ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

 
ทุกอย่างเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมที่รอดผ่านหน้าตากมาเท่านั้นฉันและบอสต่างจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นมา10นาทีแล้วและฉันก็เมื่อยแล้วด้วยแต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งอยู่
"เฮ้ เป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันยกมือขึ้นก่อนจะโบกไปมาตรงหน้าบอส
"ปะ เปล่า เธอมีวงดนตรีด้วยเหรอ"  บอสมองฉันก่อนจะถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ
"มี คืออย่างงี้นะเรื่องมันยาวเดี๋ยวฉันจะค่อยๆเล่าให้นายฟังโอเคนะ"  บอสพยักช้าๆ ฉันยิ้มก่อนจะเดินลงไปทานอาหารเช้าในโรงอาหาร
 
"เธอเล่าให้บอสฟังแล้วเหรอ"  หลังจากที่พวกเราทั้งหมดกินอาหารและเข้าแถวเสร็จฉันก็เอาเรื่องทั้งหมดมาเล่าให้การ์ตูนฟัง
"อืม"  ฉันหันไปตอบการ์ตูนที่นั่งทำหน้าอึ้งๆอยู่
"แล้วเขาตอบว่าไง" 
"เขาบอกว่าขอคิดดูก่อน"  ฉันถอยหายใจออกช้าๆอย่างอึดอัดนิดหน่อยเพราะกลัวบอสจะไม่ตกลงกับเรื่องนี้ถ้า
"ฉันได้สมาชิกมาคนหนึ่ง"  ระหว่างที่ฉันกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้นการ์ตูนก็พูดเรื่องที่น่าสนใจขึ้นมาทำให้ฉันต้องกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
"ใครๆ"  ฉันถามอย่างตื่นเต้น
"ก็ หมอนั้นแหละ"การ์ตูนพูดก่อนจะชี้มือไปข้างหลังฉันมองตามมือการ์ตูนก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ
"พูเหรอ"  การ์ตูนพยักหน้าเล็กน้อย
"ไหนเธอบอกว่าจะไม่คุยกับหมอนั้นไง"  ฉันถามอย่างสงสัย
"หมอนั้นเห็นใบสมัครในกระเป๋าฉันและก็ทำท่าดีใจใหญ่จากนั้นก็ขอเป็นลูกทีมเล่นเบสน่ะ"  ฉันหันไปมองพูที่นั่งคุยอะไรบ้างอย่างกับบอสอยู่พูทำหน้าดีใจอย่างมากแต่บอสทำหน้าเคร่งเครียด
อย่างมากเขาไม่อยากมาเป็นสมาชิกทีมฉันหรือไงทำไม่ต้องทำหน้าลำบากใจขนาดนั้น
"วาวา เธอแข่งกันเองจนมาระดับนี้เลยเหรอ"  ระหว่างที่ฉันคุยเรื่องเพลงที่กำลังจะแต่งอยู่กับการ์ตูนอยู่นั้นพูก็รีบถามขึ้นมา
"ใช่"  ฉันตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาแต่งเพลงต่อ
"เห็นไหมไอบอสวงวาวาเป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้เราไปถึงฝันเชื่อฉันสิ"  พูหันไปพูดกับบอสอย่างตื่นเต้นดีใจ
"แต่ วงปัจุบันของเราละ"  บอสหันไปถามพูด้วยใบหน้าที่ไม่ดีสักเท่าไร
"เราไม่ได้บังคับนายถ้านายจะอาลัยอาวอนวงเก่าของนายขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาเป็นสมาชิกเราเราไม่ได้ว่าอะไร"  การ์ตูนที่ฟังบทสนทนาที่น่ารำคาญอยู่นั้นถึงกับพูดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิน
"การ์ตูนใจเย็นๆ"  ฉันปลอบการ์ตูนที่กำลังตัวสั่นด้วยความโกรธปนรำคาญ
"นายกลับไปตัดสินใจให้แน่นอนนะแล้วค่อยมาให้คำตอบฉันก็ได้"  ฉันพูดกับบอสก่อนจะหันกับไปแต่งเพลงต่อแต่จากนั้นก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันเบาๆลอยเข้าหูมา แต่ฉันก็พยายามทำเป็นไม่สนใจแต่ยัยการ์ตูนก็เอาแต่ขย้ำกระดาษที่อยู่ในมือของตัวเองอยู่อย่างงั้น
"เธอเป็นอะไรทำไมวันนี้ดูหงุดหงินจัง"  ฉันหันไปถามการ์ตูนที่ทำหน้างิ้วคิ้วขมวดอยู่อย่างงั้น
"ฉันไม่เป็นไร เธอแต่งเพลงไปเถอะ"  ฉันพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าแต่งเพลงต่อถึงแบบนั้นก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
 
"บอส!"เสียงที่ฟังดูเย็นชาดังขึ้นที่ประตูห้องทั้งฉันและทุกๆคนหันไปมองผู้เรียกเป็นตาเดียว 
"มนต์"เสียงบอสดังขึ้นไล่หลังทำให้ฉันต้องหันไปมองทันที
"วาวา"  ฉันหันไปทางการ์ตูนที่กำลังเรียกฉันอยู่ คอฉันจะหมุน180องศาอยู่แล้ว
"มีอะไรเหรอ" ฉันถามขึ้นก่อนจะยิ้มจนเห็นฟัน
"ยัยมนต์กับบอสนี้สนิทกันจังเลยนะว่าไหม"  พอการ์ตูนพูดจบเมื่อมีอะไรบ้างอย่างมาปักอยู่ที่อกฉันเพราะมันเจ็บเอามากๆเลย
"มะ ไม่มีอะไรมั้ง"  ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ
"ควรทำใจไว้บ้างนะเธอ"   ฉันหันขวับทันทีที่ยัยการ์ตูนพูดจาแปลกๆออกมา
"เธอหมายความว่าไง" ฉันถามด้วยความสงสัย การ์ตูนทำสีหน้าอย่างไม่รู้ไม่ชี้ฉันยังคงจ้องหล่อนอย่างเอาเป็นเอาตายจนการ์ตูนต้องถอยหายใจ ยอมแพ้ฉัน
"สองคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรบ้างอย่างที่ซับซ้อน"ฉันทำสีหน้างงกับคำพูดของการ์ตูนและดูเหมือนยัยนั้นจะรู้เลยมุ้นหน้าอย่างเบื่อหน่าย
"พวกนั้นอาจเป็นแฟนกัน"  จึก จึกๆๆ เจ็บมันเจ็บอีกแล้วที่หัวใจเหมือนมีเข็มหลายร้อยเล่มมาปัดอยู่เลยนี้หรือที่เรียกว่าอกหักนะ