ศาสตราวุธ มหาสงครามพลิกสวรรค์

เด็กชายผู้ไร้ซึ่งศาสตรา

8  ปีที่แล้ว  ณ  หมู่บ้านยุคันธร

 

          ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบงัน ผู้คนที่ต่างรุมล้อมเด็กทารกซึ่งเกิดมาหน้าตาน่ารักน่าชัง  

ซึ่งร้องไห้เสียงดังจากการได้ลืมตาขึ้นมามองดูโลกในครั้งแรก  บ่งบอกถึงความแข็งแรงของทารกผู้นี้ ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำสูงประมาณ 170 เซนติเมตร  ยืนมองหญิงสาวที่ให้กำเนิดเด็กทารกด้วยสายตาเศร้าหมอง

           

 "นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหล่าทวยเทพเทวดาทรงเล่นตลกอะไร"

 

ชายคนหนึ่งในจำนวนผู้เข้ามามุงดูเอ่ยออกมาด้วยสายตางงงวย ปนความวิตก  ไม่แตกต่างกับสีหน้าของคนอื่นๆที่เกิดความสงสัย

 

       "นั้นน่ะสิ  ตั้งแต่ข้าเกิดมา ยังไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้เลย"    

 

ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งดูหน้าตาท่าทางไม่ต่างจากชายวัย 25 -26 ปีกล่าวขึ้นมาบ้าง  เสียงของผู้มารุมล้อมต่างดังเซ็งแซ้  

 

                “โอวววว นี่มันอะไรกัน  มีใครแจ้งท่านเมอร์คิวรี่แล้วหรือยัง”  หญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้น

 

              “ข้าอยู่นี่แล้ว  เกิดอะไรขึ้น  พวกเจ้าเสียงดังอะไรกัน” 

 

ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามา เขาแต่งกายด้วยชุดนักรบ  สวมเกราะโลหะเงินวาวป้องกัน

ไหล่และหน้าอกเอาไว้  ส่วนล่างมีเกราะไว้ป้องกันบริเวณหน้าขาทั้งสองข้างสวมกางเกงหนัง

ทะมัดทะแมงสีดำมันวาวตัดกับรองเท้าสีเงินเข้ากับเกราะ  ซึ่งลายรองเท้าคล้ายๆจะมีปีกงอกออกมา

มือเขากำดาบซึ่งทั้งฝักและด้ามก็มีสีเงินวาวเช่นกัน  แต่ด้ามดาบกลับอัศจรรย์คล้ายมีอสรพิษสองตัว

รัดกันอยู่จนก่อเกิดเป็นด้ามดาบขึ้นมา

 

ทุกคนหันไปที่ชายผู้นั้น 

“ท่านเมอร์คิวรี่  ทารกที่เกิดมาไร้ซึ่งอาวุธติดกายมา  มันหมายความว่าไง”  หญิงสาวที่ถามหาเขา

เอ่ยปากถามขึ้น  ขณะที่ชายชื่อเมอร์คิวรี่หยุดอยู่ข้างกายชายหนุ่มผู้ซึ่งอุ้มทารกน้อยเอาไว้

 

“ที่สำคัญ  มารดาผู้ให้กำเนิดเขา  สิ้นลมแล้วท่าน ในรอบหลายพันปีที่ผ่านมาไม่เคยมีเหตุการณ์เช่น

นี้เกิดขึ้นในหมู่บ้านเราเลยนะท่าน  ท่านถามไปยังสรวงสวรรค์ดูหน่อยเถิด”  หญิงสาวเอ่ยต่อ

เมอร์คิวรี่ยกมือปรามให้หญิงสาวคนนั้นหยุดพูด  พร้อมกับหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนอุ้มทารกเอาไว้

 

                “อีรอสเพื่อนข้า" เมอร์คิวรี่พูดพลางแตะที่ไหล่ของชายหนุ่มผู้อุ้มทารกเบาๆ

 

              “ข้าคิดว่า  เทพเทวดาย่อมมีเหตุผลที่ทำอย่างนี้  เราจะเลี้ยงดูเขาอย่างดี  และข้าว่าเขา

ต้องเป็น เทวทูต  ที่ยิ่งใหญ่  และเป็นกำลังสำคัญไม่แพ้เทวทูตอื่นๆในที่นี้แน่นอน”

 

                ส่วนภรรยาของเจ้า เฟเธน่า  เราจะจัดพิธีส่งนางคืนสวรรค์  สักวันเจ้าจะได้พบนาง

เพื่อนข้า  แต่ไม่ใช่ตอนนี้  เรายังมีภารกิจต้องคุ้มครองดูแลประตู

                เจ้าอยู่ดูแลลูกเจ้าให้ดีสำหรับคืนนี้  ส่วนเทวทูตศาสตราธนู เทวทูตศาสตราดาบ ตาม

ข้ามา เรามีภูตที่ต้องการขึ้นสวรรค์โดยไม่ได้รับอนุญาตมาเยือน 4-5 ตน  ไปต้อนรับพวกมันกัน

หน่อย

                   .............................................................................................................................

 

ณ  เวลาปัจจุบัน

 

                เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่บนเนินพื้นหญ้ามองดูเพื่อนๆในวัยเดียวกันซ้อมรบการต่อสู้  ซึ่ง

แต่ละคนทั้งเด็กชายและเด็กหญิงดูทะมัดทะแมง  บ้างจับคู่ซ้อมต่อสู้ด้วยดาบ  เสียงที่โลหะกระทบ

กันให้ความรู้สึกฮึกเหิมในการซ้อมยิ่งนัก ในอีกกลุ่มก็ซ้อมยิงธนูเสียงหวีดหวิวของลูกธนูที่วิ่งผ่าน

อากาศเหมือนจะทำลายได้ทุกอย่างที่กั้นขวางวิถีของมัน  และทุกกลุ่มจะมีกลุ่มผู้ใหญ่คอยให้คำ

แนะนำและบอกเทคนิคต่างๆให้แก่เด็กๆตลอดเวลา เขาเหม่อลอยคิดไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันรู้สึกถึง

การมาของชายอีกคนที่เดินเข้ามาข้างหลังเขา พร้อมกับนั่งลงข้างๆ  ใช้มือลูบที่ศีรษะเด็กน้อยเบาๆ

ด้วยความเอ็นดู

 

                “เพอร์ซุส  ลูกพ่อ  ทำไมไม่ไปซ้อมกับเพื่อนๆหล่ะลูก”

                “ท่านพ่อ” เด็กน้อยพูดโดยไม่ได้หันมามอง “ไม่มีกลุ่มใหนอยากซ้อมกับข้าเลย เพราะข้าไม่มีอาวุธ”

 

                “ลูกรู้ไหม  อาวุธของลูกอยู่ตรงนี้” 

 

อีรอสชี้ไปที่หน้าอกของบุตรชาย   อาวุธของลูกคือหัวใจที่เข้มแข็งและไม่ยอมแพ้  เจ้าไม่ใช่คนที่

แปลกประหลาดเพราะไม่มีอาวุธเหมือนคนอื่นๆ  แต่ว่าเจ้าแตกต่างและเป็นคนพิเศษ  เป็นคนสำคัญ 

ที่มาเพื่อทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่และพ่อเชื่อว่าสักวันหนึ่งลูกจะค้นหาความจริงนั้นเจอแน่นอน  ลูกพ่อ

 

                พ่อต้องไปหา ท่านเมอร์คิวรี่ ก่อนนะ  เห็นว่ามีเรื่องสำคัญที่ทางสวรรค์แจ้งลงมา  เย็นนี้เจอกันลูก

อีรอส  ขยี้ศีรษะบุตรชายเบาๆอย่างเอ็นดูอีกครั้ง  ก่อนที่จะเดินเข้าหมู่บ้านไป

                                ..............................................................................................

 

ค่ำคืนของวันนี้  ณ  หมู่บ้านยุคันธร  ที่ห้องประชุม  กลุ่มคน 10 คน กำลังยืนคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

                “เป็นความจริงแน่หรือท่านเมอร์คิวรี่”  ชายหนุ่มมาดทะมัดทะแมงแต่งกายคล้ายนาย

พรานซึ่งมีกระบอกลูกธนูสะพายอยู่ด้านหลังเอ่ยถามซึ่งครึ่งล่างของเขากลับพิสดารตั้งแต่ครึ่งเอวลง

ไปเป็นม้า  ใช่แล้วเขาคือ เซนทอร์ (Centaur สัตว์ที่มีร่างกายส่วนบนเป็นมนุษย์ผู้ชาย แต่ส่วน

ล่างลงไปเป็นครึ่งของม้าหนุ่มที่สง่างาม มีคันศรและลูกดอกเป็นอาวุธ)

 

                “ข้าก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องล้อเล่นนะ ซีซ่าร์”  

 

เมอร์คิวรี่ เอ่ยพร้อมกับมองไปที่เซนทอร์ที่เขาเรียกว่าซีซ่าร์  

 

“แต่ทวยเทพทั้งหลายยืนยันมาเช่นนั้น  เจ้าบอกพลธนูของเจ้าให้เตรียมพร้อมให้ดีก็แล้วกัน

 

และกลุ่มนักรบเทวทูตกลุ่มอื่นด้วยขอให้สั่งการลงไปให้เตรียมพร้อมให้ดี  เราคือทัพหน้าแน่นอน 

 

และเราไม่รู้ว่าฝ่ายที่จะมา  ใครกันที่จะนำทัพ  เพราะขณะนี้ภพสวรรค์ก็กำลังจัดเตรียมทัพใหญ่

 

เอาไว้เช่นกัน  สงครามที่เราเฝ้าระวังมาหลายพันปีกำลังจะอุบัติขึ้นแล้ว  ที่เราต้องทำคือปกป้อง

 

ประตูสวรรค์เอาไว้จนกว่าทัพเทวดาจะพร้อมรบ”

               

สีหน้าของทุกคนในห้องประชุมต่างเคร่งเครียด  ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย

                ……………………………………………..

 

ณ นอกเขตแดนหมู่บ้านทางทิศบูรพา(ตะวันออก)มีกลุ่มชายฉกรรจ์ประมาณ 1000 กว่าคนกำลัง

ยืนจ้องมองไปที่เนินเขาที่ว่างเปล่า ที่มีเพียงต้นไม้น้อยใหญ่นานาพันธ์และแนวป่าที่ทอดยาวสุดลูก

หูลูกตา จะว่ายืนมองก็คงไม่ถูกต้องนัก เหตุเพราะทั้งหมดเท้าไม่ได้สัมผัสพื้นดิน หากแต่ลอยอยู่

เหนือยอดไม้ที่สูงใหญ่ทุกต้นในเขตนั้น  ซึ่งแต่ละต้นสูงอย่างน้อย ไม่ต่ำกว่า 200 ฟุต

“ที่นี่ใช่มั้ย” ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มกังวานแต่แข็งกร้าวฟังแล้วเหมือนจะทำให้

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้แตกสลายไป

ขอรับนายท่าน  ผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างแต่ดูจากกิริยาเหมือนกับจะโน้มตัวลงต่ำดุจดังบ่าวผู้ภักดี  ส่วน

บุคคลที่อยู่ด้านหลังออกไปล้วนแล้วแต่แปลกประหลาดยิ่งนัก  เพราะบางคนถึงรูปร่างจะคล้าย

มนุษย์  แต่กลับมีใบหน้าหรือส่วนศีรษะที่คล้ายสัตว์  ทั้งกระทิง กระบือ นก อีกทั้งที่มากกว่านั้นบาง

คนแยกไม่ออกว่าเป็นอะไรกันแน่เพราะใบหน้าคล้ายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่จบสิ้น  และทุกคนก็สวม

ชุดเกราะเหมือนทหารในกองทัพที่พร้อมเข้าบดขยี้ศัตรูที่เข้ามาขวางทางพวกเขาด้วยอาวุธที่มีอยู่ใน

มือ ไม่ว่าจะเป็น ค้อน  ดาบ  หอก  บางตนมีโล่ห์ป้องกัน  แต่บางตนก็ไม่มี

ข้าตามหามานานหลายพันปี  ไม่นึกว่าจะอยู่ที่นี่  มนต์บังตาของซุสช่างกล้าแกร่งนัก  ฮึ..แต่ตอนนี้

ข้าจะทำให้มันแหลกเป็นจุลภายในพริบตาพร้อมกับเจ้าพวกเทวทูตทั้งหลาย  ชายที่มีลักษณะเป็น

ผู้นำทัพกล่าวขึ้น ซึ่งตามลักษณะเขามีความคล้ายมนุษย์มากกว่าอสูรกายที่อยู่ด้านหลังเขา  แต่กลับ

มีความน่าเกรงขามอย่างยิ่ง เหมือนมีพลังที่ยิ่งใหญ่ซ่อนเร้นเอาไว้ ไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้ล้วนแล้วต้อง

ตัวสั่นงันงกเป็นแน่แท้  หรือหากเป็นศัตรูก็คงแหลกลาญสลายไปทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มการต่อสู้ด้วยซ้ำ

ชุดที่ใส่ก็ดูแตกต่างเพราะส่วนบนไม่มีเกราะป้องกันอันใดเลย มีเพียงผ้าคลุมสีแดงสดที่ปลิวไสวตาม

แรงลม เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ดูราวกับเหล็กกล้า กล้ามที่เป็นมัดๆเหมือนนายแบบที่หลุดออกมาจาก

หนังสือแฟชั่น แต่กล้ามเนื้อที่สวยงามกลับเปล่งประกายความแข็งแกร่งที่ดูเหมือนจะไม่มีอาวุธใดใน

โลกนี้ที่จะสามารถระคายผิวหรือทำอันตรายเขาได้เลย ส่วนครึ่งล่างเขาสวมกางกาง US สีดำของ

ทหาร  รองเท้าที่เขาสวมใส่เป็นรองเท้าบูทที่ทหารใส่กันสีดำขลับราวกับไม่เคยถูกใช้หรือเดินบนพื้น

ดินมาก่อนดูอายุไม่น่าจะเกิน 25 ปี

“พวกมันไม่รู้ตัว  แบบนี้เราก็สามารถเหาะเข้าไปถล่มมันได้สบายสินะนายท่าน”นักรบที่มีหัว

เป็นกระทิงผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ  พริบตาร่างของชายผ้าคลุมแดงก็หายไปราวกับล่องหน

ก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัว เขาก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังนักรบหัวกระทิง  บรรยากาศเย็นเฉียบไม่มีใครกล้า

เอ่ยอะไร

ข้าจะบอกอะไรเจ้าสัก 2-3 อย่าง เจ้าหัวขี้เลื่อยชายผ้าคลุมแดงกระซิบเบาๆข้างหูนักรบหัวกระทิง 

แต่เสียงกลับก้องได้ยินเหมือนก้องอยู่ในหัวของนักรบทุกตน

หนึ่งถ้าข้าไม่ถามหรือขอความเห็นจากเจ้าอย่าได้กล่าววาจาใดๆออกมาให้มันระคายโสตข้า

สอง  หมู่บ้านนี้ได้รับความคุ้มกันด้วยมนต์อันแข็งแกร่งของเทพซุสทางเข้าสำหรับผู้บุกรุกมีทางเดียว

คือเข้าทางประตูเท่านั้น  และ สาม  ข้าคิดว่าเจ้าอธิบายได้ดีกว่าข้าแน่นอน

ชายผู้สวมผ้าคลุมแดง  ใช้มือของเขากุมศีรษะของนักรบผู้นั่นเอาไว้แล้วจับขว้างเข้าไปที่หมู่บ้าน

ราวกับขว้างปุยนุ่น เหมือนไม่รู้สึกหนักอะไรเลย  แต่ก่อนที่ร่างของนักรบจะเข้าถึงหมู่บ้าน  คล้ายๆ

กับร่างเขาไปชนกับผนังกำแพงอันแข็งแกร่ง  แล้วก็เกิดแสงสีทองวาบขึ้นมา  ก่อนที่ร่างของนักรบ

ตนนั่นจะสลายหายไปเป็นผุยผง

“กำแพงเกราะเวทย์ชั้นสูงของซุส  ที่แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถฝ่าเข้าไปโดยที่ไม่ได้รับอันตรายได้” 

ชายผ้าคลุมแดงเอ่ยขึ้น 

“เอาหล่ะ เหล่านักรบของข้าจงเตรียมพร้อม เราจะเข้าทางประตูหน้า  สงครามครั้งนี้ข้าจะให้มันจบ

เร็วกว่าที่คิด”

 

ณ ลานกลางหมู่บ้าน  เซนทอร์ตนหนึ่งวิ่งตรงมาที่ เมอร์คิวรี่  ซึ่งยืนอยู่กับกลุ่มนักรบกลุ่มหนึ่ง

สีหน้าเขาดูตื่นตระหนกเหมือนกับคนที่เจอกับภูตผีปิศาจมา

                “ท่านเมอร์คิวรี่ ๆ” เขาหยุดเพื่อสูดหายใจนิดหนึ่ง  “ท่านซีซ่าร์ให้ข้ามาแจ้งข่าวท่านครับ”

“ใจเย็นๆ ท่านบีนอส  ท่านซีซ่าร์มีข่าวอันใดหรือ”  เมอร์คิวรี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

คือ....ว่า  ศัตรูบุกเข้ามาแล้วขอรับ  ทางประตูหน้า  อีกไม่นานก็คงเริ่มปะทะกัน  มีนักรบภูตประมาณพันตน

ส่วนผู้นำทัพ....คือ.....

                ใครนำทัพบุกหมู่บ้านเทวทูตเราครั้งนี้เหรอท่านบีนอส  เมอร์คิวรี่เอ่ยถาม

                ท่านซีซ่าร์บอกว่า  เขาคือ  เทพผู้แปรพักตร์  แอรีส  เทพแห่งสงคราม  บุตรแห่งซุสขอรับ

                เมอร์คิวรี่ถึงกับหน้าถอดสี  เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่อก  ก่อนจะอุทานออกมา

                                                    จบกัน....