” สาวสวยในชุดสีชมพูหวานยิ้มเขินๆ ที่ถูกอีก
ฝ่ายจ้อง

“คะ..ครับ” คอลล์พยายามคุมหัวใจตัวเองให้มันเต้นเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เช็คน้ำลายบ้างเหอะแกน่ะ” คาร์ลแซวลูกชาย เพราะรู้นิสัยโจลันดี

คอลล์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะละสายตาจากรอยยิ้มหวานของเรียวปากสวยนั้นได้ แน่นอนทั้งสองคนต่าง
เขินไม่แพ้กัน...

“ขอโทษค่ะที่มาช้า” เสียงเล็กนั้นดังขึ้นใกล้ๆ

คอลล์เงยหน้ามองคนที่เพิ่งนั่งลงข้างเอวีน่า และได้สบตากับเด็กสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันคนนั้นอย่าง
บังเอิญ

เด็กสาวในชุดเกาะอกรัดรูปสีดำพลันลุกขึ้นแล้วชี้หน้าชายหนุ่มคนที่นั่งหน้าเหวออยู่ตรงข้าม

“นายมัน... ไอโรคจิต!” เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดูเหมือนอยากกระโจนเข้าจิกกัดชายหนุ่มเหลือเกิน

“ใจเย็นก่อนจ้ะเซน่า” เอวีน่าดึงตัวน้องสาวของตัวเองให้นั่งลงอย่างยากลำบาก

“นั่นสิลูก นี่คุณโจลัน ลูกชายของลุงคาร์ลนะ ไม่ใช่ไอโรคจิตอย่างที่ลูกว่าหรอก” เบนหน้าเสียแต่เขาก็ดู
เคยชินกับการกระทำหุนหันของลูกสาวคนเล็กคนนี้เสียแล้ว

“ว่าไงล่ะแก” คาร์ลเป็นคนเดียวที่ดูไม่ตกใจที่ลูกชายโดนกล่าวหา

แต่คอลล์ก็ไม่แปลกใจในท่าทีของพ่อ เพราะเธอรู้ดีว่ากิตติศักดิ์ของพี่ชายฝาแฝดของเธอนั้นเป็นอย่างไร
แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่โจลัน และเธอก็ไม่อยากให้สาวสวยในชุดน่ารักสีชมพูคนนั้นต้องเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

“คือเมื่อกี้ผมเข้าห้องน้ำผิดครับ”

“อย่ามาโกหก นายตั้งใจต่างหาก” เด็กสาวที่ดูอายุไม่มากแต่แต่งหน้าจัดไม่ยอมเลิกรา “ป๊ะป๋าอย่าไปเชื่อ
นะคะ เจ้านี่มันต้องหวังเข้าไปแอบดูผู้หญิงเข้าห้องน้ำแน่ๆ”

“พอได้แล้วเซน่า...” เบนดุ “คุณโจลันก็บอกแล้วว่าเขาเข้าห้องน้ำผิด ใช่มั้ย” เขาหันไปถามชายหนุ่ม

คอลล์พยักหน้า “ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่ทันเห็นป้ายจริงๆ” เธอหันไปมองเด็กสาวผมหยักศกที่ทา
ปากสีแดงเข้มอย่างหาเรื่อง และยิ้มสยองให้ “ขอโทษนะครับ” เสียงแข็งอย่างตั้งใจ

“ให้เรื่องมันแล้วไปเถอะนะหนูเซน่า ลูกชายของลุงคงไม่ตั้งใจจริงๆ” คาร์ลออกปากจนได้

เซน่ากำมืออย่างขัดเคือง แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสอง เธอจึงยอมนั่งลง แต่ไม่วายแอบเตะหน้า
แข้งของคอลล์ พร้อมยิ้มหวานอย่างเลือดเย็นให้คอลล์ที่กำลังเหงื่อตกเพราะความเจ็บ

“เออ งั้นเรามาสั่งอาหารและคุยเรื่องงานกันดีกว่านะ” เบนรีบเปลี่ยนเรื่องและเรียกพนักงานทันที

“โครงการนี้ฉันจะเข้ามาดูแลเอง ดังนั้นถ้าคุณโจลันมีปัญหาอะไร ติดต่อฉันได้ตลอดนะคะ” เอวีน่าส่งนาม
บัตรให้โจลันหลังจากที่อาหารบนโต๊ะเกลี้ยงแล้ว

“แน่นอนครับ” คอลล์ส่งยิ้มหวานให้หญิงสาว

เซน่าพ่นลมเสียงดังอย่างตั้งใจ “คุยเฉพาะเรื่องงานแน่หรอ” เธอสบประมาทคอลล์ในฐานะโจลัน

คอลล์ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเด็กสาว และนั่นยิ่งทำให้เซน่าเดือดจัดขึ้นไปอีก

หลังจากเบนเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมื้อนี้แล้ว ทุกคนก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ คาร์ลกับเบนนั้นเดินลิ่วๆ ไปพร้อมกัน
ส่วนเอวีน่าขอตัวไปห้องน้ำ ตอนนี้คอลล์จึงต้องติดอยู่กับเด็กสาวที่จ้องหาเรื่องตลอดเวลาคนนี้

“ฉันไม่ยอมให้ไอ้โรคจิตอย่างนายมาจีบพี่ฉันหรอกนะ” เซน่าเริ่มเปิดศึก

คอลล์ยิ้มเยาะ

“ยิ้มบ้าอะไร” เด็กสาวเตะเข้าที่ขาของคอลล์แต่เสียหลักเพราะส้นสูงหลายนิ้วนั้นไม่รักดี

คนตัวสูงกว่า (เยอะ) คว้าเอวบางของคนตรงหน้าไว้ได้ทัน และหัวเราะในคอ “เป็นเด็กเป็นเล็กน่ะ แต่งตัว
ให้มันสมวัยหน่อย”

เซน่าหน้าแดงและพยายามดิ้น แต่คอลล์ยกเธอขึ้นทั้งที่ยังคล้องเอวเล็กนั้นอยู่

“ชุดวาบหวิวแบบนี้น่ะไม่ได้ทำให้เธอสวยสักนิด ดูสิเกือบเห็นลิงน้อยแล้วเนี่ย” คอลล์ตีก้นเด็กสาวอย่าง
หมั่นไส้

“ไอโรคจิต ไอบ้ากาม” เซน่ากรี๊ดลั่นจนพนักงานและลูกค้าหันมามองเป็นตาเดียว

คอลล์จึงต้องยอมปล่อยตัวเซน่าลง เด็กสาวปล่อยหมัดใส่ท้องของคอลล์ไปสองหมัดก่อนจะกรี๊ดใส่หูของ
คนตัวสูง

“อย่าหวังว่านายจะได้อยู่เป็นสุขเลย”

คอลล์ยิ้มมุมปากแล้วดึงต้นแขนเล็กของอีกฝ่ายไว้ และขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของเด็กสาว

“นี่ รู้อะไรมั้ย... ที่จริงฉันเห็นลิงน้อยของเธอแล้วนะ...น้องหมีสีชมพู...” พูดจบเธอก็รีบเดินหนีไป ปล่อยให้
เด็กสาวเต้นเร่าๆ ที่โดนแกล้งคืน

เซน่าทำตาขวางใส่ร่างสูงที่เดินหายไปจากสายตา หมายมั่นอยู่ในใจว่าจะต้องจัดการเจ้าโรคจิตนั้นให้
ได้...คอยดู
...............................................................................................................................................................